Het winkeltje van familie Dallas-Lewis

Elle luisterde met een ontroerde glimlach op haar gezicht naar de woorden van Alex. 'Dat denk ik ook,' loog Elle. Ze geloofde niet in zulke liefde, niet voordat ze het zelf ooit zou beleven. En dát gevoel van liefde dat Alex beschreef, zulke liefde kende Elle nog niet. Misschien zou ze die wel helemaal niet leren kennen in haar leven. 'Ja inderdaad. Dan zie ik opeens oude dames met dezelfde kleding lopen als waar ik in loop,' grinnikte Elle.

Alex lachte om Elle en gaf haar een por in haar zij. 'Nou, jij draagt het toch stukken beter dan hoor!' Ze geichelde nog na en liep toen terug naar de balie. 'Zal ik andere muziek opzetten? De radio gewoon? Ik word echt niet goed van die ruisende blaadjes en vogeltjes.' Ze wachtte niet op antwoord maar was al gebukt om in één van de kastjes de cd-speler af te zetten en naar een radio zender te zappen.

'Oh, alsjeblieft, Alex! Die muziek is vréselijk! Hoe houdt mam dat uit? En sterker nog, als ze deze muziek gewend is, wordt ze thuis dan niet helemaal gek van al ons lawaai?' Ze grinnikte en liep weer naar de balie toe, waar ze achter ging zitten. Ze zong zachtjes mee met het liedje dat op de radio was en keek toen gapend naar Alex. 'Ik verveel me, Alex. Wat kunnen we doen? Gekke kleding gaan passen en een modeshow doen?'

Alex grinnikte. 'Ik denk dat ze iets anders opzet als ze alleen is. Ze heeft thuis toch ook al die CD's van die oude bands enzo.' Ze kwam weer overeind en klapte in haar handen. 'Ja! Doen we! Dat heb ik nou altijd willen doen!' Alex was helemaal niet zo meisjesachtig, maar met haar zus deed ze juist wel dingen als nagels lakken en kleding uitlenen en dat soort dingen. Dan vond ze het toch best leuk.

'Zie je mam al swingend in de winkel staan?' grinnikte Elle vragend. 'Ik namelijk wel!' Elle klapte ook enthousiast in haar handen en stond haast te springen van opwinding. Meteen rende ze naar de rekken toe en trok er van alles uit. Er zou toch niemand langskomen in de regen en de wind. 'Ik ga kijken of mam ook weleens wat blunders heeft begaan qua kleding!' grinnikte Elle.

Alex knikte lachend. 'Echt wel! Helemaal in haar eentje de hele winkel rond dansen. Dat doet ze vast wel eens.' Ze liep zelf ook naar één van de rekken en hing wat kledingstukken over haar arm. 'Vast wel! Ze kan niet alleen maar mooie dingen maken en er zijn ook mensen die geen idee hebben van wat goed staat en daar moet ze ook kleding voor maken!' Alex giechelde enthousiast toen ze een vreselijke jurk tegenkwam. 'Oh, Elle, ik ga voor jou iets uitzoeken, hoor.' Ze ging alweer naar het volgende rek en scande deze opgewekt.

'Je daagt me toch niet uit he, in een wedstrijd wie het vreselijkste kledingstuk kan vinden? Ik ga zó van je winnen, Alex Dallas, wacht maar af!' Ze scande ook de kledingrekken af en kwam wat vreselijke dingen tegen. Een afgrijselijk broekpak, een vreselijke trui en een veel te wijde en lange broek. Maar toen ze ook beter keek, kwam ze het meest leuke jurkje tegen, waarvan ze niet eens wist dat haar moeder die verkocht. 'Hé Alex, moet je deze jurk eens bekijken!' zei Elle en wenkte haar zusje.

'Oke, onthoud wel dat ik nooit iets verlies, Elle!' Lachend bekeek ze haar aanwinsten en grijnsde toen ze nog een of andere legging tegenkwam. Toen Elle haar wenkte, ging ze bij haar staan en keek naar het jurkje. 'Oh, wat mooi. Ah, die moet je ook passen, Elle! Die staat je vast geweldig. Net zoals de jurk van het gala. Die was ook super!' Ze duwde het kledingstuk met Elle in de richting van de pashokjes en hing een stapel andere kleren op. 'Je gaat eerst de lelijke dingen aandoen en dan mag je als verademing het mooie jurkje aan doen.' Giechelend keek ze naar haar zus.

