Het muzieklokaal.

Het is een groot lokaal met allerlei verschillende muziek instrumenten uit veel verschillende landen. Het is een goede plek om inspiratie op te doen. In de hoek is een deur die je leidt naar een geluidsdicht hok, waar je zo hard kan drummen, zingen of wat je dan ook wilt doen zonder dat iemand je kan houden.

Het was woensdag en dat betekende dat Joe een korte lesdag had. Ook had hij gezien dat de lerares die normaal muziek gaf vandaag niet aanwezig was en dat gaf hem mooi de kans om in het muzieklokaal te oefenen. Hij had zijn gitaar meegenomen van thuis en zat nu wat te tokkelen. Hier oefenen gaf hem veel meer rust dan thuis, waar hij wist dat zijn moeder hem kon horen: iets wat hem ontzettend op zijn zenuwen werkte.

Alex liep door de gangen van de school. Ze had een tussenuur en had besloten om vooral geen huiswerk te maken. Dus slofte ze door de gang. Ze was met haar gedachten bij iets heel anders, totdat ze muziek uit het lokaal hoorde dat haar erg bekend in de oren klonk. Voorzichtig opende ze de deur en keek door een spleetje naar binnen. Met een lach zag Alex Joe zitten en ging ze geluidloos naar binnen om hem niet te storen.

Joe was zo gefocust op zijn gitaar dat hij niet eens doorhad dat Alex het lokaal binnen kwam lopen. Pas toen hij na een tijdje opkeek zag hij haar en stopte hij abrupt met spelen. 'Hoelang stond je daar al?' vroeg hij, eerst serieus, maar daarna begon hij te grijnzen. Ergens vond hij het niet eens zo erg dat Alex hem gehoord zou hebben - ze kende hem toch goed genoeg.

Alex kon er altijd van genieten als Joe speelde. Hij was écht goed. Helaas besefte hij dat zelf niet én was hij nogal nerveus om te spelen in het bijzijn van anderen. 'Niet lang.' antwoordde Alex met een onschuldig lachje en ging toen tegenover Joe op een pianokrukje zitten. 'Maar lang genoeg om te horen dat je super geweldig goed bent.' Ze vond het heerlijk Joe zo te plagen.

Joe keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en schudde zijn hoofd. 'Ik ben niet super geweldig goed.' verzekerde hij haar en zette zijn gitaar in een standaard. 'En hoe gaat het met Alex?' Hij keek haar nieuwsgierig aan en draaide een rondje op het krukje waar hij opzat. 'Vroeger hadden we ook zo'n ding thuis en als ik de kans kreeg draaide ik er de hele dag op.' grinnikte hij en haalde het beeld voor zich. Van zijn pa mocht het altijd, zijn moeder daarentegen vond het nooit echt een goed idee.

Alex lachte. 'Natuurlijk wel en anders ben je gewoon beter dan alle anderen.' En beter dan dat zij was. 'Prima hoor! Met jou dan?' Grinnikend keek ze toe hoe Joe op zijn krukje draaide en deed zijn voorbeeld na. Alex werd er duizelig van en stopte dus maar, om te voorkomen dat ze niet van het krukje afviel.

Grijnzend haalde hij zijn schouders op. 'Ik had gehoopt dat m'n pa dit weekend weer eens thuis zou zijn, maar helaas.' Niet veel mensen wisten hoe hij zich voelde over dat hele gebeuren met zijn pa, Alex was echter een uitzondering daarvan. 'Maar verder gaat het wel goed hoor.' verzekerde hij haar met een glimlach en besloot niet meer in te gaan op het feit dat hij wel of niet goed was: Alex zou toch wel volhouden dat ie goed was en het was onmogelijk om van haar te winnen.

