Het football-veld

Grace glimlachte en schudde haar hoofd. 'Jij met je dieren. Het is dat ik nu bij Noah woon anders had ik één van die schattige hondjes van je overgenomen.' Grace lachte net zo hard mee toen ze Florrie's woorden hoorde. Ze schudde haar hoofd en legde haar hand op haar buik. 'Dat gaat nooit gebeuren, geloof me maar, ik blijf voor eeuwig single en ik ben er hartstikke blij mee.' verklaarde ze nog na hikkend van de lach.

Florrie trok sceptisch een wenkbrauw op. 'Jij en eeuwig single? Oh, Grace, je zou jezelf eens moeten horen!' lachte ze en schudde haar hoofd ongelovig. 'Ik ga echt de allerleukste man ooit voor je uitzoeken. Watch my words!' Ze glimlachte en werd spontaan weer helemaal knuffelig en vrolijk als ze aan haar lieve hondjes dacht. 'Je moet maar weer eens een keer komen, dan kan je met ze knuffelen. Ze zijn zo lief!'

'Zullen we er om wedden?' grapte Grace. Op sommige momenten was het maar moeilijk te geloven dat er ergens op de wereld iemand liep van wie je zou gaan houden en zou blíjven houden. Dat idee kon Grace maar moeilijk bevatten. 'Ik kom zeker nog een keer langs! Je haalt je trouwens toch niet te veel werk op de hals, hè? Met al die dieren in huis en je werk hier?' Ze keek Florrie bezorgd aan en wachtte op haar antwoord.

'Oh, Grace, ik durf er zelfs wel mijn eigen huis op te wedden. Jij gaat zo zeker een leuke man ontmoeten, geloof mijn woorden maar, dame.' Ze lachte, maar al snel werd haar glimlach minder. Ze keek Grace aan en wreef nerveus met haar handen over elkaar. Ze had Grace nooit verteld over haar derde baan, in de nachtclub. Het was gewoon te beschamend. 'Ja, het lukt allemaal gemakkelijk,' zei ze achteloos en glimlachte naar Grace.

'Niet te veel op het spel zetten, Florrie, mijn leven heeft nogal de neiging om niet altijd even vriendelijk voor mij te zijn.' Grace lachte en gaf een klopje op Florrie's schouder. 'Weet je het zeker? Ik heb het misschien wel ontzéttend druk met het opruimen van Noah's zooi-' Grace grijnsde naar Florrie en ging met een serieuzer gezicht verder. 'Maar ik kan altijd wel tijd maken om mijn beste vriendin te helpen. Misschien kan ik helpen met het uitlaten? Dan doe ik ook nog eens iets aan mijn conditie.' Ze gaf haar een knipoog en glimlachte daarna.

Ze knikte niet heel overtuigend en glimlachte. 'Ja, het gaat echt wel goed. En een uitlaat hulp is natuurlijk ook nooit verkeerd en is dus altijd welkom.' Ze lachte weer en drukte een pluk achter haar oor. 'Ach, die zielige Noah. Het is ook niet niks om jóú opeens in huis te hebben, hoor. Onderschat jezelf niet, Gracie.' Ze plaagde haar vriendin en nam nog een hap van de appel.

'Dan ga ik echt wel helpen. Dan heb jij meer tijd om een leuke man tegen te komen en wat te ontspannen.' Grace had besloten om haar uiterste best te doen om Florrie te helpen. Ze was haar dankbaar dat ze haar zo bijstond en haar overgehaald had hier te blijven. 'Noah is een schat van een man, maar hij laat echt niet over zich heen walsen door mij hoor. En ik probeer hem zoveel mogelijk ruimte te geven.' Ze haalde haar schouders op en glimlachte zwakjes. Het was nog steeds een raar idee om zo afhankelijk van iemand te zijn die geen deel uitmaakte van haar familie.

'Ontspannen zie je me waarschijnlijk nooit doen,' zei Florrie eerlijk en keek Grace toen aan met een wanhopige blik. Ze kon de leugen niet meer voor zich houden. 'Grace, zou je nog steeds van me houden als ik vertel dat ik een niet zo eerlijk verleden heb? En daar nogal over heb gelogen tegen je?' Zo, dat was er uit. Ze keek haar vriendin onzeker aan en verborg toen haar gezicht in haar handen.

