Het bruiloftsfeest

Lexi knikte. 'Je hebt gelijk. Hij is nog steeds niet over Elle heen, ook al zegt hij zelf van wel.' merkte ze op en stond op. 'Laten we hem maar halen en ze gaan feliciteren.' beaamde ze en beende richting Thomas. 'Thom, serieus - maak die sigaret uit en loop met ons mee. We gaan Isobel en Woody feliciteren. Daarbij ga ik je hier niet zo laten staan.' zei ze en pakte hem bij zijn arm beet. Jay had gelijk gehad: als ze iets wilde, dan gebeurde het meestal ook - zeker als het om Thomas ging.

Woody omhelsde zijn kleine zus en drukte een kus op haar haar. 'Bedankt, zus! En jij bedankt voor je bloemengestrooi. We hadden echt niet zonder gekund. En ik ga mam en pap nog heel lang aan dat moment herinneren.' Vervolgens richtte hij zich lachend op Joe en klapte hem vriendschappelijk op de rug. 'Ontzettend bedankt, Joe, voor de muziek. Iedereen vond het super. En bedankt dat je hier met Alex bent.' Dat laatste kwam er zachter en vertrouwelijker uit. Isobel en Alex waren nu toch te druk bezig over hun jurken. 'Geniet nog van vanavond.'

Thomas protesteerde mompelend en nam nog enkele trekjes voordat hij bij Woody en Isobel was. 'Moet jij niet aan Jay hangen in plaats van aan mij, kleine zus.' Hij maakte haar los van hem en liep voor hun verder naar Woody en Isobel. Blijkbaar hadden ze het druk met felicitaties ontvangen. Zo herkende hij de moeder en vader van Woody. Vader McKenzie had ook gevoetbald net zoals de vader van Woody. Generatie ging op generatie over...

Jay schudde afkeurend zijn hoofd en drukte een kusje op Lexi haar slapen toen deze weer naast haar liep. Zijn vingers gleden in die van haar. 'Komaan als je dit ziet krijg je toch een beetje zin om te trouwen. Of niet?' plaagde hij haar zodat haar humeur erin bleef.

'Mam heeft zichzelf inderdaad overtroffen.' Alex voelde zichzelf werkelijk mooi in het hemelblauwe jurkje en Isobel was de ster van de dag natuurlijk. Voorzichtig voelde ze aan de stof van haar eigen jurk en keek met een glimlach op naar haar schoonzus. 'Nog een hele fijne avond. Hopelijk hoeven jullie niet te lang iedereen te bedanken.' Ze gaf het paar een knipoog en pakte nog even stevig Isobels hand vast. 'Ik ben zo blij voor jullie, echt.' Nadat ze een blik over haar schouder had geworpen, zag ze dat zich er langzaam een rij begon te vormen om het paar alle geluk te wensen. Ze drukte daarom nog snel een kus op Woody's wang en liep toen met Joe mee. 'Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien,' verzuchtte ze.

Elle liet haar hand in die van Noah glijden en knikte. 'Laten we dat maar doen.' Maar terwijl ze opstond, zag ze hoe Jay, Lexi en Thomas zich in de rij voegden om het bruidspaar te feliciteren. Ondanks dat ze Thomas helemaal niet wou negeren of uit de weg gaan, dacht ze toch dat het een beter idee was als hun eventuele confrontatie pas later in de avond zou gebeuren. 'Misschien is het een goed idee om eerst wat te gaan eten. De rij is nu toch al veel te lang geworden!' zei Elle met een glimlach, terwijl ze toekeek hoe vrolijk en gelukkig Woody en Isobel waren. Ze nam Noah mee naar de tafel met eten en pakte zelf een glas wijn op. 'Misschien kunnen we ook wel wat meenemen voor Woody en Isobel als we ze eenmaal kunnen feliciteren... Ze zullen vast wel bulken van de honger!'

Logan schudde de vader van Isobel nog stevig de hand en ging daarna mee met Frances, de drukke rij uit. 'Nou, we waren gelukkig op tijd,' zei Logan opgelucht en nam weer plaats aan de tafel. Er waren inmiddels drankjes neergezet en Logan hield er eentje omhoog voor een toost. 'Dat Isobel en Woody nog maar lang gelukkig met elkaar zullen zijn. Net zoals wij.' Hij boog voorover en drukte een zachte kus op de lippen van zijn vrouw. 'En met Alex zal ook alles goed komen. Ze is zo lief, die heeft hordes mannen achter haar aan, zoals de rockster Joe!'

