Rick's café

'Ja!' Alex stak enthousiast haar armen in de lucht en trok ze toen snel weer terug toen ze verschillende gezichten om zag draaien en haar verbaasd aankeken. Verlegen keek ze naar haar voeten en toen ze de woorden van Joe hoorde, werd ze ook nog knalrood. 'Ah, het werkt toch niet. Met dat hele gedoe iedere maand.. Dat kan ik toch niet aan iemand vertellen?' Haar stem was nu een stuk zachter en triester.

Joe pakte haar hand beet, pakte haar jas van de barkruk af en nam haar mee naar buiten. 'Laat het je niet tegenhouden Alex. Laat je leven doorgaan, ook al ben je zo zoals je bent. Ik en er zullen er vast nog genoeg andere zijn die het voorbeeld zijn.' Hij pakte haar bij haar schouders beet en keek haar aan. 'Beloof me dat dát niet hetgeen is wat je tegenhoudt.'

Alex rilde van de koud, maar ook van de tranen die ze met alle macht tegen hield. Ze keek Joe aan en knikte. Ze wilde hem zo graag geloven en precies doen wat hij zei, maar het was zo moelijk. 'Joe, het is zo zwaar- ' Haar stem stokte in haar keel. Zo ging het de laatste weken iedere keer: dan was ze de vrolijke Alex en ineens kwam ze weer in dat dal terecht zonder vooruitzicht. Iedereen vertelde haar dat het goedkwam, maar het was moeilijk dat te geloven.

'Kom hier.' zei hij en omhelsde haar stevig. 'Ik weet dat het lastig en moeilijk is Alex, vooral de eerste paar maanden, maar ik ben er om je te helpen oké?' Hij streek met zijn hand door haar haren heen en trok haar tegen zich aan. Hij wist precies hoe ze zich voelde en het was vreselijk, maar ze had mensen die haar hielpen.

Alex sloeg haar armen om zijn middel heen en drukte haar gezicht tegen zijn buik aan. Het was zo een dubbelzinnig gevoel. Aan de ene kant wist ze dat ze dit moest kunnen hebben: Joe was het gelukt en zijn vader en bovenal háár vader. Ze had zoveel hulp. Tegelijkertijd kon ze niet ontkennen dat ze zich wanhopig voelde over dit hele gebeuren. Ze had de eerste keer nog niet eens de pijn gevoeld, maar de komende volle maan zou waarschijnlijk heel anders zijn. 'Dankjewel, Joe.'

'Het is oké.' zei hij met een glimlach en keek haar recht in haar ogen aan. Het was moeilijk om zichzelf te beheersen op dit moment, maar hij wist dat ze niets in hem zag. Hij was gewoon de beste vriend en that's it. Hij zag haar als meer dan dat, al had hij dat gevoel voor een lange tijd onderdrukt en nu stonden ze hier. In de sneeuw, dicht bij elkaar. En het gebeurde, nog voordat hij het zelf door had, drukte hij zijn lippen zachtjes op die van haar.

Alex zag hem kijken, maar ze ontkende dat wat ze zag in zijn ogen. Ze glimlachte naïef terug en zag Joe toen tegen haar verwachtingen in dichterbij komen. Voor ze het wist kuste hij haar en stond ze daar aan de grond genageld. Alex wilde hem niet afwijzen, want ze wist dat ze Joe zou verliezen als ze dat deed, maar ze kon hem ook niet vol overtuiging terug kussen. Ze had hem nooit als meer dan haar beste vriend gezien. Misschien een enkele keer, zoals vanavond op het podium, maar ze wist niet of dit was wat ze wilde. Ze deed een stap naar achteren en keek Joe ontzet aan.

Joe kon zichzelf wel voor zijn kop slaan en keek haar ook spijtig aan toen ze een stap achteruit zette. 'Het spijt me zo Alex, ik - ik liet me meevoeren in het moment en... vergeet maar wat er net gebeurd is. Ik - ach laat ook maar.' stuntelde hij en haalde een hand door zijn haren heen, voordat hij op het besneeuwde bankje voor het café ging zitten. 'Dat had ik nooit mogen doen, en het spijt me.'

