Het kantoor van de directeur

Op het moment is dit Arthur Ivers' kantoor. Vanaf die plek regelt hij vanalles voor de school (:

Igraine liep door het kantoor van Arthur en bekeek geïnteresseerd het interieur ervan. Toen ze bij de kast was beland, pakte ze er een fotolijstje vanaf af waar zij en Arthur op stonden. Deze was gemaakt toen Lynn nog op high school zat: als ze het goed kon herinneren, had Lynn de foto zelfs gemaakt. Zuchtend zette ze hem weer neer en staarde naar de andere fotolijstjes op de kast, maar ook naar de deur. Als het goed was, kon Arthur elk moment binnen komen, zonder ook maar een idee ervan te hebben dat Igraine terug was in Mystic Falls.

Arthur struinde met een voldane blik door de gangen van zijn school terwijl hij de koffie in zijn hand met een simpele spreuk af liet koelen. Hij glimlachte naar enkele voorbijgangers, leerlingen en leraren, en kwam uiteindelijk bij zijn kantoor aan. Hij had net zijn lunch gehad. Zo nu en dan at hij samen met de leraren, zodat hij altijd op de hoogte bleef van al het nieuws en zodat hij niet de gedistantieerde directeur werd. Die status zou hij niet graag willen. 'U hebt bezoek,' kreeg hij te horen van zijn secretaresse voor hij zijn kantoor binnenstapte. 'Ze was een oude vriendin, zei ze, dus ik heb haar maar binnen gelaten.' Arthur verzekerde haar dat het wel oké zou zijn en nieuwsgierig ging hij naar binnen. Daar ontmoette hij de ogen van een jonge vrouw, een prachtige en herkenbare vrouw.

Igraine was op de stoel van Arthur gaan zitten en zo draaide ze rondjes door de kamer. Twee jaar geleden waren Igraine en Sebastiaan noodgedwongen geweest om te verhuizen: er waren wat problemen ontstaan, omdat ze waren herkend, en met hun krachten hadden ze het gelukkig kunnen oplossen. De verhuizing was dan ook, zodat zulke problemen voorkomen konden worden. Arthur had ze in de tussentijd enorm gemist, en gelukkig was er nog telefonisch contact, maar fysiek had ze hem niet meer gezien. Ze stond dan ook op met een glimlach toen de deur openging. 'Arthur!' zei ze vrolijk en liep naar hem toe om hem liefdevol te omhelzen.

Arthur voelde de armen van Igraine al om zich heen voor hij door had dat zij het was. Hij lachte en drukte haar stevig tegen zich aan. 'Igraine, wat doe je hier?' Verbaasd hield hij haar bij haar schouders vast en glimlachte toen hij zag dat ze haar haar net wat anders had zitten. Juist omdat ze nooit ouder werd, vielen die kleine details extra op. Voor hem dan. Arthur sloot de deur achter zich en wees naar de bank die in de hoek stond. 'Ga zitten! Of blijf staan, doe wat je wil. Het is vreemd je in dit kantoor te zien.' Hij was pas net directeur en had Igraine nooit op school durven spreken, omdat hij bang was dat mensen haar zouden herkennen. Zeker als ze in relatie tot hem werd gebracht.

'Wat ik hier doe? Jou opzoeken, natuurlijk!' glimlachte ze en hield hem ondertussen op een afstandje, zodat ze hem goed kon bekijken. 'Je ziet er goed uit.' En hij zag er ook echt goed uit! Je kon zien dat hij in die twee jaar ouder was geworden, maar hij bleef zijn typische Arthur trekken houden. Igraine nam dankbaar gebruik van zijn aanbod en ging op de bank zitten, terwijl ze klopte op de plaats naast haar. 'Maar Arthur, directeur? Waarom heb je het me niet verteld? Wat geweldig!'

