Het bruiloftsfeest

Alex gaf haar vader lachend een kus op zijn wang. 'Pap, ze zijn nét getrouwd. Kun je je niet nog minstens een half jaar inhouden voordat je kleinkinderen verwacht?' Ze schudde ongelovig haar hoofd en glimlachte timide naar Joe. Ze was naast haar oma gaan zitten en schoof haar enkele van de amuses toe. Graag had ze nu wat tijd alleen met Joe gehad. Hij was pas net terug van LA en ze hadden genoeg om over te praten. En dan was er nog de vraag die ze wilde stellen. Maar dat deed ze wel als ze met z'n tweeën waren. 'Ik zag trouwens dat jullie het echt niet droog konden houden?' Plagend keek ze haar ouders aan.

Frances was blij dat Logan haar dochter bevrijdde van de oudtante. Ze vond het zelf ook echt verschrikkelijk om met die verre familieleden om te moeten gaan. Vooral als ze van haar mans kant waren. 'Ach, we worden oud Alex en jullie hebben zo je eigen bezigheden. Straks werken we niet meer en dan zijn we maar al te blij met een paar extra familieleden.' Ze legde haar hand op de arm van Logan en glimlachte geamuseerd. 'Joe, je speelde prachtig tijdens de plechtigheid,' complimenteerde ze de jongeman nog snel voor ze beschaamd opstond vanwege de opmerking van haar dochter. 'Ik ga wat te eten voor ons halen, lieverd.'

Joe glimlachte bescheiden naar mevrouw Dallas-Lewis. 'Bedankt, ik vond het erg leuk om te doen.' Het was altijd leuk om te spelen voor oude bekenden, en al helemaal als het ging om plechtigheden zoals deze. 'Ik ga nog even iets te drinken halen, wil iemand nog iets?' vroeg hij voordat hij opstond en wachtte op antwoord.

Logan klopte geruststellend op de hand van zijn vrouw en glimlachte toen ze wat eten ging halen. Daarna keek hij grinnikend naar zijn dochter en schudde hij zijn hoofd. 'Je zult het nog wel meemaken als je zelf kinderen krijgt, Alex. Dan word je een emotioneel wrak, maar ik hoop dat je meer de emoties van je moeder hebt geërfd.' Bulderend van het lachen sloeg hij op Joe's schouder en knipoogde ondertussen naar Alex. 'Natuurlijk ben je de geschikte man voor dit gesprek, Joe! Dit is de perfecte dag om eens kritisch naar je eigen toekomst te gaan kijken!'

Elle zag dat Woody en Isobel éindelijk niemand meer hadden die ze groetten en snel stond ze met de twee bordjes op. 'Kom, dan gaan we naar ze toe!' zei ze glimlachend tegen Noah en ging toen snel naar het echtpaar toe. De bordjes zette ze op tafel en ze vloog haar broer om de hals. 'Oh, Woody, gefeliciteerd! Wat was de ceremonie mooi!' Ze gaf hem een trotse kus en kneep toen even plagerig in zijn wang. 'Niet te geloven dat ik je ooit nog eens mag zien met net en gekamd haar!' Ze knipoogde naar Isobel en vloog haar toen ook om de hals.

Frances glimlachte om het gezellige tafereel aan tafel en liep toen naar het buffet om de drukte even te ontsnappen. Tenminste, ze werd al snel onderschept door bekenden die haar feliciteerden met haar zoons huwelijk. Ze moest zelf nog steeds wennen aan het idee.

Alex luisterde met een rode blos op haar wangen naar haar vader. Ze was een vaderskindje en ze had hem dus al op de hoogte gesteld van haar plan. Het maakte haar misschien iets minder nerveus nu ze wist dat haar vader tenminste achter het plan stond. Haar schaamrood werd alleen maar erger toen hij Joe zo direct aansprak. 'Ik- Ik ga wel mee wat te drinken halen,' zei ze vlug zodat ze samen met Joe de tafel kon ontvluchten.

Joe wist niet goed hoe hij moest reageren op de opmerking van meneer Dallas-Lewis, dus hield hij wijselijk zijn mond en liep hij met Alex mee. 'Je vader denkt toch niet dat wij... - over die kinderen en zo?' vroeg hij ietwat verontrust en pakte twee glaasjes drinken van een tafel af. Hij voelde zich lichtelijk ongemakkelijk bij het gesprek dat haar vader net had willen voeren.