Elle nam met een brede grijns de werkelijk afgrijselijke kleding aan die Alex had uitgekozen en schudde toen haar hoofd. 'Nee joh, trek jij hem zometeen maar aan, ik pas hem niet eens!' Elle zou ook echt niet zoiets moois aan durven te trekken. Hij was werkelijk gemaakt voor Alex, zo mooi. Ze stapte een kleedhokje in en trok de kleding aan. Daarna sprong ze het hokje uit en poseerde voor Alex. 'En, hoe vind je mijn outfit?' vroeg ze bekakt.

'Maar ik draag nooit jurkjes.' protesteerde Alex. Ze keek naar de jurk en hing hem toen maar terug aan een rek omdat ze zich nooit in zo een soort jurk zou heisen. Ze pakte maar iets van Elle's stapel: een vreselijke fluor groene trui en het broekpak en verdween daarmee in het pashokje. Al snel stond ze naast Elle in haar afschuwelijke kleding. Gierend van de lach hield ze haar buik vast en steunde tegen de muur. 'Oh, Elle, prachtig!'

Elle zakte ook bijna door haar benen van het lachen, vooral toen ze zag hoe vreselijk Alex eruit zag. 'Echt waar, Alex, als een van je vrienden je zo zouden zien, zou de liefde snel over zijn, vrees ik,' plaagde ze Alex en draaide een rondje, zodat haar rok op vloog en haar lelijke legging liet zien. 'Afschuwelijk toch! Hoe heeft mam dit kunnen maken? Wat had ze toch in haar hoofd?'

Alex voelde haar kaken van het lachen en wreef de tranen uit haar ogen. 'Zouden ze dit 10 jaar geleden gedragen hebben, denk je?' vroeg ze nog na hikkend van het lachen. Ze kon zich echt niet voorstellen dat iemand dit zou dragen. Ze plukte aan de trui die aan alle kanten kriebelde en pluisde en trok aan het broekpak dat veel te strak zat. 'Hiermee kan ik die jongens eindelijk wegjagen!' lachte ze weer.

Willy liep door de winkelstraat met zijn tas vol met boodschappen. Zijn moeder en zusje lagen beiden ziek op bed, dus was hij erop uit gestuurd om spullen te kopen - vróúwenspullen. Hij geneerde zich nooit, maar toen hij met tampons in zijn hand liep, zat er toch een rode blos op zijn wangen. Eenmaal hij langs de winkel van Alex' moeder kwam, keek hij stiekem even naar binnen, verwachtend de moeder van Alex te zien. Maar tot zijn verbazing zag hij Alex en haar zus. Snel stapte hij naar binnen - hij was al een tijdje van plan te gaan schuilen - en keek Alex aan. 'Hé, Alex, wat toeval-' Toen hij zag wat Alex aan had, barstte hij in lachen uit en toen hij Elle zag werd het enkel erger.

Alex kon maar niet stoppen met lachen, maar ze schrok zich rot toen ze het belletje van de winkeldeur hoorde gaan. Ze draaide zich om en keek naar de deur om te zien wie er binnen was gekomen. Met open mond keek ze naar Willy die binnen was gelopen. Met een knalrood hoofd trok ze de fluoriserende trui over haar hoofd en gooide het zowat het pashokje terug in. Het broekpak zag er helaas niet veel beter uit. Hulpeloos keek ze naar Elle, die net zo goed voor schut stond.

Willy hield zijn hand nog steeds lachend voor zijn ogen en keek stiekem door zijn vingers heen. 'Wauw, ik wist niet dat kleuren zó konden vloeken!' Hij liep richting de twee zussen. Elle, nadat ze Alex een veelbetekenende blik had toegeworpen, vertrok weer het kleedhokje in en liet zo Alex en Willy alleen. Hij glimlachte naar Alex en bekeek het pak. 'Ik weet nog dat ik me ook altijd verkleedde vroeger met Ruby. Dan was ik haar levende paspop en als ik heel lief was, deed ze me zelfs lippenstift op!'

Alex had Elle niet weg willen laten gaan, maar ze was zo snel de kleedkamer in gegaan dat ze haar niet tegen had kunnen houden met een goed excuus. Ze keek naar Willy en een klein glimlachje speelde op haar lippen toen ze zijn lach zag en naar zijn woorden luisterde. 'Ik heb nu een heel raar beeld van jou met rode lippen en gekrulde blonde lokken.' zei ze met een bescheiden grijns. Ze trok nog eens aan een mouw van het broekpak en hield haar armen voor haar bovenlichaam.

'Ja, zo zag ik er ook vast wel uit, gehuld in roze prinsessenjurken. Diegene met borstvulling was mijn favoriet,' lachte hij en leek zich toen opeens iets te realiseren. 'Ik heb je niet eens begroet! Hey Alex!' Hij liep naar haar toe en nam haar eens goed in zijn armen. Daarna keerde hij zich naar de rekken toe. 'Mag ik ook meedoen?' Hij trok een vreselijke muts ergens van achter een rek vandaan en deed deze op.