'Ik ben blij je te zien. Die telefoontjes zijn verschrikkelijk,' lachte Arthur goedgezind. Hij ging naast haar zitten en glimlachte dankbaar. 'Ach, je begint de jaartjes nu wel erg goed te zien. Maar ik draag de grijze haren met trots.' Hij wist vast en zeker dat Igraine zulke dingen juist prachtig vond, zij had daar natuurlijk geen ervaring mee. 'Ik loop er niet graag mee te koop en bovendien hadden we elkaar al genoeg te vertellen, niet? Maar ik ben er blij mee, zo kan ik wat doen voor de aparte kinderen hier en de aparte leraren.' Hij was erg trots geworden op het feit dat hij de de mythes in Mystic Falls onder zijn hoede nam. 'Is Sebastiaan ook mee gekomen of ben je alleen hier?'

'Ja, die telefoontjes zijn helemaal niks,' zei Igraine met een pruillip. Ze zorgde ervoor dat ze hem in elk geval om de aantal dagen sprak, maar dat was voor haar idee veel te weinig. En ze wou hem gewoon weer eens in levende lijve zien. 'Het grijze haar staat je goed!' zei Igraine met een gemeende glimlach. 'En zó grijs is het ook weer niet. Ik vind het wel wat hebben.' Ze keek hem met stralende ogen aan: ze wist hoe gepassioneerd Arthur was over het beschermen en helpen van de ''aparte'' mensen. En het was dan ook goed om te zien dat het hem ook gelukt was om er iets mee te doen. 'Oh nee, ik ben hier alleen. Hij moest voor wat zaken naar het buitenland en ik zag dat als een goed tijdstip om hierheen te komen!'

Arthur moest lachen om haar complimenten. Zij was de enige die die nog aan hem gaf tegenwoordig. Bovendien was zij de enige met wie hij nog zoveel deelde. De andere mensen om hem heen waren slechts collega's en kennissen, meer niet. 'Weet Sebastiaan dat je hier bent?' vroeg hij haar voorzichtig terwijl hij was opgestaan om wat thee te zetten. Arthur en Sebastiaan was nog steeds geen goede combinatie. Ze hadden elkaar nooit goed gelegen en ze waren ook niet van plan om aardig tegen elkaar te doen. Dat was al die jaren geleden wel duidelijk geworden. 'Hoe gaat het met Lynn?'

Igraine moest lachen en schudde haar hoofd. 'Nee, Sebastiaan weet het niet. Lynn weet het wel en ik moest van haar de hartelijke groetjes aan je doen!' De relatie tussen Sebastiaan en Arthur was nooit goed geweest en was dan ook nooit verbeterd. Dus stond Igraine dan ook altijd te fluisteren aan de telefoon met Arthur. 'Met Lynn gaat het geweldig. Ze is aan het studeren en heeft eindelijk haar draai gevonden.' Igraine stond ook op en ijsbeerde door de kamer. 'Maar zelf heb ik mijn draai nog niet bepaald gevonden,' gaf ze zuchtend toe.

Arthur vulde twee mokken met stomend water en liet een zakje Engelse melange, de enige thee die hij dronk, in de mokken zakken. 'Igraine-' Oke, hij mocht Sebastiaan niet, maar het was nog altijd vreemd dat hij geen flauw benul had van de telefoontjes en bezoekjes van Igraine. 'Zeg maar dat ik ontzettend trots op haar ben. Ze doet het echt geweldig, niet?' Arthur had geen familie meer met wie hij contact had, dus Lynn en Igraine hadden altijd als zijn verwanten gevoeld. Hij praatte vaak over Lynn alsof het zijn nichtje was. 'Oh, ik dacht dat je het daar wel oké zou vinden. Een fijne afwisseling met Mystic Falls.' Hij bracht de thee naar haar toe en glimlachte vriendelijk, maar bezorgd.

