Huis van Ruby en Willy Peterson

Alex' gezicht klaarde op bij het idee aan training naast het football veld, maar ze keek al gauw beteuterd toen Willy haar niet tegenhield om weg te gaan. Hij zei dat hij het niet érg vond als ze bleef, maar hij zei neit dat hij niet wilde dat ze weg ging. Alex glimlachte terug en voelde zich stom dat ze zo dacht. Vond je het gek dat mensen haar een grijs muisje noemden, ze liet zo over zich heen lopen. 'Dan wacht ik nog even.' zei ze standvastig terwijl ze achter Willy aan de keuken in liep.

Terwijl hij weer terug naar de keuken liep, keek hij over zijn schouder en glimlachte. 'Gezellig. Ik moet koken voor vanavond, wil je meehelpen?' Toen ze ook in de keuken stond, pakte hij haar vast en tilde haar op het aanrecht. Met een plagerige grijns gaf hij haar het recept en een schort. 'Voor uw eigen veiligheid; koken met Willy... Daar kom je nooit schoon vandaan.'

Een geluidloos gilletje verliet Alex' mond toen Willy haar op het aanrecht zette. Ze pakte het recept en het schort aan en lachte nerveus. Alex kon koken, ze hielp haar oma en moeder immers vaak in de keuken, maar met Willy koken was iets heel anders. Ze knoopte het schort om en las het recept aandachtig. 'Kook je wel eens vaker?' vroeg ze sceptisch toen hij stelde dat het nooit schoon bleef.

Hij keek ongelovig aan en knikte. 'Natuurlijk kan ik koken! Elke Peterson kan koken, daar zorgt mijn moeder wel voor,' grinnikte hij en deed ook zelf een schort aan. 'Maar nog steeds wordt het altijd een rotzooi. Daarom begin ik altijd vroeg, zodat ik nog heel lang de tijd heb om op te ruimen.' Hij moest lachen en keek over haar schouder heen naar het recept. 'Pasta dus.'

Alex kwam voorzichtig van het aanrecht af - hoe erg het ook klonk, Alex was bang voor iedere hoogte, alleen als ze haar voeten op de grond had voelde ze zich veilig - en trok Willy's schort recht. 'Het staat je goed.' zei ze met een verbaasde blik. Nee, Willy en koken, die combinatie had ze nooit durven dromen. Alex legde het recept weg en knikte. 'Dus een pan om water te koken.'

Hij glimlachte breed en ging in een Griekse beeld pose staan. 'You think I'm attractive, don't you?' vroeg hij met zijn beste Britse accent. Opnieuw moest hij lachen en begon toen de dingen klaar te zetten. Even keek hij naar haar opzij. 'Hij staat jou ook goed,' zei hij gemeend en zette toen een pan boven het fornuis. 'Check!'

Alex giechelde en schudde haar hoofd. 'Alleen als je bewijst dat je het schort eer aan doet.' Ze keek toe hoe hij alles klaar zette en verstopte haar gezicht achter een sluier van haar toen Willy vertelde dat het schort haar ook goed stond. Ze concentreerde zich op het recept om zijn blik te vermijden en ging met haar vinger langs de ingrediënten die ze opnoemde. 'Pasta, gehakt, een ui, een teen knoflook, tomaten pasta..'

Hij merkte niet dat ze misschien enigszins verlegen werd van zijn compliment en ging gewoon onverstoord verder met het koken. Steeds als ze een ingrediënt voorlas, pakte hij het tevoorschijn en legde het op het aanrecht. 'Oké, we kunnen beginnen!' zei hij enthousiast en trommelde op het aanrecht. 'Wat moet er als eerste gedaan worden?' Misschien was hij toch niet zo goed in koken als hij dacht...

Alex keek weer op en grinnikte vanwege zijn vraag. 'Heb je een braadpan? Voor het gehakt?' Ze had al door dat Willy enthousiaster over het koken was dan dat hij het werkelijk kon. Misschien zou hij haar nog verrassen, maar ze vond het zo ook prima. Alex kende de keuken een beetje en vond al snel een snijplank en mes om de ui te snipperen en de knoflook te snijden. Ze was heel trots op hoe snel ze tegenwoordig kon snijden, ze had veel kook programma's gekeken om de techniek onder knie te krijgen. 'Willy? Bedoelde je met koken het opwarmen van eten of het ook echt koken?' Alex keek hem met een klein glimlachje aan, haar toon was speels.

