De Aula

'Ik weet ook niet of Willy een perfecte vriend is, maar ja; perfect is ook maar saai!' Hij glimlachte breed en werd lichtelijk rood toen hij haar zag kijken. Langzaam at hij de appel op en gooide toen met een boogje het klokhuis in de prullenbak. 'SCORE!' riep hij door de aula heen en grinnikte toen verontschuldigend naar Alex. 'Heb je trouwens zometeen nog les?'

Alex klapte goedkeurend toen hij raakgooide en knikte bij zijn vraag. 'Ja, ik heb zometeen nog natuurkunde.' verzuchtte ze waarna ze op haar telefoon keek hoe laat het was. Ze zou zo alweer naar het lokaal moeten. 'Ik moet zo ernaartoe.' vertelde ze met een beteuterd gezicht. Alex was ontzettend jaloers op haar broer die dit jaar al eindexamen deed. Als zij dat nou had mogen doen, dan was ze tenminste van de middelbare af geweest. Ze had een hekel aan school en leren.

'Natuurkunde? Maar dat is hartstikke leuk!' lachte hij en wreef tevreden met zijn handen over elkaar heen. 'Ik heb zometeen wiskunde en dat is mijn lievelingsvak. Dus ik moet inderdaad ook gaan, dat is nou een vak waar ik wel op tijd voor kom.' Hij stopte al zijn spullen in zijn tas en sloeg daarna zijn armen om Alex heen. 'Overleef de les alsjeblieft,' lachte hij en liep toen de aula uit.

Alex grinnikte. 'Ik vind het vreselijk. En wiskunde is nog erger!' lachte ze enthousiast. Ze kwam tegelijk met hem overeind en hing haar tas op haar rug. Met een glimlach ontving ze de omhelzing en sloeg haar armen ook kort om hem heen voor hij haar los liet en de aula uit liep. 'Ik zal het proberen!' riep ze hem met een gelukkige lach na, waarna ze zelf ook verdween in de richting van haar lokaal.

[NEW]
Elle zat aan een tafeltje gebogen over haar schoolwerk. Ze zat in een van de laatste weken van haar schooljaar, dus ze moesten blokken voor de laatste toetsweek. Door dat hele gedoe met Thomas en Isobel was ze erg afgeleid geraakt van school, dus moest ze een heleboel in halen. En omdat ze wist dat ze zich thuis niet kon concentreren, leerde ze dus elke middag tot laat op school. Enkel had ze nu niet door hoe laat het eigenlijk al wel was.

Julian nam zijn gereedschapskist mee de aula in. De vrijdag was de dag waarop alles schoon gemaakt en simpelweg gemaakt moest worden. Gelukkig hoefde hij niet de hele school in zijn eentje te boenen, omdat er een schoonmaakteam was ingehuurd, maar hij moest wél alle andere klusjes klaren. In de aula waren er een aantal lampen stuk gegaan, dus was het zijn taak die te maken. Hij verbaasde zich er over toen hij nog een meisje in de aula zag zitten. 'Nooit gedacht dat ik dit ooit zou hoeven zeggen, maar: ik ga je er uit sturen jongedame. De school gaat zo dicht.'

Elle was bijna ingedut, toen ze opeens een harde stem naast haar hoorde. 'Oh, hoi meneer Goode,' zei ze zacht en raapte langzaam haar spullen bij elkaar. Geschrokken keek ze naar de klok. 'Ik wist helemaal niet dat het al zo laat was, het spijt me heel erg. Normaal ben ik altijd op tijd de school uit.' Toen ze al haar spullen ingepakt had, keek ze de conciërge nieuwsgierig aan. 'Bent u dan nog niet klaar? Of moet u nog wat klusjes doen?' zei ze, wijzend naar de gereedschapskist.

Julian glimlachte vriendelijk naar het meisje. Het was nog steeds vreemd dat iedere leerling zíjn naam kende, maar hij nog niet eens alle gezichten kende. 'Maak je niet druk. Ik heb nog lang niet alles op slot gedaan.' Hij zette zijn kist weg op één van de tafeltjes en haalde een trap vanachter een gordijn tevoorschijn. 'Ik werk tot 7 uur op vrijdagen. En het is nog geen 7 uur.'

'Dat is fijn, want ik moet eigenlijk nog even langs mijn kluis. Boeken ophalen enzo.' Ze deed haar tas over haar schouder en glimlachte vriendelijk terug. Ze had nog nooit met de conciërge gesproken en kende dan ook enkel de roddels over hem. Toch leek hij haar best aardig. 'Nog een fijne dag, meneer,' zei ze en liep de aula uit. Eenmaal aangekomen bij haar kluis realiseerde ze zich dat ze haar sleutels vergeten was in de aula, dus rende ze snel terug.

