Het verlaten pad

Zelf begon ze ook te lachen. 'Dat hebben ze zeker.' grinnikte ze en keek hem aan. 'Begin daar maar eens mee? Man, als ik dat allemaal vertel ken je praktisch mijn hele levensverhaal.' lachte Isobel. 'Ik ben achttien jaar oud, woon samen met mijn ouders en twee broertjes een eindje verderop aan het bos. Ik turn al fanatiek sinds dat ik klein ben, ik hou in het algemeen van sporten, zoals hardlopen bijvoorbeeld. En mijn dromen... tja, wat kan ik daarover zeggen. Ik hoop enkel dat ik gelukkig wordt later en dat ik een goed leven heb, met welke baan dat dan ook wordt. En jij?'

'Ehm, dus Stephen, bijna achttien, ik woon met mijn vader, stiefmoeder en -zus, net verhuisd, zoals je waarschijnlijk al had gemerkt,' glimlachte hij, 'ik doe graag aan vechtsporten, vooral boksen, en dromen...' Hij haalde zijn schouders op. 'Die heb ik eigenlijk niet. Gewoon, een goed leven, zonder al teveel tegenslagen.' Hij stopte zijn handen in zijn zakken: hoe vaak had hij dit rijtje al wel opgedreund hier in Mystic Falls.

'Ach, die dromen komen vanzelf wel, we zijn nog jong.' Isobel was niet iemand die haar hele leven al had uitgestippeld. Ze zag wel waar ze zou eindigen, wat ze later zou gaan doen, waar ze zou wonen, met wie ze zou trouwen, hoeveel kinderen ze zou krijgen. Het waren allemaal vragen en statements waar ze zich nu nog niet druk over maakte. 'Waar woonde je voordat je hier naar Mystic Falls kwam?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en ging op een boomstronk zitten.

'Los Angeles. Mijn stiefzus woonde daar ook, vandaar dat onze ouders elkaar leerden kennen,' zei hij schouderophalend. Langzaam liep hij door en keek haar daarna benieuwd aan. 'Hoe goed ben je eigenlijk in atletiek? Want als ik je zo hoor praten, heb ik het idee dat je op hoog niveau sport. Of heb ik het mis?' In Los Angeles stond hij elke week in de ring om te vechten: zijn vader had toch nooit door wat hij deed.

'Los Angeles? Wauw, indrukwekkend. Dan zal Mystic Falls wel een tegenvaller zijn.' lachte ze. 'Ik turn al sinds ik een jaar of vijf ben, en ik turn nu in de selectie groep van school. We doen mee aan landelijke toernooien enzo.' Ze was best trots op haar prestaties binnen het team en volgend jaar mocht ze zelfs de aanvoerster worden als ze dat wilde. 'Anders moet je eens komen kijken, binnenkort hebben we de finale wedstrijd, hier in Mystic Falls.' Hoe meer mensen, hoe meer vreugd. 'Heb je eigenlijk een vriendin?' vroeg ze nieuwsgierig.

Hij knikte eerlijk. 'Het is niet echt zoals ik verwacht had,' zei hij oprecht, maar haalde daarna zijn schouders op. 'Maar het gaat ermee door. Het bevat wel aardige mensen.' Hierbij keek hij recht naar Isobel en glimlachte tegelijkertijd. 'Dat klinkt goed! Ja, ik denk dat ik dat wel doe. Ik moet over paar dagen een selectietraining doen voor boksen, kom je dan ook kijken?' Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, geen vriendin. Jij dan?'

'Nee, ik heb ook geen vriendin.' antwoordde ze eerst doodserieus en grinnikte. 'Ik heb een vriend, hij zit in het football-team. Wellicht heb je hem een keertje gezien, groot, breed, donkerbruine krulletjes? Ik zal jullie wel een keer aan elkaar voorstellen.' zei ze met een glimlach en knikte enthousiast. Het maakte niet uit welke sport het was, ze vond het heerlijk om naar te kijken. 'Hier, wacht ik geef je mijn nummer wel even, dan kan je de dag en tijd doorsturen.'

