Huis van Teoh en Eleanor

-

TEOH

Spoiler:

Teoh zat aan de keukentafel en was ijverig bezig om een brief te schrijven. Omdat het nu echt op begon te vallen dat hij jong bleef en omdat hij wel weer eens aan het werk wou, waren Eleanor en hij van plan om te gaan verhuizen. Hij was dan nu ook bezig om zijn Curriculum Vitae bij te werken en op deze manier naar een goede baan te zoeken. Toch twijfelde hij wel: hij wilde Eleanor niet dwingen om uit haar geboorteplaats weg te gaan. Ook wou hij niet weg van Zoe en de rest van zijn vrienden en familie.

Zoë had weer eens een vrije dag. De kinderen waren allemaal het huis uit en Dan was gewoon aan het werk, dus had ze besloten om langs te gaan bij Teoh. Ze wist dat Eleanor aan het werk was, dus ze hoopte dat ze hem even alleen kon spreken. Het was nog steeds raar om hem zo jong te zien. In het begin had ze altijd gegrapt dat hij blij moest zijn dat hij nooit rimpels zou krijgen, maar ook zij kreeg na een tijdje het inzicht dat het absoluut geen zegen was. Ja, hij bleef jong - maar daarbij moest hij zoveel inleveren. Zonder het door gehad te hebben, stond ze al naast haar auto voor Teoh's huis. Ze zuchtte even diep in en uit en belde vervolgens aan.

Teoh merkte eerst helemaal niet op dat er gebeld werd, zo diep zat hij in zijn brief. Bij de tweede keer bellen keek hij wel op en liep hij naar het raam toe, om te kijken wie het was. Hij kon natuurlijk niet voor de eerste de beste oude schoolgenoot open doen. Maar toen hij zag dat het Zoe was, rende hij naar de deur toe en gooide hij deze vluchtig op. 'Zusje!' riep hij glimlachend uit en sloot haar in zijn armen, om haar zo op te tillen in zijn berenknuffel. 'Hoe gaat het?!'

Zoë omhelsde Teoh lachend en stapte de kou uit, het huis in. 'Tot net ging het goed.' grapte ze en gaf hem een stootje tegen zijn schouder aan. 'Nee, het gaat goed. Druk, maar goed.' Het klonk misschien raar: alle kinderen waren het huis uit, maar ze had het drukker dan ooit. Ze werd dan wel ouder, zelf vond ze dat geen reden om minder te gaan werken, in tegendeel zelfs: ze was juist meer gaan werken. 'En hoe gaat het met jou? Lekker alleen thuis?'

Hij glimlachte om zijn zus en wreef met zijn hand door haar haren. 'Niet te geloven dat je het jezelf zo druk maakt... Eleanor en ik wisten wel wat met onze tijd te doen toen Tara het huis uit ging en dat was zeker niet extra werken. Jij en Danny zouden eens tijd voor jullie zelf moeten nemen. En dan bedoel ook écht veel tijd.' Hij liep naar de keuken om wat drinken voor haar in te schenken. 'Ja, Eleanor moest werken en ik had geen zin om het huis uit te gaan. Maar alles gaat goed!'

Zoë knikte. 'Ik weet het,' Zowel Teoh als Eleanor hadden het al vaker gezegd, maar het was in Zoë's geval makkelijker gezegd dan gedaan. 'Misschien moeten we inderdaad beide maar eens een weekje vrij nemen.' zei ze, terwijl ze haar jas uitdeed en de kamer inliep. 'Ik ben blij dat het goed met je gaat.' zei ze oprecht en nam plaats op de bank.

Teoh liep met een glas water terug naar de woonkamer en nam naast Zoe plaats. Het glas zette hij op de tafel en zo keerde hij zich om naar zijn zus. 'Hoe gaat het met Lexi, Thomas en Emma? Ik heb gehoord dat Thomas weer terug is na het lange reizen?' Lachend legde hij zijn hand op haar arm. 'Ja, jullie hebben echt wat vrije tijd nodig. De kids hebben gelukkig geen oppas meer nodig.'

'Lexi woont nog steeds samen met Jay en volgens mij gaat alles daar prima. Ze had het er laatst over dat ze een pup kregen of zoiets, dus ze was helemaal door het dolle heen. Emma zit nog steeds op de Uni. We skypen wel eens, en ze komt binnenkort een weekje naar huis in haar vakantie.' Ze studeerde praktisch aan de andere kant van het land, dus ieder weekend naar huis komen was geen optie. 'En Thom... ja hij is weer terug, maar er is iets... er is iets in hem veranderd en ik weet niet wat het is. Ik maak me zorgen, al heeft ie me al tien keer gezegd dat ik me geen zorgen hoef te maken.'

