De Open Plek

In het zuiderlijk bos bevinden zich wel meerdere open plekken. Dit is er één van, waar de bomen en struiken op wonderbaarlijke wijze een stuk grond vrij hebben gelaten. Het is een moeilijk te vinden plek, maar weinig mensen zullen er ooit geweest zijn. Een perfecte plaats om te zijn als je niet gevonden wil worden.

Ariël

Ariël zat neuriënd tegen een boomstronk aan op de grond, terwijl ze nieuwsgierig om zich heen keek. Dit was de plek geweest waar zij en Eli jaren geleden altijd kwamen en waar ze hem onder anderen hielp met zijn wolf zijn. Zelf was het pas weer jaren geleden dat ze hier voor het laatst was geweest en het bracht herinneringen op, hele goede en mooie herinneringen. Ze keek naar de opening waar je de plek op kwam en wachtte gespannen op Eli.

Eli

Eli was na het gesprek met Joe en Meg het huis ontvlucht met het smoesje dat hij nog wat dingen moest regelen. Hij had met Ariel afgesproken om haar te laten weten wat zijn plannen zouden zijn. Nerveus stapte hij op de opening af en zag Ariel tegen een boomstronk zitten. 'Ariel.' Een glimlach bedekte de serieuze uitdrukking en Eli stak zijn arm uit om haar overeind te trekken.

Ze glimlachte vrolijk toen ze hem aan zag lopen en liet zich omhoog trekken. Meteen sloeg ze haar armen om hem heen en verborg haar gezicht tegen zijn borst aan. Ook al werd hij ouder, was hij wereldberoemd, het verbaasde haar altijd dat hij nog steeds hetzelfde rook als altijd. Het had iets vertrouwds. 'Hey Eli,' zei ze toen ze hem los liet en nam hem mee naar de boomstronk. 'Wil je me nu eindelijk vertellen wat je moest doen hier in Mystic Falls?'

Het speet hem altijd zoveel dat Eli zelf zoveel veranderde terwijl Ariel altijd hetzelfde kleine meisje bleef. En nog altijd was ze zoveel wijzer dan hijzelf. Hij liep mee naar de boomstronk en ging bij Ariel zitten. 'Ik ben bij Joe en Meg geweest.' Eli keek haar zijdelings aan. Meestal als hij terug kwam van een bezoek aan zijn gezin, was hij minstens een dag niet aanspreekbaar. En vaak moest Ariel het daar maar mee doen, omdat zij de enige was met wie Eli álles deelde.

Enthousiast keek Ariël hem aan en ging tegen zijn knie aan zitten. 'Hoe gaat het met Joe? Is hij weer gegroeid? Kan hij net zo goed zingen en gitaar spelen als jij?' Ze vond het altijd geweldig om dingen over hem te horen, ondanks dat Eli nauwelijks iets losliet. 'En hoe ging het tussen jou en Meg?' Ze keek hem benieuwd aan en kneep even in zijn hand.

'Hij begint net zo lang als ik te worden.' Eli lachte trots ondanks dat hij wist dat hij Ariel iets moest gaan vertellen dat ze waarschijnlijk liever niet hoorde. 'Het ging beter, misschien zelfs goed.' Eli gaf een kneepje terug en zuchte diep. 'Maar ik was voornamelijk gegaan, omdat ik wilde weten of Joe misschien ook het wolvengen had.' Zijn blik sprak boekdelen, de glimlach verdween als sneeuw bij de zon.

'En begint hij ook al zo knap als zijn vader te worden?' giechelde Ariël speels en glimlachte om het goede nieuws dat het nu beter was gegaan. Eli was altijd helemaal uit zijn doen als hij hij Meg en Joe langs was geweest. Ook haar glimlach verdween meteen na zijn woorden en ze sloeg haar handen voor haar mond. 'Wat... Nee, echt waar? Oh, wat vreselijk Eli!' Ze pakte zijn handen weer vast. 'Weet Meg het?'

Eli lachte om Ariel's gegiechel. Ze mocht dan wel zoveel malen ouder zijn dan Eli, soms was ze precies het kleine meisje als haar uiterlijk deed vermoeden. Zijn gezicht betrok toen ze het over Joe hadden. 'Nee, Meg weet het nog niet. Joe wil het haar vertellen, maar dat betekent dat ik dat ook moet doen en dat kan ik niet. Echt niet.' Hij schudde wanhopig zijn hoofd en haalde verwoed een hand door zijn haar. 'Het is al anderhalf jaar geleden sinds Joe's eerste transformatie. Anderhalf jaar! Hoe kon ik zo stom zijn het niet eerder door te hebben, Ariel?'

