Het winkeltje van familie Dallas-Lewis

'Ehu, Elle draagt veel van mam's kleding. Ik ook wel, maar dit is allemaal veel te-' Alex bedacht wat voor woord ze zou gebruiken. 'Ingewikkeld? Ik draag liever iets simpelers.' Ze keek naar Willy in de groene trui en grinnikte. 'Het staat je weer prachtig, William.' De kleur deed pijn aan haar ogen. Ze keek dan ook maar weer naar de jurk en haalde haar schouders op. 'Dat zei Elle ook al, maar ik draag nooit jurkjes. Dat is niets voor mij.' verklaarde ze en hing het kledingstuk voor de zoveelste keer terug.

'Dat is waar, je draagt vaak simpele kleding, net als ik. Het was me weleens opgevallen. Al zouden we wel de blits maken op school als we zo zouden aan komen,' lachte hij en bekeek de jurk nogmaals. De stof was zacht en voelde fijn in zijn handen aan, toen hij hem had opgepakt. Hij haalde zijn schouders op. 'We zijn nu toch aan het verkleden, dan is het juist de bedoeling dat je dingen draagt die je verder nooit zou dragen!'

'Dat durf ik echt niet hoor.' Alex moest er echt niet aan denken om zo op school te verschijnen. Ze lachte desondanks met Willy mee en wierp weer een blik op de jurk. Ze zuchtte en schudde glimlachend haar hoofd. 'Prima, maar hij zal toch niet passen!' waarschuwde ze hem en griste toen het hangertje van het rek af. Ze verdween achter het gordijn van het pashokje en kwam toen ze de jurk aan had meteen tevoorschijn. Ze had zelf nog niet eens in de spiegel gekeken, omdat ze bang was dat het tegen zou vallen. En ze had problemen met de rits op haar rug. 'William, help eens.' zei ze toen ze haar rug naar hem toedraaide en haar haar aan de kant deed.

'Ja, het zal me ook verbazen als je kont erin past,' grinnikte hij plagerig en ging geduldig op een kruk zitten, terwijl hij haar komst afwachtte. Ondertussen keek hij rond en constateerde hij dat er echt leuke kleding in de winkel was. Hij keek op toen ze er weer uit kwam. Even kon hij niets zeggen en staarde hij enkel - ook toen ze hem om hulp vroeg, duurde het even totdat hij in actie kwam. Hij trok haar rits omhoog en bekeek haar toen nogmaals. Ze zag er prachtig uit. 'Hij.. Het is alsof ie speciaal voor jou gemaakt is.'

Alex was nerveus, vooral toen ze Willy's blik zag. Ze wist niet zo goed wat ze er van moest maken. Maar zijn compliment deed haar rood kleuren en vlug wierp ze zelf een blik in de spiegel. De jurk voelde niet alleen fijn en mooi, zo zag hij er ook uit. De stof was zijdezacht en glansde licht en over de hele jurk zaten kleine borduurseltjes en stiksels in een kleurschakering van groen en bruin, zoals takken en blaadjes. Met een glimlach draaide ze een rondje zodat de rok omhoog wapperde en toen ze stopte keek ze Willy aan met diezelfde lach.

'Je lijkt net een prinses, echt wauw. Ik voel me zo gewoontjes naast jou, zelfs met deze clownskleding aan!' Hij hield de rok in zijn handen en zwierde deze even lichtjes rond. 'Hier zou je zelfs in kunnen trouwen, hij is prachtig. Stiekem denk ik toch echt dat je moeder hem voor je heeft gemaakt of jou in elk geval als inspiratie heeft genomen. Die boskleuren, de vorm en de stof. Als ik jou was, zou ik maar eens heel lief tegen je moeder zijn. Misschien krijg je hem dan wel voor je verjaardag.' In Willy's ogen was zo'n jurk een heel groot cadeau. Net zoals Alex had hij het thuis ook niet breed en als Ruby zo'n jurk zou krijgen, dan was dat een heel erg groot cadeau.