Woody was blij de armen van zijn zus om zich heen te voelen. Hij stelde het dansgedeelte van de avond maar al te graag uit. 'Elle!' Lachend omhelsde hij haar en liet haar toen gaan zodat ze Isobel om de nek kon vliegen. 'Zit het nu nog net dan?' Hij haalde lachend een hand door zijn krullen. Het zat al lang niet meer zoals aan het begin van de dag. 'Jij ziet er prachtig uit, Elle. Vind je ook niet, Noah?' Met een lach keek hij naar de vriend van zijn zus en gaf hem een vriendschappelijk klap op zijn rug.

Alex herkende de uitdrukking op Joe's gezicht als één die ze zelf waarschijnlijk ook droeg. 'Ah joh, vaders.' Ze probeerde het als iets onzinnigs af te wimpelen. Ongemakkelijk liep ze voor hem uit, maar week af van de weg naar de drank tafel. Het was daar aardig druk en nu ze dan toch de ongemakkelijke onderwerpen hadden aangesneden, kon ze er beter mee door gaan. 'Vind je het oké als we zo drinken halen? Ik- ik wil je eerst dat ene vragen waar ik het daarstraks over had. Misschien kunnen we een rustigere plek opzoeken?'

Isobel sloeg haar armen stevig om haar vriendin heen en drukte een kus op haar wang. 'Je ziet er prachtig uit Elle, je moeder zich maar weer eens bewezen.' Zowel Elle als Alex zagen er prachtig uit en ze kon niet ontkennen dat haar eigen jurk geweldig was. 'Ik ben blij dat jullie het ook zo mooi vonden. Zijn er nog tranen gevallen?' vroeg ze ietwat giechelend en liet haar weer los.

Noah moest lachen en gaf Woody een vriendschappelijke omhelzing. Het voelde nog steeds wat ongemakkelijk om zo om te gaan met oud studenten, maar hij probeerde dat idee zoveel mogelijk uit zijn hoofd te zetten. 'Ze ziet er inderdaad adembenemend uit - maar naar mijn idee ziet ze dat altijd.' lachte hij. 'Gefeliciteerd man, en dat jullie nog vele jaren samen mogen zijn.' glimlachte hij en keek naar Elle en Isobel. Zelfs op school waren ze onafscheidelijk geweest.

Joe keek haar aan en zette de drankjes terug. 'Ja, nee tuurlijk - geen probleem.' Hij was alweer vergeten dat ze hem eerder iets had willen vragen. Het had natuurlijk wel zijn aandacht getrokken, maar haar vader had die aandacht weer op iets compleet anders gevestigd. Hij hield zijn arm uit, zodat ze die van haar erin kon haken en keek rond om te zien of hij ergens een wat rustiger plekje zag.

Alex nam de arm van Joe met een glimlach aan. Voor haar was het moeilijk om over de menigte uit te kunnen kijken, maar uiteindelijk zag ze aan de rand van de feestplek een leeg bankje. Terwijl ze zo rond keek, viel het haar pas echt op hoe mooi de plek was waar het feest werd gehouden. Zeker nu het pas echt donker was en de lichtjes die in de bomen hingen goed tot hun recht kwamen. Alex keek voorzichtig naar Joe op voor ze hem aan zijn hand mee nam naar het bankje. 'Ik vind het zo fijn dat je weer terug bent uit LA,' gaf ze met een glimlach toe.

Joe had geen idee waar dit gesprek naartoe zou gaan, maar hij liet het allemaal op zich afgekomen. Joe volgde haar voorbeeld door op het bankje te gaan zitten en knikte. 'Anders ik wel.' Het was heerlijk om even te ontsnappen aan de drukte van LA en al helemaal van het artiestenleven daar. Het voelde zo vertrouwd om gewoon lekker Joe te zijn, hier in Mystic Falls. 'Maar... wat wilde je me vragen?'

Alex vouwde haar handen samen in haar schoot. Ze gloeide van de spanning en probeerde zichzelf ervan te weerhouden om alles er in een niet te volgen verhaal uit te gooien. 'Nou, ik probeer al een tijdje weer een plekje voor mezelf te vinden. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn bij mijn ouders, maar ik wil graag gewoon, je weet wel.' Alex haalde diep adem en lachte nerveus. Joe zou er vast niets van snappen. 'Noah vertelde me een paar weken terug dat een appartement waar een vriendin van hem ooit heeft gewoond - Grace Suarez, de dramadocente, ken je haar nog? - weer vrij staat en ik ben er langs geweest. De man die het verhuurt is zo aardig! Ik was er al vrij snel uit dat ik daar wilde wonen.' Ze slikte en durfde Joe toen pas aan te kijken. Nu kwam ze pas echt tot dé vraag. 'Maar ik dacht, dat jij, als je hier bent en misschien ook niet altijd bij je ouders wil zijn- Het is klein maar er is genoeg plek voor twee..'

