Huis van Florrie

Ze knikte begrijpelijk en dacht na over een jonge Julian die jarenlang in spanning wachtte of hij een heks zou zijn. Of, misschien hadden zijn ouders wel helemaal niet verteld over het gen. Glimlachend liet ze zich op bed leggen en trok ze hem bovenop haar, om hem teder te kussen. 'Heb je trouwens al plannen voor de vakantie?' vroeg ze met glunderende ogen en streelde met haar vingers de huid van Julians rug.

Julian legde zijn handen op haar heupen en glimlachte. 'Ik pas mijn plannen volledig aan jouw plannen aan.' Voordat hij hierheen vertrok, had Julian gedacht dat hij in de zomer wel klaar zou zijn met zijn werk hier. Dan had hij vast en zeker zijn taak er op zitten en kon hij terug naar huis of naar de volgende plaats waar nog een taak op hem lag te wachten. Maar Julian wist maar al te goed dat hij hier zo lang als hij kon zou blijven.

Ze sloeg haar armen om zijn nek en trok hem naast haar op bed, zodat ze tegen hem aan kon kroelen. Liefdevol kuste ze zijn lippen en lachte daarna om zijn woorden. 'Pas maar op wat je zegt, wie weet wat mijn plannen allemaal zijn!' zei ze op speelse toon. Daarna tekende ze met haar vinger wat doedeltjes op zijn borst. 'Al denk ik niet dat ik buiten Mystic Falls kom. Ik heb niet genoeg geld om op vakantie te gaan,' mompelde ze.

Julian nam naast haar plaats en sloeg zijn armen uit automatisme om Florrie heen. Hij kuste haar net zo teder terug en grinnikte vervolgens. 'Ach, ik ben niet zo bang voor jouw gekke ideeën.' Hij pakte haar hand voorzichtig vast en drukte een kus op iedere vingertop. 'Dan neem ik je toch gewoon mee naar een plek buiten Mystic Falls. Waarom gaan we mijn moeder niet opzoeken? Dan hebben we meteen een slaapplaats. En dan zie ik haar ook weer eens.'

'Slapen in het huis van je moeder is niet echt de romantische vakantie die ik voor me zie,' glimlachte ze droevig, maar knikte ondertussen wel instemmend. 'Maar ik vind het een leuk plan, echt waar, Julian. Ik zou het geweldig vinden om je moeder te leren kennen. Heb je een goede band met haar?' Ze streek wat haren uit zijn gezicht en drukte een zachte kus op zijn neus. Ook al klonk alles wat ze samen zouden doen heerlijk in haar oren, toch vond ze het wel erg snel gaan om en samen te gaan wonen en zijn moeder te ontmoeten. Het maakte haar nogal nerveus.

'Maar de rit er naar toe brengt ons nog wel op wat romantische plekjes.' Julian drukte een kus op haar wang. 'We hebben een redelijke goede band. Ik zie haar jammer genoeg te weinig. Ik heb nogal veel gereisd sinds ik op mijn negentiende het huis uit ging.' Eigenlijk kwam het er vooral op neer dat hij nooit meer thuis was vanwege zijn werk. Hij moest vaak de hele wereld over om vampiers achterna te zitten. 'Ik ben in Montana opgegroeid. Ben je daar wel eens geweest?'

'Veel reizen en dan hier belanden... Hoe heb je dat nou weer gedaan?' plaagde ze en verwikkelde haar benen met de zijnen. Even dacht ze na en schudde haar hoofd. 'Ik ben nog nooit in Montana geweest, maar ik zou er wel graag heen willen. Zullen we dan maar gewoon afspreken dat we je moeder gaan opzoeken deze zomer? Dat lijkt me heel erg gezellig.' Teder drukte ze haar lippen op de zijne en glunderde daarna naar hem. 'Je moeder zal het heerlijk vinden om haar zoon terug te zien, dat weet ik zeker.'

'Geen idee, maar ik zou het niet terug willen draaien.' Julian lachte geamuseerd en legde zijn kin op haar hoofd. 'Als jij het wil, dan spreken we het af.' Hij kuste haar terug. 'Geloof me: ze vindt het nog beter om iemand met me mee te zien komen. Ze wacht nog altijd op kleinkinderen van haar enige zoon.' Julian ging met zijn lippen langs haar wang en kuste haar kaaklijn en hals.

