Senior Prom

'Wraak! REVENGE!' riep hij uit en liet zijn meest wraakachtig waardige lach horen. Daarna trok hij Alex in zijn armen en liep dansend de zaal door, richting Joe. 'Ik weet niet of hij mijn aanwezigheid zal appreciëren, maar laten we het maar gewoon proberen, niet waar? En ja, ik weet het, ik zou zo in een boyband kunnen,' lachte hij en stopte voor de neus van Joe. 'Hey Joe! Ik wist niet dat het mogelijk was om zo gedeprimeerd op een prom te kijken!'

'Eh, ik pak wel wat water.' Woody had al wel wat bier gedronken en hij wilde deze avond echt niet zijn eerste dronken ervaring maken. Hij pakte zelf een bekertje en vulde deze. Bezorgd schudde hij zijn hoofd bij Isobels vraag. 'Nee, nee, ga maar zitten.' Het was nog altijd wennen om rekening te moeten houden met de volle maan. Woody kon gewoon zien dat ze zich anders voelde dan normaal. Hij hoopte maar dat zijn zusje het niet bont zou maken.

Alex kon niet anders dan in lachen uitbarsten om Willy's uitspattingen. Door de volle maan was ze zo gevoelig voor alle emoties, dat humor haar nog harder aan het lachen bracht dan normaal. Toen ze voor Joe stonden gaf ze Willy een duwtje met haar elleboog. 'Willy!' zei ze waarschuwend waarna ze haar beste vriend omhelsde. 'Hé Joe, houd je het nog vol?' vroeg ze hem veel betekenend. Het was moeilijk de volle maan in aantocht te zien komen met de gebeurtenissen van de vorige keer in haar achterhoofd.

'Werkelijk waar? Daar kan ik me niets van herinneren. Oh, wacht, misschien wel. Ik had een weddenschap met een leerling. Ik wedde dat hij geen meisje kon krijgen en hij wedde van wel,' grinnikte hij en lachte zelfverzekerd toen Julian weg keek. Hij richtte zijn blik op Marise en hield zijn hoofd een stukje scheef. 'Dat was niet uitdagen. Het was eerder bedreigen. Dat hij geen stap dichter bij ons zal zetten.'

Joe trok een zuur gezicht toen Willy en Alex aankwamen lopen. Kort omhelsde hij Alex en keek hij Willy aan. 'Geloof me, zo moeilijk is het niet.' merkte hij nors op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Hebben jullie niet iets te doen of zoiets, weet ik veel. Dansen? Zoenen? Of wat jullie dan ook aan het doen waren.' Hij was chagrijnig en absoluut niet in zijn opperste bui. 'Je ziet er mooi uit Alex, en ja, het gaat prima...' gaf hij uiteindelijk toe en gaf haar een kleine glimlach. 'Veel plezier vanavond.'

Isobel glimlachte. 'Dankjewel.' Ze was blij dat Woody zo begripvol was tegenover haar. Het liefste had ze nu in haar bed gelegen, gewikkeld in een dikke, wollen deken, maar ze wilde hier ook zijn voor Woody: Het was natuurlijk zíjn senior prom (zij moest helaas nog een jaar). Na een paar slokjes water genomen te hebben stond ze op. 'Het gaat wel weer.' Ze voelde zich nog precies hetzelfde, maar ze wilde niet het zielige meisje op het feest gaan uithangen.

Woody streek kort over Isobels schouders toen ze weer op was gestaan en glimlachte naar haar. 'Als het echt niet gaat, dan breng ik je gewoon naar huis.' Hij dronk zijn eigen bekertje leeg en gooide het meteen maar weg. 'Help me er aan herinneren dat ik Alex nog een keer opzoek als je haar ziet. Ik hoop dat alles daar ook goed gaat.' zei hij bezorgd. Elle zou zich waarschijnlijk wel vermaken.

'Je bent echt flauw,' lachte ze en gaf hem een klein duwtje. 'Nou, ik zou bijna denken dat je hem leuker vind dan mij. Je geeft hem zoveel aandacht.' grapte ze en sloeg haar armen om hem heen. 'Laten we er een leuke avond van maken met z'n tweeën. Niemand uitdagen - en bovenal niemand bedreigen, daar schiet je niets mee op. In ieder geval niet op een feest met talloze jongeren. Hoewel ik ook geen probleem ermee zou hebben om er eentje weg te lokken. Ze ruiken verrukkelijk.'

