Huis van opa Dallas

Frances keek naar meneer Dallas en balde haar handen tot vuisten. 'We hebben het hier al vaker over gehad. Ik vind het onzin. Dit is míjn thuis, dit is Logan's thuis. Mijn moeder is hier, u bent hier, we wilden bij jullie blijven. En bovendien vind ik dat mijn kinderen moeten kunnen leven met wie ze zijn, dat ze het niet altijd hoeven te verstoppen. Het si echt niet zo dat ze ergens anders véiliger zijn. Overal heb je verderf, net zo goed als hier. Maar hier hebben we familie en traditie en hier kunnen ze groeien. Natuurlijk kunnen ze weg, ze zitten niet opgesloten, maar ze hebben hier een thuis om terug naartoe te komen en liefde te krijgen om wie en wát ze zijn.' Tijdens haar hele preek had ze niemand aangekeken. Haar ogen waren op de tafel gericht.

Alex was weer aangeschoven aan tafel en had haar vader's blik vermeden. Zwijgend luisterde ze naar de woorden van haar moeder en ze was het zeker eens met sommige argumenten. Waar had Alex ooit als weerwolf een plek kunnen vinden? Misschien was het ergens anders veiliger voor Alex zelf, maar niemand was veilig voor de weerwolf die ze was rond volle maan.

Woody keek nerveus de tafel rond en speelde met zijn vork. Hij vond het moeilijk een standpunt in te nemen over dit alles. Hij wilde hier zo graag weg, maar hij begreep ook dat hij hier keer op keer terug zou komen voor zijn ouders en grootouders.

Ook opa Dallas balde zijn vuisten en stond met een verbeten blik op. 'Jullie hebben geen idee van wat er allemaal nog kan gaan gebeuren. Deze plek ondersteunt de dingen die wij zijn, heksen, weerwolven, en ook vampiers. Ja, de brand met Elle had overal kunnen gebeuren, maar het gebeurde hier. Nogmaals, stuur de kinderen zo snel mogelijk hier weg.' Hij beende naar de keuken toe en begon daar koppig plakjes worst en kaas te snijden.

Logan had naast Frances weer plaats genomen en luisterde in stilte naar haar woorden. Ondertussen had hij steeds in haar hand geknepen om te proberen haar rustiger te krijgen, maar ze bleef maar doorgaan. Zo ging het meestal: zijn vader had kritiek, vooral op hemzelf, en Frances protesteerde daartegen. Ook keek Logan naar Alex, maar kreeg geen blik. Hij had zo'n idee dat hij het nu echt verpest had. Opgelucht blies hij al zijn adem uit toen zijn vader weg was gelopen. Ook Elle had in de tussentijd niets gezegd. Ze was het deels eens met haar moeder, maar ook met haar opa.

Frances had zich laten gaan, maar tegelijkertijd had ze zich ingehouden want de ergste woorden had ze bewaard. Waarom had hij dan ooit Logan hier naartoe gesleurd? Ze keek naar haar man en liet zijn hand los. 'Waarom zeg je niets tegen je vader? Je weet dat hij niet helemaal gelijk heeft. Je weet dat we samen besloten hebben om hier te blijven! Waarom laat je hem vertellen hoe wíj onze kinderen op moeten voeden?' Haar stem sloeg over terwijl ze op was gestaan en beschaam naar haar kinderen keek.

Alex was al snel van haar stoel gegleden en naar de keuken geglipt om haar opa te omhelzen en de stem van haar moeder buiten te sluiten. Ze vond het vreselijk als er ruzie was. Ooit zou één van de ruzie's fout lopen. Dat was één van Alex' grootste angsten.
Woody keek naar zijn moeder met een verontwaardigde blik. Hij snapte haar op dit soort momenten niet en kon dan weinig respect voor haar opbrengen. Hij schoof zijn stoel naar achteren om op te staan en nam Elle toen ook mee naar de keuken. Ze hoorden hier geen getuigen van te zijn.

Logan keek uit zijn ooghoeken naar zijn kinderen. 'Alsjeblieft Frankie, niet waar de kinderen bij zijn,' zei hij vermoeid en nog steeds van streek van wat er net was gebeurd. Enkel gold dat excuus niet meer toen hun kinderen langzaam maar zeker weggingen en hij en zijn vrouw als enigen over waren. 'Het heeft toch geen zin. Mijn vader is een oude, mopperende man die niet van zijn standpunten afwijkt. Hij had niets lievers gezien dan dat wij hier bleven, maar dat geeft hij niet toe. En... Wacht, waarom bespreken we dit híer?'

Elle keek ingespannen naar haar ruziënde ouders en bedacht zich hoe dit altijd gebeurde. Haar ouders hadden zoveel meer oog voor hunzelf en hun eigen problemen dat ze de problemen van hun kinderen totaal over het hoofd zagen. Ze was dan ook opgelucht toen Woody haar mee nam naar de keuken.
Opa Dallas sloeg ook zijn armen om de kleine Alex heen en klopte gerustellend op haar haren. 'Het is opa's schuld, opa zat weer eens uit te dagen,' zei hij verontschuldigend en hield een stukje kaas voor Alex' neus. 'Hé kids, willen jullie ook een versnapering?' Hij hield de blokjes eten voor hun neus en sloot de stemmen van Logan en Frances buiten.

