De Aula

Een grote ruimte middenin de school. Het is groots opgezet zodat alle leerlingen er tegelijkertijd kunnen zitten. De vloer is zo gemaakt dat deze steeds hoger oploopt en dus iedereen wat kan zien. Het podium is niet al te groot, maar prima te gebruiken met de bijbehorende rode gordijnen, lichten en andere attributen. Achter het podium bevinden zich de coulissen nog en een groot rommelhok.

Tristan had zijn armen over elkaar heen geslagen en liep langs de zijkant van deze grote zaal. Hij zag Grace lesgeven aan haar leerlingen en een glimlach speelde rond zijn mond. Ze zou vast verhéugd zijn om hem te zien. Hij was gevraagd door de directrice om wat dingen te repareren, omdat hij er als een sterke en handige jongeman uit zag. Hier liep hij dan nu, in zijn gymkleding en zijn haren door de war. 'Gracie!' zei hij met luide stem en kwam met een glimlach het podium op lopen.

Grace zat midden in een monoloog dat ze als demonstratie opvoerde voor een groep eerste jaars. Het was hun eerste les, dus was ze van plan geweest ze wat van de grote namen te laten horen en zien. Tot nu toe had ze ze goed bij de les kunnen houden totdat er een stem door de aula galde. Grace stopte en keek naar rechts waar ze Tristan het podium op zag lopen. Ze verontschuldigde zich bij de leerlingen, zette ze aan het werk en nam Tristan ruw aan zijn arm de coulissen in.

Hij lachte geamuseerd in haar boze blik en dat ze hem mee sleurde de coulissen in. Hij maakte haar hand los van zijn arm en keek haar aan. 'Oh Gracia, ik heb je zo gemist!' murmelde hij en legde zijn handen op haar heupen. 'Je zag er heerlijk uit in die jurk bij het gala.' Hij lachte opnieuw en liet haar los, om rond te kijken in de coulissen. 'Eigenlijk ben ik hier op aandringen van de directrice. Wat moet ik repareren? Jouw stenen hart?'

Grace trok zich los en zette een paar stappen naar achteren zodat hij haar niet nog eens aan kon raken. Ze zette haar handen in haar zij en keek Tristan met samengeknepen ogen aan. 'Doe dat nooit meer, Tristan, mij belachelijk maken voor mijn leerlingen.' siste ze en stak haar vinger naar hem uit. Bij volgende woorden liet ze haar hand zakken en keek hem sceptisch aan. 'Ik dacht dat jouw ogen vastgeplakt zaten aan de voorgevel van die vrouw van je.' merkte ze droog op en sloeg haar armen over elkaar.

Hij zuchtte en keek haar weer aan. 'Oh Grace, je overreageert weer eens. Die kinderen praten er even over en zijn het dan alweer vergeten. Ik zou je nóóit voor gek zetten.' Hij trok aan wat touwtjes en schopte zacht tegen wat decorstukken aan. Wat een troep allemaal. 'Was het zo overduidelijk?' mompelde hij en grijnste toen. 'Het is een oude vriendin, no big deal. Je hoeft niet jaloers te zijn hoor Gracia.'

Grace hield haar lippen stijf op elkaar en zette de dingen die omvielen door zijn getrap weer recht. 'Wil je alsjeblieft van die spullen afblijven, je bent hier om dingen te repareren, niet om ze kapot te maken.' zei ze nijdig met een verdwaald kostuum in haar handen dat ze terug hing. 'Ik ben nog jaloerser op de tweede vrouw van Henry VIII en zij is geexecuteerd.'

Hij glimlachte vermakelijk; hij had in de tijd van de Tudor koning geleefd. 'O geloof me, Anne was geen begeringswaardige vrouw. Het was enkel goed dat ze onthoofd werd, ook al waren haar opvolgsters ook niet veel om te bewonderen.' Hij keek minachtend naar de kostuums en decors. 'Je zou echt meer geld van school moeten eisen. Dit zijn prutspullen, niets waard. Dus, wat moet ik repareren?'

