Elle's kamer

Het was goed om te horen dat Isobel en Woody het samen goed hadden. Zelf had ze dat echt niet gekund of gewild, om al op zo'n jonge leeftijd samen te wonen. 'Ik moet echt eens bij een van Woody's wedstrijden gaan kijken... Weet jij wanneer de volgende is?' vroeg Elle nieuwsgierig. Ze was benieuwd hoe Woody was gevorderd in football. Daarbij was ze ook heel benieuwd naar de nieuwe baan van haar zusje. 'Wat voor werk doe je nu?'

'Aankomende zaterdag speelt hij er hier eentje in de buurt.' vertelde ze haar vriendin en glimlachte. 'Hij vind het vast ontzettend leuk als je komt kijken, dan neem ik je na de wedstrijd wel mee naar achteren.' Het was altijd leuk om achter de schermen te kijken van zo'n groot evenement en vooral als ze een wedstrijd hadden gewonnen. Inmiddels kende Isobel al aardig wat van zijn teamleden. Het waren aardige gasten en ze hadden allemaal hetzelfde doel. 'Ik werk als psycholoog in een instelling die verslaafde en ex-verslaafde behandeld. Maar ik ben op zoek naar een andere baan, in het ziekenhuis. Dat is een stuk dichterbij.' Nu moest ze iedere dag drie kwartier met de auto of trein voordat ze op haar werk was, en met nacht- en avonddiensten was dat niet praktisch.

Elle keek verbaasd op. 'Wat een toeval! Dan zal ik zeker komen, als het toch in de buurt is.' Ze glimlachte en herinnerde zich hoe Woody de dag ervoor nog trots over zijn football had gesproken aan tafel. Toen had ze zichzelf al voorgenomen om snel een keer bij een wedstrijd te komen kijken. 'Oh, gaaf, het lijkt me leuk om eens achter de schermen te kijken!' glimlachte ze. Daarna keek ze verbaasd op: ze had nooit verwacht dat Isobel zulk soort werk zou zijn. 'Dat klinkt uitdagend,' zei Elle gemeend.

'Het is uitdagend en af en toe is het zwaar. Er zijn soms mensen die niet eindigen op de manier zoals je had gehoopt. Of mensen die toch het andere pad inslaan en daar kan je niets meer aan doen.' Het was af en toe lastig om afstand te nemen van bepaalde zaken, maar dat was het zware van dit werk. Af en toe kwam ze gesloopt thuis, al helemaal als ze iemand hadden verloren, maar het hoorde erbij. Gelukkig begreep Woody het altijd en was hij er om haar te steunen op de momenten dat ze het nodig had. 'Maar het is ook heel erg belonend, en daar doe je het uiteindelijk voor.'

[new]
Elle zat in haar kamer en was verdiept in een boek. Alhoewel, haar gedachten leken al dagen naar andere dingen af te dwalen: Noah, haar familie, de bruiloft, universiteit, studeren, Thomas... Zuchtend sloeg ze dus ook maar haar boek dicht en ging ze naar beneden om thee te zetten. Het was stil overdag als haar ouders en Alex werkten. Haar oma was er gelukkig wel altijd, maar meestal zat ze rustig te breien in de woonkamer. Dus nam Elle plaats naast haar en probeerde weer wat bladzijden van haar boek te lezen.

Woody liep met veel geklungel en een hoop lawaai de trap naar de veranda op. Onhandig stopte hij zijn sleutel in het slot terwijl hij zijn spullen op zijn vrije arm balanceerde. Hij en Isobel waren net een week terug van hun huwelijksreisje en ze hadden al voor de bruiloft afgesproken om de dagen daarna tijd te nemen om de keuken eindelijk eens te renoveren. Woody had besloten om veel zelf te doen en zijn vader hielp hem natuurlijk graag. Hij had onder andere een hoop spullen thuis in de schuur staan die ze goed konden gebruiken. Ondanks dat Woody wist dat zijn vader waarschijnlijk aan het werk was, had hij toch besloten om te kijken hoe het met zijn grootmoeder ging en of Elle misschien thuis was. 'Hallo! Is er iemand thuis?' Hij stapte de smalle gang in en zette de doos blug aan de kant voor hij hem nog liet vallen.

