Het zuidelijke bos

'Oh geloof me, vergeleken met mijn broertjes zijn Elle en Alex echt engeltjes.' verzekerde ze hem lachend. 'En Elle is daarbij een schat, je hebt haar liever als een zusje dan mij hoor - geloof me.' Tenzij je het leuk vind dat je zus in een monster veranderd eens per maand, dan moet je mij vooral wel kiezen. Het was totaal niet grappig, maar toch moest ze enigszins om de gedachten lachen. Wie had ooit als klein kind verwacht dat ie zou veranderen in een het monster dat roodkapje en haar oma opat? Juist, niemand.

'Tegenover jou misschien, als ik met ze in één ruimte ben werken ze alleen maar op mijn zenuwen.' Woody grinnikte en haalde zijn handen uit zijn zakken om ze warm te blazen. Natuurlijk vond hij zijn zusjes geweldig, maar ze waren net zo vaak vreselijk irritant. Maar dat hoorden zusjes te zijn, toch?

Isobel moest lachen. 'Ach, we mogen blij zijn dat we een lieve familie hebben, toch?' zei ze tegen hem. Hoe onuitstaanbaar haar broertjes soms ook waren, ze kon ook niet zonder ze. Ze waren toch haar familie en daar gaf ze veel om. Vanuit haar ooghoeken spotte ze een goede plek die goed beschut lag tussen de bomen, waar ze eventueel kon veranderen aankomende week. 'Weetje, ik vind het eigenlijk wel leuk zo samen, vind je ook niet?'

'Inderdaad.' Woody knikte instemmend. Hij was absoluut trots op zijn familie, ondanks de meningsverschillen en ruzies. Dat hoorde er gewoon allemaal bij. 'Ehu.' Woody glimlachte kort en onverschillig. Het had hem net zo veel plezier gedaan als hij hier nu alleen rond liep, maar hij zou haar dat niet zeggen. Woody was niet gemeen.

'Wat een enthousiasme zeg.' merkte ze droog op, toch enigszins met een grijns rond haar lippen. 'Volgens mij ben ik je echt gigantisch aan het vervelen.' lachte Isobel en liep een stukje vooruit, om vervolgens achteruit te gaan lopen zodat ze hem nog wel kon zien. 'Ik kan t niet helpen, ik kan gewoon niet tegen stiltes.' legde ze hem uit. Het hele achteruit loop gedoe bleek echter niet zo'n goed plan te zijn: ze had de uitstekende wortelen van een gigantisch le boom niet gezien en met een klein gilletje kwam ze op haar kont terecht in de bladeren. 'Slim Isobel.'

Woody bekeek Isobel met interesse. Zij zag tenminste wel overal de humor van in. In zijn hoofd was Isobel ook alleen maar een vrolijk en vooral erg luidruchtig meisje. Zeker in combinatie met Elle. En Woody hield gewoon van stilte, dus dacht hij niet dat zij een goede combinatie zouden zijn. Hij moest ondanks alles lachen toen Isobel achterover viel. 'Sorry, ik lach je niet uit.' zei hij met een glimlach en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen.

'Ik snap het - ik zou zelf ook lachen.' grinnikte ze en pakte zijn hand dankbaar aan. Ze klopte de aarde van haar spijkerbroek af en grinnikte naar hem. 'Dat zag er vast heel snugger uit, niet waar?' Het lukte Isobel altijd om in van die knuddige situaties te raken. Ze zag nu pas dat hij eigenlijk best een schattigejongen was. Ze had nooit echt tijd met hem alleen doorgebracht en had hem altijd gezien.als de broer van.

'Het kan de beste overkomen.' Woody keek haar met een scheve lach aan en liet haar hand weer los om hem terug in zijn jaszak te stoppen. Hij keek voor zich uit en had de uitgang van het bos al in zicht. 'Hoe ben je hier gekomen? Anders wil je ik je wel even thuis afzetten: ik ben met de auto.' Woody was direct vanuit school naar het bos gereden, nu hij toch voor een dagje de auto had kon hij dat maar het beste benutten. En hoe beter dan iemand thuis afzetten?