Joe luisterde naar haar verhaal en keek haar even sprakeloos aan. 'Ja, ja nee natuurlijk.' zei hij lachend en sloeg zijn armen om haar heen. 'Het lijkt me hartstikke gezellig, Alex. Gewoon met z'n tweetjes. Je weet wel dat ik er niet altijd ben hè?' vroeg hij, voordat hij haar losliet en haar aankeek. 'Wordt gezellig rond de volle maan.' lachte hij - hoewel t natuurlijk alles behalve lachwekkend was.

Alex liet een diepe zucht horen en nam giechelend de omhelzing van Joe aan. Het was al heel wat dat hij het aanbod zo enthousiast aannam. Er bleef echter iets aan Alex knagen, alsof zijn reactie niet aan haar verwachtingen had opgeleefd, zoals ze dagenlang had gevreesd. 'Ja, ja dat weet ik.' Ze streek een pluk uit haar roodgloeiende gezicht. 'Ik kan je ook in LA eens op komen zoeken en-' Zwijgend keek ze Joe aan en verloor ze de moed die ze eerder bij elkaar had geschraapt. Eerder geloofde ze het nooit als mensen zeiden dat zij en Joe een klare zaak waren, maar ze had er nu toch echt vertrouwen in gehad. Hoe kon ze ook verwachten dat hij nog steeds gevoelens voor haar had?

'En wat?' vroeg hij verbaast en keek haar aan. De blik in haar ogen veranderde van de ene op de andere minuut, maar Joe kon niet plaatsen waar die verandering vandaan kwam. 'Alex?' Hij pakte haar beide handen beet en kneep er zachtjes in. Als hij er alleen al aan dacht, werd hij ontzettend gelukkig. Niet alleen zou hij dan niet meer "thuis" hoeven te slapen, maar hij kon Alex ook vaker zien, en dat vond hij altijd fijn.

Alex beet op haar lip en ontweek Joe's ogen terwijl ze haar woorden overdacht. Moest ze nu nog wel twijfelen? Als ze het nu niet zei, dan zou ze zichzelf altijd voor haar hoofd blijven slaan. 'Joe, ik ben smoorverliefd op je. Ik snap niet eens waarom ik dat niet eerder door had!' Ze lachte om haar eigen stommiteit en keek haar beste vriend toen pas weer aan. Ze kneep in zijn handen terwijl ze gespannen afwachtte op zijn reactie. Wie weet zou dit een herhaling worden van al die jaren geleden, alleen waren de rollen nu omgedraaid.

'Alex, ik-' Hoe vaak had hij niet aan haar gedacht, als hij de nacht doorbracht met een meisje in LA? Maar erger nog, hoe vaak had hij zichzelf wel niet gezegd dat hij niets voor haar mocht voelen, nooit. Hij had altijd vol gehouden dat hij haar niet kon geven wat ze zocht, en nu? Nu vertelde ze hem dat ze verliefd op hem was, smoorverliefd nog wel. Er was altijd iets in hem gebleven, waardoor hij hoop hield - maar zelfs dat gevoel kon hij op dit moment niet vinden. Hij voelde zich verlamd, na al die jaren gaf ze het toe en nu kon hij niets terug zeggen. 'Had je daar niet zes jaar geleden mee kunnen komen?' vroeg hij voordat hij begon te lachen en zijn handen losmaakte uit die van haar. Met zijn vingertoppen streek hij zachtjes langs haar wang, voordat hij haar vurig kuste - iets wat hij al vele jaren eerder had moeten doen.

Alex wist niet hoe ze de stilte moest interpreteren. Joe leek zo geschokt, maar ze wist niet of dat positief of negatief was. Zijn vraag overrompelde haar enigszins en ze wilde al allerlei redenen aanvoeren en haar excuses op tien verschillende manieren aanbieden. Toen zijn lach verscheen, had Alex door dat ze hem verkeerd had begrepen. Haar mond viel letterlijk open in verwondering, maar ze had niet meer de mogelijkheid om iets te doen of te zeggen, omdat ze Joe's lippen op die van haar voelde. Ieder deeltje in haar lichaam schreeuwde het uit terwijl ze haar handen in zijn nek legde.

