Het huis van Augustus

Ze hield de ukelele in haar handen en legde hem vervolgens naast de andere gitaar neer. 'In mijn ogen ben je een muzikant en een verdomd goede ook.' zei Emelia tegen hem en pakte zijn handen beet. 'Je moet niet zo'n minachtende blik in je ogen krijgen als je over jezelf praat. Dat is nergens voor nodig.'

Hij keek haar aan en vond het lief dat ze zo over hem sprak. Enkel wist hij hoe de realiteit was. 'In jouw ogen, Emelia, en daar ben ik heel gelukkig over. Maar... Ik ben geschikt om leraar te zijn. Artiest gaat niet lukken.' Hij haalde zijn schouders op en keek naar haar handen die de zijne vast hadden. Hij wikkelde zijn handen ook om de hare heen en legde hun handen tussen hen in. 'Je hebt goede gitaarvingers,' glimlachte hij. 'Lang, slank, sterk.'

'Je kan toch ook gewoon leraar blijven, als je dit maar als hobby behoudt. Waarom ben je eigenlijk geen muziekles gaan geven?' Nieuwsgierig keek ze hem aan en keek naar hun handen die tussen hen in lagen. Ze glimlachte bij zijn opmerking en keek hem aan. Ze zag hem op dit moment totaal niet als een leraar, maar dat was hij wel en hij gaf ook nog eens les op haar school.

Langzaam liet hij haar handen los toen hij zich weer herinnerde dat hij leraar was en zij een leerling. Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Als natuurkundeleraar heb je meer kans op een baan en heb je ook een hoger salaris.' Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren. Muziekleraar had hem geweldig geleken. 'Weet jij eigenlijk al wat je na school wil doen? Wat voor studie?'

Emelia haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. 'Nee, niet echt. Ik zie het tegen die tijd wel.' Ze had in haar leven al meerdere studies gevolgd, maar er was niet iets waar ze écht helemaal haar plaats had gevonden, en ze had geen idee waar ze die wel zou vinden. 'Ik heb nog een half jaar om het te bedenken en als ik het dan nog niet weet, kan ik er altijd nog een jaartje tussen uit.'

'Je zit in de laatste jaar toch?' vroeg hij. Ze was al negentien, dan nam hij toch aan dat ze bijna klaar was met high school. Ze bevestigde het en hij glimlachte. 'Ik wou er ook graag een jaar tussenuit toen ik klaar was met mijn studie. Maar ik had geen geld, en geen idee wat ik wou doen, dus ging ik toch maar studeren. Was wel balen, ik had graag willen reizen.'

Emelia knikte. 'Mijn ouders hebben allebei een goede baan, ze zijn wel vaak weg daardoor, maar ze verdienen er een hoop mee.' loog ze. 'Dus tja, ik kan altijd later nog beslissen.' Tegen die tijd was ze hier waarschijnlijk toch weer weg, al was Mystic Falls een leuke plek om je tijd door te brengen.

'Lucky bastard,' glimlachte hij en porde even zacht met zijn elleboog in zijn zij. 'Je zou er echt een jaartje tussenuit moeten gaan. Lekker reizen, landen bezoeken, jezelf goed leren kennen. Dat lijkt me echt een geweldige ervaring.' Hij droomde bijna weg, maar richtte zich toen weer op Emelia. 'Oh, je thee!' Hij pakte het kopje op en gaf het aan haar. Daarna nam hij ook zijn eigen in zijn hand en dronk er van.

Emelia was het drinken allang weer vergeten, maar toen ze het in haar handen geduwd kreeg, nam ze er toch een slok van. Ze sloot haar handen om het kopje heen en staarde uit het raam in de kamer. 'Misschien moet ik dat inderdaad gaan doen ja,' zei ze zacht en glimlachte naar hem. Als ze erover nadacht zat ze er best tegenop om Mystic Falls te verlaten.

Hij nam afwezig een slok van zijn drankje en staarde ook uit het raam. Er was weinig te zien, enkel de huizen aan de overkant van de straat, en vaak baalde hij daarvan. Wat zou het heerlijk zijn om in het bos te wonen en zo hard te kunnen zingen dat niemand het zou horen. 'Ach, je hebt gelukkig nog even de tijd om de beslissen. Wie weet wat er allemaal in de tussentijd zal gebeuren.'

Emelia's blik werd van de huizen buiten gescheurd door Augustus die begon te praten. 'Daar heb je helemaal gelijk in, we moeten in het heden leven en wat er in de toekomst gebeurd dat zien we dan wel weer. Niet waar?' Emelia dacht nooit vooruit. Als ze ergens naartoe wilde gaan, dan ging ze ergens naartoe en wilde ze weer weg, dan ging ze weer weg.

Hij knikte instemmend, maar had er zo zijn bedenkingen bij. Hij leefde graag met de toekomst in zicht, zo zou hij niet voor verrassingen komen te staan. Gelukkig, want hij hield daar niet van. 'Zullen we nog oefenen of gaan we gewoon verder praten? Want anders, mijn bank beneden zit veel fijner,' grijnste hij en keek haar vragend aan.

'Ik vind het gesprek net zo interessant worden, dus... zullen we verder praten beneden? Die gitaren lopen niet weg.' Ze stond op van de kleine bank waar ze opgevouwen op had gezeten en rekte zich uit. 'Mag ik de rest van je huis ook zien?' vroeg ze nieuwsgierig en zette een grote glimlach op: dat werkte altijd.

