De Mystic Falls

Ze keek op en moest lachen om haar eigen gedrag. 'Ja, het spijt me als ik soms een beetje raar ben of doe. Ik ben... híer, in dit, niet zo goed.' Ze ging wat comfortabeler zitten en keek zuchtend naar de watervallen. 'We lijken op elkaar, beiden stil. Sorry, ik zou ook niet weten wat hij van je vindt. Mijn broer is daar nogal onvoorspelbaar in.'

'Niet goed in dit? Wat doen we dan zo precies, Elle? Juist ja, volgens mij zit ik hier nog waardoor je het maar al te goed doet.' Zacht streelde zijn hand even over haar arm. Woody was wel een fijne gozer. Toch van de mening was hij, maar stil. Soms leek hij een probleem te hebben of een opmerking en dan die niet te willen/ kunnen zeggen.

Ze glimlachte en keek hem even aan. 'Hey, je moet niet zo'n betweter als ik worden hoor!' waarschuwde ze hem zacht en plagerig. Ze keek naar zijn hand die over haar arm wreef en beet op haar lip; wat kon ze nou terug doen? Ze raapte al haar moed bij elkaar en pakte zijn hand vast. Dit was vast iets goeds, nietwaar? 'Ik was gisteren nog bij je football komen kijken,' zei ze om weer een gesprek te starten.

Thomas was licht verbaasd van de hand, maar liet het toe dat hun vingers in elkaar vlochten. 'Hmm, echt? Waarom dan wel? Zien hoe je broer ons allemaal plat loopt?' Het was een flauw grapje geweest, maar als ze dan toch een conversatie wou voeren... Hij kon zoveel andere dingen bedenken om nu te doen. Let op zijn woorden.

'Isobel, mijn beste vriendin, had wat jongens beloofd dat ze zou komen kijken. En ze vroeg of ik mee kwam kijken, dus ja... Daarom zat ik er.' Ze lachte en schudde haar hoofd. 'Nou, het was eerder dat jij iedereen omver liep. Je bent er echt goed in.' Elle vond football een leuke sport en interesseerde zich er dan ook echt in. 'En Woody is inderdaad goed. Jammer dat hij dat zelf dan niet inziet.'

Isobel. Natuurlijk... Mooi meisje. 'Bedankt trouwens. Maar aha! Je kwam voor mij kijken!' plaagde hij haar lichtjes. Op zo'n speelse toon dat ze zou merken dat hij allesbehalve serieus bezig was. 'Je broer zou me echt vermoorden volgens mij als hij ons zo nu zag. Ik zie soms iets in zijn ogen... Ik weet niet wat, maar hij is zo achterdochtig. Toch schuw... Alsof hij het haat om te praten met me. Ligt dat soms aan mij?'

'Ik zou eigenlijk niet weten wat mijn broer zou doen,' zei ze eerlijk en dacht erover na. Woody was nogal beschermend, dat wel, maar hij kende Thomas en hij zou toch ook wel inzien dat ze gewoon eens afspraken en niet meteen lagen te zoenen of iets dergelijks. 'Ik denk dat hij niets tegen je heeft, maar misschien gewoon verlegen is. Ik heb nog niet het gevoel alsof hij zich helemaal lekker voelt in het team, maar dat weet ik niet precies.'

Thomas zijn duim streelde langs haar hand. Elle dacht goed na over dingen. In een bepaald opzichten kon dit dan ook lastig worden. Hij staarde haar aan en stopte zijn streling niet terwijl hij lichtjes glimlachte. 'Verlegenheid die jullie dan gemeenschappelijk hebben,' grijnsde hij. 'Voel je wel je op je gemak? Je lijkt een beetje gespannen.'

De streling op haar hand leidde haar enorm af en liet haar niet meer honderd procent na denken. Dit was allemaal zo nieuw voor haar, zodat het ook zo lastig was om mee om te gaan. Ze besloot maar eerlijk te zijn en keek hem aan. 'Sorry, ik... Ik heb dit nog nooit gedaan en ik vind het allemaal best spannend.' Ze kreeg een rode kop en beet op haar lip. 'Dus ik ben best een beetje gespannen ja. Maar dat komt niet door jou hoor!' voegde ze er snel aan toe.