'We spreken het af,' besloot ze en kroop weer tegen hem aan met haar wang tegen zijn borst. Ook zij zou haar ontmoeting met Julian nooit willen terug draaien: het was een van de beste dingen die haar ooit was overkomen. Geschrokken sperde ze haar ogen open bij het woord ''kinderen'' en hoestend hield ze een hand voor haar mond. Toen dat over was, keek ze hem verontschuldigend, maar ook benieuwd aan. 'Zou jij kinderen willen? Ooit,' voegde ze er snel aan toe.

Lachend hield hij het schokkende lichaam van Florrie vast. 'Rustig maar, ik denk nog lang niet aan kinderen. Maar misschien ooit.' Hij streek geruststellend over haar arm. Julian had nog nooit na gedacht over een eigen gezin, maar nu hij Florrie had leren kennen kwamen zulke gedachten steeds vaker voor. Misschien wilde hij inderdaad wel ooit kinderen. Dat wilde Julian haar nu echter nog niet aan doen. Ze was nog zo jong.

Florrie keek hem aan en glimlachte. Julian zou een goede vader zijn. En misschien zou Florrie ook wel een goede moeder zijn. Enkel had ze tot dit punt nooit over kinderen nagedacht door het gebrek aan een vriend, hoge leeftijd en toekomstplannen. 'Ik wil ook ooit kinderen,' besloot ze uiteindelijk. 'Maar nu inderdaad nog niet.' Ze legde een hand op zijn wang en streelde zijn huid met haar duim. 'Jij krijgt dan letterlijk kleine hekjes,' lachte ze.

Julian bekeek Florrie's glimlach aandachtig en voelde hoe zijn mondhoeken eveneens omhoog krulden. Ergens kon hij zich voorstellen hoe zij een gezin zouden vormen, maar tegelijkertijd leek het erg irreel. 'Hopelijk zullen ze dan jouw sympathie krijgen. Dan kunnen ze vast geweldige dingen doen met hun krachten.' Hij glimlachte en drukte zijn lippen op haar mond.

Ze werd rood toen hij sprak over hun mogelijke kinderen en keek hem verlegen aan. 'Het zullen vast hele lieve kinderen zijn.' Ze legde haar hand op zijn borst en liet zich gewillig door Julian kussen. Al snel beantwoordde ze deze en omwikkelde ze haar armen om hem heen. 'We moeten zometeen nog wel wat gaan eten,' zei ze tussendoor en prikte lachend en plagerig met haar vinger in zijn buik. 'Anders ga je me nog verwijten dat ik een slechte gastvrouw ben!'

Julian knikte instemmend en omsloot haar lichaam met zijn eigen armen. 'Dat zou ik niet durven!' grinnikte hij waarna hij overeind kwam en haar meetrok. 'Zullen we dat maar gaan doen? Anders komen we nooit meer uit dit bed.' grapte hij met een grijns. Hij hield haar nog even tegen zich aan en kuste haar passievol, maar liet haar toen toch gaan om richting de keuken te lopen.

Ze kwam ook overeind en ontving zijn lippen met een verlangend gevoel. Daarna moest ze lachen en knikte ze. 'Het liefst was ik ook blijven liggen, om heel eerlijk te zijn,' giechelde ze en liep achter hem aan naar de keuken toe. 'Wat zullen we eten? Iets gemakkelijk? Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb geen puf om een heel gerecht te koken,' zei ze met een flauwe glimlach en zocht in de vriezer naar wat pizza's.

Julian keek naar wat Florrie deed en haalde zijn schouders op. 'Doe wat jij wil en lekker vind, lieverd. Het maakt mij niet zo veel uit.' Hij leunde tegen het aanrecht en sloeg zijn armen over elkaar. Het gesprek over kinderen van net ging hem iets te snel, maar Florrie zou wel bij hem gaan wonen en dat onderwerp besprak hij maar al te graag. 'Florrie, huur je dit huisje of heb je het echt gekocht? Anders zou je je huisbaas misschien al op de hoogte moeten brengen dat je gaat verhuizen. Die hele opzegtermijn kan nog al eens een tijd duren.' Hij wilde haar zo snel mogelijk bij hem in huis hebben.

