De Milkshakebar "Milkie-Milkie"

Alex concentreerde zich op haar milkshake en keek onschuldig op toen Ruby vroeg wat er aan de hand was. 'Niets.' zei ze zacht en dronk verder. Het verbaasde haar dat Ruby het nog helemaal niet gehoord had, dan moest ze het toch zelf vertellen. Maar tegelijkertijd kon ze zich deze keer wel aan haar belofte aan haar ouders houden. Ze zou het niemand vertellen. Behalve Joe dan, maar dat was anders.

'Alex...' zei Ruby duidelijk geërgerd. Ruby was de week van het gala voor de vakantie ziek geweest en had vervolgens de hele vakantie gewerkt. Ze had al bijna een maand niemand van school behalve Willy gesproken. Mystic Falls een beetje kenende had ze vanalles gemist. Ze had eigenlijk geen reden om aan te nemen dat er niets was met Alex, maar eigenlijk hadden ze elkaar nooit zo'n tijd niet gesproken waarna ze elkaar niet vanalles te vertellen hadden. Dat hadden ze al als ze elkaar een paar uur niet gezien hadden en zelfs nog als ze elkaar drie dagen lang continu zagen en spraken. Daarbij had ze simpelweg het gevoel dat er niet niets was.

#Random thought; perfect moment to let Ruby find out she's a witch.. Haha. Als jij dat niet erg vind dan tenminste en geen bezwaren hebt#

Natuurlijk niet! Laat het maar gebeuren, omg dan gaat Alex echt gefrustreerd zijn!
______
Alex keek schuldbewust naar beneden en wreef haar handen over elkaar. Ze wist niet eens waar ze moest beginnen met vertellen. Dus was het eerste dat ze haar vriendin meedeelde het makkelijkste en waarschijnlijk leukste: 'Ik zit bij het atletiek team.' Met een glimlach keek ze Ruby weer aan en probeerde de spanning minder drukkend te maken. 'Nu is het jouw beurt, wat heb ik gemist in Ruby Peterson's leven?' Alex was oprecht nieuwsgierig.

Met een frons bleef Ruby Alex aankijken toen ze begon over dat ze bij het atletiek team zat. Niet dat ze niet blij voor haar was, maar ze hield nog steeds iets achter. Waarom zou ze dat achterhouden. 'Gefeliciteerd!' zei ze terwijl ze een glimlach tevoorschijn toverde. Bah wat een afschuwelijke reactie gaf ze, nouja daar viel niets meer aan te doen. 'Nou ik heb een week lang met koorts in bed gelegen en toen ik weer beter was begon ik hier... Met kerst en oud en nieuw was ik bij oma en hebben we eigenlijk niets bijzonders gedaan behalve lekker gegeten...' ze vertelde het twijfelachtig en ze bleef Alex onderzoekend aankijken. 'Alex, wat is er?' vroeg ze nog eens. Ze wist dat er iets was en ze haatte het dat ze niet wist wat.

Alex omsloot haar glas met haar beide handen en luisterde naar Ruby's verhaal. Gelukkig had zij tenminste geen groot drama meegemaakt. 'Niets, dat zeg ik toch.' Zolang ze geen verklaring hoefde te geven voor haar verdwijning een week geleden, hoefde ze dus ook niet per se te vertellen over haar transformatie. Dus in principe hoefde Alex niet te liegen en daar was ze erg blij om. Als ze iets niet kon dan was het wel liegen, vooral niet tegen Ruby.

'Jawel, er is wel iets,' hield Ruby eigenwijs vol. Ze wist dat er iets was, ze hield iets achter, dat wist ze gewoon. Normaal gesproken had Ruby het misschien gelaten voor wat het was, maar nu niet. Ze was moe en had de halve nacht niet geslapen door menstruatiepijn, had daar bovenop nachtmerries gehad, op haar kop gehad omdat ze een glas had laten vallen, was er door roddellende meisjes van school achter gekomen dat de jongen die ze leuk had volgens hun een vriendin had. Ze ergerde zich vandaag nogal snel en nu hield Alex ook nog vanalles achter.

Alex zuchtte en sloeg haar armen om haar middel heen. 'Dat is niet echt iets wat ik je hier kan vertellen.' Ze voelde zich rottig bij het vooruitzicht aan het gesprek dat ze zou moeten voeren met Ruby. Het was echter niet erg onverwacht. Alex kon niet altijd tegen Ruby blijven liegen. 'Wanneer ben je klaar met werken?' vroeg ze aan haar vriendin.