'Ik ben gewoon lopend gekomen. Niets is beter om je hoofd leeg te krijgen dan een stevige wandeling, en daarbij grenst mijn huis haast aan het bos.' Oké, dat was ook niet helemaal waar: het grensde aan het Noordelijke bos en ze bevonden zich in het Zuidelijke bos. 'Maar een lift naar huis klinkt zeker niet verkeerd, bedankt.' Ze glimlachte naar hem en stopte ook haar handen in haar zakken. Ze zou morgen wel op zoek gaan naar een goede plek.

'Oke, ik weet alleen niet precies waar je woont, dus je moet me even de weg wijzen.' Woody haalde de sleutel van de auto uit zijn zak en liep op de parkeerplaats naar de donkerblauwe auto die daar te wachten stond. Het was een oud ding, maar zo vaak gebruikte ze thuis de auto ook niet. Bovendien hadden ze de mustang ook nog in de garage staan, maar die was absoluut verboden terrein voor iedereen behalve Woody's moeder. Woody stopte de sleutel in het slot stapte zelf in en moest van de binnenkant uit de deur voor Isobel open doen. Er was namelijk iets mis met de sloten.

Met een dankbare blik op haar gezicht stapte ze in en klikte de gordel vast. 'Het is niet zo moeilijk, eerst gewoon naar school rijden en vanaf daar zeg ik wel waar je naartoe moet.' Ze woonde praktisch naast de school: het was maar twee minuten lopen vanaf haar huis. Een ongemakkelijke stilte viel en hoewel ze deze wilde verbreken wist ze niet zo goed wat ze nog moest zeggen. 'En, hoe gaat het op school?'

Woody reed volgens de aanwijzingen van Isobel richting haar huis en concentreerde zich vooral op de weg. Hij had de stilte niet eens door. 'Prima, het is mijn laatste jaar, dus ik moet nog even en dan ben ik eindelijk klaar.' Woody wierp Isobel zijdelings een glimlach toe. 'Bij jou?'

'Ah, je hebt zoveel geluk dat je nog maar een jaartje moet, ik wou dat het voor mij zo'n feest was. Ik moet hierna nóg een jaar. Maar ja - het gaat prima hoor, ik vind er alleen geen zak aan.' Ze waren natuurlijk bevoorrecht dat ze school mochten hebben, in tegenstelling tot vele andere op deze wereld - maar het was simpelweg gewoon niet haar favoriete bezigheid.

'Ach, daarna ga je weer studeren en daarna heb ga je werken. Er is altijd wel weer iets anders dat gedaan moet worden.' Woody reed de straat in die Isobel had aangegeven en keek om zich heen. 'Wat is precies jouw huis?' vroeg hij Isobel en reed wat langzamer.

'Ja, dat is waar - maar daar denk ik liever nog niet aan.' grinnikte ze en wees naar het huis een eindje verderop. 'Nog een stukje doorrijden.' zei ze met een glimlach en zag dat haar jongste broertje in de voortuin met de bladeren aan het spelen was. Daar zal haar moeder vast niet blij mee zijn: Ze had vanochtend net alles bij elkaar geveegd. 'Weet jij eigenlijk al wat je wilt gaan studeren?'

'Aha.' Met een soepele draai reed Woody de oprit op en zette de auto stil. Hij reed erg graag auto, tot ergernis van zijn vader die vond dat hij ook gewoon kon lopen of fietsen. Zijn moeder begreep het wel, maar Woody nam dat niet graag van haar aan. 'Nee, ik weet ook niet of ik ga studeren.' Woody keek Isobel aan. 'Jij?' Onwillekeurig gleed Woody's blik naar het stuur. Zelfs mensen aankijken als hij met ze sprak, kon hij nooit lang vol houden.

