Het stadsplein

Het stadsplein is een van de oudste plekken in Mystic Falls. Om dit plein is het hele dorp vroeger gebouwd. Een grote fontein staat centraal in het midden, en wordt omgeven door bankjes, bomen en struiken. Het is zo'n typisch stadsplein: Alle winkels zijn er omheen gebouwd en er is altijd wel iemand te vinden. Als het om dorpsfeesten gaat, is dit (bijna) altijd de locatie die daarvoor gekozen wordt.

Kai deinde met zijn hoofd mee op de muziek en keek glimlachend om hem heen, terwijl hij ontspannen verder zong. Het was de perfecte plek om muziek te maken; er waren veel mensen en die mensen hadden ook wel zin in wat sfeermuziek. Vooral de mensen op de terrassen genoten van de muziek. Hij sloeg de laatste tonen op zijn gitaar en boog toen. Wat geld viel in zijn pet, en snel ging hij verder zingen, deze keer een wat meer gezellig en up-tempo lied.

Joseph kwam terug van het gebouw waar hij zijn "eerste" gitaarles had gevolgd. Hij had zichzelf al aardig wat aangeleerd en als zijn vader thuis was, was hij ook een erg goede leermeester. Zijn moeder had hem er echter van overtuigd om een keertje echt les te nemen, maar zoals Joe zelf al verwacht had beviel dit hem totaal niet. Gelukkig was het een proefles, want als hij er aan vast had gezeten werd hij haast gedwongen om te gaan. Het geluid van zijn schoenen die over de stenen slofte, werd overspoeld door muziek.

Zijn handen bespeelde zijn gitaar alsof het een verlening van zijn lichaam was; hij was geboren om muziek te maken. Konden zijn ouders dat maar inzien... Met steeds meer passie en enthousiasme zong hij en probeerde zo meer toeschouwers te krijgen. Hij keek even op en zag heel toevallig een jongen met een gitaar lopen. Hij glimlachte kort naar hem en maakte toen zijn lied af.

Joseph keek op naar de jongen die op zijn gitaar speelde en bleef even staan. Op een of andere manier deed dit hem aan zijn vader denken. Gewoon muziek maken als passie hebben - net zoals zijn pa. Helaas was hij zelf niet goed genoeg, of in ieder geval vond hij dat zelf en zijn moeder vond het ook niet echt een goed idee. Tenminste, ze zei dat als hij het echt wilde, hij zijn hart moest volgen - maar ze zei ook dat hij donders goed moest nadenken over zijn keuze en dat hij ervoor moest zorgen dat hij niet zoals zijn vader zou worden.

Kai pakte zijn pet op en liep er een rondje mee, zodat de mensen er geld in konden doen. Met een tevreden gezicht keek hij naar wat het opgeleverd had en pakte toen zijn spullen bij elkaar; hij was namelijk doodop. De jongen met de gitaar stond er nog en nu pas herkende Joe hem als de zoon van die gave rocker. 'Hey!' zei hij en wreef even bedenkelijk met zijn hand over zijn gezicht. 'Joe toch?' Hij was hem opgevallen, omdat hij net als Kai altijd met gitaar liep.

Joe fronste zijn wenkbrauwen even toen de jongen zijn naam zei en knikte. 'Joe, ja - aangenaam...?' Hij stak zijn hand uit - zoals hij altijd van zijn moeder had geleerd - en keek de jongen kort aan. Hij had hem wel vaker gezien, maar hij had er verder eigenlijk nooit bij stil gestaan wie het nou eigenlijk was. Blijkbaar kende hij Joe wel - maar ja, mensen kende hem wel vaker zonder dat hij enig idee had waarvan. 'Gaaf optreden net.'