'Oh, hoe lang is het al wel niet geleden dat hij is geweest?' Alex keek verbaasd. Ze wist van Joe's vader, maar ze kon het niet maar niet begrijpen. Hoe kon een vader nou zomaar niet thuis komen? Ze wist dat ze het getroffen had met haar ouders. Alex wilde Joe zich niet ongemakkelijk laten voelen en ging dus maar over op iets anders: 'En hoe was de gitaar les?'

Joe haalde zijn schouders op. 'Een paar weken, anderhalve maand - zoiets.' Hij nam nog niet eens meer de moeite om het bij te houden, hij zou wel zien wanneer hij eens een keertje zou komen opdagen. 'Vreselijk.' lachte hij. 'Die vrouw behandelde me alsof ik een vijf jarige was en nog nooit een gitaar had aangeraakt. Ik citeer: "Nou Joe, vandaag beginnen we met één simpel akkoord." Man, de vrouw was echt niet helemaal lekker in d'r hoofd volgens mij.'

Alex bekeek Joe's gezicht. Ze had medelijden met hem, want ze wist dat het hem veel deed. Zij zou het zelf ook vreselijk vinden als haar vader wekenlang weg was. Alex lachte om zijn verhaal over de gitaarles. 'Wat zonde! Je had in die tijd vast zelf veel meer kunnen leren.' Met een glimlach kwam Alex van haar krukje af en liep naar de piano om daar plaats te nemen. Ze kon geen instrumenten bespelen, maar ze luisterde er graag naar en zong wel eens mee. 'Nog wat aners meegemaakt deze week?'

'Ach, het was wel komisch om eens mee te maken, niet waar?' In het begin baalde hij er van, maar achteraf gezien was het best wel komisch geweest. 'Toen ik terug kwam van gitaarles zat er een jongen op het stadsplein te jammen en toen hebben we samen was gespeeld, was wel gaaf - als we t nog eens doen zal ik t wel tegen je zeggen, dan kan je misschien komen kijken als je dat leuk vind.' stelde hij voor en ging naast haar op het veel te grote piano krukje zitten. 'Ik vraag me altijd af waarom ze die dingen zo gigantisch groot maken.

'Dat klinkt echt super! Natuurlijk kom ik dan kijken!' Alex glimlachte trots naar Joe. Ze had niet gedacht dat hij zomaar met iemand op straat zou gaan spelen, maar hij had het toch gedaan. Zij zelf zou daar nooit genoeg moed voor hebben. Afwezig drukte Alex een toets in. Een C, als ze het goed had. 'Hmm, goede vraag?'

Joe grinnikte even en drukte een paar toetsen in. Hij wist slechts één enkel liedje op de piano en verder kwam het aan op gitaar. 'Wacht, soms spelen ze toch dingen met z'n tweeën? Volgens mij is het daarvoor?' opperde hij ineens. Dat zou eigenlijk nog wel een ontzettend logische verklaring zijn. 'Of ze gaan er gewoon vanuit dat pianospelers ontzettend dik zijn - dat kan natuurlijk ook.' grijnsde hij.

Alex lachte weer en gaf Joe een duwtje met haar schouder. 'Het zal er vast wel iets mee te maken hebben dat die pianisten altijd zo bewegen als ze spelen.' Alex zette haar armen zo ver mogelijk uit elkaar op wat toetsen en schoof op het bankje heen en weer om de uiterste toetsen te bereiken. Het klonk nergens naar en als Alex te hard duwde zou ze Joe misschien nog van het krukje afgooien.

Joe begon te lachen. 'Ja, dat zou inderdaad ook nog kunnen ja.' Ach, wat maakte het eigenlijk ook uit. 'We moeten binnenkort echt weer eens iets gezelligs gaan doen samen! Dat hebben we al veel te lang niet gedaan.' Hij stond op van het krukje en liep een rondje door het lokaal heen. Best bizar: iedere keer als hij hier liep zag hij weer nieuwe instrumenten hangen.