Alex was nogal timide bij al zijn complimenten. Ze wendde haar blik van hem af en liet de stof van de jurk door haar vingers glijden. Het was echt een prachtige jurk. Misschien dat ze hem daarom weer zo graag uit wilde trekken. Of wellicht werd ze ongemakkelijk van al die complimenten. Ze was zo'n jurk helemaal niet waardig, ze zou hem toch nooit aandoen. 'Ze kan hem beter verkopen. Of aan Elle geven. Ik zou hem toch niet aan durven doen. Wanneer moet ik nou zoiets moois aan? En ik draag nooit jurken.' Ze mompelde meer tegen zichzelf dan tegen Willy, maar hij zou haar woorden wel horen.

Hij haalde zijn schouders op. 'Er komen vast nog wel feestjes. En misschien een keer tijdens een verjaardag? Maar als je je er niet fijn in voelt, moet je hem niet dragen. Mijn moeder kocht vroeger ook altijd van die nette overhemden voor me, maar.. Ik ben niet het type om die te dragen.' Hij haalde een hand over zijn korte haren en glimlachte onbezorgd naar haar. Zonder dat ze het door hadden gehad, was Elle weggeslopen uit de winkel. 'Heb je nog hulp nodig met de winkel vandaag?'

Alex zuchtte en schudde haar hoofd. 'Het is al zo rustig de hele dag, ik geloof niet dat we tot 5 uur openblijven vandaag.' Ze keek toen automatisch over haar schouder of ze Elle nog zag, maar die was nergens te bekennen. Ze streek haar haar weer aan de kant. 'Zou je de rits weer los willen doen? Dan kunnen we al die kleding opruimen.' Ze wendde haar rug weer naar hem toe en hield haar haar vast. Zo zag ze de zooi die ze hadden gemaakt van de pashokjes. Onwillekeurig moest ze lachen.

Hij hield zijn adem in en trok in een snelle beweging de rits weer naar beneden. Even bewonderde hij de egale huid van haar rug en sloeg toen snel zijn ogen weer neer. Terwijl zij zich zou omkleden, pakte hij alvast wat kleding op en vouwde deze dan weer netjes op. Zijn moeder had het altijd belangrijk gevonden dat hij zulke dingen goed leerde en het ook altijd zelf zou doen. Nogmaals bekeek hij Alex even en keek toen voor een keer niet weg.

Alex voelde Willy's koude hand op haar rug en hield haar adem in. Ze kreeg spontaan kippenvel en draaide zich wat beduusd om. Snel verborg ze zich achter één van de gordijnen van de pashokjes en trok haar jurk uit. Voorzichtig hing ze het kledingstuk terug aan het hangertje en kwam weer naar buiten in haar eigen kleren. Ze zag Willy's blik en wendde meteen haar blik verlegen af.

Hij wendde ook zijn blik weer af toen ze het hokje uit kwam en wees naar de stapeltjes kleding. 'Ik heb ze alvast opgevouwen, maar wist niet waar ze oorspronkelijk lagen. Ik zal me ook even omkleden.' Om de spanning te ontlopen ging hij snel een hokje in en haalde diep adem. Daarna kleedde ook hij zich om en kwam het hokje weer uit. 'Heb je misschien zin om vanavond iets met mij te doen?'

'Oh, dat is prima, dan leg ik ze wel terug.' Alex keek Willy na en zette zichzelf er tot toe om die kleding maar eens op te ruimen. Het duurde even voor ze alle plekjes had gevonden van de kleding, maar ze was klaar voor Willy weer verscheen. Ondertussen had ze de muziek ook weer terug gezet naar de natuurgeluiden voor het geval Elle en zij dat straks vergaten. Ze wist niet of hun moeder het wel zo'n goed idee vond als ze de radio aan hadden gezet. Vanachter de kassa keek ze Willy aan toen hij de vraag stelde. Stamelend probeerde ze een antwoord te formuleren op zijn vraag.

