Het football-veld

Zoals op iedere Highschool wordt er natuurlijk ook hier fanatiek football gespeeld. Met een enthousiast team, spelen ze eens in de week een goed bezochte, populaire wedstrijd - en ze moeten toegeven: Ze zijn niet slecht. Dat zeker niet.

Als er niet wordt getraind voor de cheerleaders of de footballers dan wordt er vooral lekker op de tribunes gezeten. Genieten van de zon, huiswerk maken - de laatste roddels bespreken en ga zo maar door. Wat er echter onder de tribune allemaal gebeurd is iets wat - meestal - tussen vier ogen blijft.

Met een muts op en een dikke sjaal om zat Isobel samen met Elle op de tribune van het football veld. Ze hadden afgesproken dat ze naar de training zouden kijken, maar het was verdomde koud. 'Men, dadelijk vries ik nog vast aan die tribune.' grapte ze en grijnsde toen één van de spelers uitgleed.

Elle had haar gezicht half verborgen in haar sjaal en keek Isobel lachend aan, ook al kon ze dat vast niet zien. 'Waarom gingen we hier ook alweer kijken?' grinnikte ze en wees plagerig naar haar. 'Pas maar op, straks vriest inderdaad je kont vast, en sta je voor de rest van je leven bekend als dat meisje voor wie de tribune kapot gezaagd moest worden!'

'Omdat we dat hadden beloofd, weet je nog?' grijnsde ze en begon te lachen. 'Wat een geruststellende gedachten Elle, echt - je bent een goede vriendin.' Ze giechelde wat en gaf haar een zachte duw tegen haar schouder aan. Ze stond op en keek tevreden naar haar vriendin. 'Zo,' grapte ze en ging weer zitten.

Ze rolde glimlachen met haar ogen. 'Jíj had het beloofd, omdat het halve team op je verliefd is. Mijn naam kennen ze waarschijnlijk niet eens, en ik ben hier enkel omdat jij gezelschap wil.' Ze verborg haar handen in haar mouwen en trok haar sjaal nog wat hoger, zodat ze onherkenbaar voor het team bleef. 'Maar toch vind ik je lief hoor, ondanks dat ik zometeen mijn lichaam niet meer kan voelen van de koud,' grinnikte ze.

'Helemaal niet! Jou naam kennen ze zeker wel. Iedereen kent de slimme, schattige, onschuldige Elle.' zei ze tegen haar vriendin en trok de sjaal naar beneden. 'Ik weet het zeker, en ik zal het ook nog eens bewijzen als ze dadelijk klaar zijn.' verzekerde ze haar vriendin en lachte. 'Ik weet dat je van me houdt, ik weet t.'

Paniekerig hield ze haar handen omhoog en schudde haar hoofd. 'We gaan toch niet met ze praten? Kom op, je hebt me beloofd dat we alleen zouden kijken!' Ze sloeg haar armen om zichzelf heen om niet te trillen van zenuwen. Isobel was een schat, maar soms was het lastig dat ze beiden zo verschillend waren en anders over dingen dachten. 'Oh, misschien van de verkiezingen,' mompelde ze onverschillig.

'Doe niet zo paniekerig, natuurlijk gaan we met ze praten! Dat kan toch geen kwaad Ellie van me.' zei ze tegen haar vriendin en sloeg een arm om haar heen. 'Je moet uit je schulp kruipen jij, genieten van al die mensen en aandacht, ik weet zeker dat je als je open voor staat je heel wat zal krijgen. Thomas bijvoorbeeld.' Ze wees naar de aanvoerder en grijnsde.

Ze keek even kort naar Thomas, die er enorm leuk in zijn pak uitzag, en toen weer weg. 'Isobel... Geloof me nou maar, zulke jongens vallen niet op meisjes zoals ik. Ze willen het misschien, maar het gaat toch niet werken... Denk ik. Ik weet het niet.' Ze had nog nooit een relatie gehad, laat staan met zo'n knappe, populaire jongen. 'Ik ben al uit mijn schulp gekropen! Zulke jongens zijn gewoon niet zo de types waarbij ik me op mijn gemak voel.'