Het hart zonk Alex in de schoenen toen ze hem zo zag. Ze zag absoluut geen oplossing voor deze situatie. Met haar grote bruine ogen keek ze naar de sneeuw onder haar voeten en schuifelde toen naar het bankje toe. Ze ging naast hem zitten en klemde haar handen tussen haar benen zodat ze warm bleven. 'Het geeft niet. Het is alleen-' Ze zuchtte. Alles was al zo ingewikkeld de laatste tijd en dan nu nog dit met Joe.. 'Ik weet het niet zo goed Joe. Ik ben pas 16 wat weet ik er nou van? En ik vind je echt leuk. Je bent geweldig. Maar-' Hoe moest ze dit ooit uit gaan leggen?

'Zeg maar niets.. Ik snap het. Het was stom - ik had het nooit mogen doen en nu heb ik alles verpest. Ik weet het.' Hij was ook zo stom af en toe. Hij had dit liedje nooit mogen zingen, niet waar zij bij was. Niet op een avond als deze en hij had haar absoluut niet mee naar buiten moeten nemen. Hij had gewoon nooit ja moeten zeggen tegen dit hele zang gedoe, dan was dit ook nooit gebeurd.

Alex wilde zijn hand pakken, maar trok haar hand terug omdat ze niet zeker wist of hij dat wel wilde. Ze vond helemaal niet dat Joe iets stoms had gedaan. Ze voelde zichzelf stom, omdat ze het helemaal niet door had gehad én omdat ze er dus niet eens over na had kunnen denken. Ze keek op naar Joe en beet op haar onderlip. 'Mag- mag ik er over nadenken? En kunnen we gewoon beste vrienden blijven?'

Joe keek haar zijdelings aan en knikte. 'Ja tuurlijk...' mompelde hij, nog steeds zichzelf verwijtend voor deze stomme situatie. 'Laten we maar naar binnen gaan voordat je kou vat.' merkte hij op, stond op van het bankje en hield de deur voor haar open zodat ze weer naar binnen kon. De muziek was nog volop bezig, maar daar besteedde hij niet al te veel aandacht aan.

Alex keek naar Joe en zijn houding die zo snel veranderd was. Ze had gezien dat hij zelf ook trots was geweest op wat hij had gedaan vanavond, maar nu zag ze ook zijn teleurstelling. Ze kwam overeind van het bankje en mengde zich weer tussen de mensen. Het kon haar al niet meer zoveel schelen wie er op het podium stond. De hele sfeer was verpest, maar ze kon het Joe niet kwalijk nemen. Alex keek om naar hem en glimlachte met alles dat ze in zich had naar hem. Hij verdiende dit helemaal niet.

Joe's blik ging door het café heen en uiteindelijk nam hij plaats op een krukje ergens in de menigte. De moeite om terug te glimlachen nam hij niet eens, het zou er waarschijnlijk toch niet uitzien als een glimlach, eerder als een grimas. Zijn blik ging naar het podium, en daar bleef hij even hangen. Er speelde een meisje van zijn leeftijd, ze was goed - ze had een heldere en zuivere stem die aangenaam was om naar te luisteren.

Alex verloor Joe een tijdje uit het oog, maar ze wachtte nog voordat ze hem weer opzocht. Ruw veegde ze met haar mouw haar tranen weg en haalde diep adem. Ooit had ze gewenst dat haar leven wat spannender zou worden, dat ze geen grijs muisje meer zou zijn, maar echt iets wás. En nu had ze dit allemaal en kon ze het nog niet waarderen. Of in ieder geval had ze geen idee hoe ze er mee om moest gaan. Alex vond Joe op een kruk en zwijgend ging ze naast hem staan terwijl ze naar het podium keek.

Joe keek kort opzij naar Alex die naast hem kwam staan, maar een houding wist hij zichzelf niet te geven, dus bleef hij precies zo zitten als hij zat. 'Wil je naar huis?' vroeg hij aan haar. Deze hele avond mocht dan misschien een flop zijn, hij liet haar niet in dit weer - en in het donker - alleen naar huis toe gaan.

