Frances' Winkeltje

Dankbaar keek Alex haar zus aan. Die steun had ze soms hard nodig. 'Ze zijn in ieder geval samen saai dan.' Ze lachte zacht en schudde licht haar hoofd. Je hoefde natuurlijk niet met iemand samen te zijn om je gelukkig te voelen en daarom was Alex er zo van verbaasd dat het vaak in je eentje ook moeilijk was. Ze had het veel makkelijker voorspeld. 'Nou, eerst de juiste man vinden, toch? En dan kun je er altijd nog over na denken.'

Elle knikte instemmend en dronk langzaam en rustig van haar koffie. 'Hoe zouden mam en pap er trouwens op reageren als ik vertel dat ik mijn oude leraar Engels date?' vroeg Elle grinnikend. Haar vader kon daar nog weleens moeilijk over doen, maar ze wist dat haar moeder het vast en zeker zou accepteren... Hopelijk. En Elle was dan ook Elle niet als ze toch gewoon deed wat ze zelf wou. 'We moeten er trouwens wel even voor zorgen dat we bruidsmeisjes worden van Isobel,' zei Elle samenzweerderig met een knipoog.

Alex haalde haar schouders op. 'Het is jaren geleden dat hij je leraar was. En hij is nu een collega. Ik zou het naïef vinden als pap en mam het niet accepteren. Ze hebben er niet veel over te zeggen.' Alex leunde naar achteren op haar stoel en lachte geamuseerd. 'Dat is een heel goed idee. Ik wil namelijk heel graag met bloemblaadjes strooien! Oh en misschien mag één van ons de ringen wel dragen.' Alex pakte haar koffie op en zuchtte diep. 'Isobel gaat er vast stralend uit zien.'

Elle voelde hoe ze enthousiast werd en stralend klapte ze in haar handen. 'Oh, oh, en dan kunnen we dezelfde jurkjes dragen en ons haren hetzelfde maken! En dan geef ik de ringen en dan gooi jij de bloemblaadjes! Of dan draag ik de sleep en dan geef jij de ringen! En dan maken we Isobel samen met haar moeder en onze moeder voor de bruiloft mooi en, oh, Woody zal er zo mooi uit zien! En Isobel vooral, wit staat haar prachtig!'