Het verlaten pad

Thomas staarde naar de grond bij haar woorden. Hij kon nog eens zijn leven niet voorstellen zonder zijn moeder. 'Hey, ik wil niet overkomen alsof ik er alles over weet en alsof het mij wat aangaat, maar mijn moeder is goed met mensen. Gewoon na haar vragen in het ziekenhuis; Zoe Starling-McKenzie. Ze luistert en kan beter advies geven dan een psycholoog en kost ook veel minder,' antwoorde hij met een sip glimlachje. 'Misschien wat voor Kate? Ze is zo lief en gevoelig voor zo ver ik me nog dat bal kan herrinneren. Ook een goede danspartner. Doe haar de groeten van me.'

Ze nam de naam goed in haar op en glimlachte toen dankbaar naar Thomas. 'Bedankt, dan zal ik eens doen. Ja, Kate is inderdaad breekbaarder en kwatsbaarder dan dat ik ben. Misschien stuur ik haar wel naar je moeder toe.' Ze zuchtte en lachte toen. 'Ben jij met mijn zusje naar het bal geweest, een keer? Wat leuk! Oh, nu voel ik me de trotse, oudere zus,' giechelde ze.

Thomas schudde zijn hoofd van niet. 'Nee, niet perse. Het was het lentebal hier in Mystic Falls dus ik heb haar ten dans gevraagd. Er waren vee zonder een date en daar was ik een van, maar Kate had er wel eentje. Een dans werder er toch twee.' Thom was vrij sociaal als hij het zo mocht zeggen. Hij had geen schrik van nieuwe mensen. 'Jammer dat ik nooit met haar oudere zus heb mogen dansen anders kon ik een vergelijking maken...' lachte hij om zijn eigen, flauwe, grapje. 'Waar ga je heen als ik vragen mag?'

Maia wuifde met een lach zijn woorden weg. 'Kate is veel leuker dan dat ik ben, geloof mij maar.' Ze keek hem aan en dacht even na. Tja, waar ging ze eigenlijk naartoe? 'Eigenlijk was ik gewoon van plan rondjes te gaan lopen, alhoewel een kop koffie me ook wel goed doet na een stuk lopen.' Ze deed haar handschoenen weer aan toen de zon wegtrok en het weer daardoor weer guurder werd.

Thomas glimlachte even naar haar. 'Ik ga nu echt als een engerd klinken... Zou je het erg vinden als ik je gezelschap houd? Wie niet waagt, niet wint.' Hij zette zijn iPod uit en verwarmde zijn handen in zijn zakken. Ook hij had handschoenen bij. Eigenlijk liep hij altijd met een klein rugzakje rond. Alles wat hij nodig had zat erin zoals geld, pas en klein verbanddoosje. Het moest altijd van zijn opa... Je wist maar nooit en hij had gelijk.

Ze keek hem aan en glimlachte opgewekt. 'Natuurlijk niet! Ik zag er al tegenop om in mijn eentje iets te moeten drinken.' Ze zette ook haar muts op en liep verder. Haar moeder had vandaag een goede dag, ze was heel helder en had nog met Maia gesproken. Haar dag kon dus niet meer stuk. 'En, zijn er nog spannende dingen in Mystic gebeurd toen ik weg was? Gave feesten en dergelijke?'

Thomas haalde bedenkelijk zijn schouders op. 'Niet verontrustend in ieder geval. En emh.. Je hebt ons mooie Kerstgala gemist, maar anders dan mooi was het niet. Je-weet-wel... Niet zoals dit dorpje ooit heeft.' Maia zou vast en zeker herkennen over wat soort feesten hij het had; de wilde studentenfeesten. 'Waar wou je wat gaan drinken dan?'

'Nee, schoolfeesten waren nooit zo spetterend, he?' knikte ze instemmend. 'Ik ben ook benieuwd wat ze met valentijnsdag gaan doen. Ik vond het jammer dat ik vorig jaar niet kon, ik hoorde dat het nogal spetterend was, met het openlucht feest!' Ze zat toen met haar neus in de schoolboeken en moest haar zusjes enthousiasme maar aanhoren. Zo voelde het alsof ze er toch een beetje bij was geweest. 'Aan de rand van het bos is er zo'n klein caféetje. Je kent het vast wel!'

Thomas knikte. 'Ik heb wel van het café gehoord, maar ben er nog nooit geweest. Weet je de weg?' Hij dacht even aan vorig jaar. Toen date hij Anna van het cheerleadingteam. Een prachtig meisje met lange zwarte lokken en mooie lange benen. Het was leuk zolang het had geduurd. 'Ze gaan een kermis doen. Altijd leuk natuurlijk.'