Grace voorspelde al niet veel goeds toen ze de blik van Florrie zag. De woorden verwarden Grace alleen maar. 'Florrie, kun je wat duidelijker zijn?' vroeg ze met enige frustratie omdat ze geen idee had waar het over ging. Als er iets was dat Florrie in haar zicht kon veranderen van een goedaardige vrouw naar iets anders dan moest dat wel iet sheel vreselijks zijn.

Florrie bekeek haar appel en zocht wanhopig naar de juiste woorden. 'Ik... Ik ben voortvluchtig,' fluisterde ze nauwelijks hoorbaar en keek naar Grace op. 'Paar jaar geleden hebben ze me betrapt op drugs. Een vriend van me had dat erin gestopt. Enkel was er geen bewijs en ze zouden me in de gevangenis hebben gestopt, als ik niet... vluchtte.' Ze slikte moeizaam en keek weer naar de appel. Ze wilde de uitdrukking van Grace niet zien.

Grace fronste haar wenkbrauwen en probeerde een goed zicht op Florrie's gezicht te krijgen. Ze vermeed echter haar blik en dat irriteerde Grace. Ze pakte haar bij haar schouders vast en dwong haar op te kijken. 'Florrie, als ze je nu vinden, zit je dan in de problemen?' Dit nieuws verontrustte haar. Het was erger dan een blauwtje lopen bij een man die je eigenlijk toch deels niet uit kon staan.

Florrie schrok door de handeling van Grace en keek haar recht aan. Ze voelde tranen in haar ooghoeken opkomen en ze kon niets anders dan stom ja knikken. 'Dan moet ik de gevangenis in, Grace. Ik ben zo bang.' Ze sloot haar ogen en voelde hoe langzaam haar wangen nat werden. Ze was doodsbang, kon er nauwelijks van slapen, beheersde haar leven. Tot ze Grace leerde kennen.

'Maar, maar-' Grace las de wanhoop in Florrie's ogen en trok haar naar zich toe. 'Hebben ze bewijs tegen je? Wat als het bewijs nu verouderd is? Hoe?' Ze begreep er helemaal niets van en dat speet haar omdat ze nu dus ook geen manier kon verzinnen om Florrie te helpen. 'Hoe lang?' vroeg ze uiteindelijk en streek over Florrie's rug om haar gerust te stellen en te troosten. Grace kon zich niet voorstellen wat ze zou doen als Florrie weg moest.

'Het gebeurde toen ik negentien was. Op mijn achttiende werd ik smoorverliefd op een oudere man toen ik op vakantie was, hoe naïef ik was, en hij beloofde dat hij met me mee terug zou komen naar Amerika. Toen had hij drugs in mijn koffer gestopt.' Ze haalde langzaam en droevig haar schouders op en haalde wanhopig een hand door haar haren. 'Ik weet het niet, Gracie. Misschien wel, misschien niet. Maar ik ben gevlucht, dus bewijs of niet, ik zal ervoor moeten boeten.'

Grace luisterde ontzet naar het verhaal. Het was heel wat. Ergens had Grace geweten dat Florrie meer meegemaakt had dan ze ooit had laten merken. Het was iets in haar ogen. 'Maar je hebt ze al zo lang van je af weten te houden, ze kunnen je toch niet zomaar oppakken? En heb je je naam veranderd zodat je onzichtbaar bent en blijft?' Er was vast een manier om Florrie zo lang mogelijk hier te houden.

'Dat is ook de reden waarom ik juist hierheen ben gekomen. Niemand heeft ooit van dit plaatsje gehoord. Ik woon in het bos en heb een onopvallende baan op school. Mijn naam is inderdaad veranderd en ze zijn me hoogstwaarschijnlijk niet op het spoor. Maar het is onzeker, Gracie, alles is onzeker. Wie weet staan ze hier op een dag voor mijn neus en dan...' Ze sloot haar ogen en pakte de hand van Grace vast. 'Ze gaan me niet oppakken, want ze gaan me niet vinden.'