Igraine nam de thee aan en nam er een voorzichtige slok van. 'Ja, ze doet het geweldig,' stemde Igraine met een trotse glimlach in. 'En ik zal het bericht aan haar doorgeven. Ze zal het vast heel erg leuk vinden om dat uit jouw mond te horen.' Igraine knipoogde en zuchtte toen, terwijl ze uit het raam keek. 'Ik dacht dat het ook een fijne afwisseling zou zijn. Maar-' Ze haalde haar schouders op en keek Arthur met een trieste glimlach aan. 'Ik mis Mystic Falls. Het is de plaats waar ik jou en Sebastiaan heb leren kennen, waar Lynn geboren is. Daar neem je maar moeilijk afscheid van.'

'Als het je lukt, overtuig haar dan dat ze me eens op moet komen zoeken. Ik weet dat ze me een oude sok vindt, maar ik zou het erg leuk vinden. En als ik het haar zelf zeg, dan gelooft ze me toch niet.' Arthur ging weer naast Igraine zitten en luisterde aandachtig naar haar woorden. 'Het is maar een plaats, Igraine. En je hebt je familie met je mee genomen. Het is zonde om je zo te hechten aan Mystic Falls. Er is hier niet veel speciaals meer.' Het was inderdaad een stuk rustiger geworden sinds hij terug was gekomen. Geen bovennatuurlijke intriges, geen verdwijningen en geen moorden. Straks zou Mystic Falls haar status als mysterieus dorp nog verliezen!

Igraine moest lachen en legde haar hand op de zijne. 'Natuurlijk is er hier nog iets speciaals, jij woont hier nog!' glimlachte ze en kneep zacht in zijn hand. 'En ik zal het doorgeven. Ze is al heel lang van plan om langs te komen, maar ze heeft het erg druk. Ze kan ons zelfs al nauwelijks bezoeken! Ze doet mee aan allerlei besturen en debat clubjes en noem het maar op!' Igraine nam nog een slok van de thee en trok toen een wenkbrauw op. 'Geen verdwijningen en moorden meer? Wat een goed nieuws! Heb jij daar een rol in gespeeld?' vroeg ze benieuwd.

Arthur lachte en gaf haar een kneepje in haar hand terug. Hij wilde zeggen dat ze daar echt niet voor terug hoefde te komen, maar hij wist dat ze daar tegen in zou gaan. 'Laat ze jullie dan eerst maar eens verblijden met een bezoekje. Ik wil haar niet weg houden van haar liefhebbende ouders.' Arthur schudde zijn hoofd als antwoord. 'Niets en nee, ik heb er bijna geen rol in gespeeld. Ik wist wie hier verbleef, tijdelijk of langer, maar plots begonnen ze één voor één te verdwijnen. Uiteindelijk heb ik degene die daarvoor hebben gezorgd op hun beurt weggestuurd. Ze deden het netjes, maar het was roekeloos en wreed.' Hij was opgestaan terwijl hij dit vertelde.

Igraine moest lachen en boog samenzweerderig naar Arthur toe. 'Ik vertik het om haar oude kamer om te bouwen naar een logeerkamer. Het heeft zo'n sentimentele waarde, maar Lynn vindt het onzin. Ze vindt me hierin een typische moeder,' giechelde Igraine. Zelfs Sebastiaan bewaart alles wat hem aan Lynn doet denken. En het zou dan ook niet lang meer duren of Lynn was ouder dan haar ouders... Een erg raar gevoel gaf dat. 'Dan zijn Sebastiaan en ik op tijd weggegaan,' zei Igraine stilletjes en veegde met haar hand over haar gezicht. 'Want heel erg in vorm ben ik niet meer. Als er een of andere jager achter me aan komt... Ik heb geen idee of ik me nog wel kan verdedigen.'

Arthur vond het altijd heerlijk om de verhalen van Igraine aan te horen over Lynn en al het bijkomstige ouderlijke gedoe. 'Je bent ook een typische moeder, Igraine, je kunt niet anders dan het altijd over haar hebben.' Glimlachend gaf hij haar een duwtje en nam weer naast haar plaats. 'Ik kan je verdedigen. Als jullie nog hier waren geweest, niemand had bij jullie in de buurt kunnen komen.' Hij gaf haar een serieuze blik en dronk toen stilletjes van zijn thee. Die mensen hadden hem aardig dwars gezeten, zelfs nu nog. Vooral omdat hij nooit had geweten wie er precies slachtoffers waren geworden en wie precies de daders waren geweest. Het was nogal vaag.