'Nieuw?' vroeg hij een beetje verbaasd. 'Dus dat is het?' Thomas keek haar plagend aan. 'Wanneer was je eerste kus?' Hij vroeg zich af of Elle zo'n typisch meisje was waar het geleden was vanaf de basisschool. Toen ze nog zo naive met een flesje rond draaide. 'Oké, ik ben echt erg bezig. Maar zoals ik al zei... Er valt niks slecht te doen aan dit? Het zou slecht zijn als ik het deed en je het niet wou of als we beiden iemand anders hadden. Als dit het geval is dan trek je gerust je hand terug. Ik vind het fijn zo, maar misschien ben ik te egoïstisch en denk ik niet aan jou.'

Oh, god, waarom moest hij nou precies die vraag stellen? Ze beet ongemakkelijk op haar lip en haalde haar schouders op. 'Ik... Ehm, die heb ik nog niet gehad.' Ze haalde diep adem en tekende met de punt van haar schoen een rondje in het zand. 'Nee, nee, ik heb geen vriendje,' zei ze snel, omdat het gewoon waar was, en keek hem toen weer aan. 'Je handen zijn warm,' zei ze verlegen en bleef dus zijn hand vasthouden.

Thomas schrok lichtjes van dat antwoord. 'Wat? Elle? Ben je nog nooit gekust? Dat is haast onmogelijk.' Hij staarde zonder enige schaamte naar haar lippen. Ze waren mooi, perfect eigenlijk en zagen er zacht uit. Lippen zijn nu eenmaal zacht, Thomas. Zijn gedachten aan hoe hij haar gezicht zou beschrijven op papier zorgde ervoor dat hij meer zag dan slechts de schoonheid die naast hem zat. Eén hand liet die van haar los waarbij hij met een glimlach over haar wang streelde. 'De jouwe zijn zo koud,' voorzichtig bracht hij ze naar zijn lippen om ze zacht te kussen en diep in haar ogen te kijken. Ja, hij probeerde haar licht te verleiden, maar ook om zichzelf te zijn zoals hij was.

Opnieuw ongemakkelijk wreef ze met haar hand over haar arm en sloeg haar ogen neer. 'Tja, het is toch waar,' zei ze met een klein droevig glimlachje. Ze keek op toen hij haar hand naar zijn lippen bracht en deze zacht kuste. Haar adem stokte en ze wist even niets te zeggen, al helemaal niet toen hij ook haar wang streelde. Ze keek terug in zijn ogen en slikte moeizaam. 'Tja, ik hoopte toch dat de jouwe de mijne konden opwarmen,' zei ze plagerig en zacht,

Thomas keek haar met een glimlach aan. Soms was het niet verkeerd dat meisjes actie ondernamen. 'Wel, in dat geval hoop ik dat je iemand vindt waarmee je die speciale ervaring kunt delen.' Hij hield haar handen terug vast. 'Dat kan ik zeker, maar misschien zou het beter zijn als we in de laadbak van de truck gaan zitten met dit deken over ons? In plaats van erop te zitten...' In dat leek hij precies op zijn vader.

'Ik hoop het ook,' zei ze zachtjes en glimlachte naar hem. Ooit zou het vast haar moment worden, maar met wie had ze geen idee over. Ze knikte instemmend en stond op. Ze stak haar hand uit om hem te proberen omhoog te trekken en moest lachen. 'Daar zal het vast warmer zijn,' zei ze een tikkeltje naïef, niet wetend wat er zich meestal in laadbakken afspeelde. Het enige waar ze aan dacht was hoe ze in hemelsnaam weer warm zou worden.

Thomas merkte op hoe naïef ze was; als hij zou voorstellen om haar te kussen zou ze zelfs er happig op instemmen. Hij kwam recht dankzij haar hulp en liep met al de spullen en haar naar de auto om zo zijn laadbak in te springen en het hun comfortabel te maken. 'Houd de jas maar aan.' Hij realiseerde dat hij nog haar sjaal aanhad, maar nam plaats met het deken half over zich een, plooide zijn armen achter zijn hoofd en staarde naar de wolken.

Nadat ze hem omhoog had getrokken, volgde ze hem naar de auto en keek toe hoe hij de laadbak in sprong. Zelf was ze totaal niet groot of sterk, dus klom ze met wat moeite de laadbak in en trok snel weer haar sjaal dicht tegen haar nek aan. 'Bedankt,' zei ze en nam plaats naast hem, zodat ze een stuk van de deken over zichzelf heen kon slaan. 'Is dit eigenlijk je eigen auto?'