'Dat lijkt mij een heel erg goed idee,' zei hij en liep achter haar aan. Netjes legde hij een hand op haar rug en leidde haar zo naar de gang toe. 'Nou, verder is er niet veel boeiends meer. Slaap- en badkamer.' Hij bleef even opgelaten en verlegen staan. Het zou ongepast zijn als hij zijn slaapkamer liet zien. 'Beneden is ook enkel de woonkamer en keuken. De ruimte waar we net waren is de meest interessante kamer van mijn huis.'

Emelia keek even rond en liep vervolgens naar beneden toe. 'Ik vind het anders wel een leuk hier moet ik zeggen.' zei ze met een glimlach en nam beneden plaats op de bank. 'En inderdaad de bank beneden zit een stuk comfortabeler.' lachte Emelia en trok haar benen op.

Hij haalde zijn schouders op en lachte. 'In feite, als je naar mijn leeftijd kijkt, kan je me ook nog beschouwen als een student. Een student met een saai huis en allerlei nutteloze hobby's.' Hij plofte naast haar neer op de bank en draaide zich meteen naar haar toe. Hij kon nog steeds niet geloven dat ze bij hem op de bank zat, of dat hij haar net zo intiem aanraakte. 'Klopt,' zei hij instemmend. 'Deze bank is van mijn ouders geweest. Zij hebben nu een nog comfortabelere bank.'

'Een nog comfortabelere bank?' vroeg ze lachend. 'Hoe is het mogelijk?' vroeg ze overdreven verbaast en lachte naar hem. 'Nou, zo'n saaie student vind ik je niet hoor. Trouwens, ik vroeg me af. Zing je er ook bij? Of speel je alleen gitaar?' Nieuwsgierig keek ze hem aan en trok haar knieën nog wat verder op.

'Het is mogelijk, ik wist ook niet dat het kon,' lachte hij en legde zijn arm over de leuning van de bank. Zo voelde hij haar haren op zijn blote arm en het gaf hem fijne tintelingen. Even keek hij haar verbaasd aan. 'Nee, ik zing niet,' loog hij en haalde even bedenkelijk een hand door zijn haren. 'Enkel gitaar dus. Oké, oké, misschien zing ik toch weleens.' Hij gaf het toch toe, omdat hij zich niet voor kon stellen dat hij tegen haar kon liegen.

'Ik wist het!' lachte ze. 'Zou ik iets mogen horen?' Emelia zette haar grootste glimlach op en knipperde een paar keer smekend met haar ogen. 'Alleen als je het wilt laten horen hoor, ik wil je nergens tot dwingen.' Als hij het niet aan haar wilde laten horen, vond ze dat ook niet erg. Zelf zou ze het ook best eng vinden om dat voor andere te doen.

Hij glimlachte verlegen en keek haar verontschuldigend aan. 'Sorry, ik zing eigenlijk nooit voor publiek, enkel met veel te veel drank op.' Even lachte hij, zich een leuk moment herinnerend, en keek haar toen weer aan. 'Wil je trouwens nog wat drinken? Eten? Sorry dat ik zo'n vreselijke gastheer ben, ik ben gasten niet zo gewend,' mompelde hij beschaamd. Er kwam nooit iemand bij hem langs.

'En nu wordt meneer verlegen,' zei ze grinnikend. 'Het is oké hoor, ik voer je wel een keertje helemaal dronken en dan mag je voor me zingen.' grapte Emelia en dacht even na over zijn volgende vraag. 'Ik lust nog wel wat te drinken.' Ze kon menselijk voedsel verdragen, maar niets ging er boven bloed.

'Sorry, ik heb gewoon nog nooit voor mensen gezongen... Niet eens voor mijn ouders,' legde hij uit en keek haar opnieuw verontschuldigend aan. Toch moest hij lachen. 'Doe dat maar, dan zien we wel wat er gebeurt.' Even knipoogde hij en stond toen op, om wat te drinken te halen. Opnieuw maakte hij thee en koffie en keek haar vanuit de keuken aan. Ze was echt prachtig, maar bleef een leerlinge.

Emelia haalde een pluk haren weg voor haar ogen en schoof deze achter haar oor. Nu hij in de keuken was om drinken te maken, nam ze gebruik van de gelegenheid en bekeek de kamer eens goed. Het was een simpele ruimte, maar naar haar zin erg smaakvol ingericht. Nu ze erover nadacht was het raar om hier te zitten, bij een leraar thuis, met je voeten op zijn bank...

Met de koffie en thee in zijn handen kwam hij terug en ging weer naast haar zitten. Zelf hield hij de koffie vast en dronk er langzaam. Zijn ouders zeiden altijd dat hij een loden slokdarm had; niets was te warm voor hem. 'Als je zo naar huis wil, moet je het zeggen hoor,' zei hij en keek haar serieus aan. 'Ik vind het niet erg. Ik moet toch nog best wel voor school doen.'

'Oh nee hoor, tenzij je me echt heel erg graag weg wilt hebben.' lachte ze. 'Mijn ouders zijn op zakenreis naar Portugal voor een aantal weken, dus ik zit helemaal nergens aan vast.' Haar ouders waren altijd op zakenreis, dat was de enige goede reden die zijzelf zou kunnen bedenken.