'Hetzelfde.' Julian glimlachte het meisje na en ging toen meteen maar aan de slag. Hij was niet echt van plan om tot 7 uur op school te blijven. Hij bleef vrijwel nooit tot zo laat op de school, dat vond hij van begin af aan al onzin. Fluitend zette hij de trap weg en klom naar boven met de benodigde spullen. Helaas zag hij niet erg veel daarboven en in plaats van de moeite te nemen om een zaklamp te pakken gebruikte hij zijn krachten maar. Met een klein koud vlammetje in zijn ene hand kon hij gemakkelijk zien wat er mis was met de lamp boven hem.

Eenmaal bij de aula minderde ze haar vaart en liep ze rustig naar binnen. Eerst was haar blik alleen maar gericht op de sleutel, tot ze opeens iets lichtgevends in haar ooghoek zag. Julian had een vlam in zijn hand. Meteen voelde ze haar huid branden en sloeg ze haar hand voor haar mond, zodat ze het niet zou uitgillen. 'Doe het uit, doe het uit!' riep ze paniekerig en keerde haar rug naar hem toe. Toen pas realiseerde ze wat Julian eigenlijk deed: hij was een heks! Dat moest wel!

Julian had de nieuwe lamp bijna op zijn plek toen hij plots een geschreeuw hoorde. Hij doofde de vlam abrupt en wankelde op zijn trap toen hij het meisje van daarnet midden in de aula zag. Julian was niet iemand om snel in paniek te raken, maar dat zij hem met die vlam had gezien maakte hem wel iet wat ongerust. Bovendien was haar reactie niet echt normaal. Hij klom de trap af en bekeek haar rug. 'Het is uit.' zei hij slechts afwachtend. Hoeveel ze gezien had, wist Julian niet.

Elle probeerde het gevoel van vuur van haar af te zetten, zoals haar moeder haar had geleerd, maar ze concentreerde zich er niet genoeg op. Dus stond ze nu in een mengeling van pijn en paniek, tegelijkertijd met een enthousiast gevoel. Ze had het echt goed gezien, die vlam had hij zelf gevormd. Zuchtend liet ze haar concentratie vallen toen hij zij dat het vuur uit was en snel draaide ze zich om. 'U bent een heks, meneer Goode!' zei ze met een glunderende blik. Ze had nog nooit een volwassen heks ontmoet, enkel haar moeder en oma.

Julian slikte hoorbaar toen ze uitriep dat hij een heks was. Hij krabde aan zijn hoofd en keek haar aan. 'Je snapt wel dat je je conciërge er nu van beschuldigd dat hij allerlei rare en vreemde dingen kan. Denk je niet dat ik je voor gek ga verklaren?' vroeg hij met nogal wat ironie. Het zag er namelijk naar uit dat ze maar al te goed wist wat het heks zijn in hield. Julian was tot nu toe incognito gebleven, behalve voor de biologie leraar helaas, maar die man was een geval apart, en dat wilde hij graag zo houden.

Ze had verwacht dat hij meteen instemmend zou uitroepen dat hij inderdaad een heks was en dat hij haar van alles kon leren en dingen zoals dat. Zijn ontkenning maakte haar dus best aan het twijfelen. 'Meneer, ik zag wat u net deed,' zei ze zachtjes, terwijl ze hem kort aan keek. Moest ze ook vertellen wat ze was? Straks had ze het nog fout! 'Ik- ik zag dat u zelf dat vuur maakte. Dat kunnen alleen maar heksen, meneer.'

Julian zette zijn spullen weg en sloeg zijn armen over elkaar. 'Dus je denkt dat dat kan? Dat mensen vuur kunnen maken en het vast kunnen houden?' vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauwen. Hij zou haar neit vertellen wat hij was voor hij zeker wist dat zij er iets mee te maken had. Als ze deel uitmaakte van de mythische wereld dan kon hij het wellicht haar toe vertrouwen. Dan zou het namelijk niet veel meer helpen om haar voor te houden dat het een illusie was.

Ze keek hem peinzend aan. Ze kon vuur maken, maar na het ongeluk durfde ze het niet meer. Dus besloot ze hem maar gewoon te vertrouwen en te laten zien dat zij ook een heks was. Met veel concentratie lukte het om de sleutels op te tillen met enkel haar gedachten en een korte beweging van haar ogen. Deze liet ze voor hem hangen en daarna in haar hand vallen. 'Ik ben er ook eentje, meneer,' zei ze beschaamd. Wat zou als het toch niet waar was? 'Dus ik weet dat het mogelijk is.'