Elle keek verbaasd op toen ze gerommel uit de gang hoorde komen en benieuwd stond ze op. Al snel hoorde ze een bekende stem en rende ze lachend de gang in. 'Woodster! De getrouwde man! Hoe was je reis?' Liefdevol sloeg ze haar armen om hem heen en drukte ze een kus op zijn wang. Ze had Isobel en Woody nog niet eerder kunnen spreken, doordat zij en Elle zelf gewoon weer moesten werken. 'Ik wil álles horen,' zei ze met glunderende ogen en nam hem mee de kamer in. 'Wat heb je trouwens allemaal bij je?'

Woody lachte toen hij zijn zus aan hoorde komen. 'Hé Elle.' Hij omhelsde haar stevig en warde met een grijns door haar haar. 'Rustig, rustig. Mag ik eerst gaan zitten? Ik denk dat oma het ook wel wil horen.' Hij volgde haar naar de woonkamer en gaf zijn grootmoeder daar een liefdevolle kus op haar wang. 'Pap heeft gezegd dat hij wil helpen met de keuken en dat ik uit de schuur spullen mee kon nemen. Ik heb wat handvaten bij om te kijken welke schroeven ik nodig heb en wat voor boren. Dat soort dingen.' Hij schoof de poef naast de stoel waar zijn oma zat en keek bewonderend haar breiwerk. 'Hoef je nog niet aan het werk vandaag?'

Elle moest lachen en liep ondertussen naar de keuken, om ook voor Woody een glas thee klaar te maken. Haastig ging ze weer terug - ze wilde geen woord van zijn verhaal missen - en zette zijn mok voor hem op de tafel neer, waarna ze ook naast haar oma ging zitten. Ze wimpelde zijn woorden af. 'Daar zijn we niet in geïnteresseerd, Woody, vertel eens over de reis!' Ze had haar boek weggelegd en lag zowat aan de lippen van Woody. Isobel had er wekenlang over gesproken, dus nu was ze benieuwd ook hoe het was geweest. Ze schudde haar hoofd en zuchtte. 'De bijlessen zijn onregelmatig en in de bar hebben ze me enkel 's avonds nodig.'

Woody had zijn oma geholpen door haar breiwerk aan de kant te leggen en haar haar mok aan te geven. Met een glimlach pakte hij zijn eigen theemok en bedankte Elle ervoor. 'Sorry, jij vroeg ernaar, ik gaf alleen maar antwoord.' Grijnzend nam hij een slok van zijn thee. 'Wat wil je allemaal weten? Je weet waar we naartoe zijn geweest toch? Hebben jullie trouwens de kaartjes gehad?' Isobel en hij hadden zorgvuldig voor iedereen een kaartje geschreven en opgestuurd van iedere plek waar ze waren geweest. 'Bevalt het je wel een beetje die baantjes?'

Elle dronk ook van haar thee, maar bleef Woody ongeduldig aankijken. 'Natuurlijk weet ik waar jullie naartoe zijn geweest, Isobel kon niet stoppen met erover te praten! Nou, ik wil álles weten: was het romantisch? Waar verbleven jullie? Wat hebben jullie samen allemaal gedaan? Nog spannende dingen gebeurd?' Ze trok grinnikend een wenkbrauw op en knikte toen. 'Ja, we hebben ze ontvangen. Het was heel leuk om zo op de hoogte gehouden te worden!' zei Elle gemeend. Bij zijn laatste vraag zuchtte ze en haalde ze haar schouders op. 'Niet echt... Het heeft niets met mijn studie te maken en heel veel leer ik er nou ook weer niet van. Erg nuttige baantjes zijn het dus niet. Maar door de bijles ben ik wel vaak bij Noah,' zei ze glimlachend.

'Ja, nouja, het was onze huwelijksreis, dus ik neem aan dat het wel romantisch was.' Woody schoof ongemakkelijk heen en weer in zijn stoel, maar lachte onbezorgd. 'Ik weet niet wat je met spannend bedoelt, maar ik ga er maar niet op in.' Hij was blij te horen dat ze de kaarten hadden gewaardeerd. Ze hadden er aardig wat tijd in gestoken, om iedereen een beetje mee te laten delen in hun huwelijksreis en gelukkige tijd. 'Je krijgt er voor betaald. Dat scheelt al heel veel.' Hun ouders hadden het nou ook niet bepaald breed en Woody dacht wel dat Elle haar steentje bijdroeg nu ze het kon. 'Ach, dat maakt alles beter, zolang Noah er maar is.' Hij glimlachte geamuseerd en zag hoe zijn oma met hem mee lachte. 'Wat ben je trouwens van plan, Elle? Begin je volgend collegejaar weer met je studie?'