'Ja, die hebben we geloof ik wel,' mompelde hij bedenkelijk en ging er naar op zoek. Alle lades trok hij open, tot hij uiteindelijk een braadpan vond. Althans, hij dacht dat het een pan voor braden was. Plagerig en speels duwde hij zijn vingers in haar zij en blies in haar nek. 'Oppassen met wat je zegt he, Alexje. In dit huis ben ík de baas!'

Alex sloeg beschermend haar armen om haar middel en hield resoluut haar mond, weliswaar met een glimlach op haar gelaat. Ze zette de pan die Willy had gevonden op het vuur en deed er boter in. Toen die bruin was deed ze er de knoflook en ui in en haalde ze de verpakking van het pakje gehakt. In stilte roerde ze door de ingrediënten en voegde het gehakt toe. Alex wierp kort een blik op Willy van wie ze de leiding over het koken had overgenomen.

Willy bekeek haar doen en laten en hief verbaasd een wenkbrauw op. Wauw, het leek net alsof ze helemaal opbloeide als ze kookte. Hij ging op het aanrecht zitten en bekeek haar zo. 'Je bent zeker wel gek op koken he?' vroeg hij grijnzend en keek haar aan. Met een dankbare glimlach sprong hij weer van het aanrecht af. 'En ik ben heel erg blij dat je me wilt helpen. Wat moet ik doen, chef?'

Alex knikte. 'Best wel, maar ik hou het op simpele dingen hoor.' Ze frutselde aan de onderkant van het schort toen Willy's ogen op haar gericht waren. 'Eh, wil je de paste in het water doen. En de tijd bij houden? De kooktijd staat op de zak, geloof ik. Als je dat wil natuurlijk.' Alex was het tegenovergestelde van bazig, dus zelfs met het geven van instructies had ze moeite en wist ze nooit zeker hoe ze het over moest brengen. Ze was altijd bang dat ze bazig overkwam.

'Ik kook weleens in mijn eentje, maar dan.. Ik denk dat Ruby en mijn zusje het niet durven toe te geven dat het niet lekker is, of ik kan wél koken, natuurlijk. Ik gok op de eerste.' Hij deed wat ze vroeg en pakte toen zijn mobiel erbij. Een stopwatch deed hij aan en keek haar toen nieuwsgierig aan. 'Wat is je nummer eigenlijk?' vroeg hij onverschillig.

'Je kan het vast wel!' zei Alex optimistisch en voegde de tomatenpata en wat verse tomaatjes toe aan het gehakt. Ze keek Willy overrompeld aan bij zijn vraag. Ze fronste kort en probeerde te bedenken waarom hij haar nummer wilde. Aarzelend noemde ze de cijfers en voegde toen met een opgewekt lachje toe: 'Alleen te gebruiken in zaken van ultieme kook nood.'

Hij hield verontschuldigend zijn handen op en schudde zijn hoofd. 'Ik ga je geen rare berichtjes sturen of je midden in de nacht bellen. Hoewel...' Hij glimlachte brutaal, maar schudde toen zijn haar opnieuw. 'Nee, ik ga echt niets raars doen, maar ik kan je niet garanderen dat ik je enkel bel als ik je nodig heb met koken.' Hij hield verder maar wijselijk zijn mond en richtte zich op het eten. Anders zou het toch nog uitlopen op een rotzooi.

'Oke.' zei Alex zachtjes en keek naar Willy die voor eens zijn mond leek te houden. 'Ik help graag.' voegde ze nog toe en roerde door de kruidige saus. Het eten rook in ieder geval prima. De wekker voor de pasta verbrak de stilte. 'Nou, je hoeft alleen nog wat kaas te raspen en het water van de pasta af te gieten en dan is alles klaar.' Alex keek achter zich op de klok aan de muur en schrok van de tijd. 'Oh, ik moet echt naar huis.' Geschrokken liet ze de spatel in de saus pan vallen.