Isobel schudde haar hoofd. 'Nee, nee het gaat echt wel. Ik hoef niet naar huis, ik hou het wel vol.' verzekerde ze hem en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik moet alleen niet al teveel gekke dingen doen en ik hou het vanavond voor de zekerheid ook maar bij frisdrank, dus als je los wilt gaan, ga je gang. Ik rij ons wel naar huis.' Ze streek een pluk van haar gekrulde haren achter haar oor en keek het plein rond. 'Als ik haar zie, dan geef ik een gil.'

Tristan sloeg ook zijn arm om haar heen, maar fronste wel. 'Je moet er niet over praten alsof het een grap is, Marise. Ooit zal Julian aanvallen... wanneer weet ik enkel niet.' Zuchtend dronk hij nog wat van zijn drank en zette hem daarna leeg neer op de tafel. 'Ik denk dat ik buiten maar eens wat ga roken. Ga je mee of blijf je hier? En je hebt gelijk, ze ruiken heerlijk.' Hij knipoogde en liep alvast naar buiten toe.

Willy vond het maar raar dat Joe zo sip en bedroefd was. Het was zijn prom! Dat idee al was toch al een reden om vrolijk te zijn?! Willy hield zich dus maar op de zijkant en liet Alex en Joe maar hun gang gaan. 'Het was een combinatie van de twee,' grinnikte Willy en begon ondertussen te praten met een ander groepje, zodat die twee wat privacy hadden. Of misschien vooral omdat hij het humeur van Joe niet kon uitstaan.

Alex voelde hoe haar humeur spontaan inkelderde toen ze Joe sprak. Nors keek ze naar Joe en volgde ze Willy terwijl hij bij een ander groepje ging praten. De glimlach van Joe, maakte het daarentegen ook meteen weer beter. 'Komop, Joe, probeer wat plezier te hebben! Waarom ben je niet bij Riley?' Ze had het meisje al wel een paar keer gezien, maar niet bij Joe. Ze dacht dat ze nog gewoon vrienden waren..

Joe keek Alex aan. 'Laten we het erop houden dat Riley nogal een hekel aan me heeft.' Hij had geen zin om alles aan haar uit te leggen. 'Je weet waarom ik geen plezier kan hebben Alex.' bromde hij nors en pakte zijn flesje bier van het tafeltje naast hem af. 'Ik weet niet eens waarom ik hier überhaupt ben, ik ga zo waarschijnlijk toch weer weg. Ik heb hier niets te zoeken, Alex.'

'Ik ben niet zo van het los gaan. En ik wil niet dat jij me naar huis moet dragen.' Woody grinnikte, maar glimlachte vervolgens zwakjes naar haar. Hij hoopte maar dat ze hun avond en nacht gewoon samen konden doorbrengen zonder enige complicaties van de volle maan of wat dan ook. 'Dankje. Ik heb Elle ook al even niet gezien trouwens.' Bij die woorden keek hij rond.

'Ook goed. Zolang jullie maar eens langs komen. Toen ik mijn broer aan de telefoon vertelde dat ik een dunne blondine als vriendin had, lachte hij me vierkant uit. Hij geloofde me niet!' Grace gaf Florrie grijnzend een por. 'Ik moet dus het bewijs een keer laten zien.' Ze keek naar haar lege glas in haar hand en keek Julian en Florrie toen vragend aan. 'Kan ik wat te drinken voor jullie halen?'

Florrie moest ook lachen en legde geruststellend haar hand op de schouder van Grace. 'Nou, dan beloof ik je bij deze dat ik een keer langs zal komen.' Ze keek Julian even kort aan en dacht na. 'Ik wil anders wel wat water. En jij, Julian?' Toen Grace weg was gelopen, keek ze serieus Julian aan en zuchtte met een glimlach. 'Waar zit je toch met je gedachten?' Ze keek over haar schouder en zag Tristan staan. 'O nee, Julian, toch niet weer?! Laat die man toch gewoon!'