Frances nam eveneens plaats en vertelde haar moeder die ook aan hun tafel zat dat Woody straks langs zou komen. De oude vrouw was steeds slechter ter been, maar ze was nog even fit op het mentale gebied. Frances gaf haar een glaasje en pakte er toen ook een voor haarzelf. 'Op hun geluk.' Ze klinkte het glas tegen dat van haar man en lachte vervolgens. 'Nou, ik denk dat alleen Joe van belang is. Maar laten we Elle en Noah niet vergeten. Hij heeft er wel voor gezorgd dat ze al zo lang hier is gebleven. Wie weet waar ze anders heen gevlogen was.' Frances nam een slok en glimlachte om haar moeder die het geheel met haar eens was.

Logan moest lachen, maar had ook al snel een frons op zijn gezicht. 'Al moet ik wel Woody nog even bang laten maken voor kinderen. Wie weet wat ze allemaal in hun hoofd halen!' Hij nam een flinke slok van zijn wijn en legde ondertussen zijn hand op die van de moeder van Frances. Het was geweldig dat ze nog fit genoeg was om te komen. En al was ze dat niet geweest, dan was ze toch wel gekomen. 'Joe is een prima gast. En Noah ook.' Hij zuchtte. 'Ik ben blij dat Elle weer thuis is en ook nog thuis gebleven is. Ik had er niet aan moeten denken dat ze weer was was gegaan. Gelukkig hebben Woody en Alex niet zulke rare ideeën.'

Frances draaide het glas van de champagne in het rond en glimlachte. 'Kun je het voorstellen dat we kleinkinderen krijgen, Logan? En achterkleinkinderen, mam!' Ze wierp een geamuseerde blik op haar moeder en richtte zich vervolgens weer op haar man. 'Ach, het zijn geen rare ideeën. Tegenwoordig gaat iedereen er toch op uit. En ze kan het doen, dus waarom zou ze niet gaan?' Frances had het nooit echt leuk gevonden dat ze haar dochter weinig zag, maar ze was trots wat ze allemaal ondernam. Wat ze er van te horen kreeg dan.

Lexi moest lachen om Jay's opmerking. Ooit wilde ze trouwen, maar nu nog niet. Ze voelde zichzelf nog te jong om te trouwen. Eerst wilde ze haar studie afronden en een goede tijd samenwonen voordat ze aan trouwen zou denken. 'Kom, laten wij ze ook maar feliciteren, voordat de rij nog langer wordt dan dit alleen al.' Ze ergerde zich mateloos aan Thomas' gedrag, maar ze probeerde er niet al te veel over na te denken.

Isobel moest lachen en knikte. 'Frances overtreft zichzelf altijd. Ik kan haar nog steeds niet genoeg bedanken.' gaf ze toe. Ze wist niet hoe vaak ze haar schoonmoeder wel niet had omhelst en bedankt voor de prachtige jurk, want dat was het: hij was werkelijk prachtig. Ze voelde zich net de prinses die ze vroeger altijd al had willen worden. Nadat ook Joe haar had gefeliciteerd, kraakte ze haar nek even en keek Woody lachend aan. 'Komt er ooit een einde aan die rij?' grapte ze. Natuurlijk wilde ze nu gewoon even alleen zijn met Woody, maar dat zou niet kunnen voordat ze iedereen uit de rij hadden gehad - en die was nogal lang.

Noah werd mee de andere kant op getrokken naar de tafel vol met eten. Hij wierp een blik op de rij, waar hij Thomas en zijn zus zag staan. 'Gaan we nou serieus Thomas de hele avond ontlopen?' vroeg hij. Op zich vond hij dat geen probleem - hij wilde liever geen confrontatie aangaan op iemand anders zijn bruiloft, maar hij vond op z'n minste dat Elle nog wel het meeste recht had om ze nu te gaan feliciteren en daardoor moest ze zich niet laten tegenhouden door Thomas. 'Ja, laten we dat maar doen dan. Zo te zien zijn ze voorlopig nog niet klaar daar.'