Willy viste de gevallen lepel uit de saus en keek haar kalm aan. 'Oh, blijf anders eten? Dat zullen Ruby en mijn moeder geweldig vinden! Bel anders maar met mijn mobiel,' opperde hij en drukte zijn mobiel in haar handen. Hij deed wat ze gezegd had en beetje bij beetje begon het op een echte maaltijd te lijken. 'En ik zou het ook leuk vinden als je blijft eten.'

'Maar er is nooit genoeg voor 4 personen.' sputterde Alex tegen en keek naar lepel die helemaal onder de saus zat. Goed zo Alex, ga zo door. Ze kon hem echter niet weigeren en toetste het nummer van haar huis in. Met een glimlach vertelde ze haar vader die opnam dat ze bij de familie Peterson zou blijven eten en dan voor het donker thuis zou zijn. Vooral haar vader was er erg op gebrand dat ze thuis kwam nog voor het begon te schemeren, het was dan veels te gevaarlijk voor een meisje zoals Alex, vond hij. 'Geregeld.' verklaarde ze toen ze hem de telefoon weer overhandigde.

Hij wimpelde haar protesten weg. 'Onzin, dan eten we allemaal wel wat minder. Correctie: mijn moeder en Ruby eten wel wat minder,' lachte hij, maar bleef stil toen ze belde. Toen ze klaar was, maakte hij nog de laatste dingen klaar en leunde toen vermoeid tegen het aanrecht. 'Koken is zó vermoeiend!' Hij legde even zijn hand op haar schouder. 'Ik breng je vanavond wel naar huis toe.'

'Ik ben niet zo'n grote eter.' loog Alex. Voor deze keer zou ze zich inhouden, want ze wilde niet dat de anderen voor haar minder moesten eten. 'Dat had je niet gedacht, hea?' Alex keek Willy met een scheve lach en ze waas dankbaar voor zijn voorstel. 'Maar alleen als je het niet erg vindt, hoor. Ik kan ook gewoon lopen, het is maar een kwartiertje als ik doorstap.'

Ruby deed de voordeur open en was in een opperbeste stemming. Zonder nadenken hing ze haar jas op en schopte ze haar schoenen uit terwijl de geur van pasta haar neus binnendrong. 'Hmm, ik ruik pasta! Is mam al thuis?' Riep ze terwijl ze door de woonkamer liep richting de keuken. In de keuken zag ze Alex staan waardoor ze even verbaasd opkeek. 'Oh hey Alex,ik verstoor toch niets hé?' De opmerking maakte ze eigenlijk alleen om zowel Willy als Alex te plagen.

'Nee joh, ik breng je uiteraard,' zei hij en hield zijn hand op, als teken dat ze toch geen kans had om tegen te spreken. Opeens hoorde hij de deur en in een mum van tijd stond Ruby voor hun neus. Hij sloeg met een brede glimlach zijn arm om Alex' schouders heen. 'Nu je het zegt, eigenlijk wel. Waarom ben je zo goed in mij storen met meisjes?' Meteen kreeg hij dat enge beeld in zijn hoofd. Ruby had hem eens in echt een gênante situatie met een meisje betrapt.

Alex had Ruby niet aan horen komen. Ze was geschrokken en probeerde tevergeefs te doen alsof er niets aan de hand was. Haar hoofd was zo rood als een biet en Alex geloofde niet dat ze roder kon worden dan dat. Totdat Willy ook nog zijn arm om haar heen sloeg. Abrupt kwam ze los vanonder Willy's arm en knoopte het schort los. 'Nee, je stoort niets, het eten was net klaar. Je komt precies op tijd.'

Ze wou een gevat antwoord geven, maar naast dat ze alleen dingen kon verzinnende nergens op sloegen, zag ze ook het hoofd van Alex dat rood kleurden waardoor ze het liet gaan. Ruby had wel eens het idee gehad dat Alex een crush had op Willy, maar had er eigenlijk nooit naar gevraagd. Op zich vond ze het best een raar idee om Alex uit te horen over Ruby haar eigen broer. 'Blijf je eten?' Vragend keek ze naar Alex. Nieuwsgierig liep Ruby naar de pannen om te kijken wat er in zit. Het was wonderbaarlijk netjes in de keuken, in tegen stelling tot elk andere moment dat Willy in de keuken stond.