De parkeerplaats

Na een diepe zucht gelaten te hebben keek ze hem aan. 'Laten we er dan maar het beste van maken,' zei ze en glimlachte even. 'kom op.' Langzaam begon ze richting het gebouw te lopen. Eerst moesten ze zich melden bij de balie, dan kregen ze een kluisje aangewezen, hun lesrooster en dan werden ze naar hun les gewezen. Het enige wat Sophie hoopte was dat ze met Stephen zat: dan kende ze tenminste nog iemand.

Hij liep achter haar aan naar de balie en legde geruststellend een hand op haar schouder. 'Het komt wel goed,' glimlachte hij en schonk toen een charmante glimlach aan de vrouw achter de balie. Al snel was alles geregeld en kregen ze hun lesroosters, plattegronden et cetera. Hij las dat hun les pas over een half uurtje zou beginnen. 'Zullen we anders even rondlopen?' stelde hij voor.

'Mm, ja dat lijkt me een goed idee. Anders ga ik straks echt hopeloos verdwalen.' grinnikte Sophie en keek even rond. Het was binnen groter dan dat het er van buiten uitzag. 'En ga je nog sporten? Ik hoorde dat ze een footballteam hadden, atletiekteam - tenzij je natuurlijk in het turnteam wilt.' lachte ze.

'Ja, ik geloof dat je nou niet bepaald heel erg goed kunt kaart kijken,' pestte hij haar zachtjes, terwijl ze door de gangen liepen. Hij haalde opnieuw zijn schouders onverschillig op. 'Ik kan misschien bij het boks team. Misschien hebben ze ook wel een worstel team.' Hij trok een vies gezicht bij het footballen. 'Als er iets is wat ik nooit meer ga doen, is het wel football. En jij dan?'

'Football is zo leuk! Om te kijken dan hoor. Je hoeft mij niet op dat veld te zetten, dan breek ik meteen al mijn botten.' grapte ze en negeerde zijn eerdere grap over het kaartlezen. Hij had wel gelijk, maar dat betekende niet dat ze hem zijn gelijk zou geven. 'Ik denk niet dat ik helemaal op mijn plaats ben met sporten,' lachte Sophie. 'tenzij shoppen wordt gezien als een sport - daar ben ik héél erg goed in!'

Stephen lachte met haar mee en bekeek ondertussen de verscheidene mensen die langs liepen. Ze bekeken Sophie en hem ook allemaal aandachtig. Het was vast een big happening op een kleine school als deze wanneer er nieuwe leerlingen kwamen. 'Football is niet leuk. Het is bijna geen sport te noemen. Je moet elkaar enkel tackelen en dat is het!' Hij hield meer van sporten waar je elkaar tactisch kon aanvallen, zoals boksen. 'Jammer genoeg heb ik nog geen enkele kledingwinkel in dit dorp gezien.'

'Helemaal niet, football is een technische sport. Zonder tactiek en techniek kom je helemaal nergens Stephen.' Ze snapte niet dat Stephen zo tegen football aankeek, maar ja - ieder zo zijn smaak. 'Nou, dat zal vast wel meevallen, je hebt gewoon niet goed gekeken.' Het kon niet zo zijn dat er geen één kleding winkel in het dorp zat.

Hij haalde alweer zijn schouders op. Veel dingen interesseerde hem ook totaal niet. 'Er zullen er vast wel paar zijn,' mompelde hij ongeïnteresseerd en keek ondertussen paar meisjes na. Daarna grijnsde hij weer naar Sophie en legde zijn arm losjes om haar schouders heen. 'Ik ben wel blij dat ik dit samen met jou moet doen. Dan staan we er in elk geval niet alleen voor, niet waar?'