Ruby zuchtte in een soort van opluchting dat ze toe gaf. Aan de andere kant maakte haar woorden haar ongerust. 'Is goed,' zei ze met een zucht terwijl ze zocht naar de klok die hier hing, maar voor de twintigste keer stil stond, 'Hoe laat is het? Ik ben om half vijf klaar. Tenminste als het niet straks druk wordt en ze de laatste dertig minuten niet alleen aan kan.' Dat laatste mompelde ze een beetje zodat haar leidi gevende het niet zou horen.

'Het is 3 uur.' vertelde Alex nadat ze op haar mobiel had gekeken en hem weer weg had gestopt. 'Zal ik hier gewoon om half 5 langs komen? En dan kunnen we naar jouw huis lopen?' Alex was de laatste dagen niet graag thuis. Ze kon het niet aan de blikken van medelijden te moeten blijven aanschouwen. Zo hielpen ze haar echt niet. 'Als jij dat oké vindt natuurlijk?'

Ruby was opgelucht dat het in ieder geval later was dan ze had gedacht en was opgelucht dat ze het tenminste had toegegeven dat er iets was. 'Is goed,' glimlachte Ruby. Haar gezicht was opgeklaard en daar was ze blij mee, dat voelde een stuk beter. 'Dan zie ik je wel weer vershijnen, dan praten we dan wel verder want ik geloof dat ik weer aan de slag moet,' ze had zo veel mogelijk de blik van haar leiding gevende gemeden omdat ze wist dat ze weer aan de slag moest. Ruby gaf Alex snel een knuffel en keek haar toen even aan, 'Je weet dat je er nu niet meer van af komt hè?' vroeg ze met een plagende waarschuwing.

Ruby zag er opgelaten en tevreden uit, terwijl Alex' gezicht juist betrok. 'Succes nog, met werken.' zei ze zacht en knuffelde haar roodharige vriendin terug. De waarschuwing vatte ze heel anders op dan Ruby waarschijnlijk bedoeld had. 'Ik kom er ook nooit meer vanaf.' mompelde ze. Met al haar macht probeerde ze een grote glimlach op haar gezicht te toveren terwijl ze haar jas aantrok en de zaak uitliep. Het was echter niet een geslaagde glimlach, zo voelde het in ieder geval niet. 'Tot straks.' riep ze nog zo opgewekt mogelijk voor ze uit het zicht verdween.

___
Gewoon een tijdsprongetje maken en hier verder gaan?

Kay!
____
Ruby bekeek haar vriendin nog even maar liet het voor wat het was. 'Tot zo,' ze keek even hoe Alex weg liep en nam toen haar lege milkshake glas en bracht die naar de keuken. Met haar gedachten er nog maar half bij ging ze verder met werken tot iets voor half vijf. Ze begon met het opruimen van de grootste zooi in de keuken en veegde vluchtig de vloer aan. Het was niet drukker geworden dus ze kon gewoon naar huis. Ze nam haar jas en was na al die koude milkshakes maken wel toe aan een kop koffie of warme chocolade.

Voor de tweede keer die dag stapte Alex met een nat pak de milkshake bar binnen en zocht ze haar vriendin. Ze glimlachte zwak toen ze haar zag en zwaaide. 'He, Ruby, helemaal klaar?' vroeg ze met een blik op haar baas en toen weer op Ruby. Zijzelf was er absoluut nog niet klaar voor, maar ze kon niet meer terug krabbelen. Ze wreef door haar natte haar en trok haar sjaal wat strakker aan.

Ruby maakte haar jas dicht toen Alex binnenkwam lopen. 'Hey, ja.' Vluchig nam ze haar tas en stak haar hand op naar haar baas. 'Tot woensdag,' Alex zag er natgeregend uit en buiten leek het aardig te regenen. 'Gadverdamm,' mompelde ze terwijl ze haar muts op haar hoofd plaatste en haar handen diep in haar zakken stak. 'Ik moet me thuis wel even omkleden trouwens,' gaf ze vast aan. Ze was dit pakje echt zat.

Alex was stil en wachtte geduldig totdat Ruby klaar was om weg te gaan. Ze glimlachte naar Ruby's baas en ging toen de zaak uit. Ze knikte toen Ruby vertelde dat ze zich eerst zou omkleden als ze bij haar huis aan waren gekomen. Alex stopte haar handen in haar zakken en dook in haar sjaal weg terwijl ze hoopte dat de regen minder zou worden. En zwijgend liep ze zo verder naar het huis van de Petersons wachtend tot er vragen van Ruby zouden komen.