Ze gaf Isobel ook een kus en knikte toen giechelend. 'Ja, ik moest huilen bij jullie jawoord en na de speech van Woody. Je weet van wie ik dat geërfd heb,' lachte ze en wees haar ouders aan. Daarna bekeek ze nogmaals de jurk van Isobel en zuchtte ze gelukzalig. 'Nee, jíj ziet er prachtig uit, Bel! Oh, trouwens, Noah en ik hadden nog wat te eten en te drinken voor jullie meegenomen.' Ze wees naar de bordjes met eten en de glazen wijn die ze had neergezet. Blozend keek ze Noah aan bij zijn compliment en liefdevol verstrengelde ze haar vingers met de zijne. 'Dus, zometeen de eerste dans. Al zenuwachtig, Woodster?' plaagde ze hem.

Isobel moest lachen en knikte. 'Ik heb die twee inderdaad ook aardig wat zien snotteren.' giechelde ze en glimlachte toen Elle over haar jurk begon. 'Oh, bedankt dat jullie iets mee hebben genomen. Ik sterf van de honger en ik wil liever niet flauw vallen tijdens de eerste dans.' grapte ze en pakte een toastje van het bord af, om deze op te eten. Ze hadden al het eten van te voren geproefd, het was zo ontzettend lastig geweest om keuzes te maken: alles was lekker. 'Vermaken jullie je een beetje?'

'Het is dat we op de bruiloft van je broer zijn, anders had ik je nu ergens anders mee naartoe genomen.' lachte hij, toen hij de kus verbrak en haar aankeek. Hetzelfde gevoel als zes jaar geleden kwam boven borrelen, diezelfde verliefdheid. In die zes jaar was er veel veranderd en zo ook zijn gevoelens: hij had de hoop op een relatie met Alex allang opgegeven. Ze had vrij duidelijk gemaakt dat ze met Willy verder wilde en hoewel het hem even tijd had gekost, had hij het uiteindelijk toch geaccepteerd; als zij gelukkig zou zijn, was het dat waard.

Alex keek Joe met een ongelovige maar intens gelukkige blik aan. Dit moment was zo onwerkelijk. Giechelend hield ze een hand voor haar mond en legde ze de andere op zijn knie. Ze kon niet zeggen op welk moment ze zich eindelijk gerealiseerd had, dat wat ze voelde voor Joe meer was dan ze altijd had gedacht. Wellicht had ze het altijd ontkend, omdat ze het volgens haar niet verdiende. En wie weet had Joe haar allang uit zijn hoofd gezet. 'Sorry, ik kon niet meer wachten met de vraag, ik had het al een tijdje in mijn hoofd.' Het voelde nog wat vreemd om zo intiem met haar beste vriend tezijn, hoe graag ze het ook wilde. Met een verlegen glimlach omhelsde ze hem.

'Bedankt, Noah. En nog meer dank voor het eten!' Woody was een brede man geworden van al dat sporten, dus hij had dat eten echt wel nodig. Met een zucht knikte hij. 'Dansen is niets voor mij, maar het hoort er nou eenmaal bij.' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte naar Isobel. 'Elle wil je me beloven dat jullie zo snel mogelijk ook inzetten met dansen? Dan blijft de aandacht tenminste niet té lang op ons gevestigd.' Hij wreef grinnikend over zijn kin en pakte toen één van de twee bordjes om alvast wat te proeven. Terwijl hij at vroeg hij zich af of hij zich nog moest verontschuldigen tegenover Elle omdat Thomas er was. Het was niet de allerbeste keuze geweest om hem uit te nodigen, bleek maar weer.

Joe moest lachen. 'Hoewel ik hier veel liever blijf met jou, denk ik dat we weer terug moeten. Dadelijk missen ze ons en zo te zien gaan ze zich klaar maken voor de eerste dans. Volgens mij wil je dat niet missen.' zei hij grinnikend en streek met zijn vingers door haar korte haren heen. Het was een hele verandering geweest; Alex met kort haar. Ze had altijd prachtige lange lokken gehad, maar dit stond haar ook geweldig.

'Ik denk dat de kans nog groter is dat ík over mijn jurk struikel tijdens de dans, dan dat jij iets klungeligs doet, Woody.' grapte Isobel en tilde haar jurk op. 'Hij is prachtig, maar verschrikkelijk onhandig als het aankomt op lopen.' Daarbij had ze ook nog eens een stel geweldig hoge hakken aan: die werkte ook niet altijd even goed mee. 'Daarbij, het wordt onze dans, het maakt niet uit wat anderen ervan zullen vinden, hij wordt sowieso geweldig.'