Frances keek naar haar man en slikte moeizaam waarna ze haar gezicht afwendde. Ze vond het vreselijk als ze zichzelf weer eens had laten gaan en haar haar daar op wees. Natuurlijk zei hij het nooit in directe woorden. Ze zuchtte en sloot haar ogen kort. De laatste dagen hadden haar uitgeput. Dat gebeuren op de kermis had haar weer eens slapenloze nachten bezorgd. Ze voelde zich zwak, alsof ze na de laatste volle maan niet meer op sterkte was gekomen. 'Sorry, het spijt me.' zei ze zacht en keek hem weer aan.

Alex at het kaasje met een glimlach op en ging op het aanrecht zitten. Ze bungelde met haar benen en trapte zo met één voet steeds tegen een kastje aan zodat ze de stemmen niet hoefde te horen. Woody schudde glimlachend zijn hoofd naar zijn open. 'Nee, dankje opa.' Hij ging naast Alex staan en hield haar been tegen. Daarna sloeg hij zijn armen over elkaar en sloeg zijn armen over elkaar. Hij voelde zich altijd erg verantwoordelijk tegenover zijn zusjes als hun ouders ruzie aan het maken waren, maar hij wist nu niet wat hij moest zeggen.

Logan zuchtte en haalde vermoeid een hand over zijn gezicht. De spanning in hun huis was na de kermis en de transformatie weer eens tot een hoogtepunt gestegen, zoals nu veel te vaak gebeurde. ´Het is niet erg,´ zei Logan en glimlachte geruststellend naar haar. Hij zakte weer neer op zijn stoel en keek zo zijn vrouw aan. ´We zijn beiden gewoon moe, gestrest, noem maar op. Dan gebeuren zulke dingen.´ Hij kon niets anders dan zijn vrouw haar daden goed praten. Dat deed hij altijd.

Elle beet bedenkelijk op haar lip en volgde het wiebelende been van Alex. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen Woody Alex tegen hield en keek toen haar broer, zus en opa aan. ´Het lijkt alsof ze gestopt zijn... Zullen we maar weer terug gaan?´ Ze tilde Alex van het aanrecht af alsof ze een klein kind was en keek toen Woody aan. Ze kon het niet geloven dat haar ouders opnieuw weer ruzie hadden. De laatste tijd kwam dat veel te vaak voor en Elle voelde zich daar schuldig voor, door alles wat er met de brand was gebeurd.

'Het is geen excuus, Logan, het was gewoon stom.' Ze zuchte en nam zelf ook weer plaats. Frances keek op toen haar kinderen en schoonvader de kamer weer in kwamen. Ze glimlachte geruststellend naar hen, maar vond het moeilijk een glimlach te behouden. Ze was werkelijk moe. 'Het eten wordt koud, laten we het snel opeten voordat opa's inspanning voor niets is geweest.'

Alex knikte bij het voorstel van Elle en sloeg haar armen kort om haar zus heen. 'Ja, kom.' Gewillig ging ze terug en schoof terug aan tafel aan. Ze begon meteen weer van haar eten te knabbelen. Woody volgde zijn zussen en keek nog over zijn schouder naar zijn opa. Hij was zo ongemakkelijk in dit soort situatie's dat hij er gek van werd. Hij keek naar zijn ouders die nu weer normaal tegen elkaar leken te doen en ging zelf ook zitten.

Logan nam plaats naast zijn vrouw en drukte voordat ze nog kon protesteren een kus op haar wang. Hij had het idee dat ze de laatste tijd veel te weinig tijd voor elkaar hadden en daardoor ook niet de kans hadden gehad om hun problemen uit te praten. 'Ja, kids, ga lekker eten,' zeiden opa Dallas en Logan in koor, zodat ze al snel hun mond hielden. Nog steeds konden Logan en zijn vader niet zo geweldig door één deur.

Elle keek naar het eten, maar nam er geen hap van. De laatste tijd had ze niet meer zo'n honger en daardoor was ze ook nog eens afgevallen. Nu kon ze eindelijk eens trots in de spiegel kijken of durfde ze het aan om rond te lopen in een bikini. Misschien durfde ze het dan ook eindelijk om wat verder te gaan met Thomas. Zuchtend prikte ze met haar vork in wat voedsel en keek Woody zijdelings aan. Zou hij het weten over Isobel en Thomas?

Frances hield zich verder gedeisd. Ze kon niet nog eens een uitbarsting hebben of iets anders verkeerds doen. Daarom at ze rustig verder en glimlachte zo nu en dan naar haar kinderen, om ze gerust te stellen. Maar het stelde Woody echter níet gerust. Hij voelde de spanning en at krampachtig verder. De sfeer was meteen weer verpest. Hij hoopte dat ze deze keer meteen naar het toetje weg zouden gaan. Normaal deden ze dat niet.

Alex had gezien hoe Elle haar eten maar niet opat. Ze trapte zachtjes tegen de enkel van haar zus aan en keek haar vol ongeloof aan. Ze herinnerde zich nog heel goed waar hun vader de vorige keer over uitgevallen was. Ze kon niet geloven dat Elle het nu riskeerde om hem weer de kast op te jagen. Met een doelgerichte blik keek ze van het eten naar Elle en ging toen zelf ook weer verder met eten om te zorgen dat niemand het door zou hebben.