'Hij was van mijn vader, maar ik en Lexi hebben hem gekregen, zal ik maar zeggen. Dankzij mijn baantje en het feit dat mijn vader nogal wat over auto's weet hebben we dit ding weer helemaal opgeknapt en aan de praat gekregen. Hij is er trots op en eigenlijk ik ook. Er is nog helemaal niks aan... Maar ik bespaar je die praat over auto's. Hij nam terug met één hand twijfelend die van haar vast. Hij moest haar toch warm houden? Dat waren haar woorden geweest.

'Wat een geluk,' zei ze zachtjes. Zelf kreeg ze nog geen auto en ze vroeg zich ook af of haar ouders er eentje voor haar zouden kopen. Woody had zo'n enorme geluk gehad. Ze keek hoe hij haar hand weer vastpakte en protesteerde niet. Ze had zelf gezegd dat ze het fijn vond om warm gehouden te worden. Er was nog een dingetje waar ze benieuwd naar was. 'Ik zag je eigenlijk als die populaire jongen, maar zelf zie je je zo niet. Hoe zie je jezelf dan eigenlijk wel?'

Thomas keek haar even verbaasd aan. 'Hoe zou ik me anders moeten zien? De jongen met een dikke nek? Ik heb geen idee. Ik zie me als Thomas; een jongeman die van sport houdt, liefhebbende familie heeft, soms moordneigingen tot zijn zussen toe, maar voor de rest... "Normaal". Iedereen heeft dat wauw-effect wel eens. Ik snap niet dat mensen het bij mij hebben. Ik ben zoals ieder ander. Enkel presteer ik misschien een tikkeltje graag, heb ik genoeg zelfzekerheid en heb ik een voorliefde voor spinazie.'

Ze moest om zijn woorden lachen en al helemaal om zijn laatste woorden. 'Ik háát spinazie!' grinnikte ze en keek hem aan. 'En je speelt in het populairste sportteam van de school. Dat helpt natuurlijk ook mee,' zei ze eerlijk. 'Al helpt dat niet altijd. Woody zit er ook in en niet erg veel mensen lijken te weten dat hij bestaat. Van mij trouwens ook niet.' Ze giechelde en haalde haar schouders op. Ze vond het niet vreselijk en na de verkiezingen zouden ze haar wel kennen.

'Komt omdat ik socialer ben dan je broer volgens mij? Ik praat graag en uit graag mijn mening. Hij lijkt het soms allemaal op te kroppen. Of wel meen ik dat maar gewoon.' Hierbij keek hij haar even aan. ' "Populair" zijn is niet alles. Echt niet. Eenmaal daar word je er zo gehecht aan dat je onuitstaanbaar bent of juist het gaat haten. Denk ik.' Hij staarde weer naar de wolken en dacht na. Nadenken over eigenlijk niets buiten de vormen van de wolken.

'Soms is het ook wel goed om dingen niet te zeggen. Eigenlijk is net een tussenweg tussen alles eruit flappen en alles opkroppen de perfecte balans.' Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ik heb er ook niet zo'n hoge pet van. Meestal zijn die mensen helemaal niet aardig, ondanks dat iedereen dat altijd denkt. Juist die mensen die het helemaal niets uitmaakt, dat zijn de leukste mensen om mee om te gaan.'

'Niet altijd. Soms zijn die mensen juist echt aan het vooroordelen of erg schuchter. Niet altijd gelukkig.' Hierbij keek hij haar terug even aan met een glimlach. 'Hoor ik bij die laatste categorie?' plaagde Thomas haar een beetje extra. Elle was echt wel mooi.

Ze haalde haar schouders op. 'Die zijn er eigenlijk altijd wel. Zelf ben ik ook erg schuchter, dus daar pas ik wel goed tussen,' glimlachte ze en keek hem toen aan met een speelse glimlach. 'Of je erbij hoort? Even nadenken hoor.' Ze legde haar vinger tegen haar lippen en dacht zo even na. 'Ja, daar hoor je bij,' lachte ze en gaf hem een zachte por. 'Had je daar dan ooit aan getwijfeld of zo?'