Elle genoot van de ongemakkelijke blik van haar broer en klopte geruststellend op zijn knie. 'Ga er inderdaad maar niet op in. Ik zal het toch wel van Isobel te horen krijgen,' zei ze knipogend en grinnikte even samenzweerderig met hun oma. Toch lachte Woody en haar oma al snel om háár en blozend nam ze een slokje van haar thee. 'Ik zie hem niet zó vaak,' probeerde ze het nog goed te maken, maar ze wist dat het tevergeefs was, dus lachte ze maar geamuseerd mee. En eigenlijk was het helemaal niet waar, want ze probeerden elkaar zo veel mogelijk op te zoeken op school. 'Ja, volgend jaar begin ik weer met mijn studies. Ik heb het alleen nog niet met Noah besproken... En je hebt gelijk, als het betaalt, dan is het goed genoeg. En in de bar werken is eigenlijk best wel oké.'

Soms was het werkelijk een drama dat zijn vrouw beste vriendinnen was met zijn zus. Hij had geen idee wat er achter zijn rug voor dingen gedeeld werden tussen die twee. 'Het is niet erg, Elle. Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Ik heb alleen maar medelijden met Alex die jullie constant aan elkaar geplakt moet zien.' Hij gaf haar een knipoog en dronk voorzichtig van zijn thee. 'Ik denk niet dat hij je tegen zal gaan houden. Nee, dat weet ik wel zeker.' Woody glimlachte geruststellend en knikte vervolgens. 'Ik zal nog wel eens langs komen in de bar. Op welke dagen werk je?'

Elle beet op haar lip en staarde naar haar handen. 'Hij zal me inderdaad niet tegenhouden... Maar ik weet niet of hij het leuk zal vinden. Of dat ik het überhaupt leuk zal vinden. Veel thuis zal ik dus niet meer zijn als mijn studie weer is begonnen.' Ze keek Woody weer met een triest glimlachje aan en switchte van onderwerp. 'Ja, jij en Isobel moeten echt een keer langskomen! Ik werk op maandag, donderdag, vrijdag en in het weekend. En dan enkel in de avond.'

'Jullie vinden wel een manier, Elle. Als beide partijen het echt willen, dan komt het wel goed.' Woody herinnerde zich hoe zwaar hij het had gehad tijdens zijn eerste jaar na de middelbare school. Isobel zat een jaar lager, dus hij had haar niet bij zich en hij werd constant afgebeuld voor football. Nu was het uiteindelijk allemaal wel goed gekomen. 'Isobel vindt het vast ook een ideaal plan. Verwacht ons binnenkort maar.'

Elle was stil en haalde toen haar schouders op. 'Noah is dertig... Hij zal toch een keer zich willen settelen met iemand, niet waar? En niet met iemand die cónstant heen en weer reist.' Elle maakte zich zoals vroeger nog altijd overal zorgen over, maar dat kende Woody gelukkig wel van haar. Daarom kwam ze ook altijd met haar problemen bij haar broer en zus. 'Ja, leuk!' zei Elle enthousiast, 'ik vind het altijd leuk om weer eens met jullie af te spreken!'

'En jij bent 24 en hebt bijna twee studies afgerond, daarna wil jij vast ook wel wat rust toch? Noah is een volwassen man, geen ongeduldige tiener, hij kan wel wachten.' Woody pakte geruststellend Elle's hand vast. Soms had ze even die positieve steun nodig . 'oke dat is dan een deal, maar alleen als je beloofd ook eens bij ons langs te komen.' Glimlachrnd gaf hij een kneepje in haar hand. 'En neem de rest ook maarcmee.' Voegde hij met een knipoog naar zijn oma toe.