Ariël keek hem met een halve glimlach aan en volgde strelend met haar vingers vanaf zijn hand de binnenkant van zijn arm. 'Je had het ook veel eerder moeten vertellen,' zei ze eerlijk en keek hem met een serieuze blik aan. 'Maar het gaat nu even om Joe, Eli, niet om jou. Je kan niet zomaar dat huis binnen stappen en doen alsof alles weer oké is. Meg gaat zeker iets merken, of eisen dat je vertelt waarom je er weer bent. Want je weet zelf ook dat je er lang moet blijven, want Joe heeft veel tijd nodig om te leren hoe hij met zijn transformatie om moet gaan.' Ariël liet haar hoofd op zijn schouder rusten en zuchtte. 'Maar wat gaat dit nu voor ons betekenen? Ik kan niet zomaar bij Meg aankloppen.'

Eli knikte instemmend. Het ging inderdaad niet over hem op het moment, zijn aandacht moest gericht zijn op Joe en niet verzwolgen zijn in zelfmedelijden. Hij sloeg een arm om Ariëls schouder en hield haar tegen hem aan. 'Dat is het ergste aan dit plan. Ik kan jou niet meenemen. Maar Ariël ik kom jou opzoeken, oke? En we kunnen hier afspreken of ergens anders, waar jij maar wilt.' Eli drukte een kus op haar haar.

Onbegrijpelijk keek ze hem aan en beet gepijnigd op haar lip. 'Maar... Maar dan ben ik weer alleen. Waar moet ik dan naartoe? Ik kan niet hier in Mystic Falls blijven, stel dat iemand me herkent!' Ze kneep met haar hand in zijn shirt en keek hem aan. 'Ik wil je echt niet kwijt, Eli, echt niet. Dus alsjeblieft, verzin iets... Ik weet het niet!' Waarom voelde het alsof hij haar weer alleen liet?

Schuldig keek Eli naar het treurige gezicht van Ariel. Als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het een droevige Ariel. Hij streek over haar haar en probeerde haar zo te sussen. 'We verzinnen wel wat. Er is altijd een oplossing.' Eli hield haar schouders vast en keek haar geruststellend aan. 'Ik laat je echt niet zomaar zitten, dan moet de wereld aan het vergaan zijn. Of-' Eli hield toen wijs zijn mond voor hij haar op de feiten zou drukken en zou zeggen dat hij ooit een keer dood zou gaan terwijl zij verder leefde. Maar daar was de tijd nog niet voor om daar aan te denken.

Ze knipperde de tranen weg en knikte onzeker. Hij wist niet waar hij aan begon, een vrouw en kind kosten tijd en al helemaal een kind dat weerwolf eens in de maand werd. 'Eli... Ik houd je eraan,' zei ze toch maar lachend en sloeg haar armen om hem heen. Even bleef ze zo gewoon zitten, alsof alles oké was, en liet hem toen los. 'En je maakt het alleen goed als je nu wat voor me zingt!' plaagde ze giechelend. Ze hield zo ontzettend veel van hem, veel meer dan hij leek te weten, en toch durfde ze niet voor die gevoelens uit te komen. Elke dag dacht ze nog aan die ene dag waardoor ze een tijd uit elkaar groeide.

Eli zuchtte, maar lachte daarna. Natuurlijk zou hij wat voor haar zingen. Voor Ariël deed hij bijna alles, misschien zelfs meer dan hij ooit voor zijn eigen gezin had gedaan. Maar op de een of andere manier voelde Eli zich altijd schuldig tegenover haar. Misschien had het er mee te maken dat hij niet haar lief had zoals Ariel hem lief had, misschien omdat Eli het vreselijk vond dat hij haar ooit alleen achter moest laten. 'Vooruit, omdat jij het bent.' en met een glimlach begon hij één van zijn eigen nummers te zingen.

Ze glimlachte vrolijk en luisterde naar zijn liedje. Het had haar dan ook nooit verbaasd dat hij beroemd was geworden, het was alsof je betoverd werd als hij zong. Tegelijkertijd plukte ze bloemetjes en maakte daarmee een bloemenkrans. Toen hij klaar was met zijn lied, legde ze de krans op zijn hoofd en een kus op zijn wang. 'Bedankt Eli,' glimlachte ze en begon er toen ook eentje voor zichzelf te maken. 'Het is vast niet mogelijk dat ik Joe eens kan ontmoeten, nietwaar?'