Verder bij Ruby neem ik aan? (:

Nieuw
Thomas liep met een tanktop en zonnebril rond in Mystic Falls en dat al zo de hele dag. Hij en Lexi hadden besloten om er een leuke dag van te maken. De zon zorgde voor genoeg lentekriebels waardoor hij haar nog mee had laten kiezen in wat nieuwe kleding. Lexi was op dat vlak de vrouw die hij het liefste mee had; ze had nu eenmaal smaak. In ieder geval kon een kleine pauze voor een ijsje er wel in.
'Dus hoe gaat het met jou en Jay? Emma loopt nogal als een donderwolk rond...'

Het was heerlijk weer buiten en dat had ervoor gezorgd dat Lexi en Thomas de stad in waren gedoken. Inmiddels zaten ze op het terrasje bij de Milkshake-bar - die ook heerlijk ijs verkochten. 'Met mij en Jay gaat het prima, perfect zelfs.' zei ze met een kleine glimlach en knikte. 'Ik weet het, ik heb al meerdere keren met haar geprobeerd te praten, maar op één of andere manier ben ik nog steeds de boze heks in haar sprookje. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen...' Ze vond het echt heel erg vervelend dat Emma zo tegen haar deed, ze was en bleef haar zusje waar ze zielsveel van hield.

Thomas liep samen met zijn zus naar de toonbank, bestelde zich een aardbeien milkshake en wachtte totdat zij had bestelt. 'Ik trackteer.' Hij rekende af en kreeg zo even de tijd om na te denken. 'Kai is weg, Jay en Emma hadeen goede vrienden kunnen worden. Volgens mij beseft Emma dat wat jij en Jay hebben ook iets had kunnen zijn van haar. Maar Jay bekijkt haar niet meer op zo'n manier. Twee jongens kwijt op zo'n korte tijd. Ze is het harde meisje, maar kom op.... Emma wilt absoluut geliefd worden op die manier. Iedereen wilt dat.'

Lexi bestelde een hoorntje met een bolletje chocolade- en een bolletje vanilleijs. 'Ik weet het...' mompelde ze. Ze was én haar beste vriend kwijt geraakt en haar potentiële vriendje. 'Ik voel me soms zo slecht, het is niet dat ik Jay van haar heb afgepakt, dat weet ik ook wel... maar soms voelt het wel zo. Alsof ik haar geluk heb afgenomen of zoiets.' Ze was inderdaad het meisje dat hard was, dat werd gezien als het meisje dat alles wel kon hebben, maar zoals Thomas al zei: iedereen wilde geliefd worden.

Thomas nam plaats op het terrasje en keek zijn zus aan. De zonnebril mocht af op dit moment. 'Maar Lexi... Liefde gebeurt. Je kan net zomaar iemand ''afpakken'' en sorry, maar besef je wel hoe Jay naar je kijkt?' Hij nam een slokje van zijn milkshake. 'Zo keek hij echt niet naar Emma. Ik snap jou, ik snap haar, maar uiteindelijk is het beiden niet het denken van hoe de realiteit is. Dus volgens mij moet zij het ook aanvaarden en jij je geluk met Jay. In plaats van zwart denken.'

Lexi knikte en begon zacht te lachen. 'Ik weet hoe die naar me kijkt,' zei ze grijnzend en likte aan haar ijs. 'Ik weet het Thomas, maar ik lijk niet tot haar door te kunnen dringen en ik ben het zat om thuis steeds die oorlog te moeten voeren. Ik wil gewoon weer gezellig met jou en mam en pap én Emma op de bank een film kunnen kijken, zonder dat ze halverwege de film uitbarst als mijn telefoon trilt en het Jay is.'

Thomas was het puberale gedrag van zijn zussen anders ook wel zat... Het was keer op keer dat ze zoveel ruzie maakte terwijl hij nooit werkelijk inzag waarom. 'Heeft Jay soms al met Emma gepraat? Misschien maakt dat de zaak er wel beter op?' Hij kon altijd maar de broer zijn met ideeën. Meer leek hij werkelijk niet goed voor.

'Ik weet het niet, ik zal het wel aan hem vragen als ik hem zie.' Ze hoopte dat het snel weer goed zou gaan. 'Maar, laten we het over iets gezelligs hebben. Hoe gaat het met jou en Elle?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek hem aan. Ze zaten wel leuk over háár problemen te praten, maar ze wilde ook iets over zijn leven weten.

'Met Elle en mij?' Hij glimlachte breed. Moest hij zijnzus vertellen over hun eerste keer seks? 'Een week geleden was ik aleleen bij haar. En laten we het erop houden dat Elle een stapje verder wou en qe die stap genomen hebben.Voor de rest... Iets specifiueks dat je wilt weten zusje?' grijnsde hij jongens achtig en dronk nog eens van zijn milkshake.