Elle zuchtte diep en glimlachte toen naar haar broer. 'Je hebt gelijk, ik moet gewoon geduldig zijn. En ik wil inderdaad een beetje rust na al dat reizen en studeren,' lachte ze en kneep zacht en vooral dankbaar in haar broers hand. Ze grinnikte en hield haar pink omhoog. 'Ik beloof hierbij dat ik heel erg snel langs zal komen bij jullie huisje. Ik wil jullie hond zo graag ontmoeten!' giechelde ze en keek toen ook liefdevol naar haar oma. 'Dat gaan we zeker doen!'

Met een lach pakte Woody Elle's pink met die van hem vast en schudde ze enthousiast. 'Fred wil de familie ook erg graag zien. Hij heeft zoveel over jullie gehoord.' Grijnzend trok hij zijn zus naar zich toe om haar eens een goede knuffel te geven en vervolgens pakte hij de hand van zijn grootmoeder vast. 'Ik wilde jullie trouwens ook nog iets vragen,' vervolgde hij op een toon die veel minder zeker en positief klonk. Misschien was hij daarom ook wel naar huis gekomen terwijl hij wist dat zijn ouders er niet zouden zijn.

'Oh, ja, dat kan ik geloven,' lachte Elle, 'misschien kan oma wel wat kleding voor hem breien.' Ze knipoogde naar hun oma en ontving de knuffel van Woody met heel veel liefde. 'Ik ben blij dat ik weer thuis ben,' gaf ze toe en drukte een kus op zijn wang. Daarna keek ze Woody afwachtend aan: ze kende die toon van hem. 'Brand los!' Ondertussen schonk ze opnieuw hun glazen in met thee en wisselde een veelzeggende blik met haar oma.

'Ik- Nou, sinds ik ben gaan studeren en ik eigenlijk vooral met het sporten bezig was, ben ik mijn vaardigheid met mijn krachten verloren-' Woody keek zijn oma aan en zag hoe ze knikte. Hij had het er wel eens eerder met haar over gehad, vooral omdat zij trots was op het heksenbloed dat haar familie in zich had. Toch had ze het toen begrepen dat Woody er niet veel meer mee deed, ook omdat Isobel het niet echt zag zitten. Maar dat was veranderd sinds hun bruiloft. Of eigenlijk nadat ze het over kinderen hadden gehad. 'Zouden jullie me zo nu en dan weer eens wat bij willen leren? Beschermende en helende spreuken bijvoorbeeld?'

Elle keek Woody zwijgend aan en haalde een hand door haar haren. Dat was nou een vraag die ze níet aan had zien komen: ze wist dat Woody de laatste tijd niets meer met zijn krachten had gedaan en ze had gedacht dat dat voor de rest van zijn leven zo zou blijven. Ze weet nog hoe boos ze was geweest toen hij ooit aan de telefoon had verteld dat hij ermee zou stoppen, net op het moment dat zij juist meer ging oefenen met haar krachten. 'Waarom opeens nu wel?' vroeg ze verward, maar knikte ondertussen ook. 'Natuurlijk wil ik je helpen.'

'Isobel en ik hebben het over kinderen gehad, natuurlijk, en ze is er nog steeds niet zeker van, geloof ik. Maar als we toch besluiten voor gezinsuitbreiding, dan wil ik Isobel kunnen beschermen. Ze heeft nooit eerder mijn hulp aan willen nemen, noch die van jullie, maar als ze zwanger is, is ze fragiel en bovendien gaat het dan niet meer alleen om haar.' Naarmate Woody sprak, begon hij zekerder te worden over zijn voornemen. Hij was zeker van zijn leven met Isobel en hij was er zeker van dat hij kinderen met haar wilde, zolang zij er ook mee instemde. Maar bovenal had hij besloten om de krachten die hij had te benutten voor de noodgevallen.

Elle schraapte haar keel en beet op haar lip. 'Ik ken veel beschermende spreuken,' mompelde ze binnensmonds. Hun oma en moeder hadden het nooit toegestaan dat Woody en zij zulke spreuken leerden, na het ongeluk van Elle en hun vader. Haar oma, Woody en haar ouders wisten waarschijnlijk niet eens dat ze zulke spreuken kon. 'En ik kan je helende spreuken leren. Ik begrijp je voornemen volledig en ik wil je daarmee dus ook helpen.' Ze glimlachte naar hem en trok toen een wenkbrauw op. 'Kinderen dus hè? Hoe snel moet je deze spreuken geleerd hebben?' plaagde ze hem.