Stephen voelde hoe zijn gezicht iets minder vrolijk weg trok toen ze vertelde dat ze een vriend had. Hij vond het eerdere spel van een beetje flirten veel leuker, maar nu wist hij dat hij daar dus mee moest ophouden. 'Nee, ken ik niet. Nog niet.' Hij grijnsde brutaal en haalde zijn mobiel uit zijn zak. 'Hier, zet hem er maar in. Dan kan ik hem ook niet verliezen.' Hij dacht nogmaals na of hij misschien zo'n soort jongen had gezien, maar hij wist het echt niet.

Isobel zag hoe zijn gezicht vertrok en moest lachen. 'Wat? Ben je nu teleurgesteld omdat ik een vriend heb?' vroeg ze en pakte zijn mobiel aan om haar nummer erin te zetten. 'Zo,' Ze gaf zijn mobiel weer terug en keek hem aan. 'Er lopen nog genoeg potentiële liefdeskandidaten rond in Mystic Falls hoor, wees niet bang.'

Hij werd uit zijn trance gehaald en schudde gefrustreerd zijn hoofd. 'Natuurlijk niet. Ik ken je nog maar paar minuten,' zei hij, maar wist hoe slap zijn woorden klonken. Hij zei dus maar niets meer en wachtte geduldig tot ze zijn mobiel weer gaf. 'Nou, ik heb er nog geen enkele gezien...' mompelde hij, al moest hij meteen aan Kate denken, 'iedereen blijkt dus al bezet.' Hij lachte en stopte zijn mobiel weer in zijn zak.

Isobel begon te grinniken. 'Nou, wie weet komt er wel een wonderschoon meisje op je bad. Geduld is een schone zaak Stephen.' Ze stond weer op van de boomstronk en rekte zichzelf uit. 'En ik weet zeker dat je binnen de kortste keren een paar meiden achter je aan hebt.' Het was geen lelijke jongeman en er waren vast een paar meiden die tot diezelfde conclusie waren gekomen.

'Vrouwen zijn altijd zo zeker over dingen. Het zou me niets verbazen als er ook echt over een tijdje een groep meiden achter me aan komen lopen,' lachte hij. Hij besloot maar niets over Kate te zeggen: het was alsof hij en Kate zelf een geheim hadden dat niemand mocht weten. 'Ik hoorde dat er nogal wat feesten in de zomer komen... Zijn ze een beetje goed hier? Want eigenlijk was ik van plan deze zomer terug naar Los Angeles te gaan, logeren bij mijn oom.'

'Zo saai als het dorp is, zo leuk zijn de feesten hier.' lachte ze. 'Als er veel mensen naartoe gaan, dan zit je altijd goed. Zo is er met Halloween bijvoorbeeld een feest op het kerkhof, altijd erg interessant.' grinnikte ze. 'En er zijn natuurlijk feesten waar je beter niet naartoe kunt gaan, maar over het algemeen zit het wel goed hier. Ik weet natuurlijk niet of ze kunnen tippen aan de strand- en zwembadfeesten in LA, maar het is zeker de moeite waard om er een keertje naartoe te gaan.' verzekerde Isobel hem.

'Werkelijk? Ik hoorde het al van meerdere mensen, maar ik was zo hypocriet om ze niet te geloven,' grinnikte hij. Veel mensen hadden hem verteld over de opkomende feesten en ze hadden hem benieuwd gemaakt. Misschien was dit dorp toch niet zo erg als dat hij gedacht had. 'Wacht eens even... Op een kerkhof? Wauw. Dat heb ik nog nooit gehoord,' zei hij verbaasd. In Los Angeles waren er veel geweldig gestoorde feesten geweest, maar dit sloeg alles.

Isobel moest lachen. 'Veel mensen geloven het niet als ze hier net komen wonen, maar ja. Als jongeren het saai vinden, gaan ze feesten geven en daar zijn we de afgelopen paar jaren erg goed in geworden.' grinnikte ze. 'Het kerkhof ja, het is altijd wel leuk hoor. Iedereen komt verkleed in veel te onthullende kostuums, op het kerkhof midden in de nacht, met veel drank. Je moet ervan houden, maar ik vind het altijd wel leuk om naartoe te gaan.'