'Hoi, ik ben Kai,' glimlachte hij en schudde zijn hand enthousiast. 'Ja, klinkt misschien een beetje stom dat ik je ken, zonder dat we elkaar ooit echt hebben ontmoet. Ik heb je weleens horen spelen op school en toen aan mensen gevraagd wat je naam was.' Kai schaamde zich er niet voor, echte muzikanten waren altijd nieuwsgierig naar andere artiesten. 'Oh, bedankt! Heb je net ook opgetreden?'

'Kai, aangenaam.' Hij had hem horen spelen op school? Geweldig. 'Oh nee - mijn moeder wilde dat ik gitaarles nam, maar dat is niets voor mij. "We gaan nu dit akkoord aanslaan." Bah, ik werd gek van die vrouw die me behandelde alsof ik vier was.' Een grijns speelde over zijn lippen heen.

Hij legde vriendelijk een hand op de jongen zijn schouder. 'Ik mag niet eens van mijn ouders op gitaar of muziekles. Dus ik zou heel blij zijn dat je moeder het voor je wil betalen en dat het überhaupt mag.' Hij wees naar de gitaar van Joe. 'Zullen we anders samen wat spelen? Kijken of dat gaat lukken? Dat is heel wat leerzamer en vooral leuker dan gitaarles.'

Joe hield er niet zo van om in de belangstelling te staan, maar in zijn vingers begon het enthousiasme al te tintelen. 'Voor deze keer dan, maar verwacht niet teveel hoor.' Hij was nogal bescheiden als het aankwam op gitaar spelen. Snel als hij was haalde hij zijn gitaartas van zijn rug af en pakte zijn gitaar eruit. Dit was het enige wat hij iedere dag om zich heen had, dat ook werkelijk van zijn vader was. Hij was misschien wat ouder, maar hij was speciaal voor hem.

Kai knikte goedkeurend en legde zijn pet weer neer. Hij sloeg enkele noten aan en keek hoe Joe daarop reageerde. Eigenlijk ging het best goed en al snel hadden ze een ritme te pakken. 'En, ben je een beetje van het improviseren van teksten?' lachte Kai. Zelf probeerde hij het thuis weleens, maar op staat durfde hij het nog niet. 'En kom op, dit kan niet eenmalig zijn, je bent zo goed!'

Joe volgde Kai zijn voorbeeld en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Nah, doe jij het zang gedeelte maar - ik ben bang dat ik nogal veel mensen ga wegjagen als ik ga zingen.' grinnikte hij, terwijl hij doorspeelde en dankbaar naar een vrouw keek die wat geld in de pet gooide. 'Dit is eigenlijk best een goede plek zo op het stadsplein.' Het was omringt door eetgelegenheden en veel mensen liepen er langs.

Kai speelde verder, maar dacht ondertussen na. Zacht en onzeker begon hij wat mee te zingen, en al sloeg het nergens op, het klonk wel goed. 'Dat was best wel gaaf,' zei Kai enthousiast en zag het geld langzaam binnenstromen. 'Ja, ik heb hem ook pas net ontdekt, normaal sta ik altijd in de metro.'

'Ach bij de metro komen ook veel mensen, ook vast een goede plek.' verzekerde hij hem en sloeg de akkoorden aan. 'Ja, het klinkt gaaf!' Hij vond zichzelf niet goed genoeg als zanger, dus besloot hij maar gewoon niet te zingen.

NEW

Noah zat op de rand van het standbeeld in het midden van het stadsplein met een kop koffie in zijn handen. Hij kwam net terug uit school en aangezien er een lekkage was in zijn huis, had hij zichzelf verplicht om zich buiten te begeven. Iets wat de laatste tijd niet veel was gebeurd. Hij had constant op school gezeten of in zijn huis en hij was toe aan wat frisse lucht.

Elle kwam de drukkerij uit lopen met allemaal posters en folders voor haar campagne onder haar armen. Het was zo druk in de winkel geweest dat ze geen tijd had gehad om ze in haar tas te stoppen. Dus liep ze nu naar een bankje en legde daar alle spullen neer. Ze keek even op en zag opeens Noah zitten. 'O hey Noah!' glimlachte ze en propte snel wat folders in haar tas.

