Het Engels Lokaal

Noah had al zoiets verwacht. 'Het zal vast niets persoonlijks zijn Elle. Misschien heeft hij om een of andere reden wat tijd nodig? Beoordeel hem niet te snel.' Nog steeds snapte Noah niet helemaal wat ze in Thomas zag. Natuurlijk was hij populair, maar verder? Ach, hij kende hem natuurlijk niet ontzettend goed. Het enige wat hij nu wist, was dat hij een oogje in het zeil moest houden. 'Er zal vast een goede verklaring voor zijn Elle, maak je niet ongerust.' verzekerde hij haar.

Elle beet op haar lip en schudde zijn hoofd. 'Ik heb juist het idee dat er iets aan de hand is! Mijn broer zei het ook al, Thomas mist nooit zijn trainingen. En hij belt me nauwelijks, we spreken altijd af!' Ze wist dat ze waarschijnlijk aan het overreageren was, maar Thomas' gedrag maakte haar erg bang en onzeker. 'Maar je hebt vast gelijk: er zal vast niets zijn.' Ze keek naar haar handen, probeerde weer een glimlach op te brengen en keek hem toen aan. 'En hoe gaat het met jou, Noah?'

'Met mij gaat alles zijn gangetje. Schoolwerk, oefenen... Een reis naar Londen plannen, als ik genoeg geld heb voor een vliegticket.' Een plek om te verblijven had hij wel: hij had genoeg vrienden die hem met plezier wilde opvangen. 'Maar meer is er niet echt gaande. Ik heb een saai leven Elle.' lachte hij. 'Het leven van een leraar is een stuk minder fleurig dan het leven van een student.'

'Naar Londen? Wauw....' zei ze bewonderend, maar ook een tikkeltje jaloers. Haar ouders hadden niet genoeg geld om haar en haar broer en zus mee te nemen naar het buitenland. Londen was al lang een droom voor haar, die waarschijnlijk nooit werkelijkheid zou worden. Ze moest lachen en schudde haar hoofd. 'Een saai leven is soms ook weleens rustig. Ik vind al die heisa in mijn leven vreselijk! En ik geloof niet dat jouw leven saai kan zijn! Je woont samen met de drama docente!' lachte ze.

Noah grinnikte. 'Ach, het is dan misschien niet altijd even rustig... Maar we hebben allebei een druk leven. Beide lesgeven en - ach. Niet veel tijd voor leuke dingen, helaas. Maar gelukkig komt de vakantie eraan. Daarbij, weet Grace ook niets af van... wat ik ben.' Aan haar kant merkte ze daar misschien niets van, maar hem werkte het af en toe op zijn zenuwen.

'Gelukkig is het vakantie inderdaad,' zei ze zo vrolijk mogelijk, maar wist dat er een droevige ondertoon in haar woorden zat. Zij en Thomas zouden een roadtrip doen, maar ze hadden elkaar al meer dan twee weken niet gezien. Begripvol keek ze hem aan. 'Mijn ouders en broer en zus wisten het gelukkig al van mij. Mijn beste vriendin Isobel en Thomas niet... Ik heb het ze toch verteld. En ze reageerde beiden niet al te best. Natuurlijk accepteren ze het, maar ik kon merken dat het een schok voor hun was.'