'Zulke jongens vallen precies op meisjes zoals jij: goodlooking en mysterieus. Ik daarentegen ben gewoon een flapdrol die de hele dag zit te lullen.' grijnsde ze en trok haar wenkbrauw op. 'Je moet nog véél meer uit je schulpje komen jij, you sexy little thing.' zei ze enthousiast en zuchtte. 'En waar voel je je wel bij op je gemakt? Dan ga ik de perfecte jongen voor je zoeken!'

'Je bent inderdaad een flapdrol,' giechelde ze en sloeg haar armen om Isobel heen. Zij was diegene geweest die Elle altijd door lastige tijden trok. Ze zuchtte en mompelde instemmend. 'Mijn type?' zei ze bedachtzaam en dacht even na. 'Ik weet het niet. Jongens die serieus kunnen zijn, maar toch plezier kunnen maken. Iemand die ervan houdt om dingen te leren en te lezen. En ik hou erg van hele aardige en lieve jongens,' zei ze met een blos. 'Ach, weet je, ik zeg maar iets. Ik weet niet wat mijn type is.'

Isobel zuchtte dramatisch uit. 'Wat een romantisch beeld Elle,' zei ze op een dromerige toon en begon te lachen. 'Een jongen die houdt van lezen? En dingen leren... Wacht eens even - zit je nou gewoon die stagiair van Engels te omschrijven?!' Ja, ook Isobel had veel dingen gehoord over die nieuwe stagiair. 'Want ik hoorde dat je een privé bijles van hem had gehad. En hoe was dat?'

Ze werd rood en schudde snel haar hoofd. 'Dat is gewoon toeval!' zei ze snel en verborg haar gezicht in haar sjaal. 'En ik heb inderdaad privé les van hem, en het werkt echt! Ik haal nu opeens weer voldoendes! En hij is heel aardig, ik mag allemaal boeken van hem lenen!' Ze keek weer naar het veld en toen naar Isobel. 'Wat is dan jouw droom man?'

Isobel grijnsde naar haar vriendin en haalde haar schouders op. 'Je mag best toegeven dat je een crush op hem hebt hoor, je zult niet de enige zijn. In de Engels les is dat het enige waar ze het over hebben, en hij maar denken dat ze zo geïnteresseerd zijn in de les die hij geeft.' zei ze met een grijns en dacht even na. 'Ik heb geen idee wat mijn droom man is. Ik zie wel wat er op mijn pad verschijnt.'

Elle bekeek de footballspelers en zag opeens haar broer ertussen. Ze moest zich inhouden om niet te zwaaien en richtte haar aandacht weer op Isobel. 'Ik vind het zielig voor hem. Ik geloof dat hij echt niet op zwijmelende tienermeisjes aan het wachten is, denk ik. Misschien kickt hij er wel op, weten wij veel!' Ze keek haar met een plagende blik aan. 'Isobels droomjongen, even denken... Gespierd, groot, maar toch lief. Best populair en footballspeler. Grapje hoor!'

Isobel grinnikte. 'Wie zit er nou wel op kwijlende tiener meisjes te wachten die als hobby hartjes tekenen in hun schrift?' vroeg ze lachend en keek naar iedere speler. 'Hé, daar is Woody.' grijnsde ze en zag dat Elle daar ook naar keek. 'Ja, Ellie bellie - kies eens een leuke footballspeler voor mij uit.' kirde ze enthousiast en keek haar aan.

'Ja, ik had hem gezien, maar hij schaamt zich vast als ik ga zwaaien,' lachte ze zachtjes en kroop wat dichter tegen haar vriendin aan. Ze zaten hier nu al een tijdje. 'Een jongen uit het footballteam voor jou?' vroeg ze fronsend. Ze kende heel weinig jongens uit team, eigenlijk alleen Woody. (ik doe maar even dit vóór de date met Thomas.) Maar haar beste vriendin met haar broer? Dat voelde zo raar... 'Woody? Geen idee, ik ken de jongens niet.'