Logan pruilde als een klein kind en keek naar het gelukkige stel. Het zou leuk zijn als Logan en Frances hun kleinkinderen nog lang mee mochten maken, maar het leek hem nou ook weer niet dat Woody en Isobel nú al kinderen moesten gaan nemen. 'Wie weet,' mompelde hij dus enkel en dronk weer van zijn wijn. Frances en hij hadden nogal wat discussies gehad rond het reizen van Elle. Logan had haar steeds terug willen halen, zodat ze gewoon naar de universiteit kon en zij haar vaker konden zien, maar Frances had er steeds op gestaan dat het goed voor Elle was geweest. En nog steeds was Logan daar niet van overtuigd. Toen hij zijn jongste dochter zag, stond hij op en wuifde hij naar haar. 'Alex!'

Joe glimlachte toen Woody hem bedankte. 'Geen probleem.' Hij had het met veel plezier gedaan. 'Jij ook,' zei hij, toen Woody hem een fijne avond wenste en liep samen met Alex weer terug naar de tafel. 'Ze zien er inderdaad erg gelukkig uit.' Zelf was hij niet het type om te trouwen, maar dat betekende in zijn ogen niet dat hij niet net zo gelukkig kon worden als dat zij nu waren. 'Wil je misschien iets te eten? Ik zag net al van alles staan op die tafels daarachter.'

Elle nam een slok van de wijn en keek hem schuldbewust aan. 'Het is de dag van Woody en Isobel... Ik wil niet dat er dan eventuele problemen kunnen ontstaan.' Vluchtig vulde ze twee bordjes met eten voor Isobel en Woody, pakte ze nog twee wijnglazen erbij en ging aan een tafeltje zitten, zodat ze geduldig konden wachten op hun moment om Woody en Isobel te feliciteren. 'Dus, ben jij iemand die later gaat trouwen?' vroeg ze benieuwd en een tikkeltje plagerig en stopte een stukje fruit in haar mond die ze van het bord van Woody had afgepakt.

'Het enige wat ik wil zeggen is dat je je niet moet laten tegenhouden door hem.' zei hij, voordat hij ging zitten en zelf ook een stukje fruit van zijn eigen bord pakte. Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op. 'Geen idee, ik hoef niet perse te trouwen, maar ik ben er ook niet op tegen.' Eigenlijk had hij er niet vaak over nagedacht, hij was meer iemand die in het nu dacht. 'Maar stel ik ga trouwen, dan hoef ik niet zo'n gigantisch groot feest.' lachte hij en nam een slok van de wijn.

Elle dronk voorzichtig van haar wijn en dacht na over zijn woorden. 'Ik zou denk ik ook niet zo'n groot feest willen. Of überhaupt dat er zoveel mensen zijn. Ik vind mijn eigen familie, mijn partners familie en onze beste vrienden wel genoeg. Maar het idee van een bruiloft vind ik dan wel weer mooi. En al helemaal als je ziet hoe gelukkig Woody en Isobel zijn,' glimlachte Elle vol geluk en keek toen weer naar Noah. Zacht drukte ze een kus op zijn wang en daarna op zijn lippen. 'Ik zal proberen me niet te laten tegenhouden door hem,' stemde ze in.

Woody bedankte iedereen beleefd en glimlachte zoals het hoorde, maar hij was het helemaal eens met Isobel. 'Straks, dan hebben we alle tijd.' Met een glimlach gaf hij haar een kus en bedankte de volgende gasten. 'Heb je Elle gezien? Ik snap niet waarom ze nog niet langs is geweest?' Niet veel later viel zijn oog op Thomas die in de rij stond en met een ongemakkelijk blik keek hij naar Isobel. 'Ik had het je misschien eerder moeten vertellen, maar ik had niet gedacht dat hij zou komen. Ik heb Thomas uitgenodigd. Hopelijk vind je het niet te erg.' Verontschuldigend keek hij zij vrouw aan en wachtte op haar reactie.

'Graag. Ik barst van de honger. De plechtigheid was prachtig, maar het duurde en duurde maar!' Alex lachte en liep Joe alvast voor naar de tafel. 'Ik wilde je trouwens nog wat vragen.' Ze wierp een verlegen blik over haar schouder en pakte voor hen beide een bordje. Ze hoorde echter dat haar vader haar riep en vervolgens werd ze onderschept door een of andere oudtante die haar wilde feliciteren met haar broer. Zo beleefd mogelijk bedankte ze haar en beantwoordde ze de daarop volgende vragen: Wat deed ze nu? Had ze al een vriend? Woonde ze weer bij haar ouders?!