Grace keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en ging verder met het opruimen van andere rekwisieten. 'Ik ga niet over het geld en ben slechts een stagiair, dus ik kan niet om meer geld vragen.' vertelde ze met enige minachting voor het bestuur omdat ze haar verzoek al meerdere malen hadden afgewezen. 'Achter in de coulissen zijn een aantal lampen kapot in het plafond er er zijn een aantal zware kisten omgevallen.' Ze liep alvast in die richting om de werkjes te laten zien.

'Dat moet lukken, die klusjes,' zei hij optimistisch en volgde haar. Ondertussen ging hij naast haar lopen en keek haar grijnzend aan. 'Nog steeds stagiair? Jeetje, word nou eens een echte leraar, zoals ik! Ik bedoel, je bent hartstikke goed in lesgeven, geeft min of meer om de leerlingen en bent een fijne collega. Ik ben dat alledrie niet en toch ben ik een officiële leraar.' Zijn baan was ook doodsaai; hij zag enkel ongemotiveerde, zwetende kinderen. Vreselijk. Meestal deden ze trefbal, zodat hij min of meer geamuseerd werd.

'Je snapt dat dat onmogelijk is, toch? Ik ben nog niet eens klaar met mijn studie. Over een paar maanden hoop ik eindelijk klaar te zijn, maar dan wordt ik vooral geen leraar híér.' Grace keek hem zijdelings aan. Ze snapte niet waarom dat ze tegen hem bleef praten, waarom ze steeds weer een gesprek opzocht met deze akelige man. Liever dacht ze niet na over het antwoord.

Hij zuchtte en keek haar met een bedenkelijke blik aan. 'Moet ik eens met de directrice praten? Op de een of andere manier heb ik veel invloed op haar en ik kan een goed woordje voor je doen.' Eigenlijk werkte zijn compulsion gewoon goed en kon hij wel ervoor zorgen dat zij binnen paar dagen leraar was. 'En ik zou inderdaad hier niet blijven. Doodsaai. Er gebeurt niets. Weinig nachtleven.' Ze waren aangekomen bij de lampjes. Zuchtend begon hij eraan te werken.

'Liever niet.' zei Grace abrupt bij zijn aanbod en leunde tegen een tafel aan. Er zou eerst een ramp moeten gebeuren voordat Grace zijn hulp aan zou nemen. Ze keek kort toe en schudde haar hoofd onopvallend voor ze zich omdraaide en terugliep naar haar leerlingen. 'Als je klaar bent moet je het maar zeggen.' riep ze nog voer haar schouder.

'Dan niet,' zei hij bot en keek haar niet meer aan. Deed hij eens aardig, kreeg hij alleen maar stank van haar terug. Hij wachtte even tot ze weg was en maakte de lappen dan in volle vaart. Ook tilde hij de zware dozen met gemak op. In paar minuten verscheen hij weer bij Grace en ging naast haar staan. 'Wat voor opdracht hebben ze gekregen?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij was wel van de drama en muziek, en vooral literatuur beviel hem erg.

Grace had Tristan bij lange na niet zo snel terug verwacht. Ze keek om naar hem, maar richtte haar blik weer op de leerlingen. Ze kon voor de leerlingen niet tegen hem uitvallen of maar laten merken dat ze deze collega niet graag mocht. Zoiets hoorde je niet te doen. Dus was ze beleefd, maar niet aardig en gaf antwoord op zijn vraag. 'Ze moeten hun eigen dialoog schrijven, in tweetallen en ze mogen bekende drama's gebruiken.'

Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op en nam plaats op de rand van het podium. 'Dat is nog best een goede opdracht,' zei hij eerlijk en wiebelde wat met zijn voeten. 'Wat is jouw favoriete dialoog uit een drama?' Hij keek haar nieuwsgierig aan en richtte zich toen op een groepje. Hij keek naar de dialoog en trok een verveeld gezicht. 'Saai, slecht, onorigineel. Wat leer je ze toch, Gracia?'

Grace bleef staan maar keek naar Tristan met een nieuwsgierige blik. Ze vroeg zich af wat hij had met drama. 'Medea, de monoloog waarin ze het besluit neemt haar kinderen te vermoorden.' Ze had haar blik weer afgewend en keek eveneens naar de kinderen. 'Ik kan ze geen talent aanleren.' merkte ze droogjes op en grinnikte daarna.