Dankbaar ontving Eli de bloemenkrans en wreef over zijn wang waar Ariel die had gekust. 'Graag gedaan. Alles voor mijn bosnimf.' Eli was haar nog altijd zo blijven noemen, gewoon omdat het perfect paste en omdat hij het niet kon laten. 'Natuurlijk wel, als je dat graag wilt. Hij heeft je zo lang geleden gezien, ik weet niet of hij je nog goed voor de geest kan halen, dus er is vast geen risico.'

Ze keek hem vanonder haar wimpers aan en ging weer verder met haar krans. 'Maar dan moet jij er niet bij zijn... Wat zal hij wel over je denken als je opeens aankomt met mij? Met een meisje van zijn leeftijd?' Ze zuchtte en legde haar eigen krans op haar haren. 'Hoe lang denk je dat je bij hen blijft?' Ze had dat onderbuikgevoel hierover, zo'n gevoel dat hij daar nooit meer weg zou gaan.

'Ik kan je als een achternichtje voorstellen? Of andere verre familie?' eli herschikte een pluk haar van Ariel, zodat de krans mooier lach en glimlachte. 'Ik heb geen idee. Zo lang het nodig is.' Eli herkende die blik in haar ogen en hield haar tegen zich aan. 'Ariel, ik kom je opzoeken en we gaan leuke dingen doen en ik zal zorgen dat je niet alleen bent, want ik kan niet zonder je.' Eli glimlachte overtuigd van zijn eigen argumenten.

Ze bedacht wat scenario's in haar hoofd, maar elke liep eigenlijk wel goed af als ze gewoon een achternicht zou zijn. 'Deal,' glimlachte ze en nestelde zich tegen hem aan. Beetje bij beetje kwam de zekerheid weer terug dat hij haar echt niet alleen zou laten en uiteindelijk kon ze haar waanideeën loslaten. 'En pas op he, als je je niet aan je woord houdt, dan ga ik allerlei sappige roddels over je verkopen,' plaagde ze hem.

'Oh nee! Want er doen zich al genoeg vreselijke dingen over mij de ronde!' Eli lachte en streek over Ariëls schouder. 'Herinner je die roddel nog dat ik activist was geworden en op protest zou zijn gegaan tegen het uitsterven van de Braziliaanse regenworm?' Eli schudde lachend zijn hoofd. Hij vroeg zich af hoe ze dat soort dingen konden verkopen.

Spoiler:

Ze sloeg haar ogen neer en moest lachen. 'O god, dat weet ik inderdaad nog!' lachte ze. 'Toen heb ik je zo enorm hard en lang uitgelachen. Sorry, ik heb er nog steeds spijt van.' Ze giechelde zachtjes en sloeg haar hand voor haar mond om een harde giechel te onderdrukken. Toch werd haar gezicht weer serieus en ze boog wat naar hem toe. 'Hou je nog steeds van Meg?' vroeg ze uit het niets.

Eli gaf haar een vrienschappelijk duwtje en grijnsde. 'Had jij niet toevallig ook de anonieme tip naar dat blad gestuurd. Ik zie je daar eigenlijk nog wel voor aan.' Eli grinnikte zachtjes en wilde over een andere roddel beginnen. Hij dan ook verbaasd die vraag uit Ariëls mond te horen. Zwijgend keek Eli haar aan en had geen idee wat hij moest antwoorden. Hij was er zelf nog niet aan uit en in zijn hoofd was nog steeds het idee dat je niet van iemand kon houden als diegene niet ook van jou hield. Dat hield hij zichzelf al jarenlang voor. En aangezien Meg niet van hem leek te houden, twijfelde hij aan zijn eigen liefde. En aangezien hij niet van Ariël hield zoals zij van hem hield, was hij niet zeker over haar liefde.

Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek van hem weg. 'Ik wist wel dat je niet zou antwoorden,' fluisterde ze en stond op. Ze klom tegen de boom aan en ging op een tak zitten. Droevig keek ze hem aan en daarna naar de grond. 'Je bent een man, Eli. Je ziet niet net zoals ik dat de kans er echt wel is dat ik je ga kwijt raken, nu je weer naar Meg en Joe gaat. Ik zeg niet dat je het niet moet doen, maar...' Ze haalde haar schouders op.

'Ariël..' Eli keek haar na en kwam overeind, maar met haar bovennatuurlijke lichaam, zat ze zo in een boom. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek naar boven. Al jaren had Eli zich er van weerhouden dit argument er tegen in te gooien, maar deze keer kon Eli echt niet anders: 'En wat als ik te oud ben. En ik word ziek en ga dood. Wat ga je dan doen Ariël?' Hij zag het gewoon als onmogelijk.