'Ik wil misschien psychologie gaan studeren, of in ieder geval iets in die richting.' Ze wist het nog niet precies, maar ze had altijd al interesse gehad in de gedachten van de mens - en hoe iets fataal mis kon gaan - en daar wilde ze graag mensen mee helpen. 'Maar waarschijnlijk eindig ik toch totaal ergens anders, want zo gaat het altijd.' grinnikte ze. Ze zou wel zien waar het schip zou stranden.

Woody was verrast door die keuze van Isobel. Hij had haar niet gezien als iemand die psychologie interressant vond. Hij begreep ook niet waarom ze het wel intrigerend vond, want Woody vond dat allemaal maar niks. 'Joh, je weet maar nooit. Maar het komt vast wel goed met jou.' Woody glimlachte overtuigd en keek haar kort aan. 'Eh, ik zie je nog wel op school?'

'Vast wel.' grinnikte ze en knikte. 'Tuurlijk! En anders zie je me vast wel eens bij Elle verschijnen.' zei ze met een glimlach. 'Nog bedankt voor de lift hè.' Ze opende het portier van de auto en stapte uit. Snel pakte ze haar tas nog van de grond, gooide de deur dicht en zwaaide. 'See you!' en met deze woorden liep ze haar huis binnen

- gone i guess.

'Geen dank.' Woody stak zijn hand nog naar haar op en reed toen zwijgend de oprit weer af. Hij zette zijn favoriete radiozender op en draaide de weg naar huis op.

En toen was hij weg.

NEW.

Isobel liep met een tas vol benodigdheden het bos in. Ze was bijna bij de plek die ze had uitgezocht en deed de oortjes van haar iPod - en haar iPod zelf - in haar tas. Ze hing haar tas altijd in een boom, zodat ze deze niet aan flarden scheurde. Het was altijd maar gewoon afwachten op deze avond. Ze kon niets doen, slechts hopen dat ze niemand zou verwonden.

Jay liep door de bossen. Het had net geregend wat een heerlijke geur met zich meebracht. Toch was het geen geruststellend gegeven in de wetenschap dat het donker was en hij zo in een wolf zou veranderen. Mensen werden gewaarschuwd in Mystic Falls om niet alleen de bossen in te gaan. Er waren vele mensen die er nooit meer uitkwamen. Niet heel, dood of nooit gevonden. Het idee dat hij zoiets iemand zou kunnen aandoen was huiveringwekkend.
Hij had zijn kap op en zag iemand staan op de plek waar hij altijd kwam. Zijn rugzak met kettingen hing nog half op zijn rug. 'Wat doe jij hier?' Het kwam er groffer uit dan bedoeld. Zijn ogen schoten even naar de maan die nog achter de wolken schuin hield. Nog niet op zijn hoogste punt. Hij kwam altijd eerder.

Isobel keek op bij het horen van een stem en draaide zich vluchtig om. 'Ik kan hetzelfde aan jou vragen.' merkte ze scherp op en keek hem achterdochtig aan. Ze had nog anderhalf uur en dan stond de maan op zijn hoogste punt. Ze liet haar leger-kleurige rugzak langzaam afglijden en zette een stap naar achteren toe. Wat deed deze jongen hier? Ze had geen tijd om naar de andere kant van het bos te komen en alles nog te regelen voordat ze zou veranderen in een gigantische wolf.

Jay bekeek het meisje goed. Ze zat bij hem op school, maar meer kon hij er ook niet uithalen. Als hij zou sprinten zou hij misschien nog de andere plek halen om te veranderen. Waar hij altijd veranderde, maar vorige week viel deze plek hem op. Met de "rots stukken" had hij een perfecte plaats om zich vast te ketenen. 'Jammer genoeg was ik eerst om jou dat te vragen.'

'En jammer genoeg voor jou beantwoord ik je vraag niet.' kaatste ze weer bot terug en liet haar rugzak weer op haar rug glijden. Mooi niet dat ze hier weg zou gaan, zij was hier eerder en zij had deze plek als eerste gevonden - tenminste daar ging ze vanuit. 'Ik kan je in ieder geval één ding verzekeren, ik ben niet in een al te beste bui - dus ik zou maar ergens anders naartoe gaan voor je zaken.'