Het bruiloftsfeest

Alex knikte instemmend. Joe had natuurlijk gelijk, In beide gevallen. Ze wilde en liever jier bij hem zitten en ze wist dat ze zich weer onder de gasten moesten mengen. 'Ik wil inderdaad die dans voor geen goud missen. Woody en dansen? Een hilarische combinatie.' Lachend kwam ze overeind en trok ze Joe aan zijn handen mee. Voor ze echter terug liep, ging ze op de puntjes van haar tenen staan en gaf ze Joe een kus op zijn lippen.

Elle hield hoofdschuddend haar handen op. 'Oh, Woody, je denkt toch niet dat Noah en ik goed kunnen dansen? Ik heb dezelfde dans skills als jij geërfd! Ik wil ook geen aandacht op me gevestigd hebben,' plaagde ze hem met een knipoog en keek toen Noah grinnikend aan. 'Zullen we Woody dan zometeen maar uit zijn lijden verlossen door ook snel mee te dansen? We zijn eigenlijk ook veel te goed voor mijn broer!' Ze fatsoeneerde de jurk van Isobel aan de achteren en legde geruststellend haar hand op haar vriendin's schouder. 'Hij zit goed! Je zult vast niet struikelen!'

'Laten we dat maar doen.' lachte Noah en nam Elle bij haar hand beet. 'Ik denk dat we dan maar eens moeten gaan zitten, want volgens mij zijn er een paar mensen die erom smachten jullie te zien dansen.' lachte hij, terwijl hij naar de plek wees, die zojuist vrij was gemaakt voor de dans. Hij herkende Isobel's vader, die met fototoestel en al klaar stond om te beginnen. Hij twijfelde er niet aan dat hij dadelijk zijn dochter zou overnemen van Woody om verder te dansen - het was heerlijk traditioneel.

'Nog altijd even klein.' plaagde hij haar, toen hij zag dat ze op haar tenen stond en glimlachte na de kus. 'Kom, anders missen we het dadelijk nog en ik wil het inderdaad niet missen.' Hij nam Alex aan de hand mee naar de plek waar meerdere mensen stonden te wachten en keek verwachtingsvol naar het koppel dat zo met hun eerste dans zou beginnen.

Woody zag hoe er langzaam een dansvloer ontstond. Hij leegde nog snel zijn bordje en trok nerveus zijn pak recht. 'Nou, lieverd, mag ik deze dans van u?' Hij kanders dan zachtjes grinniken om de verwachtingsvolle blikken. Voorzichtig nam hij Isobels hand.

'Maar natuurlijk.' Ze pakte zijn hand beet en liep voorzichtig naar de dansvloer toe. De muziek begon zachtjes te spelen en met een glimlach sloeg ze haar armen om zijn brede schouders heen. Haar hoofd legde ze tegen zijn borstkas aan en zo danste ze rustig. 'Probeer te ontspannen.' fluisterde ze zachtjes: iedereen kon zien dat hij strak stond van de nervositeit.

Lachend gaf Alex Joe een duw in zijn zij. 'He, voorzichtig mannetje.' Ze baande zich een weg door de menigte zodat ze bij haar familie kwam te staan. Met een hop gegiechel stond ze naast haar zus terwijl ze toekeek hoe haar broer aan zijn dans begon. Maar eerlijk gezwgd zat haar hoofd bij iets heel anders. Voorzichtig kneep ze in de hand van Joe en keek ze met een gelukkige blik naar hem op.

Voor Woody Isobel meenam wierp hij nog een onzekere blik op zijn moeder, die hem met een glimlach moed in sprak. Teder legde hij zijn hande op Isobels heupen en voorzichtig bewoog hij mee op de muziek. 'Sorry, ik-' Woody haalde diep adem en glimlachte toen naar zijn vrouw. 'ik howf nergens nerveus voor te zijn, je hebt al ja geegd, dus mijn danskunsten kunnen je niet meer van gedachten doen veranderen.' Glimlachend draaide hij haar in het rond. 'Mevrouw Dallas-Lewis.' Dat laatste voegde hij met veel tederheid toe.

'Daarom,' Daarbij was ze allang bekend met zijn danskunsten - en wist dus ook dat deze niet de beste waren. Het voelde raar om zo genoemd te worden. Isobel Dallas-Lewis. Raar, maar wel geweldig. Hoewel voor Isobel er geen huwelijk nodig was om officieel bij elkaar te horen, voelde het toch geweldig dat ze nu eindelijk zijn naam had. 'Ik hou van je, Woody.'

Elle moest lachen toen ze alle verwachtingsvolle blikken van de mensen op Woody en Isobel gericht zag en knikte instemmend. 'Veel succes met de dans!' giechelde ze en nam samen met Noah plaats aan een tafeltje dichtbij de dansvloer. Ontroerd keek ze toe hoe haar broer en beste vriendin samen dansten, terwijl ze stevig de hand vast hield van haar vriend. 'Oké, ik ben om, ze hebben me overtuigd: ik wil toch ooit een sprookjeshuwelijk!' verzuchtte ze en staarde geëmotioneerd naar de trotse blikken van alle familieleden van het echtpaar.

'Ik ook van jou, Isobel.' Woody streek met zijn vingers langs haar ruggengraat en draaide voorzichtig met haar in het rond. Zijn gedachten dwaalden af van het feest en de blikken en met gesloten ogen genoot hij van de aanwezigheid van Isobel. Haar haar kriebelde zacht tegen zijn kin en haar parfum was overal om hen heen. Ze straalden letterlijk en figuurlijk warmte uit. Woody's wangen waren vast vuurrood. Met tegenzin hoorde hij hoe het openingsnummer, hun nummer, langzaam op een einde kwam. Zo zou haar vader haar overnemen en Woody zou zijn oma ten dans nemen.

Toen het nummer ten einde kwam kuste ze hem teder en hoorde ze het geklap van de mensen aan. Haar vader stond plots naast haar en nam haar met een glimlach over van Woody. 'Ik ben zo weer terug,' zei ze lachend en pakte haar vader's handen vast. 'Hé pap,' zei ze glimlachend en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Je bent prachtig Isobel, maar nog steeds mijn kleine meisje.'