Het kamertje van de school-psycholoog

Waar alle zielige kindertjes hun verhaal kwijt kunnen bij de liefhebbende Mr. Clark Hamilton

Stephen zat op een wachtstoel bij de kamer van de school-psycholoog. En vrolijk was hij totaal niet. Wie had in godsnaam bedacht dat de nieuwe leerlingen bij hem moesten komen? Alsof er iets met hem en Sophie mis was?! Gelukkig moest hij als eerste en kon hij Sophie dus inlichten over wat er allemaal gevraagd zou worden. Ongeduldig wachtte hij tot hij geroepen werd en tikte ondertussen met zijn vingers op de stoelleuning.

Clark had het rustig vandaag. Gelukkig maar, want veel plezier had hij in zijn baan niet. De enige reden waarom hij deze baan had aangenomen was, a) omdat hij goed was in praten en b) mensen met problemen waren altijd zo makkelijk te overtuigen. En dat waren nou net de mensen die hij nodig had. Kort wierp hij een blik op zijn agenda en zag dat hij een gesprek had met ene S. Harwell. Blijkbaar een nieuwe leerling. Na zijn koffie opgedronken te hebben, stond hij op en opende hij de deur. 'Stephen?' vroeg hij en keek de jonge man aan. Hij was de enige in het kleine wachtkamertje, dus hij ging er vanuit dat het de goede jongen was. 'Kom binnen.'

Stephen keek op toen hij genoemd werd door een man. Het was niet het type dat hij had verwacht om psycholoog te zijn en al helemaal niet op een school. De moeite om een hand te geven deed hij niet en snel liep hij de kamer binnen. 'Hoe lang gaat dit duren? Ik heb namelijk zometeen een selectiewedstrijd voor boksen,' mompelde hij en ging op een willekeurige stoel zitten. Als hij de kampioen van school kon verslaan, mocht hij er in.

'Hoe lang het gaat duren ligt aan jezelf, met die koppige houding van je duurt het nog wel eventjes.' zei hij en ging op zijn stoel zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. Als de jonge man hem wilde uittesten, zou hij wel laten zien dat dingen hier zouden gaan zoals hij dat wilde. 'Dus Stephen, de reden dat je hier bent is vast en zeker al aan je uitgelegd, maar ik zal het nog eens vertellen zodat alles duidelijk is. Als je vragen hebt mag je ze altijd stellen.' Hij pakte een invulformulier uit de lade en een pen van het bureau. 'De reden dat je hier bent is omdat je een nieuwe leerling bent. Iedere nieuwe leerling moet eenmaal langskomen om een document op te stellen met algemene gegevens, zodat als er iets gebeurd we in ieder geval de basis weten. Dat betekend niet dat er iets mis is, maar het is gewoon om de goede orde te behouden. Dus, vertel eens iets over jezelf. Je volledige naam, leeftijd, achtergrond, familie, wat je maar kwijt wilt.'

Stephen keek de man zwijgend aan en beet boos op de binnenkant van zijn wang. Het kostte hem moeite om geen weerwoord te geven, maar hij wist dat de man gelijk had: het zou zo lang duren als dat Stephen het ervan zou maken. 'Stephen Harwell, zeventien jaar, ik kom uit Los Angeles, ik woon met mijn stiefzus en moeder, en vader. Mijn moeder is overleden. Ik doe graag aan vechtsporten. Is dat genoeg voor je dossier?' zei hij gefrustreerd.

De jongen praatte nogal snel, dus Clark moest moeite doen om alles fatsoenlijk op te kunnen schrijven. 'Zou ik je mogen vragen hoe je moeder is overleden, wanneer?' Dat soort informatie was cruciaal, niet perse voor het dossier maar wel voor hem. Nieuwe mensen, nog niet echt bekend met de legendes, makkelijk over te halen. Heerlijk.

Stephen keek hem vermoeid aan. Hij moest toch wel weten hoeveel moeite Stephen had om hierover te praten. 'Gewoon... Ze werd ziek en na een week was het voorbij. Dat is het enige, oke? Ik wil er verder niet over praten.' Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar heen en negeerde de pijn in zijn borst. Of de neiging om de pen waar die man mee schreef in zijn arm te boren. Zuchtend keek hij dus maar naar de grond en zweeg.