'Deal! Het is ook zo druk in het eerste jaar. Nooit gedacht dat ik zoveel aan school moest doen.' verzuchte Alex en ging in het midden van het krukje zitten toen Joe opstond. 'Joe?' Bedenkelijk legde ze haar vingers op enkele toetsen. 'Zou je mij wat kunnen leren op de gitaar? Gewoon wat akkoordjes. Net zoals die vrouw?' Misschien zou het wel niets worden, Alex was nou eenmaal een langzame leerder, maar tegelijkertijd leek het haar erg leuk.

Joe begon te grijnzen. 'Je gaat het nog lastig krijgen, geloof mij maar - het eerste jaar stelt niets voor vergeleken met de andere jaren.' zei hij tegen haar en knikte vervolgens enthousiast. 'Ja tuurlijk! Kom zitten.' Hij wees naar een kruk en pakte zijn gitaar weer behendig op. 'Eerst maar wat losse akkoorden en dan misschien een simpel liedje ofzoiets, lijkt je dat een goed idee?'

Alex keek Joe met grote ogen aan. Ze kon het nu al bijna niet bijhouden. Al die onvoldoendes, ze vond het verschrikkelijk. Haar gezicht klaarde op toen Joe er mee instemde en snel kwam ze bij hem zitten met een gitaar die tegen de muur stond. Ze wist hoe ze hem vast moest houden en hield hem in haar handen. 'Ja, meester. zegt u het maar meneer.' Met een lach keek ze naar Joe op.

Joe begon te lachen, zette zijn gitaar terug en ging achter haar staan. 'Oké, voor een D-akkoord zet je je vingers hier neer.' Hij zette zijn vingers op haar gitaar en zette met zijn andere hand haar vingers naast die van hem. 'En nu met je andere hand sla je de snaren aan.' Hij haalde zijn eigen vingers weg en keek wat ze ervan maakte.

Alex beet op haar lip en spande zichzelf in om het in één keer goed te doen. Maar het lukte toch niet meteen. Het akkoord klonk vals en Alex keek Joe onzeker aan. 'Dat was fout hea? Dat klonk echt niet goed.' Ze grinnikte en probeerde het nog een keer, maar bij iedere poging werd het slechter. 'Oh, nee, wat doe ik fout?'

Joe begon te lachen bij haar pogingen. 'Je moet niet zoveel spanning erachter zetten, gewoon rustig met je vinger over de snaren heen gaan. Kijk, zo.' Hij zette zijn eigen vingers neer en sloeg het akkoord aan. 'Ik kon het de eerste keer ook niet hoor,' stelde hij haar gerust en pakte zijn eigen gitaar op. 'Veel oefenen,'

'Oke, oke. Niet te veel spanning.' Alex bleef proberen totdat het een beetje redelijk klonk. Natuurlijk niet zo zuiver als Joe, maar het was in ieder geval niet meer vals. 'Maar jij hebt talent. En ik niet.' Ze lachte naar Joe en keek hoe hij speelde. Het zag er zo veel makkelijker uit als hij het deed, dat ze bijna wanhopig werd van haar eigen pogingen. Maar ze was geen Lewis als ze niet doorzette.

'Jij hebt ook talent Alex.' zei hij streng tegen haar en glimlachte. 'Als je wilt kan je wel één van mijn oude gitaren meenemen om te oefenen.' stelde hij voor aan haar en speelde verder op zijn gitaar. 'En dan kan je dit ook spelen.' zei hij ondertussen en sloeg het laatste akkoord aan. 'Het is makkelijker dan dat het lijkt, vertrouw me maar.

'Ja, zou je dat niet erg vinden? Het lijkt me wel heel leuk.' Alex keek Joe met een opgewekte glimlach aan. Als er iemand was die Alex in opperste stemming bracht, dan was het Joe wel samen met Ruby. Alex was erg dankbaar dat ze hen als vrienden had, want zonder hen stelde ze toch niet zo veel voor. 'Doe maar zo, jij bent geboren met een gitaar in je handen, dus het is zeker makkelijk voor jou!'