'Nee.' zei ze zacht en bleef naar het podium kijken. Ze was de blikken thuis zat. Dat overdreven medelijden van haar ouders en broer en zus deden haar geen goed. En zeker nu zou ze het niet kunnen verdragen. Ze had Joe nodig. Zo hard, dat het haar pijn deed er aan te denken als ze hem niet had. Zonder toestemming te vragen sloeg ze haar armen om zijn middel, zoals ze normaal ook gewoon gedaan zou hebben. Haar hoofd rustte ze tegen zijn zij. 'Sorry, wil jij al naar huis?' vroeg ze hem terug.

Joe haalde zijn schouders op. Het maakte hem niet uit wat er nu zou gebeuren. Hij zat hier net zo goed als hij thuis zat dus daar hoefde hij het niet voor te doen. Echter wilde hij geen argwaan opwekken bij zijn ouders door zo vroeg thuis te komen, dus misschien was het beter als ze hier nog bleven.

Alex miste Joe's lach nu al. Ze voelde de neerslachtigheid op haar schouders drukken en keek in een waas naar de optredens. Ze wist niet hoe ze een glimlach terug op zijn gezicht kon toveren of hoe ze hem aan het praten kreeg. Alex had er al geen energie meer voor om het nog te proberen. Ze liet hem los, omdat het voor hem toch niets uit leek te maken en stond zo stil naast hem.

Joe zuchtte verwoed uit en stond op van de kruk. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij kon hier wel blijven zitten, maar daar schoten ze beide niets mee op. Hij wilde zich duizend maal verontschuldigen tegenover haar, maar er kwam niets uit zijn mond. Hij wist niet hoe hij zich voelde. Hij was boos en tegelijkertijd teleurgesteld. Hij had geweten dat het zo zou lopen, maar toch had hij het gedaan en hij wist niet waarom.

Alex kon niet meer genieten van de muziek. Ze sloeg haar eigen armen om haar lichaam heen en merkte toen pas op dat ze haar jas nog steeds aan had. Ondanks dat had ze het koud. Alex keek naar Joe en zuchtte toen hij van de kruk af kwam. 'Ik ga je gitaar alvast wel halen. Dan kunnen we gaan.' Ze wachtte niet op antwoord en verdween gemakkelijk tussen de mensen. Juist omdat ze klein was wurmde ze zich zo door de mensen en was zo terug bij Joe met zijn gitaar.

'Bedankt.' zei Joe kortaf toen hij de gitaar in zijn handen kreeg. De hoes had hij achter de bar laten neerleggen, dus pakte hij deze weer en stopte zijn gitaar erin. 'Zal ik met je meelopen? Ik wil niet dat je alleen in het donker loopt rond deze tijd van het jaar.' Het interesseerde hem eigenlijk niet of ze het wel wilde, hij zou gewoon meelopen.

Alex keek Joe geraakt aan toen hij zo kortaf was, maar ze besloot er zich al snel overheen te zetten. Ze had hem zojusit afgewezen en nu was zij geraakt door zijn toon? 'Alleen als je wilt. Anders kan ik mijn papa opbellen. Hij zei dat hij het niet erg vond om me te komen halen.' Ze keek Joe aarzelend aan en liep toen alvast naar buiten omdat ze gek werd van alle mensen die zo dicht op haar geplakt stonden.

'Ik loop wel mee..' Hij had absoluut geen zin om hier te moeten wachten op haar vader en dan te moeten doen alsof er niets was gebeurd. Ook hij liep naar buiten toe en ritste zijn jas hoog dicht, zijn gitaar deed hij op zijn rug en zo begon hij te lopen. Hij wist niet wat hij moest doen of zeggen, dus besloot hij dat het beter was als hij gewoon zijn mond dichthield.

'Dankje.' Alex haalde uit haar tas haar muts en handschoenen en zette deze vlug op zodat ze de koud nog niet zou voelen. Met haar handen samen gevouwen liep ze naast Joe richting haar huis en voelde ze de spanning tussen hen. Het was nog erger dan ze gevreesd had. Had Joe echt verwacht dat ze met hem mee zou gaan in die opwelling? Alex vroeg zich af of ze hem ooit had aangezet tot dit. Ze wist het echt niet meer. Stil keek ze naar Joe en hoopte dat hij iets zou zeggen.