Het verlaten pad

Door het dichte bos heen is een een piep dun paadje zichtbaar waar je kan lopen. Het is niet groot en ook zeker niet breed, maar wel ontzettend lang. Het is één recht pad dat je van de ene kant van het bod naar de andere kant toebrengt, tenzij er natuurlijk onderweg iets gebeurd....

Thomas liep met Emma op het verlaten bospadje. De naam alleen al klonk voor hem eng. 'Hey kleintje, laten we hier voetballen... Plaats genoeg, want je gaat echt sowieso niet winnen van me.' Hierbij grijnsde hij uitdagend en keek haar aan. Ze hielden beiden van sport. Iets wat Lexi niet gemeenschappelijk met hen had. Soms vroeg Tom het zich af of mama het niet erg vond dat geen één van haar dochters aan cheerleading deden.

Emma keek hem spottend aan en begon te lachen. 'Ik kan niet winnen van jou? Kom op zeg, je kan misschien footballen maar je bent ongelofelijk slecht in soccer, geef het nou maar toe.' Ze liet de bal die ze in haar hand had stuiteren en pinde hem met haar voet vast aan de grond. 'Kom maar op Tommie, een zien wie hier de beste is.' daarde ze hem uit en schopte de bal naar hem toe.

Thomas lachte. Hij was niet verschrikkelijk in een sport. Hij wou graag de beste zijn in alles, maar verliezen tegen zijn zusje... Wel, ze was echt de ster van het soccerteam. Thomas gaf de bal een tikje richting haar. Winnen was zijn doel niet. Hij wou gewoon wat praten met zijn zus. 'Emma, je bent echt haast nooit meer thuis de laatste tijd.'

Emma haalde haar schouders op, terwijl ze de bal voor hem wegtrapte en keek hem aan. 'Ik ben gewoon veel met voetbal bezig, of - gewoon.' Ze had geen idee waarom ze niet zo vaak thuis was. Haar ouders waren ook niet veel thuis, dus wat maakte het eigenlijk uit. 'Wordt ik zo gemist dan?' merkte ze sarcastisch op en speelde de bal een eindje weg.

Thomas haalde zijn wenkbrauwen op. 'Hey kleintje, ik weet niet hoe het met jou zit, maar soms mis ik jouw aanwezigheid inderdaad. Ik wil niet dat we uit elkaar groeien, Emm. Vorig jaar hadden we een avond per week dat ik, jij en Lexi altijd wat leuks deden, maar nu zien we elkaar nauwelijks. Ze vindt het ook niet leuk...' Hierbij deed hij een trucje met de bal en trapte hem langs Emma.

Emma keek hem aan. 'Mam en pap zijn er ook bijna niet,' gaf ze als tegenargument en stopte om moeite te doen voor de bal. Ze zuchtte uit en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik zal wel proberen om meer thuis te zijn dan..' mompelde ze. Ze wilde een familie hebben die 's avonds gezellig bij elkaar aten en af en toe een film keken met z'n alle - maar nee, iedereen moest werken en sporten en blablabla.

Thomas rolde zijn ogen. Ging ze het zo weer spelen? Eerst gaf ze een attitude dat het haar niets kon schelen en nu was ze de zielige puppy. Hij rende op haar af, nam haar moeiteloos in zijn armen en zwierde haar rond. Daarna hield hij haar vast. 'Niet zo'n lang gezicht.' Al snel drukte hij een kusje op haar wang. 'Ma en pap gaan snel weer tijd hebben, ik maak tijd en jij ook en Lexi... Wel, die heeft zat veel tijd.'

Emma grijnsde. 'Lexi heeft téveel tijd, al zegt ze dat ze te weinig heeft.' grinnikte ze en keek haar broer aan. Het voelde goed om een broer en een zus te hebben, zeker als het mensen waren die veel om haar gaven. 'Ik hoop het.' zei ze gemeend en sloeg ook haar armen om hem heen. 'Ik mis gewoon dat familie idee, 's avonds samen eten of weet ik veel wat.'

'Dat komt echt wel terug. De feestdagen zijn bijna daar dus dat betekend; te koud, te veel sneeuw. Dus mam en pap blijven thuis en wij kunnen niet football en soccer spelen. En ja Lexi... Ach, die binden we wel vast.' Hierbij grijnsde hij en zette Emma terug neer. 'Ik hou van je, Emm. En ik ga van je winnen!' Hij duwde zijn zusje zacht waarna hij met de bal ervan doorging, wetend dat zijn zusje hem waarschijnlijk toch zou inhalen.

'Dat is waar.' gaf ze toe. Met de feestdagen waren mam en pap altijd thuis - gelukkig. 'Mooi dat je niet gaat winnen!' Ze sprintte achter hem aan en schopte de bal onder hem vandaan. Zelf rende ze terug naar de bomen die ze tot zijn goal had gevormd en schopte de bal daar naartoe. 'Broertje van me, je moet nog veel leren.'

Thomas stopte halfweg met lopen en keek zijn zusje geïrriteerd aan. 'Jij kan ook echt niet tegen je verlies hé? Typisch iets wat je van papa hebt overgekregen.' Hij staarde naar de bal. 'Jij kan hem ook weer gaan halen.' Niet dat hij voetbal wou spelen. Hij haatte Engelse voetbal of soccer. Het woord zelf klonk als sucker - of toch zoiets. Gaf hem maar American Football. Iets wat zijn zusje niet zou aankunnen.