Zelf erom verbaasd lachte hij oprecht met haar mee en stond toen op. 'Goede keuze, een beetje afgezaagd wel, maar toch een mooie dialoog. Gracia, je bent door de test van mijn dramagoedkeuring heen gekomen. Gefeliciteerd!' Hij zag dit weer als een excuus om haar aan te raken en pakte even haar hand vast om deze te schudden. 'En o ja, die klusjes kostte geen moeite. Als je er nog meer hebt, kan je gewoon naar mij toe komen.' Hij keek naar de kinderen en toen weer naar Grace. 'En nu ik eens bij jouw les ben komen kijken, moet je ook een keer naar mijn les toekomen.'

'Eigenlijk is het een monoloog. En zo afgezaagd is het niet hoor. Veel mensen snappen niets van die tragedie.' wierp ze in haar verdediging tegen. Ze keek naar hun handen en toen naar Tristan. 'Normaal doe ik alle klusjes zelf, allen deze kon ik niet zelf oplossen.' Zo weigerde ze zijn hulp nog eens. Grace keek hem vol ongeloof aan. 'Geen goed idee, gaat hem niet worden.'

Hij vernauwde zijn ogen bij haar kritiek en voelde zichzelf boos worden. Hij hield niet van kritiek, al helemaal niet omdat hij wist dat hij slimmer was dan Gracia en dan alle anderen die hier rondliepen. Toch zei hij er niets over, maar liet wel haar hand los om zijn armen over elkaar heen te slaan. 'Dat zal vast wel Gracia, maar mijn aanbod staat nog steeds open. Ik heb die klusjes in no time geregeld.' Hij fronste opnieuw en keek haar verward aan. 'Waarom kan je niet komen kijken? Kom op, het wordt leuk, ik trek zo min mogelijk kleding aan en jij staart daar gewoon naar. Prima toch?'

Grace negeerde Tristan en liep naar een groepje leerlingen toe die niet erg productief leken. Pas toen ze hen weer aan het werk had gezet kwam ze terug bij Tristan en gaf antwoord op zijn vraag. 'Eerlijk gezegd zou ik niet weten wat ik daar te zoeken heb én ik ben vreselijk als het op sport aankomt.' Ze liep naar haar tas en zocht daar naar haar papieren.

'Je komt ook niet om te sporten, maar je komt om mij te zien. Werkelijk Gracia, denk je dat ik voor mijn lol stomme klusjes ga accepteren? Je kent me beter dan je denkt.' Hij kon zich niet inhouden en keek naar haar lichaam nu ze zo voorover boog. Ze verschilde in zoveel opzichten met Marise en toch waren het beiden uiterst interessante vrouwen. Ze probeerde hem onder hun duim te krijgen, ook al zou dat nooit lukken, maar hij hield er wel van om zijn best te doen.

Grace kwam met haar papieren in haar hand overeind en keek Tristan doordringend aan. 'Oke, ik zeg het één keer en dan geef ik het op, want je schijnt het niet te begrijpen: ik hoef je niet te zien of nog beter; ik wíl je niet zien.' Ze zei het op fluister toon, omdat de leerlingen die niet mee hoefden te krijgen, maar toch zag ze enkele blikken hun kant opgericht.

Hij fronste verward en ook verbaasd; dit had hij echt niet zien aankomen of kunnen voorspellen. Hij dacht dat ze genoot van zijn aanwezigheid, ook al wou ze dat niet toegeven. Ook al gaf hij het niet toe, hij voelde zich gekwetst en vernederd. Zijn kaak spande zich aan en hij drukte zijn tanden hard op elkaar. Hij pakte haar hand vast en trok haar de coulissen in. 'Waar sloeg dat nou weer op?' zei hij boos en hij had moeite om zijn stemgeluid laag te houden.

Grace was tevreden te zien dat hij eens géén weerwoord had, maar ze verwachtte zijn uitval niet toen ze in de coulissen stonden. Zij had gedacht dat hij haar alleen maar treiterde, dat ze de zoveelste vrouw was en hij zo iemand anders kon vinden om zich mee te vermaken. 'Waar dat op sloeg?' Ze hield haar stem zacht en kalm in tegenstelling tot Tristan. 'Dat was wat ik dacht en je graag wilde zeggen.'