NEW 

Kleine zweetdruppeltjes liepen over Isobel's voorhoofd. De muziek dreunde door haar koptelefoon haar oren in en ze neuriede zelfs zachtjes mee. Het was een koele lente avond, in haar ogen perfect dus om te gaan hardlopen. Zowel haar moeder als haar vader waren niet thuis en haar broertjes waren bij haar tante, dus had ze de tijd om een heerlijke grote ronde te lopen. Ondanks dat het turnseizoen bijna afgelopen was, moest ze haar conditie door de zomer heen wel behouden. Dat betekende dus veel hardlopen, stretchen, buikspier oefeningen en ga zo maar door.

Sophie had thuis wat vrienden uitgenodigd, dus was Stephen snel het huis ontvlucht. Zijn enige vriendin tot nu toe was Kate en verder had hij niet echt de moeite gedaan om met mensen bevriend te raken. Hij had zijn sportkleding aangetrokken en was nu door het bos aan het hard lopen. De trainers van de vechtsporten op de school hadden interesse in hem getoond, maar hij moest nog hard trainen, voordat hij in het team mocht.

Uitgeput ging Isobel tegen een boom aanstaan en haalde een bidon uit de riem die ze om haar middel had gebonden. Ze had hem ooit van haar vader gekregen toen ze meer interesse begon te tonen in hardlopen. Sindsdien had ze dat ding altijd bij: hij had een vakje voor je telefoon, iPod, bidon en er was nog genoeg ruimte voor andere dingen. Met haar arm veegde Isobel het zweet weg en draaide ze het volume van haar muziek zacht. Soms was het ook gewoon heerlijk om naar het geluid van de natuur te luisteren, zoals nu.

Stephen had zijn oordoppen ingedaan en besloot om een sprintje te trekken. Gewoon om te zien of hij het nog steeds zo goed kon als eerst. Dus nam hij een sprint, maar voelde al snel zijn spieren protesteren en zijn shirt nat worden. Hijgend stopte hij midden op het pad en veegde zijn voorhoofd af. Op hetzelfde moment zag hij een meisje staan, die zo te zien ook aan het hardlopen was. 'Oh, hey,' zei hij verbaasd.

De rust die om Isobel heen hing, werd verstoord door een bezweette jongen, die blijkbaar ook aan het hardlopen was. 'Hé,' zei ze en keek hem nieuwsgierig aan. Ze had in eerste instantie niet verwacht dat ze iemand tegen zou komen, maar aan de andere kant: het was fantastisch weer, dus ze was vast en zeker niet de enige die zin had om wat rond te dwalen in de natuurlijk. 'Het is heerlijk weer voor een sprintje, vind je ook niet?'

Bij haar vraag trok hij een wenkbrauw op. 'Een beetje warm, niet waar? Of het ligt aan mij, ik zie er toch een stuk bezweter uit dan jij,' grinnikte hij sarcastisch en bukte ondertussen om zijn veters te strikken. 'Maar het weer is inderdaad prima, als je bedenkt hoe het hier de rest van de maand is geweest,' mompelde hij. Waar hij vandaan kwam was het stukken warmer. 'Ik ben trouwens Stephen,' begroette hij mompelend.

'Daar heb je dan wel weer gelijk in. Maar ach, beter wat warmer dan die vrieskou van de afgelopen tijd. Het is dat we weten dat het lente is, anders had ik toch echt gedacht dat we nog in de winter leefde.' Soms was er een enkele dag dat het weer heerlijk was, maar daarna verdween het weer en daalde de temperaturen - helaas. 'Ik ben Isobel, nieuw hier?'

Ongelovig lachte hij bij haar vraag. 'Wauw, ik dacht dat iedereen elkaar kenden in dit dorp. En dat ze dan precies wisten wie er nieuw zou zijn. Weer een vooroordeel verdwenen.' Hij stak zijn hand uit. 'Ik ben Stephen en ik ben inderdaad nieuw. Ren je hier weleens vaker? Er is me verteld om niet op dit tijdstip en later in het bos te zijn... Maar ja, een paar borden met wat namen schrikt mij niet af.' Hij rekte zijn armen en keek in afwachting haar reactie af.