Gezien haar gezicht kon hij al zo'n beetje raden wat haar antwoord zou zijn. Zijn teleurstelling verbergend glimlachte hij en hield zijn handen op. 'Als je niet wil, dan moet je het gewoon zeggen, he! Ik.. Ik wil je nergens toe dwingen.' Hij vouwde zijn eigen kleding nog op en legde deze in een kast. Er brandde een vraag in hem. 'Alex, ik snap het niet helemaal... Je zei dat we rustig aan misschien aan een relatie konden werken, gewoon in kleine stappen, maar je lijkt niets meer in die aard met mij te willen.'

Alex sloeg haar armen om haar middel en steunde tegen de balie aan. Ze vond het nog steeds moeilijk om te verwoorden hoe ze er over dacht en wat ze nou wilde. Er bleef altijd die twijfel. 'Oh, nou-' Ze kwam los van de balie en speelde met een paperclip die achter de kassa lag. 'Ik- Ik vind je heel leuk Willy, maar ik denk dat ik nog niet toe ben aan een relatie of een vriendje. Ik heb het nu gewoon niet allemaal op een rijtje en ja-' Ze haalde haar schouders op en keek hem aan.

Hij luisterde overdonderd naar haar woorden en beet toen op zijn lip. Hij had echt gedacht dat ze het wilde en hij had het ook zó gehoopt. 'Oh oké, geen probleem hoor!' zei hij snel en zette zijn meest overtuigende glimlach op. 'Maar ehm komt het misschien doordat je iemand anders leuk vindt?' vroeg hij voorzichtig en onzeker. Hij begreep haar complete omschakeling niet. De ene keer kuste zij hem, en dan andere keer was ze er nog niet klaar voor? Hij begreep soms niets van vrouwen.

Alex staarde naar de grond. Hij leek het zo goed op te vatten. Alsof hij haar niet eens zo heel leuk had gevonden. Niet dat ze nou gewild had dat hij boos was geworden.. Bij zijn vraag schudde ze haar hoofd abrupt. 'Nee!' Ze slikte moeizaam en zuchtte nogmaals. Ze had nog steeds geen woorden gevonden voor het gevoel dat ze had. 'Het is gewoon zo druk met school en je weet hoe slecht ik er voor sta. En thuis gaat het ook niet zo lekker. Het is gewoon allemaal één grote puinhoop nu en ik snap er niets van. Dat kan ik beter eerst maar op orde maken en dan- Misschien dat ik dan wel weer verder zie.' Daaraan kon nog toegevoegd worden dat ze Joe niet wilde kwetsen en ze zelf nog maar amper om kon gaan met het idee dat een weerwolf was.

Hij luisterde naar haar woorden en knikte. 'Dat klinkt redelijk,' glimlachte hij en legde toen een hand op haar schouder, terwijl hij haar doordringend aan keek. 'Toen ik je hielp, ging het zo goed met je cijfers. Maar de laatste tijd spreken we helemaal niet meer af voor hulp voor school. Ik wil je met alle liefde helpen, Alex.' Hij fronste zijn wenkbrauwen bezorgd en bleef haar aankijken. 'Wil je- wil je er misschien over praten? Over je thuis situatie?' Zijn eigen thuis situatie was nou ook niet perfect, dus hij had wel het idee dat hij haar vast kon helpen. Of in ieder geval kon opvrolijken.

Ze was dankzij Willy inderdaad wat hoger komen te staan op haar rapport, maar door de transformatie en de tijd dat ze afwezig was geweest van school was ze weer twee keer zo snel achteruit gegaan. Er bleef niet veel meer over van Willy's bijles. 'Weet je zeker dat je me nog wilt helpen?' vroeg ze hem voorzichtig. 'En thuis is het gewoon ingewikkeld. Ik weet niet eens wat er precies aan de hand is.' Daarmee deed ze het onderwerp van haar thuis af. Liever sloeg ze dat gewoon helemaal over. 'Maar je wilt wel gewoon vrienden blijven?' stelde ze nog als laatste vraag.