Igraine kon niets anders dan trots glimlachen. Ze had nooit gedacht dat Lynn het zo goed zou doen: sinds enkele jaren had ze eindelijk het idee uit haar hoofd gehaald dat ze vampier wou worden... godzijdank! Dankbaar keek ze Arthur aan en legde ze haar hand op zijn wang. 'Dat weet ik, Arthur. En daar ben ik zo dankbaar voor. Ik wou dat we in al die jaren zoveel meer terug hadden kunnen doen voor jou.' Ze zuchtte en dacht terug aan die ene middag in de bibliotheek, samen op de bank, kussend, strelend, liefhebbend. 'Ik wou dat ik meer terug had kunnen doen.'

'Igraine, je bent me niets verschuldigd. Ik doe dit omdat je mijn beste vriendin bent. Ik wil en hoef er niets voor terug.' Hij legde zijn hand op de hare en glimlachte geruststellend. 'Daarbij heb ik momenteel alles wat ik verlang. Ik ben directeur van een basisschool, ik heb de pastorie teruggekregen en ja, dat is prima toch?' Hij was een paar jaar uit zijn ouderlijk huis gezet, maar na een lang juridisch gevecht had hij er toch recht op gekregen en was hij weer de trotse bewoner. Het had hem veel van zijn geld gekost, maar ach.

Igraine keek naar hun vervlochten vingers en haalde diep adem. 'Oké dan...' stemde ze uiteindelijk toe en kneep zachtjes in zijn hand. 'De pastorie terug? Echt waar?! Wat geweldig! Ik wil heel graag weer een keer langskomen,' zei ze gemeend, maar keek hem daarna met een serieuze blik aan. 'Maar Arthur, is er nooit eens een vrouw in je leven? Iemand waarmee je samen de pastorie kan bewonen? Oud kan worden?'

Arthur knikte. 'De deur staat altijd voor je open. Het is er tegenwoordig trouwens een stuk gezelliger. Ik heb enkele ruimtes in het huis in lichtere tinten geschilderd, dus de bedrukkende sfeer is een stuk minder.' Hij moest lachen toen ze overging op het volgende onderwerp. 'Het gaat me prima af in mijn eentje. Ik hoef niet zo nodig mijn eigen gezin en wat nog meer. Dat woord 'gezin' heb ik nooit met iets positiefs geassocieerd. En zo kan ik meer doen voor mijn baan.'

Igraine luisterde gefascineerd naar hem. 'En hopelijk regent het weer als ik kom, want dan kan ik je eindelijk eens verslaan met moddervechten,' lachte ze, terwijl ze terugdacht aan die gebeurtenis. Toen was ze nog heel erg verliefd geweest op Arthur. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op en wist niet zeker of ze er wel over door moest gaan. In plaats daarvan sloeg ze haar armen om zijn middel heen en legde ze lachend haar hoofd op zijn schouder. 'En Lynn en ik zijn toch al je familie! Een betere bestaat natuurlijk niet!' knipoogde ze.

Grijnzend schudde Arthur zijn hoofd. Dat moddervechten was nogal een onderneming geweest, maar ze hadden er natuurlijk een hoop plezier aan beleefd. Glimlachend sloeg hij ook zijn armen om haar heen. 'Ik kan voor niets beters wensen, nee.' Met een lach drukte hij een kus op haar haar en hield haar kort stevig tegen zich aan. Het jaren voor hem geduurd voor hij over de gevoelens die hij voor Igraine had gehad heen gekomen was. Het had meegeholpen dat hij langzaamaan er uit kwam te zien als haar vader. Maar het had vooral gelegen aan het feit dat hij op een moment accepteerde hoe het was gelopen. En misschien was familie dan ook wel de beste aanduiding van hun relatie.