Emma schudde lachend haar hoofd. 'Nee, dat kan ik zeker niet - daarom zorg ik gewoon dat ik altijd win.' zei ze grijnzend en rende achter de bal aan om deze te pakken. 'Jij kan ook niet tegen je verlies hoor, ik zie alweer aan je hoofd dat je er geen zin meer in hebt Tommie.' lachte ze en warde door zijn haren heen. Ze moest hier weliswaar voor op haar tenen staan, maar het was het helemaal waard.

Thomas gaf haar een zachte duw waarna hij zijn haar beter legde. 'Ik kan niet tegen zusjes die me dwingen dit te spelen terwijl ze zelf heel de week ermee bezig zijn.' Hij gaf een harde schop tegen de bal waardoor die weer wat verder rolde. 'En blijf van mijn haar af, klein monster!' Hierbij tilde hij haar weer op en slingerde haar in het rond.

'Je kan niet tegen je verlies, dat is het gewoon. Aansteller.' lachte ze. 'Hé, laat me gaan!' Ze spartelde met haar benen en stond uiteindelijk weer met beide voeten op de grond. 'Maar oké, we stoppen wel met voetballen, slechte tegenstander ben jij zeg.' grapte Emma met een grijns en gaf hem een por met haar elleboog.

meet is afgerond.

Maia herkende het kleine weggetje waar ze vroeger vaak met haar zusje liep en was dus deze weg ingelopen. Het was een stralende en zonnige dag voor deze tijd van het jaar, dus al snel had ze haar muts en handschoenen uitgedaan en genoot nu van de stralen warmte die op haar gezicht vielen. Ze was gek op de winter, maar hield ook van zonlicht. Dat donkere en gure, dat vond ze maar niets, ondanks dat ze wel weer van sneeuw hield.

Zodra de zon weer tevoorschijn kwam liep Thomas rond in een van zijn vele trainingen om te lopen. In de winter stelde hij het meestal op de loopband die hij van zijn ouders had kunnen afsmeken, maar de openlucht was zoveel beter. A Day To Remember speelde luidt door zijn oren terwijl hij net de bocht op liep, het verlaten pad op, en daar tegen iemand anders botste. 'Wow!' Hij hield de vrouw even vast met een arm maar liet haar al snel weer los. 'Mijn fout! Het spijt me...' Hij deed zijn koptelefoon af en keek in een paar ogen die prachtig waren. Hallo mevrouw...

Maia schrok toen opeens iemand tegen haar aan botste en zou gevallen zijn, als de persoon haar niet vast had gehouden. Van schrik had ze al haar spullen laten vallen. 'O sorry,' hijgde ze nog na van schrik en haalde even diep adem, waarna ze geruststellend glimlachte. 'Dat liep goed af.' Ze bukte om haar spullen weer op te pakken en keek ondertussen wie de persoon was.

Thomas hielp haar en nam terug een van haar handschoenen vast om terug recht te komen en ook naar haar te kijken. Het was prettig om haar ogen over zijn lichaam te hebben glijden. Hij bekeek haar toch even. 'Hier,' glimlachte hij en overhandigde haar het kledingstuk weer. 'Ja, blij dat je er niet zo moeilijk overdoet... Nieuw hier?'

Ze haalde haar schouders op. Ze maakte niet zo snel over zulke kleine dingen problemen. 'Bedankt,' zei ze met een glimlach en pakte de handschoen aan. Ze schudde lachend haar hoofd. 'Niet nieuw, wel weer net terug. Ik was vorig jaar klaar met high school hier.' Ze bekeek hem nog eens goed en herkende hem toen. 'Hé, zit jij niet in het footballteam? Ik kwam vaak naar de wedstrijden kijken, dus het moet niet missen.'

Thomas bekeek haar gezicht nog een keer. 'Jawel, ik herken je! Ik speelde nog niet zolang football toen in het schoolteam en jij zat een jaar hoger. Date je niet even iemand van het team? Of ik heb je op een feestje gezien of zoiets... Je komt me veel te bekend voor. Thomas trouwens,' glimlachte hij naar haar.

'Maia,' begroette ze zichzelf ook en begon weer rustig verder te lopen in de richting die hij ook op zou gaan. 'Ja, ik had inderdaad een vriend in het footballteam. Hij zat dan weer een jaar hoger dan mij,' lachte ze. Haar vriendje was een gigantische jongen geweest, die altijd stoer en cool deed, maar samen met haar hartstikke lief was. Toch hield ze het niet vol dat hij nooit aardig deed tegen haar op school. 'Feestjes kan ook heel goed,' zei ze. 'Je kent vast ook wel mijn zusje, Kate. Ze is jonger dan je en lijkt bijna sprekend op mij.'

Thomas dacht even na. Het was alsof Maie haar verhaal heel herkenbaar was; hij en Elle. 'Hey ja, nu je het zegt. Kate ken ik, maar in welk jaar zit ze ook weer?' Hij had ooit samen met haar gedamst op een feestje. 'Terug in Mystic Falls?' Hij liep met haar mee en keek haar aan. 'Hoe komt het als ik vragen mag?'

'Ze zit nu in het derde jaar van de high school,' vertelde ze en vond het leuk dat hij haar kende. Even lachte ze bij zijn vraag en keek toen naar de lucht, terwijl ze verder liep. 'Mijn studie beval me niet en mijn moeder is ernstig ziek geworden. Ik wil niet dat Kate alleen voor haar moet zorgen, dus hier ben ik weer!' Ze lachte erom, maar vond er eigenlijk niets grappige aan. Haar moeder zou zeer zeker dit jaar overlijden.