Nieuw

Eleanor wachtte en wachtte maar op Teoh. Hoe lang kon het jagen duren? Hij nam ook niet op. Ze had wel zeker tien keer gebeld. Het eten was moeizaam naar binnen gegaan waarbij ze dus naar in de bank was gaan zitten en zich had opgekruld onder een deken. 'Teoh, dit is Eleanor... Kom alsjeblieft terug naar huis? Waar ben je verdomme? Dit is de elfde keer dat ik bel...' Het antwoordapparaat had zijn vriendelijke stem, maar zij was werkelijk boos op hem.

Teoh kwam nauwelijks vooruit en keek steeds maar naar de spuit (?) in zijn handen. Zijn mobieltje trilde constant in zijn zak, maar hij merkte het nauwelijks en negeerde het. In de verte zag hij hun huis al opdoemen en onbewust begon hij sneller te lopen. Zijn hoofd tolde nog steeds door de informatie die Genevieve hem had gegeven. Hij deed de achterdeur open en kwam de woonkamer binnenlopen. 'Eleanor?' zei hij en zakte neer op de bank, terwijl hij de spuit voorzichtig op tafel neerlegde.

'Waar was je godverdomme?!' Ze gaf hem een duwtje met haar voet, maar al snel was haar aandacht afgeleid naar de spuit. In nauwelijks enkele seconden werden haar pupillen groot. 'Is dat wat ik denk dat het is? Waarom vertelde je me niet dat je het vandaag ging halen?' Niet te geloven dat het geneesmiddel tegen zijn vampier zijn hier op tafel lag. Ze werd ziek van het te zien. Zij bleef oud en hij jong...

Hij merkte het duwtje niet en keek enkel leeg naar haar op. 'Ik kwam Genevieve tegen... Ze gaf me dit. Een geneesmiddel.' Een glimlach brak door op zijn gezicht en hij trok haar naast hem op de bank. 'Ik kan weer mens worden. Ik-ik hoef niet meer te leven op bloed. Ik word weer ouder.' Hij pakte de spuit op en duwde het in haar handen. 'Steek hem erin. Nu,' beval hij opgewonden en keek haar met gelukkige ogen aan.

Eleanor schrok op bij die naam. 'Jij wilt dat ik iets van die trut in jouw been steek? Nee Teoh!' Ze legde de spuit terug op tafel en sprong op. 'Hoe kan je haar geloven nadat ze je heeft veranderd? Wat is er gebeurd met die vriend van je?' Ze was kwaad. Vooral door de naam Genevieve te horen. 'Je wordt ouder, maar nooit meteen zo oud als ik. Dus denk er eerst nog maar eens een tweede keer over na.'

Teoh sprong op en begon gefrustreerd te ijsberen door de kamer. 'Dat met die vriend ging ik niet door, oké? Eleanor, hier heb ik altijd al van gedroomd! Als ik nu mens word, m-misschien kunnen we dan nog wel een kindje krijgen.' Zijn ogen glinsterden van hoop en hij knielde voor zijn vrouw neer. 'We zullen nooit even oud worden... Fysiek. Maar ik laat een baard staan, laat mijn haren groeien, dan zie ik er meteen ouder uit! Het lukt ons wel, Eleanor.' Hij pakte de spuit op en zette het tegen zijn huid aan. 'En het is niet onze beslissing, Eleanor, het spijt me. Maar het is mijn beslissing.' Toch wachtte hij met spuiten en keek haar eerst afwachtend aan.

Eleanor keek hem aan. Ze kon hier niet bij zijn. Wat ze ook had beloofd of gezegd. 'Ik haat je, Teoh.' Hierbij barstte ze in het huilen uit. Alweer. Wou hij nu nog een kind met haar? Was hij gek? Ze had al een volwassen dochter... 'Ik ben in de keuken en nee, ik zet die spuit niet! Als het zo nodig wilt doen dan zet je hem maar zelf.' Hierbij liep ze meteen naar de keuken om zich iets straf in te schenken.

Teoh keek haar gefronst aan en pakte haar arm vast. Maar die had ze al snel afgeslagen en zo keek hij toe hoe ze wegliep. Ze haatte hem? Waarom? 'Waarom ben je niet gewoon blij voor me? Dat ik eindelijk weer een mens kan worden?' riep hij boos achter haar aan. Hij pakte de spuit weer op en zette hem tegen zijn huid aan. 'Ik ga het nu doen,' mompelde hij nog en duwde de spuit in zijn arm, om langzaam de vloeistof erin te spuiten. Maar al snel werd het zwart voor zijn ogen en viel hij op de grond.

Tijdssprong van enkele dagen.