Noah keek op bij het horen van zijn naam. 'Elle,' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht en stond op. 'Volgens mij kan je wel wat hulp gebruiken.' Hij pakte een paar posters beet die op het punt stonden om van het bankje af te glijden en hield ze in zijn handen. 'De posters zien er goed uit.'

Ze drukte paar losse plukken achter haar oor en lachte. 'Ja, inderdaad, ik heb wel wat hulp nodig,' gaf ze toe en haalde een tweede plastic tas uit haar ene tas. Het zou een heel werk worden om dit naar huis te brengen. Verrast keek ze hem aan. 'Echt waar? Het zijn de laatste posters voor de laatste campagneweken. Ik hoop dat ze nog wat mensen kunnen overtuigen!'

Noah grinnikte. 'Je hebt de footballers en cheerleaders in ieder geval aan jou kant staan, dus dat scheelt.' Hij had ze allemaal zien lopen met haar buttons. Leraren mochten in de campagne weken geen kanten kiezen, anders had hij zeker met zo'n button rondgelopen. 'Het is dat ik niet zichtbaar een kant mag kiezen, maar ik ga zeker wel op je stemmen.'

Ze keek hem aan en stak in een ongelovig gebaar haar handen op. 'Ja, ik vind het nog steeds zo'n raar gevoel als ze me opeens aanspreken of als ik ze met mijn button zie lopen. Het is... Het is wel echt enorm leuk,' gaf ze glimlachend toe. Toch brak de grootste glimlach bij haar door na zijn laatste woorden en ze boog snel haar hoofd over haar tas. 'Dat is echt super om te horen!' zei ze enthousiast en keek hem aan. 'En hoe bevalt het om leraar te zijn?'

'Dat geloof ik graag ja.' zei Noah grinnikend en haalde zijn schouders op. 'Wel goed eigenlijk, best stressvol om eerlijk te zijn.' Hij nam een slok van zijn koffie en gooide het lege bekertje in de prullenbak. 'En het vergt heel veel tijd. En het is vermoeiend.' lachte hij. 'Maar het is leuk, het geeft veel voldoening om te zien dat leerlingen goede cijfers halen.' zei hij, doelend op haar 8.5 voor Engels.

Ze keek op bij zijn woorden en moest lachen. Ze dacht aan haar hoge cijfer voor Engels en voelde meteen weer opluchting door haar lichaam stromen. Ze was zo enorm zenuwachtig geweest. 'Oh, hoe vond je trouwens het gala?' vroeg ze opgewekt. 'Nog steeds heel erg bedankt dat je kon en wou komen!' Ze knikte begrijpelijk en ging op het bankje zitten, nu de tassen ingepakt waren. 'Ik vind nog steeds dat leraren heel erg ondergewaardeerd worden.'

'Laten we het erop houden dat een gala niet helemaal mijn ding is.' zei hij lachend. 'Maar het was wel leuk hoor.' Zijn gedachten waren nog steeds niet veranderd: hij hield niet van pakken dragen en hij was een verschrikkelijke danser. 'Geen dank, het was een goede motivatie om uit huis te komen die avond.'

Ze moest lachen en knikte instemmend. 'Het klinkt heel raar, vooral omdat ik het gala georganiseerd heb, maar ik ben ook niet zo van de gala's. Misschien dat ik ze daardoor juist organiseer, zodat ik er zelf niet echt aan mee hoef te doen,' opperde ze schouderophalend. 'Ja, ik was ook wel echt verbaasd hoeveel mensen er waren gekomen! Oh, en we kunnen ons hart ophalen, nu hebben we het hele jaar geen enkel soort gala meer. Nou ja, enkel Valentijnfeest, maar die... zijn niet zo populair.' Dat loog ze, want die werden juist goed bezocht. Zij was er enkel nog nooit heen geweest.