Isobel grinnikte. 'Er zullen wellicht mensen zijn die iedereen in het dorp van binnen en van buiten zullen kennen, en dus ook weten wie er dus nieuw is en wie niet. Maar ik ben niet zo'n control-freak.' grijnsde ze en haalde haar schouders op. 'Ik kies eens in de zoveel tijd een nieuwe route uit om te lopen, dit wordt vanaf nu mijn standaard ronde. En over die verhalen, ach wat kan ik ervan zeggen. Je moet ze niet allemaal even letterlijk nemen, maar het wordt inderdaad aangeraden om rond middernacht hier niet meer rond te lopen.' Ze kon natuurlijk doodleuk zeggen dat het allemaal waar was, maar het enigste wat hij dan waarschijnlijk zou doen, was haar uitlachen. 'Het is maar net wat je zelf wel en niet wilt geloven.'

'Nou, dan denk ik dat het hele dorp bestaat uit zulke freaks... De eerste dag dat ik hier naar school ging, het voelde alsof ik een leeuw in een dierentuin was die ontsnapte. Iedereen staarde mij en mijnn stiefzus aan,' grinnikte hij, 'of dat kwam misschien door onze knappe looks.' Quasi-verwaand haalde hij een hand door zijn haren en glimlachte speels naar haar. 'Nou, ik geloof er helemaal niets van. Hoe zijn die verhalen ooit ontstaan in dit dorp?'

Isobel grinnikte. 'Ach je weet hoe dat gaat in van die kleine stadjes. Er verdwijnt iemand en iemand anders hangt een verhaal op over bloed-drinkende monsters. Er hoeven maar een paar mensen te zijn die het geloven en daar heb je je folklore.' Helaas waren ze dit keer nog eens waar ook. 'Ik kan je wel eens wat legendes vertellen als je het interessant vind, maar verwacht er niet teveel van hoor.' lachte ze.

Stephen fronste en dacht na over de woorden van Isobel. Hij had al veel vooroordelen over kleine stadjes, maar dit sloeg alles: stomme folklore verhalen die nergens op sloegen. 'Ja... Ja, eigenlijk wil ik ze wel horen,' zei hij en keek haar aan met een glimlach. 'Dan heb ik eindelijk wat gespreksstof als ik met iemand uit het dorp praat,' lachte hij en liep ondertussen verder, verwachtend dat Isobel hem zou volgen.

Isobel begon te lachen. 'Let op tegen wie je praat hoor, ander hoor je dadelijk de ene complottheorie na de andere. Er wonen nogal wat fanaten in het dorp. Zelfs mensen die hier enkel naartoe zijn gekomen vóór die folklore. Ach, je moet alles maar met een korreltje zout nemen.' verzekerde ze hem. Zolang hij bleef geloven dat het niet echt was, zat het wel goed, enkel bracht hij zichzelf dan ook in gevaar.

'Maar, niet lullig bedoeld, als zoveel mensen er echt in geloven, dan moeten er wel erge dingen zijn gebeurd... Zijn er echt zoveel mensen verdwenen?' vroeg Stephen fronsend. Er waren rare dingen gebeurd in dit dorp, realiseerde hij zich. 'Maar, vertel eens een verhaal. Nu heb je me benieuwd gemaakt ook,' lachte hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En daarna mag je me eens wat vertellen over jezelf.'

Isobel keek hem aan en knikte. 'Er zijn aardig wat mensen verdwenen ja, de laatste tijd niet meer zoveel, maar zo'n twintig jaar geleden zijn er aardig wat moorden gepleegd, mensen verdwenen in de bossen op klaar lichte dag. Er zijn zelfs mensen die beweren dat er ontvoeringen zijn geweest.' Isobel wist dat een deel van de verhalen waar waren, maar zelfs zij geloofde niet alles. 'Oké, er schijnt dus dat er in diezelfde periode een groep vampieren in de stad was komen wonen. Ze noemen zichzelf "de Originals" omdat ze blijkbaar de eerste vampieren waren die er bestonden. Ze waren gecreëerd door een heks, hun moeder om precies te zijn, omdat ze haar kinderen niet kwijt wilde. Eens in de zoveel jaar komen ze terug, terroriseren ze de boel een beetje, en verdwijnen daarna weer.' Ze keek hem aan en lachte. 'Dat soort verhalen gaan dus rond in deze stad. En iets over mezelf... vraag maar raak, wat wil je weten?'

Stephen keek haar ongelovig aan en barstte toen in lachen uit. 'Wat een vreselijk verhaal!' grinnikte hij, terwijl hij zijn buik vast hield, en legde zijn hand op Isobels schouder. 'Beste Isobel, jouw dorp heeft wel fantasie, dat moet ik toegeven. Laten we maar snel op jouw overgaan.' Hij glimlachte naar haar en beet bedenkelijk op zijn lip. 'Gewoon... Leeftijd, woonsituatie, hobby's, dromen... Begin daar maar eens mee.'