Isobel grijnsde. 'Gelukkig maar.' Eigenlijk was ze er hartstikke blij mee dat Woody geen gigantisch feestbeest was én geen echte drinker. 'Elle is vast ergens met Thomas aan het flikflooien,' merkte ze op en lachte even. Ze vond het nog steeds dom dat Elle hem had vergeven, maar ze was blij voor haar vriendin dat ze gelukkig met hem was. Tot hij haar hart weer eens brak.

'Ook een water, alsjeblieft.' Julian glimlachte naar Grace die weg liep en hield Florrie toen tegen zich aan. Toen ze zo reageerde, fronste hij met enige frustratie. 'Ik doe niets, Florrie, hij daagt mij uit, maar ik ga er echt niet op in met al die kinderen hier. Wie weet wat er dan gebeurt.' Ontsteld keek hij toe hoe Grace recht op Tristan en Marise afliep. 'En je vriendin laat hem anders ook niet met rust.'

'Twee water komt er aan.' Grace knipoogde nog naar Florrie en liep toen in de richting van de dranktafel, maar met een omweg. Ze had Tristan al met Marise zien staan en sinds ze het goed had gepraat met Tristan, vond ze eigenlijk dat ze hem best gedag kon zeggen. Ook al stond Marise er bij. Ze liep op de twee af en begroette Tristan met twee beleefde kussen op zijn wangen. 'Ik had niet gedacht jullie hier te zien.'

Voordat hij ook maar weg had kunnen lopen, had Grace hem al onderschept. Ontsteld drukte hij maar enkele kussen terug en grijnsde daarna zelfingenomen. 'Zelfs ik kan nog weleens ongelofelijke dingen doen,' grinnikte hij en pakte Marise vast. 'Enkel voel ik me schuldig dat ik Marise heb meegenomen... het is hier echt heel erg saai. Nog erger dan ik me had voorgesteld.' Hij haalde een nieuw flesje drank uit zijn zak en hield het voor Grace. 'Wil je ook?'

Florrie voelde dat ze het wat benauwd kreeg toen Grace naar Tristan en Marise liep, maar met een neutrale blik keek ze Julian aan. 'Grace is volwassen en bevriend met Tristan. Nergens om ons zorgen over te maken.' Met dezelfde gefrustreerde frons keek ze hem aan. 'Dus, als we niet op een feest hadden gestaan, zonder jonge kinderen, was je er wel naartoe gegaan? Julian...' Ze beet bezorgd op haar lip en keek hem aan.

Julian hoopte maar dat Grace veilig was voor Tristan en Marise. Hij kon het namelijk niet garanderen. 'Dat weet ik niet, we zitten niet in die situatie. Ik kan van te voren niet voorspellen of ik dat gedaan zou hebben.' zei hij nors. Haar bezorgdheid had nu geen goed effect op hem. 'Maak je maar geen zorgen.' voegde hij uiteindelijk nog op een vriendelijkere toon toe.

Florrie haalde diep adem, hield haar tegenwerpende opmerking in en keek hem aan. 'Sorry, ik word gewoon altijd nerveus en bang als ik Tristan en Marise zie,' legde ze zachtjes uit. Ze drukte een kus op zijn wang en glimlachte. 'We kunnen ook stiekem weggaan en samen met Grace wat gaan drinken in het centrum?' Dan zouden ze van Tristan af zijn en dan konden Julian en Florrie eens genieten van hun avond. Want nu stond ze stijf van de zorgen.

Marise keek gefronst naar Grace die aan kwam lopen. Ze was niet jaloers op haar, niet meer in ieder geval. Ze vertrouwde Tristan erop dat hij écht enkel van haar hield en niet van die Spaanse trut. Dat ze had beloofd om vriendelijk tegen haar te doen, was een belofte waar ze spijt van had, maar als ze de belofte zou verbreken, wist ze niet wat Tristan zou doen, dus glimlachte ze quasi-vriendelijk naar haar.

'Ach, ze is blij met hem. En het gaat nu goed.' Woody had van Elle gehoord dat Isobel het niet een al te goed idee had gevonden om het Thomas zo makkelijk te vergeven. 'Wil je nog dansen?' vroeg hij haar met een glimlach en een arm rond haar middel. Het voelde steeds vertrouwder en steeds beter om haar zijde te staan.