Frances lachte geamuseerd om het gezicht van haar man. Ze hadden zo hun meningsverschillen gehad over Elle's doen en laten. Maar op het moment was ze thuis en gelukkig en dus waren al die ruzies al snel vergeten. 'Misschien moeten we zo Alex verlossen van de familieleden zodat ze wat rust heeft. En die arme Joe.' Frances lachte weer en dronk nog wat van het drankje. 'Ik weet niet of ik lang op kleinkinderen kan wachten, nu die van ons één voor één hun eigen thuis krijgen,' vertrouwde ze aan Logan toe.

Logan keek hoe Alex werd onderschept door een oudtante van Frances - een familielid die hij vaak vermeed bij familiegelegenheden - en ging dus weer zitten. Logan zuchtte en wreef met zijn hand over zijn gezicht. 'Ik vrees dat je gelijk hebt, Frankie. Ik ga trouwens Joe en Alex eens verlossen!' Hij stond op en liep naar de twee toe. Al snel had hij de oudtante afgewimpeld en nam hij Joe en Alex mee naar de tafel waar Frances en haar moeder al zaten. 'Dus, we hadden het net over kleinkinderen!'

Isobel keek hem aan en fronste haar wenkbrauwen. Ze was er absoluut niet blij mee, maar ze kon niet boos worden op hem - niet hier en niet nu. Daarbij wílde ze ook helemaal niet boos worden, dus haalde ze haar schouders op. 'Zolang je niet verwacht dat er vanavond een verzoening komt is het prima.' Ze had het nog steeds niet zo op Thomas, maar ze haatte hem niet of iets in die richting.

'Op een verzoening zal het ook niet moeten komen, Isobel.' Thomas stond voor hun neus samen met Jay en Lexi achter zich. Hij vond het leuk ergens dat hij niet helemaal alleen had moeten komen. 'Alvast mijn excuses voor Elle haar gedrag.' Zij ontweek hem. Andersom maakte het niet veel uit. Buiten dat hij zin had om Noah kapot te maken. 'Gefeliciteerd met jullie huwelijk. Laat er veel en zeker en vast mooie kindjes van komen.' Hierbij glimlachte hij naar ze beide.

Woody zag aan haar gezicht dat ze het hier later nog wel eens over zouden hebben, maar nu probeerde hij het er maar het beste van te nemen. 'Bedankt voor het komen en maak je geen zorgen om Elle, ze vermaakt zich vast met Noah.' Hij glimlachte naar Thomas en bedankte vervolgens ook Jay en Lexi. Het was goed te zien dat die twee ook nog steeds samen waren. Van ver zag hij dat één van zijn vrienden naar hem zwaaide en hem wat probeerde te vertellen met uitbundige gebaren. 'Oh, Izzy, we hebben zo de eerste dans.' Hij lachte en sloeg zijn armen nerveus om haar heen.

'Ik ben blij dat we het daar in ieder geval over eens zijn.' merkte ze op richting Thomas, maar zei er verder niets over. Ze ging haar bruiloft niet laten verpesten door Thomas en daarbij had Woody graag gewild dat hij erbij was, en dat had zij ook moeten accepteren. 'Toch bedankt Thomas.' zei ze en bedankte zowel Lexi als Jay voor het komen. 'Ik hoop dat jullie nog een fijne avond hebben.' Ze draaide zich naar Woody toe en glimlachte. 'Rustig maar, zo erg is het niet.' lachte ze en drukte een kus op zijn wang.

Joe begon te lachen. 'Inderdaad, het duurde eventjes - maar dan heb je ook iets hè.' lachte hij, terwijl hij kleine amuses op zijn bord schepte. Nadat hij wat salade erbij had gevoegd, keek hij vragend naar Alex, die geen tijd kreeg om haar zin af te maken. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt, maar hij durfde er niet meer naar te vragen toen Logan hen van haar oudtante verlost had. 'Kleinkinderen?' vroeg hij fronsend en zette zijn bord met eten op de tafel neer. 'Ik weet niet of ik wel de geschikte persoon ben om deel te nemen aan dit gesprek.' grapte hij en nam snel een hap van de salade.