'Oké, dat snap ik Stephen.' Hij krabbelde nog wat op het papier en legde het blad neer op het bureau. 'Ik heb mijn moeder verloren toen ik jong was, opgevoed door mijn vader, dus ik weer hoe je je voelt.' vertelde hij - nu was het niet helemaal waar - maar hij vond dat hij wel een leugentje mocht vertellen tegen die arme jongen.

Langzaam keek Stephen op en bekeek de man. Misschien was hij toch niet zo erg als Stephen dacht. 'Oh, da's rot,' mompelde Stephen ongemakkelijk. Hij wou iets aardigs zeggen, maar er kwam niets in zijn hoofd op. 'Is dit trouwens alles? Of moet u nog meer weten voor mijn dossier?' zei Stephen iets aardiger en keek de man afwachtend en ongeduldig aan. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg. 'Want zoals ik al eerder zei, ik heb zometeen een bokswedstrijd.'

'Je komt niet te laat voor je bokswedstrijd beloofd.' Hij wilde die jongen ook niet te laat laten komen op iets dat hijzelf belangrijk vond. 'Dus je houdt van boksen, vechtsporten? Ben je er een beetje goed in? Hoe lang doe je het al?' vroeg hij nieuwsgierig en sloeg zijn armen over elkaar heen. Als hij werkelijk een goede vechter was, zou hij nog wel eens een goede kandidaat zijn.'

'Gelukkig,' zei Stephen opgelucht en keek de man daarna verbaasd aan. Enthousiast knikte hij. 'Ja, ik was Los Angeles de ongeslagen kampioen boksen. Je weet wel, je had daar van die illegale straat toernooien. En nu moet ik serieus selectie doen om in dit team te komen.... Ze mogen blij zijn dat ik me überhaupt op heb gegeven voor dat armzalige boksclubje. Bij de andere vechtsporten kwam ik er gewoon in.'

'Wauw, indrukwekkend.' zei hij met een glimlach en keek hem aan. 'Ze zullen je talent snel genoeg erkennen en dan kunnen ze niet meer zonder je in dat team.' verzekerde hij haar. 'Waarom eigenlijk vechtsporten?' vroeg hij benieuwd. 'Om je woede op af te reageren?' gokte hij. 'Ik was tenminste woedend, toen mijn moeder overleed. Op alles en iedereen, maar bovenal op mijn vader, die vrij direct hertrouwde. Ik kon niet begrijpen dat hij mijn moeder alweer zo snel vergeten was.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik had niet genoeg geld om een professionele trainer te zoeken en naar de echt grote wedstrijden te gaan. Dus heel ver ben ik nou ook weer niet gekomen en dat gaat hier al helemaal niet gebeuren.' Verbaasd keek hij hem aan. Hij leek alsof hij precies wist hoe Stephen zich voelde. 'Ja... Ja, u heeft gelijk. Ik ben altijd boos. En de enige keer dat ik dat niet ben, is als ik vecht. Best ironisch, niet waar?' zei hij zacht.

Nieuw

Alex zat op één van de stoeltjes te wachten die voor het kamertje stonden. Ze schaamde zich dood. Iedereen die voorbij liep bleef net iets langer kijken dan normaal. Die blikken vond ze verschrikkelijk. Bovendien was ze bloed nerveus voor het gesprek. Het vergde nog meer leugens en Alex was er helemaal klaar mee. Zenuwachtig wreef ze haar handen over elkaar en wachtte totdat ze naar binnen geroepen werd.

De baan was nog drukker dan Clark in eerste instantie had verwacht. Nu kwam dat voornamelijk omdat veel leerlingen naar hem toe móesten, niet omdat ze naar hem toe wílde. Vandaag weer een meisje, een consult. Aangevallen in de bossen en om deze ervaring te kunnen verwerken was ze doorgestuurd door een maatschappelijk werkster. Hij pakte haar schooldossier erbij. Alex. Prima leerlinge, geen herrieschopster. Nadat hij het vluchtig had doorgelezen, opende hij de deur en zag hij haar al zitten. 'Alex, kom binnen.'

Alex schrok zich een ongeluk en stond meteen rechtop toen de deur open ging. Ze groette de man met een kleine glimlach en ging vlug langs hem heen naar binnen. Het kamertje was klein en ze voelde zich er al meteen niet erg op haar gemak. Onrustig wachtte ze totdat hij haar zou vertellen dat ze kon gaan zitten. Ze wipte van been op been en wreef onbewust over haar schouder. Degene waar haar wond had gezeten.