'Ze gaan je niet vinde hoor, Florrie. Ik zorg wel dat niemand er achter komt. Ik houd mijn mond en niemand gaat ze je hier zoeken in dit hopeloze dorp en alles komt goed.' Grace omhelsde Florrie met al haar liefde voor deze vrouw. Ze hadden elkaar nodig. Niets kwam tussen hen in te staan, daar zou Grace wel voor zorgen. 'Ik ga je helpen.' zei ze zacht.

Florrie liet zich meesleuren in de omhelzing en in de emotie daarvan. Ze sloeg haar armen stevig om Grace heen en wist dat ze niet als eerste los zou laten. 'Ik heb nog nooit hulp gehad, Gracie. Je bent geweldig en wat er ook gebeurt, je zult altijd mijn beste vriendin zijn.' Nog steeds liet Florrie haar niet los en begroef haar gezicht in de schouder van Grace. 'Alles komt goed,' herhaalde ze met een glimlach.

'Jij ook de mijne.' Grace hoorde hoe haar stem vol van emotie was, maar deze keer kon het haar niets schelen. Voor Florrie durfde ze te huilen en emotioneel te raken. Zacht streek ze door de blonde haren. 'Niemand haalt ons hier weg, Florrie. Niet de stomme politie, niet de stage en universiteitsmensen. En als het moeilijk wordt, dan neem ik je gewoon mee naar Spanje.' Ze lachte zacht om dat laatste. Ze zou niets liever doen dan heel Mystic Falls meenemen naar Spanje. Dan zou ze én haar familie hebben en haar vrienden en geliefde werk.

Ze lachte mee en knikte, terwijl ze de tranen wegveegde. 'Ik zou dolgraag mee willen gaan naar Spanje,' glimlachte ze en drukte een kus op het voorhoofd van Grace. Haar woorden waren oprecht en gemeend, maar Florrie wist ook dat de woorden van Grace niet uitgevoerd konden worden. Niet reëel. Als de politie hier kwam, zou ze gewoon mee moeten, ondanks hoeveel vrienden ze hier had. 'Maar er gaat gelukkig niets gebeuren, Grace. We groeien gewoon op en worden oud, zonder ooit de politie te hebben gezien,' zei ze optimistisch.

'Inderdaad.' Grace hielp Florrie met haar tranen en depte ze weg met een zakdoekje zodat haar make-up niet uit zou lopen. 'Maar we moeten een dag inplannen voor onze meidendingetjes. En ik heb zo weer een les te geven, dus dat moeten we maar snel doen.' Ze gooide het zakdoekje weg en keek Florrie toen serieus aan. 'Als er iets gebeurt dan moet je het zeggen en het niet voor je houden. Ik wil weten wat er met je aan de hand is, oke?'

'Ja, ik moet inderdaad ook zometeen weer les geven,' besefte Florrie opeens en sloot haar ogen, terwijl Grace haar wangen schoon maakte. 'Zo snel mogelijk? Dit weekend? Misschien kan je dan wel bij mij blijven slapen? O wacht, het katten-drama, natuurlijk. Laten we dat idee even vergeten,' giechelde ze. 'Maar dit weekend dus? Kan je dan?' Ze stopte alvast haar spullen in haar tas en keek Grace vragend en hoopvol aan. Ze knikte en glimlachte geruststellend. 'Ik zal voortaan álles vertellen.'

Grace lachte bij het noemen van de katten. Het ging prima zolang ze geen hele dag bij katten doorbracht, dan kon ze niet ophouden met niezen en werd haar huid rood en geïrriteerd. 'Ik zou je graag bij Noah en mij in bed uitnodigen.' lachte Grace en gaf Florrie een kleine por in haar zij. 'Dit weekend is prima.' Zelf pakte ze ook haar spullen bij elkaar. 'Oke, dan zie ik je de volgende pauze wel weer.' Grace lachte en drukte een zoen op Florrie's wang om vervolgens de kantine uit te lopen. Ze moest nog helemaal naar de aula én ze had nog spullen klaar te zetten, dus vloog ze door de gangen. Dan kon ze ook nog eens makkelijk Tristan vermijden.