Modern Myth

Peter zette zijn handen naast haar hoofd tegen de muur en drukte met alle tederheid die hij op kon brengen kusjes op haar lippen en in haar nek. Hij zou niets liever willen dan haar meenemen naar zijn huis en niets anders willen doen dan naast haar willen liggen terwijl ze sliep om samen de volgende ochtend te ontwaken. Maar zo onvoorspelbaar Tara was, durfde hij het niet eens voor te stellen. Hij was bang dit weer net zo snel te verliezen.

Tara sloot haar ogen en zuchtte gelukzalig. Als ze niet zou oppassen zou ze zich werkelijk te hard laten meeslepen in dit gedoe. Ze was nog steeds op haar hoeden met hem; een keer hij haar gehad zou hebben, zou ze weer aan de kant gezet worden. Dan zou het meisje in deze club de volgende zijn. Ze haalde haar hals weg van zijn lippen en drukte zacht een kus op deze. Met een klein glimlachje keek ze hem aan. 'Wat is er?' Haar handen lagen op zijn rug en streelde deze lichtjes. 'Je kijkt zo?'

Peter keek haar terug aan en besloot eerlijk antwoord te geven. 'Ik wil je graag bij me hebben vannacht. Niets meer dan dat. Gewoon dat je naast me ligt. Maar dat kan ik je niet zomaar vragen. Ik loopt te hard van stapel.' Hij glimlachte, maar die glimlach veranderde al gauw in een charmante grijns. Hij had zijn eigen voorstel al afgedaan, maar dat betekende niet dat het niet nog steeds open stond. Als ze wilde, was ze meer dan welkom. 'Zal ik je naar huis brengen?'

Tara glimlachte en knikte instemmend. 'Enkel als dat jouw huis mag wezen. Anders...' Ze trok hem weer tegen zich aan. 'Blijven we hier nog even staan.' Met een speelse blik in haar ogen verraadde ze zich compleet zichzelf. 'We lopen hard van stapel, maar zolang het enkel "gewoon" blijft, zitten we goed.'

'Dan neem ik je graag mee naar mijn huis. Mijn ouders zijn niet thuis, dus hoeven we ons daar geen zorgen over te maken.' Peters ouders waren natuurlijk nooit thuis, aangezien ze al jaren geleden overleden waren, maar het was natuurlijk niet normaal voor een tiener om zonder ouders ergens te wonen. Hij had dan ook aardig zijn best gedaan om de schijn op te houden dat hij gewoon met zijn familie net buiten Mystic Falls woonde. 'Ik voel me sowieso goed met jou.' glimlachte hij waarna hij Tara meenam in de richting van zijn auto.

Zacht drukte ze haar lippen nog een keer op zijn wang toen ze eenmaal in de auto zaten. 'Ik heb zo het gevoel dat je ouders vaak niet thuis zijn. Nietwaar? Zoals mijn moeder die het altijd druk heeft met haar werk.' Ze ging door haar haren en maakte de gordel vast terwijl haar hand naar de zijne gleed die op de versnellingen lag. 'Ik voel me ook goed bij jou. Dus als je mijn hart breekt, zal ik je moeten doden,' zuchtte ze dramatisch, maar vooral erg gespeeld terwijl ze met een glimlach keek hoe de nacht langs haar voorbij flitste.

'Ze zijn er inderdaad vaak niet. Ik heb zo van die ouders die nog samen uitgaan omdat ze elkaar overdag nooit zien vanwege hun drukke werk.' Peter had zoiets zich nooit kunnen voorstellen in de tijd dat hij nog geen vampier was. Je zorgde wel dat je tijd met je familie doorbracht, dat hoorde er gewoon bij. Maar tegenwoordig kon er zoveel meer. 'Niet te dramatisch, lieve Tara, dat zou zomaar een afknapper kunnen zijn.' Hij glimlachte speels naar haar en reed de weg naar zijn huis al op.

Tara keek hem langs opzij aan. 'Volgens mij ben ik vanavond allesbehalve een afknapper.' grijnsde ze speels. 'Enkel vanavond dan.' Nog steeds was haar toon even plagend waarbij ze zijn hand naar haar lippen bracht om hier een kus op te drukken. Zijn huis, of wat ze er van kon zien, zag er leuk uit. Het was een typische woning voor hem. 'Zeker dat je me hier wilt?'

- Bij zijn thuis verder dan?
- Weg