Eleanor had al die tijd over Teoh zitten waken. Gelukkig had ze een vriend die in het ziekenhuis werkte en meehielp aan Teoh de juiste verzorging te geven. Deze man was namelijk zelf ook bovennatuurlijk maar een heks. Ellie had hem leren kennen toen ze nog op school zat. Ze bleef dan ook dag en nacht aan zijn zijden. Hun bed was zowat veranderd in een ziekenhuisbed; hij kreeg voeding door een bakster, warmte dekens... 'Teoh?' Ze praatte continu met hem in de hoop dat hij sneller zou wakker worden.

Teoh opende zijn ogen uit het niets en keek verdwaasd door de ruimte. Nog niets kwam bij hem binnen. Het was alsof hij leeg was. Langzaam kwamen er beelden naar binnen: een spuit, een vrouw, zichzelf, een klap. Namen werden al snel een gezichten gekoppeld en zo wist hij dan ook dat de vrouw die naast zijn bed stond zijn vrouw was. 'Is- is het gelukt?' was het eerste wat hij kon uitstoten en hoopvol keek hij zijn vrouw aan. Langzaam pakte hij haar hand vast en kneep er voorzichtig in.

'Ik denk het wel,' glimlachte ze met tranen in haar ogen naar hem. Toch hield ze zich sterk. Al meteen deed ze de infuus uit. 'Je bent sterk, Teoh. Dat heeft je gered.' Met een glimlach ging ze naast zijn bed zitten en streek door zijn haren. 'Dit was enkel een voorzorgsmaatregel om je sterk te houden. Hoe voel je je?' Zacht drukte ze een kus op zijn lippen en streelde liefelijk over zijn gezicht.

Een overgelukkige glimlach brak uit op zijn gezicht en hij legde een hand op Eleanor's wang. 'Dat heeft me niet enkel gered. Jouw stem ook,' fluisterde hij liefdevol en drukte zijn lippen terug op de hare. Hij nam even de tijd om überhaupt te voelen hoe hij zich nou voelde. 'Om heel eerlijk te zijn, voel ik me erg goed. Ik voel me menselijk. Ik heb honger, dorst en ik moet serieus naar de WC.' Hij drukte opnieuw zijn lippen op de hare en trok haar ook op bed. Het was raar om te merken dat hij niet meer zo sterk als vroeger was.

Eleanor moest lachen en gilde toen hij haar op bed trok. Hij had minder kracht, maar nog altijd serieus veel kracht. Ze kroop op hem en drukte haar lippen hunkerend tegen de zijne. 'Gelukkig voor jou heb ik alles bij voor je favoriete eten te maken. Probeer op te staan? Ik help je wel als het niet gaat.' Hierbij kroop ze terug recht. Daarna was er nog genoeg tijd voor hun twee.

Teoh zwaaide zijn benen van het bed af, maar voelde meteen dat hij duizelig was. 'Oh wauw, mens zijn is weer even wennen,' grinnikte hij en stond met hulp van Eleanor op. Voorzichtig zette hij enkele stappen en al snel had hij geen hulp meer nodig. Hij strekte zichzelf uit en gaapte diep. 'Oh, ja, het zou geweldig zijn als je iets kon klaarmaken. Dan ga ik eerst even naar de WC.' Hij ging naar de badkamer, deed zijn ding en ging toen naar beneden toe. 'Ik wist bijna niet meer hoe het werkte,' lachte hij en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik kan echt niet geloven dat ik weer mens ben.'

Eleanor liet hem gaan als een klein kindje dat net weer had leren stappen. Hij was best... Schattig? 'Ja, baas. Doe maar op je gemak.' Eenmaal beneden duwde ze hem een glas cola in zijn handen. 'Hier, dit kan je vast gebruiken.' Ze bakte hamburgers en spek in een pan. De groenten was ze ondertussen aan het snijden terwijl de broodjes in de grill zaten. 'Teoh, lieverd, ga alsjeblieft zitten. Nu is het mijn beurt om over jou te zorgen.' Hierbij duwde ze haar achterwerk lichtjes naar achter om hem te pesten en drukte een kusje op zijn wang. 'En in bad. Dat ga je zo ook doen. Je stinkt...'

Teoh gleed met zijn handen over haar heupen en drukte een plagerige kus in haar nek. 'Je hebt gelijk, misschien moet ik toch even gaan zitten,' zei hij, toen hij voelde dat zijn hoofd begon te bonken en dat hij toch niet zo stevig op zijn benen stond. 'Het ruikt heerlijk, Eleanor,' zei hij liefdevol en ging op een stoel aan de tafel zitten. Zo bekeek hij zijn vrouw en wende ondertussen aan zijn menselijke lichaam. Hij moest lachen om haar woorden en knikte. 'Ik zal zo in bad gaan.'