'Zeker, nu heb ik tenminste een sterke jongen die me kan beschermen.' grinnikte ze en gaf hem een zachte por in zijn zij. 'Heb ik je wel eens verteld, de school waar ik hiervoor op zat. Mijn eerste dag was echt een ramp. Ik kwam binnen, nou ja - deed m'n ding, haalde alles op. En een of andere geek, stond daar met een bril ter grootte van.. nou ja - wat zal het zijn.. tennisballen op de hoek van de gang. En op één of andere manier wist ie dat ik nieuw was en hij stond erop dat 'ie me naar iedere les zou escorteren. Ik had hem heel duidelijk gemaakt dat het niet hoefde en dat hij gewoon z'n ding kon doen, maar nee hoor - na mijn eerste les stond hij braaf de wachten buiten het lokaal, om met me mee te lopen naar het volgende lokaal. Ik schaamde me echt werkelijk waar dood! Iedereen keek ons na en dacht dat we een koppel waren of zoiets.' Ze moest nog steeds lachen als ze eraan terug dacht. 'Hij heette Eugène en hij had een obsessie voor Suske en Wiske strips.'

Stephen hield zijn arm om haar schouders en moest lachen om haar verhaal. 'Ik zei toch dat je een soort magneet voor mensen bent? Ik stootte juist iedereen altijd af. Ik wou nooit hulp, wou alles zelf oplossen, praatte met niemand. Pas als ik me ergens op mijn gemak voel, ga ik echt met andere mensen om.' Zo was hij nou eenmaal. 'En ze haatte mijn grapjes,' grinnikte hij en trok zijn stiefzus wat dichter naar hem toe. 'Ik zal je beschermen.'

'Een geek-magneet? Nee daar moet ik blij van worden. Serieus, die jongen was echt... weet je wat, laat maar. Ik wil er niet meer aan denken. Zwarte periode uit mijn leven.' lachte Sophie. 'Je vind je plek hier vast wel, en iedereen haat jou grapjes Stephen, behalve mijn moeder - die vind ze hilarisch.' Stephen kon grappig zijn, als hij dat wilde tenminste, anders was ie een droogkloot: iets waar Sophie juist om kon lachen. 'Mooi,' zei ze met een glimlach en keek uit het raam, waar de sportvelden te zien waren.

Stephen keek ook uit het raam en wees naar de natte velden door de regen. 'En als ik football zou spelen, moest ik altijd buiten trainen. Grootste reden om niet bij het team te gaan.' Hij liep weer samen met haar verder en nam alle gezichten die langs hem liepen in zich op. 'Trouwens, is het niet leuk om een keer een feest te geven? Zodat we wat mensen kunnen leren kennen?' Hij moest ook lachen en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Je moeder is veel te aardig voor deze wereld.'

'Ja, dat kunnen we wel eens doen, als jou pa en mijn ma weg zijn. Ik wil namelijk niet dat mijn moeder gezellig mee gaat feesten.' Zo'n type was ze wel. Ze was ontzettend aardig, werkelijk de liefste moeder die er maar kon bestaan, maar soms wilde ze íets te graag kennismaken met Sophie haar vrienden: door bijvoorbeeld gezellig met ze te gaan praten op feesten. 'Mijn moeder is veel te gek voor deze wereld.' verbeterde ze hem.

Hij glimlachte gelukzalig. 'Ik ben blij voor mijn vader dat hij zo'n geweldige vrouw heeft. Ze verdienen elkaar.' Stephen knikte en knipoogde tegelijkertijd naar een meisje die langs liep. Ook al was hij erg sarcastisch en op zichzelf, hij was erg gek op vrouwelijk schoon. 'Doen we! En nee, dat moeten we zeker niet hebben. Dus, kan jij een beetje dansen Sophie?' vroeg hij benieuwd. Eigenlijk wist hij maar heel weinig over zijn stiefzus.

'Natuurlijk kan ik dansen, waar zie je me voor aan?' Toen ze klein was had ze op ballet gezeten, wat later over ging in ballroom dansen: iets waar je wel leerde hoe je je heupen moest gebruiken. Inmiddels was ze ermee gestopt, maar ze vond het wel heerlijk om te doen. 'Ik heb toen ik klein was op dansen gezeten, eerst ballet, daarna ballroom. Mijn moeder vond het geweldig om te zien en ik vond het leuk om te doen. Ik ben er al een paar jaar mee gestopt, maar ik ben het nog niet verleerd.' Sophie liet haar heupen wat vloeiende bewegingen maken en begon te lachen.

