Het kamertje van de school-psycholoog

'Dus het was ochtend? En je was in het bos aan het wandelen omdat je niet kon slapen?' Hij noteerde alles wat ze had gezegd met de computer in het digitale dossier en keek haar aan. 'Je zei net dat je aan het bos woonde, heb je wel eens iets opvallends gezien of gemerkt? Sorry, ik ben gewoon nieuwsgierig naar wat er precies gebeurd zou kunnen zijn. Zoveel wilde beesten zijn er namelijk niet in Mystic Falls.'

Alex knikte. 'Nee. Mijn oma woont er al heel haar leven en zij heeft er nog nooit wilde dieren gezien. Ze komen normaal niet zo dicht bij huis, maar deze toch wel..' Haar oma was al erg snel paranoïde geweest. Alex dacht nog altijd dat ze door iedere leugen heen zag vanwege haar talent om aura's te bestuderen. Maar gelukkig was ze zo goed om niet te twijfelen aan haar kleindochter. 'Meneer, hoe denkt u mij te kunnen gaan helpen? Ik zou niet weten, als ik al hulp nodig had, hoe ik geholpen kan worden voor een aanval van een wild beest.'

'Post traumatische stress. Iets waar je nu nog niet al te veel last van zou hoeven hebben, al zou het zich later kunnen ontwikkelen. Daarbij, ieder woord dat je erover spreekt, helpt je. Zo werkt het nou eenmaal in de psychologie, waarom weet ik ook niet. Praten is verwerken en ook al denk je dat je er zelf niet meer zit... soms kan je je daar goed in vergissen. Maar goed, een wild beest. Weet je nog welke dag het was?' Hij had zo zijn vermoedens over wat haar had aangevallen, maar hij wist het natuurlijk nooit honderd procent zeker.

Alex ging maar niet in op de eerdere woorden van meneer Hamilton. Ze wist maar al te goed dat dat ongeluk bij de transformatie haar geen goed had gedaan. Die uitbarsting in het bos waar ze per toeval Isobel tegenkwam was maar één van de vervelende gevolgen. Ze sliep nog slechter, vermeed het bos, was schrikachtig en een lastpost voor haar ouders. '17 dagen geleden.' antwoordde ze waarschijnlijk iets te snel.

'Zeventien dagen geleden...' herhaalde hij. 'Interessant.' Clark murmelde wat in zichzelf toen hij de dingen noteerde. 'Dus als ik me niet vergis is dat... op een vrijdagochtend geweest. Niet waar?' Hij pakte het kleine kalendertje dat op zijn bureau stond erbij. 'Vrijdag vijf juli.' En hij wist verdomde goed wat voor een dag dat was geweest: volle maan. Al klopte haar verhaal niet bij wat hij vermoedde: als ze door een weerwolf was aangevallen, kon dat nooit in de ochtend zijn geweest. Althans, niet zodra de zon op was.

'Ja, vrijdagochtend.' zei Alex afwezig. Het was niet moeilijk om de beelden van die nacht weer haarscherp terug te zien. Normaal verscheurde de pijn van de transformatie haar zo, dat ze niet eens tijd had om zich bang te voelen, maar toen ze Joe naar haar toe zag komen. Ze zag helemaal niets meer van hem in die wolf. Behalve misschien de kleur van de vacht. Onbewust had ze haar ogen gesloten.

'Alex? Gaat het een beetje?' vroeg hij bezorgd en stond op om naar de tap toe om een bekertje water voor haar in te schenken. 'Hier, drink dit.' zei hij bemoedigend en tikte wat in op zijn computer. 'Herinner je je nog iets van die ochtend?' Ze hadden niet ontzettend lang de tijd, maar hij zou nemen zolang hij nodig had.

Alex pakte het bekertje en nam er nu toch maar dankbaar een klein slokje van. Dat water vond ze nu alleen maar fijn. Alex schudde zijn hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Mijn ouders droegen me naar binnen toen ik weer bijkwam. Dat is het eerste dat ik we weer herinnerde.' Haar ogen dwaalden onbewust af naar de klok. Ze hoopte dat ze haar training van die dag nog kon halen, maar zo langzaam hij nu met de gebeurtenis omging..

'Wat denk jíj dat jou aangevallen heeft? Coyote? Wolf?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. Hij wierp een blik op zijn kalender. Hoe kon hij dit zo onopvallend mogelijk brengen? 'Goh, wat een toeval. Die nacht was het volle maan, er gaan vast en zeker geruchten rond over die zogenaamde weerwolven van Mystic Falls... Onzin als je het mij vraagt, al die legendes. Vampieren, weerwolven, heksen. Geloof jij erin Alex?'

'Ik weet het niet.' mompelde Alex. Gelukkig had haar moeder haar kunnen verzorgen, want anders hadden de dokters vast en zeker de wond willen analyseren. Misschien hadden ze dan zelfs nog een jacht opgezet naar het wilde beest. Alex wilde er niet aan denken.. 'Ik probeer nooit iets uit te stellen, omdat het dan zo stom over komt als het toch waar blijkt te zijjn.' zei ze onzeker.

Clark keek haar aan. 'Interessant, dus je sluit niet uit dat het een weerwolf geweest had kunnen zijn?' vroeg hij aan haar en dronk zelf uit zijn, inmiddels half lege, bekertje water. 'Maar ik snap je manier van denken. Totdat het tegendeel bewezen is, zou zoiets natuurlijk altijd waar kunnen zijn. Alhoewel, in dit geval ben ik er niet helemaal zeker van.' Ze moest eens weten hoe zeker hij was van het bestaan van mythische wezens.

'Ik sluit niets uit.' zei Alex bijna op fluistertoon. Ze snapte niet waarom hij daar zo op aan drong. De leraren hier op school vonden het allemaal altijd maar belachelijk als leerlingen er over begonnen. Nu voelde het alsof de schoolpsycholoog haar dwong te bekennen dat het een weerwolf was. Wilde hij haar voor gek verklaren? 'Sorry, maar meneer Hamilton zou ik moen vragen of dit nog lang duurt? Ik heb een training en die wil ik echt niet missen.'

Clark keek haar doordringend aan, maar besloot niet verder te vragen. Ooit zou hij te weten komen wat hij eigenlijk al wist, ze zou het bevestigen, al was dat niet vandaag. 'Ja, sorry. Natuurlijk mag je gaan, maar ik zou graag willen dat je volgende week nog eens terugkomt. Er zijn nog wat dingen die ik op een rijtje wil hebben.' legde hij haar uit en liep naar de deur toe om deze open te houden voor haar. 'Succes met je training, atletiek was het toch?'

Alex was meer dan verbaasd toen meneer Hamilton haar toestemming gaf om te gaan. Zijn verzoek om haar volgende week wéér te zien, maakte haar echter lichtelijk van streek. Dat zou nog een half uur vol leugens worden. 'Oke.' zei ze slechts, stond toen op en deed haar tas op haar rug. 'Ja-' Ze slikte en gunde meneer Hamilton nog een klein glimlachje. 'Tot volgende week dan maar.' zei ze aarzelend voor ze vlug verdween.