Hij keek haar enthousiast aan en pakte haar handen vast. 'Natuurlijk wil ik je helpen! We zijn vrienden, Alex, dus ik wil je zo vaak mogelijk bij me hebben. En dat gaat niet als je dit jaar blijft zitten.' Hiermee beantwoordde hij ook meteen haar laatste vraag en glimlachte geruststellend. 'Máár dat betekent niet dat ik je niet meer leuk vind,' zei hij met een knipoog en lachte toen een beetje treurig.

Alex was opgelucht met Willy's antwoord en kneep opgewekt in zijn handen. Dat scheelde voor haar een hoop gezwoeg. 'Dankjewel. Echt, William, bedankt.' Ze glimlachte terug en kleurde bij zijn laatste opmerking. Het was zó raar dat iemand je leuk vond! Zeker als twee jongens hetzelfde claimden. Alex wist echt niet wat ze er mee moest. Ze kon zich lelijker gaan kleden en gemener gaan gedragen, maar ze wilde ze ook niet afschrikken. Het waren haar vrienden geworden.

'Graag gedaan,' glimlachte hij en schuifelde even onzeker op zijn voeten, niet wetend wat hij verder kon zeggen. Hij had er nog steeds moeite mee om zijn teleurstelling te verbergen; al zijn hoop was met paar woorden de grond in geslagen en hij had het er moeilijker mee dan hij dacht. 'Dan ehm, dan ga ik denk ik maar naar huis toe,' stamelde hij klunzig en deed zijn jas weer aan. Ook pakte hij een leuke muts op en legde deze op de toonbank. 'Nadat ik deze betaald heb.' Hij was gek op mutsen en zulk soort accessoires.

Alex legde de paperclip weer weg en knikte. 'Ja, we gaan de winkel zo ook maar sluiten, denk ik.' Ze keek hoe hij zijn jas aantrok en glimlachte toen ze de kleurrijke muts op de balie zag liggen. 'Deze is van de zaak. Als cadeautje voor al je hulp met school.' Ze zou zelf het geld wel in de kassa leggen, dan kwam haar moeder er ook niet achter. Bovendien hoopte ze hem zo wat op te kunnen vrolijken, want iets in zijn ogen was lang niet meer zo vrolijk als toen hij binnenkwam. En Alex had een sterk vermoeden dat zij de oorzaak was.

'Nee joh, wat een onzin, ik betaal er gewoon voor,' wierp hij tegen en gaf haar glimlachend het geld. Daarna zette hij de muts op en tilde zijn tassen vol meiden spullen weer op. 'Ruby en mijn moeder zijn ziek, dus moest ik boodschappen doen... tampons en dergelijke.' Hij trok een vies gezicht en stapte toen de winkel uit. Zonder te twijfelen sloeg hij zijn armen om haar heen en knuffelde haar zo. 'Dan zie ik je op school weer, Alex.'

Alex nam het geld met tegenzin aan en stopte het in de kassa. 'Oke, oke.' Ze liep om de balie heen om de deur voor Willy open te houden. Hij had ook zoveel tassen bij. Ze lachte zacht toen hij over de inhoud begon. 'Nou daar is niets mis mee hoor.' Ze stond op de drempel en hield haar armen om haar lichaam heen tegen de koud. Ze wist dan ook niet hoe ze hem terug moest omhelzen toen hij haar een knuffel gaf. Ze leunde ongemakkelijk maar wat naar hem toen en glimlachte toen ze weer los van elkaar waren. 'Tot op school. Dag, William.' Alex stak haar hand nog even op voordat ze de warmte van de winkel weer in ging.