Met grote, bewonderende ogen keek hij naar haar bewegende heupen en knipperde even, voordat hij zijn gezicht af wendde. Hij wist nog hoe verbaasd hij was geweest om te zien dat zijn aankomende stiefzuster zo knap was. 'Dat zie ik,' zei hij met een glimlach en haalde zijn arm van haar schouders af, om de plattegrond uit zijn tas te halen. 'Waar zijn we nu trouwens?' mompelde hij fronsend.

'Geen idee. Ik kan geen kaartlezen, weet je nog.' lachte Sophie en keek even rond. 'Oh, hier is lokaal T23a. En buiten zijn de sportvelden, dus...' Ze keek schuin mee naar het kaartje dat hij in zijn handen had. 'Volgens mij moeten we hier ergens zijn.' Ze wees naar de Oostelijke kant van de school, op het kaartje.

Hij keek mee op de kaart en moest al snel lachen. 'Verdomme, je hebt nog gelijk ook,' grinnikte hij en bekeek de plattegrond nogmaals, zodat ze wisten waar ze zometeen naartoe moesten. 'Want we moeten zo wel naar de les toe, jammer genoeg. Engels is de eerste les, niet waar?' mompelde hij vragend en keek de gang door. 'We kunnen ook de weg aan een leuk meisje vragen,' plaagde hij lachend.

'Natuurlijk Stephen, vraag jij de weg maar aan een knap meisje.' Sophie sloeg de tas - die naar beneden was gezakt - weer over haar schouder en keek hem grinnikend aan. 'Dan zoek ik de aanvoerder van het football team wel op, hopend dat deze nog vrijgezel is, zodat hij míj kan escorteren naar de les.' grapte ze met hem mee.

Hij moest lachen en liep snel achter haar aan. 'Of ik versier gewoon de vriendin van de aanvoerder en dan heb jij je jongen,' lachte hij. Op zijn vorige scholen had hij misschien niet veel vriendinnen gehad, hij was wel een van de gewildste geweest, juist omdat hij niet snel aan meisjes hun liefde toe gaf. De mysterieuze, ongrijpbare jongen, dat was hij geworden na zijn moeder's overlijden.

Sophie moest lachen om zijn opmerking. 'Nou, dat lijkt me nog eens een goed idee.' grapte ze en liep achter hem aan richting het Engels lokaal. 'Zolang er maar geen geek achter me aan loopt, vind ik alles prima.' Dat was nog eens een vreselijke dag geweest. Het was sowieso een vreselijke school en ze was die keer dan ook blij dat ze er weg mocht.

Stephen haalde zijn schouders op en haalde een bril uit zijn zak. 'Geeks zijn toch niet zo erg?' mompelde hij, terwijl hij zijn bril op deed. Hij kon prima zonder, maar in de klas kon hij meestal het bord niet lezen. Ook was auto rijden zonder erg gevaarlijk. Hij grinnikte en stopte zijn handen in zijn zakken. Het zou hem nog niet eens verbazen als Sophie al snel alle footballers achter haar aan zou krijgen.

'Die Geek was wel erg.' Sophie beoordeelde mensen niet snel, maar ze was nogal snel geneigd om mensen over één kam te scheren. 'Maar je hebt wel gelijk, ze zijn niet allemaal even erg, sommige zijn wel aardig. Zoals jij bijvoorbeeld.' plaagde Sophie en begon te lachen. 'Sorry, just kidding!'

Hij lachte en hield zijn hoofd even scheef, terwijl hij haar aan keek. 'Een geek zijn vind ik niet erg. Ik doe er alles aan om niet bij de normale, saaie mensen te horen. Je moet je onderscheiden en dan pas wordt je interessant,' zei hij. Zijn moeder vertelde hem dat vroeger altijd. Hij wou nog meer zeggen, iets sarcastisch, toen hij opeens opmerkte dat ze voor het lokaal stonden.

'Daar... heb je een heel goed punt.' Sophie dacht even na over zijn woorden en kwam tot de conclusie dat ze voor het lokaal stonden. De bel was nog niet afgegaan, wat betekende dat ze nog een paar minuten hadden voordat ze het lokaal mochten betreden en hun eerste les vandaag zou beginnen.