Clark sloot, toen ze binnen was, de deur achter zich dicht en keek hij hoe ze zenuwachtig op en neer stond te wippen. 'Ga zitten Alex.' Hij wees naar één van de stoelen voor zijn bureau, waarna hij zelf ook plaats nam op zijn eigen stoel. 'Ik ben Meneer Hamilton, maar je mag me ook gewoon Clark noemen als je dat fijner vind.' stelde hij zichzelf voor. 'Zou je me misschien iets over jezelf kunnen vertellen en waarom je hier bent?' Hij vond het altijd fijner om het van de leerlingen zelf te horen, dan van iemand anders die het had opgeschreven in het dossier.

Alex nam plaats op de stoel en zette haar tas naast zich neer. 'Aangenaam, meneer Hamilton.' zei ze zacht terwijl ze zijn blik vermeed. Ze dacht niet dat ze rustig zou worden voordat ze het kamertje zou verlaten. 'Heeft u- Staat dat niet in mijn dossier, ofzo?' vroeg ze onzeker. Liever legde ze haar situatie niet nog een keer uit. Haar ouders hadden dat gelukkig gedaan bij de directeur. Alex herhaalde die leugen niet graag.

'Natuurlijk staat het in je dossier, maar ik wil het ook graag van jou horen.' Clark opende haar dossier en pakte er een pen bij. 'Maar om het wat makkelijker te maken, zal ik oplezen wat hier staat en klopt het niet, mag je me stoppen en het verbeteren. Deal?' Er stond nog wel eens wat onzin in die dossiers die tegen gesproken werden door de leerlingen die voor hem zaten. 'Wil je misschien iets te drinken?'

Alex vouwde haar handen samen tussen haar knieeën en knikte. Met dat idee kon ze wel leven. Bovendien was ze wel benieuwd hoe ze het in haar dossier hadden gezet. Ze hoefde niets drinken en schudde haar hoofd toen hij die vraag stelde. 'Nee, dank u.' Ze fluisterde de woorden bijna. Terwijl ze heen en weer schoof op de stoel keek ze de kamer rond, zodat ze naar alles kon kijken behalve naar meneer Hamilton.

Zelf nam Clark een slok van een bekertje water dat voor hem stond en wierp een blik op haar dossier. 'Je dossier zegt me dat je een paar weken geleden aangevallen bent in de bossen hier in de buurt. Je ouders hebben je gevonden, je ontkent zelf dat je hulp nodig hebt, maar toch vond de school het nodig om je hierheen te sturen...' Hij keek haar aan en grinnikte. 'En dat is alles wat er in je dossier staat. Dat is dus de reden waarom ik het verhaal graag van jóu wil horen, in plaats vanuit het dossier.' vertelde hij haar en glimlachte.

'Dat is ook alles wat er is gebeurt.' mompelde Alex. Ze vertelde deze man liever niet te veel, maar op de een of andere manier leek zijn glimlach erg toegankelijk en vriendelijk. Ze ging verzitten en sloeg haar armen om zichzelf heen. 'Wat wilt u er nog meer over weten? En ik heb ook echt geen hulp nodig. Het gaat prima met me, de wond is bijna helemaal weg en-' Met een zwakke glimlach haalde ze haar schouders op. Veel meer kon ze niet zeggen.

'Ik wil graag weten wat er die avond precies is gebeurd... Waarom je daar was, wat er gebeurd is. Kun je omschrijven wat je heeft aangevallen?' vroeg hij aan haar en sloeg eveneens zijn armen over elkaar. 'De mensen die zeggen dat ze geen hulp nodig hebben, zijn vaak de mensen die de hulp juist kunnen gebruiken, Alex. Ik snap dat je niet alles wilt vertellen aan een vreemde zoals ik, maar als je er toch iets meer over kwijt wilt... heel graag.'

Alex snapte dat die vriendelijke meneer Hamilton slechts zijn werk deed. Met een zucht begon ze haar verhaal: 'Het was vroeg in de ochtend. Ik slaap heel slecht de laatste tijd en werd toen heel vroeg wakker en ik ga heel vaak in het bos wandelen. Ik vond het altijd heerlijk in het bos en we wonen er praktisch gezien naast. Dus ik wandelde daar wat rond, nog half in slaap, en ineens was daar een wild dier dat me aanviel. Ik heb niet gezien wat het was. Daar ging het te snel voor en misschien herinner ik me niet alles.' Ze keek pas op toen ze klaar was.