Julian keek met een geleerde blik toe hoe het meisje haar sleutels in haar handen kreeg. Hij knikte en glimlachte toen. 'Dan zal ik ook maar niet meer doen alsof ik er geen ben.' Hij ging op één van de vele stoelen zitten en steunde met zijn armen op zijn bovenbenen. 'Hoe heet je? En noem me alsjeblieft nu gewoon Julian. Niet dat meneer gedoe.' Hij had daar altijd al een hekel aan gehad sinds hij hier werkte. Hij was niet eens een leraar.

Elle keek hem aan en verbaasde zich erover dat het zo gemakkelijk was gegaan om het hem te laten toegeven. Met een brede glimlach ging ze weer op haar stoel zitten. 'Mijn naam is Elle Dallas-Lewis, meneer- Julian. Sorry.' Verlegen glimlachte ze en speelde met de sleutels in haar handen. 'Kent u misschien mijn moeder? Francesca Lewis? Ze is ook een heks!' zei ze enthousiast. Ze vond het geweldig om eindelijk eens een echte heks tegen te komen die geen familie van haar is.

'Meneer Julian bevalt me al helemaal niet.' zei Julian met een grijns rond zijn lippen, maar zijn gezicht verzachtte al in een glimlach. 'Aangenaam, Elle.' Hij vouwde zijn handen samen en schudde 'nee' als antwoord op haar vraag. 'Ik geloof niet dat je moeder te koop loopt met haar krachten. Bovendien ben ik haar nog nooit tegen gekomen.' Hij bekeek Elle haar aura met een geïnteresseerde blik. 'Heeft je moeder je dingen geleerd?'

'Sorry,' piepte ze snel met een glimlach en legde haar tas op de grond. Ze verwachtte niet dat ze nu snel weg zou gaan. Ze knikte instemmend op zijn vraag. 'Ja, mijn moeder en mijn oma. Ze zijn beiden heksen, net zoals mijn broer. Mijn kleine zusje en vader hebben het gen niet.' Geïnteresseerd keek ze Julian aan, maar ze durfde geen vragen te stellen. 'Oh, dat maakt niets uit, je woont hier nog helemaal niet lang. Dan zal je vast nog niet iedereen kennen.'

Julian amuseerde zich omwille van haar verlegen houding. Zij was degene die had ontdekt dat hij een heks was en toch was zij degene die zich wat ongemakkelijk leek te voelen. Julian had nooit echt last gehad van gêne of wat dan ook. Hij was een erg zelfverzekerde man. 'Wat hebben je moeder en oma je allemaal geleerd?' vroeg Julian geïnteresseerd. Dat was eigenlijk het enige waar hij op dat moment in geinteresseerd was.

'Wat ze me allemaal hebben geleerd? Oh, even kijken hoor,' zei ze peinzend. Vanaf dat ze klein was, had ze al les gehad van haar moeder en oma, net zoals Woody. Ze noemde wat dingen op, die in haar oren toch wel erg indrukwekkend klonken. 'Alleen vuur is iets waar ik niets vanaf weet... Mijn moeder vertikt het om me daar iets over te leren.' Ze liet het ongeluk van haarzelf maar zitten en besloot er niets over te zeggen.

Julian trok een wenkbrauw op. 'Niets over vuur? Dat is nogal drastisch. Denk je niet dat het belangrijk is je daar tegen te kunnen beschermen? Of anderen ertegen te beschermen. Dan zijn je krachten alleen maar erg nuttig.' stelde hij. Voor hem was vuur altijd al erg natuurlijk geweest. Het had schijnbaar met de specialiteit van zijn familie te maken. Ze hadden allemaal wel iets met vuur. Maar Julian had ook wel eens gehoord dat andere families een band met andere elementen hadden.

Elle haalde haar schouders zo achteloos mogelijk op. 'Ja, er is ooit een... ongelukje gebeurd. Niets speciaals. Maar daardoor heeft mijn moeder het verboden. Want persoonlijk denk ik dat het erg belangrijk is om je tegen vuur te kunnen beschermen.' Want zij kon het niet en daardoor ontstond er brand. Ze was machteloos. 'Het enige probleem is...' Ze zuchtte en besloot het maar te zeggen. 'Ik ben erg bang voor vuur.'