Alex giechelde en omhelsde hem automatisch terug. Dat had ze helemaal niet willen doen, maar het gebeurde voor ze het door had. 'Hé, William.' Een beetje ongemakkelijk keek ze naar Willy en keek over haar schouder of ze Elle nog ergens zag. Alex richtte zich terug op Willy en grinnikte om de afzichtelijke muts. 'Nou, als je het aan durft!' Ze pakte twee haakjes uit haar eigen kleedhokje en duwde die in zijn handen. 'Elle en ik hebben alle lelijke dingen al uit gezocht.' zei ze met een grijns en duwde hem in de richting van de paskamer.

'Oh, Alex, ik durf álles aan,' grinnikte hij en pakte de haakjes aan. Hiermee liep hij naar een kleedhokje. Hij knipoogde nog naar haar, voordat hij het hokje dicht deed. Snel kleedde hij zich om en keek nog even in de spiegel. Hij zag er vreselijk uit. Enthousiast sprong hij het hokje uit en spreidde zijn armen. 'Oké, jullie hebben echt de ergste kleding uitgezocht!' lachte hij en keek naar zijn eigen kleding. Hij leek net een clown.

Alex was op één van de stoeltjes voor het pashokje gaan zitten en speelde met de stof van de jurk die Elle gevonden had tussen de kleding. Met een lach keek ze op toen Willy het hokje uitsprong. Lachend kwam ze omhoog van het stoeltje en liep om Willy heen. 'Perfect! Het staat je geweldig! Ik snap niet wat er mis mee is.' zei ze zo serieus mogelijk, maar giechelde daarna oncontroleerbaar. Ze pakte nog ergens een fel gekleurde sjaal vandaan en wikkel deze om zijn nek als final touch.

'Ik ben zo knap, elk kledingstuk staat goed op mijn lichaam,' zei hij met verwaande stem en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Hij deed zijn muts af en zette deze op haar hoofd, terwijl zij de sjaal om deed. Opeens keek hij haar serieus aan. 'Ik wil me nog verontschuldigen voor wat er bij de kermis gebeurde. Dat ik opeens weg was. Voor de zekerheid ben ik toch meegegaan naar het ziekenhuis. Gelukkig was er niets aan de hand.'

Alex zag dat zijn glimlach verdween en beet op haar lip. 'Oh, maak je niet druk. Ik vond het niet zo erg. Het was alleen-' Ze fronste en keek naar hun sokken op de houten vloer van de winkel. 'Het was niets.' zei ze met een glimlach en liep toen van hem vandaan om weer tussen de kleding te snuffelen die ze al uit hadden gezocht. 'Ik kan echt niet geloven dat mijn moeder dit gemaakt heeft.' lachte ze.

Zijn wenkbrauwen trokken tot een frons bij haar woorden, maar zij ging er niet verder over door, dus zou hij dat ook niet doen. Hij boog zich ook over de kleding en grinnikte, terwijl hij ze allemaal apart bekeek. 'Ik kan het ook niet geloven. Wat voor model zou je moeder in gedachte hebben gehad toen ze dit maakte?' Onwillekeurig had hij een hand op haar schouder gelegd en voelde aan de stof van haar broekpak. 'Lekker zacht! Kriebelt het niet?'

'Geen idee. Maar ze heeft nu Elle om vooral niet te lelijke dingen te maken.' Alex grinnikte en keek naar Willy op toen hij haar schouder aanraakte. Ze schudde haar hoofd en nam toen afstand van hem zodat zijn hand niet meer op haar schouder lag. Snel pakte ze de groene trui die ze eerder had gehad en hield die voor hem voor. 'Deze is nóg zachter en kriebelt wél.' zei ze met een lach, die niet erg overtuigend meer was. 'Maar ze maakt ook mooie dingen! Kijk maar.' En ze liet de trui in zijn handen achter en haalde de jurk van het kledingrek. Dan hoefde ze Willy tenminste niet recht aan te kijken.

'Ja, inderdaad, ik zie hier best wel wat dingen hangen die je zus weleens draagt,' merkte Willy op en nam de groene trui van haar aan. 'Een groene trui? Ik ben gek op groen, misschien moet ik deze maar eens passen.' In paar snelle bewegingen had hij de twee truien verwisseld en keek naar zijn groene trui. 'Deze kriebelt inderdaad,' lachte hij en krabte op zijn borst. Zijn ogen volgde haar woorden en bekeken de jurk. 'Wauw, die is mooi! Die zou je eigenlijk moeten passen!'