'Gehuurd,' antwoordde Florrie, terwijl ze de pizza uit de verpakking haalde en in de oven zette. Ze keek over haar schouder en glimlachte geruststellend. 'Van een oude man die heel toevallig dit huisje ooit had geërfd. Opzeggen zal dus niet zo lastig gaan, gelukkig.' Ze zette haar handen in haar zij en keek rond. Er stonden maar weinig spullen in het huis die werkelijk van haar waren, dus verhuizen zou niet zo moeilijk gaan. 'Wanneer kan ik bij je komen intrekken?' vroeg ze gretig en enthousiast.

'Dat moet inderdaad geen probleem zijn.' Julian liep naar Florrie toe en legde zijn handen rond haar middel. 'Nou, van mij mag je ieder moment intrekken. Vandaag al als je dat wilt. Ik zal morgen meteen langs de sleutelmaker gaan voor een tweede paar sleutels.' Hij glunderde bij het idee dat Florrie een woning met hem zou delen.

'Wat zou je er dan van zeggen als ik vanavond meteen de eerste spullen in pak en morgen meteen naar je toe kom? Ik ben dan toch vrij!' Met een glunderende blik keek ze hem aan en sloeg haar armen om zijn nek heen. Bedachtzaam hield ze haar hoofd een stukje schuin. 'Heb je er al over nagedacht wat er gebeurt als we eventueel een keer ruzie krijgen? Dan heb ik niet een huis waar ik naartoe kan vluchten,' lachte ze, maar vatte het wel als een serieus punt op.

Julian grinnikte en draaide met Florrie in het rond. 'Dat lijkt me een geweldig plan. Ik hoef alleen 's ochtends te werken. Uit school kan ik meteen hierheen komen om je te helpen?' Hij streek over haar rug en glimlachte geruststellend bij haar vraag. 'Ach dat komt wel goed. Ik denk dat we dit wel aan kunnen. Ik durf met jou alles aan.' Hij glimlachte nogmaals en kuste haar toen verlangend en vooral vol geluk.

Florrie lachte gelukzalig en knikte enthousiast. 'Afgesproken! Dan zorg ik ervoor dat mijn spullen klaar staan en dat we meteen kunnen gaan verhuizen.' Tijdens de kus legde ze haar handen op zijn wangen en trok hem nog dichter tegen hem aan. 'Ik hou van je, Julian,' zei ze zachtjes en keek hem met een glimlach aan. Toen ze de geur van pizza rook, draaide ze zich snel om en deed de oven open. 'Ja, eten!'

Julian was net zo enthousiast. 'Ik ook van jou. Maar laten we eerst die pizza eten voor ik nog meer honger krijg.' Hij zocht in de kastjes naar twee borden en bestek en zette deze op het kleine eettafeltje. 'Nou laten we maar eens beginnen aan dat culinaire gerecht van je.' lachte hij geamuseerd waarna hij ging zitten en wachtte totdat Florrie ook plaats nam.

Florrie nam ook plaats aan de eettafel en pakte gretig een stuk van de pizza. 'Ik barst werkelijk van de honger,' lachte ze en at hapje voor hapje van de pizza. 'Is het trouwens echt geen probleem als de honden ook bij je komen wonen?' vroeg ze voorzichtig, terwijl ze hem vragend aan keek. 'Want anders kunnen we vast wel iets verzinnen...' Ze zou niet weten wat, maar ze wilde hem niet met allemaal dingen opschepen waar hij totaal geen zin of plek voor had.

Julian nam zelf ook een stuk en begon tevreden te eten. 'Ja, natuurlijk. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En ik ben wel bereid om ook wat voor ze te doen. Het lijkt me juist erg gezellig.' Hij glimlachte geruststellend naar haar. 'En stiekem wil ik alleen maar dat je bij me komt wonen omdat de honden dan ook mee gaan. Ik doe het voor hen.' Met een grijns at hij verder van zijn pizza.

Florrie moest lachen en gaf hem een zachte schop onder de tafel. 'Pas maar op hoor, als ik boos ben, dan beschermen je krachten je zelfs niet meer,' giechelde ze en wees bedreigend met haar vork naar hem. Daarna at ze gerustgesteld verder: ze had niet geweten of ze voor haar honden of voor Julian had gekozen als hij nee had gezegd. 'Blijf je trouwens vanavond slapen?' vroeg ze en keek hem ondertussen hoopvol aan. 'Ik heb een extra tandenborstel voor je en net genoeg plek in mijn bed.'