De Open Plek

Alex begreep dat Isobel precies wist hoe ze zich voelde. En dat deed haar tegelijkertijd goed en slecht. Ze vond het vervelend dat Isobel dit ook doorgemaakt had. Dat wenste je niemand toe. 'Hij weet er van. Niet heel veel, maar wel de grote lijnen.' Ze zuchtte en legde haar hoofd op haar knieën. Het was zoveel makkelijker als iemand je vertelde wat je moest doen en jij slechts hoefde te gehoorzamen. Alex kon zelf maar moeilijk keuzes maken. 'Ken je meer mensen zoals ons?' vroeg ze na een korte stilte.

Isobel keek haar aan en schudde haar hoofd. 'Afgezien van jij en ik... nee, niemand. Jij?' vroeg ze zich nieuwsgierig en en pakte de bijna lege bidon, om de laatste slok eruit te drinken. Ergens was het een opluchting dat ook Alex er nu vanaf wist. Het was toch anders als iemand die hetzelfde doormaakte er vanaf wist.

'Nouja, papa en opa, maar verder niemand.' loog Alex en ze wendde haar ogen af. Alex voelde zich plots erg uitgeput nu ze alles er uit had gegooid. De angst, de pijn, de frustratie, alles had zijn tol geeist. Ze streek een pluk haar uit haar gezicht en veegde wat vuil van haar knieeën. 'Ben jij ook wel eens bang dat wij niet het enige gevaar zijn in Mystic Falls?' vroeg ze bedenkelijk.

'Ik weet wel zeker dat we niet het enige gevaar zijn in Mystic Falls, Alex. Maar ik denk niet dat we ons daar zorgen over moeten maken. We hebben zelf al genoeg lasten en problemen om ons op te richten, vind je ook niet?' Als Heksen en Weerwolven bestonden, was de kans groot dat er ook vampieren rondliepen, maar daar wilde Isobel liever niet teveel over nadenken.

Alex knikte instemmend. Dat zei haar opa ook altijd. Je kon je volgens hem beter alleen met je eigen problemen bezig houden en dan bleven andermans problemen ook van je weg. Ze leunde wat naar achteren en keek naar Isobel. Het kwam in haar op dat zij nu de eerste en enige weerwolf was die Isobel kende. 'Hé, als er iets is, je weet wel, als je gewoon wilt praten, dan-' Alex glimlachte wat onhandig. 'Als Woody of Elle het niet begrijpen..'

'Als er iets is dan weet ik je te vinden Alex, bedankt.' Ze waardeerde het dat Alex het aanbood, maar ergens snapte ze het wel: Ze wilde waarschijnlijk ook eens met iemand ander dan haar vader praten. 'Hoe graag ze het ook willen snappen, soms kunnen ze het gewoon niet..' Hoe moest je nou uitleggen aan iemand die niet wist waar je doorheen ging, hoe je je voelde?

Alex glimlachte en omhelsde Isobel in een opwelling. Het voelde alsof ze er een vriendin bij had. En dat voelde fijn. 'Het is niet te begrijpen als je het zelf niet door hebt gemaakt.' stelde ze vast en kwam toen overeind. Ze keek op haar horloge en zuchtte diep. 'Ik ben al zo lang weg. Ik moet echt terug voor ze zich onnodig zorgen gaan maken.'

Isobel was verrast door Alex die haar omhelsde, maar toch sloeg ze haar armen om haar heen. 'Inderdaad,' beaamde ze en liet haar los. 'Dat lijkt me een goed idee, ik moet er ook maar weer eens vandoor.' Het was inderdaad al laat. 'Doe de groetjes aan iedereen van me.' Met deze woorden stond ze op en strekte ze zich nog uit. 'Het was fijn om een goed gesprek te hebben met je Alex, echt waar.'