Isobel begon te lachen. 'Ik en Woody?' herhaalde ze verbaast. Ze had iedereen verwacht, behalve Woody. 'Begrijp me niet verkeerd hoor, hij is echt een super toffe gozer - alleen volgens mij valt ie niet op types zoals ik. Hij is veel stiller - maar ik geef toe, hij heeft zeer zeker een knap koppie.' grijnsde ze. 'Hé Woody!' riep ze vervolgens en zwaaide. 'Nah, hij schaamt zich vast niet en hij moet trots zijn dat de enige twee meisjes op de tribune speciaal voor hem komen.'

Elle haalde verlegen haar schouders op. 'Woody is de enige die ik ken, dus ik moest hem wel kiezen.' Ze zette grote ogen op en moest heel hard lachen. Het klonk zo grappig dat iemand haar broer knáp vond? Ze zwaaide ook kort toen Isobel naar hem zwaaide en ademde vermoeid uit. 'Zullen we binnen wat thee gaan halen? Of wil jij nog per se naar iemand staren?' pestte ze speels.

'Ja, Elle - ik wil perse naar jou broer staren, de hele training lang.' lachte ze en trok haar mee. 'We gaan we wat warms te drinken halen, maar we moeten wel wachten tot het einde, want - hoe koud het ook is - dan doen ze hun shirts altijd uit.' giechelde ze overdreven meisjesachtig.

'O nee! Ik wil mijn broer toch niet zonder shirt zien!' lachte ze en keek toen bedenkelijk naar Woody. 'Niet dat hij dat ooit zou doen. Woody en ik lijken veel te veel op elkaar, beiden niet zo uitbundig of spontaan.' Ze bekeek stiekem de andere jongens en kon dan ook niet ontkennen dat ze eigenlijk wel benieuwd was hoe ze eruitzagen zonder shirt. 'Is het niet raar als we zo gaan kijken? Alsof het dieren zijn in de dierentuin en wij ze leuk bekijken.'

'Mijn goal voor de aankomende twee jaar dat ik hier zit, is dat jij super duper spontaan wordt!' riep Isobel enthousiast naar haar vriendin. 'Tuurlijk is het niet raar, ik weet zeker dat als het warmer was geweest dat er dan veel meer mensen zaten, maar natuurlijk komen ze niet als het een beetje koud is, veronderstel dat hun nepnagel bevriest en afbreekt?'

Elle rolde lachend met haar ogen en prikte met haar vinger zachtjes in Isobels wang. 'En dan leer ik je dat het soms ook wel goed is om wat minder enthousiast en wat serieuzer te zijn. Win-win situatie!' Ze ritste haar jas tot over haar kin dicht en keek Isobel ongelovig aan. 'Bel, ze zijn hier niet omdat het zo ongeveer vríést, niet om nagels! Dat jij nou een lekkere speklaag hebt,' giechelde ze.

Isobel grinnikte en haalde haar schouders op. 'Ik kan ook heel serieus zijn als ik dat wil hoor.' merkte ze op, ze was misschien niet al te vaak erg serieus, maar als het moest kon ze dat wel. 'Hé! Ik heb geen lekkere speklaag Isabelle Dallas-Lewis!' riep ze verontwaardigd uit. 'Die woorden neem je terug!' lachte ze en keek haar quasi boos aan.

Elle legde haar hand op haar schouder en glimlachte. 'Dat weet ik, Iso,' glimlachte ze. Ze had meerdere bijnamen voor Isobel, omdat ze maar geen echt geweldig passende kon bedenken. 'Ik neem ze terug, ik neem ze terug, ga nu geen ultra extreem spontane dingen doen!' zei ze snel lachend en kroop weer terug in haar dikke jas.