Het muzieklokaal.

Alex klemde haar kaken op elkaar en staarde Joe met een dubbelzinnige blik aan. Ze zag hem eindelijk weer eens, maar hij leek nog steeds even geraakt en zelfs boos. 'Het spíjt me! Wat wil je dat ik nog meer doe? Ik wil je niet kwijt, zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om dat te voorkomen?' Haar stem was eerst ruw en hard, maar brak daarna en was slecht een fluisterende smeekbede. Ze had Joe nodig.

'Snap je dan niet dat iedere keer als ik je zie, ik eraan herinnerd wordt dat ik de jongen was die dik werd afgewezen? Dat ik eraan herinnerd wordt dat jij niet hetzelfde voelt voor mij? Dus je kan niets anders doen, en je kan het niet voorkomen. Ik wordt er gek van dat het me blijft achtervolgen en het is niet zomaar iets wat ik kan vergeten!' Zijn stem was hard geworden en op het einde schreeuwde hij zelfs. Niet dat Joe wilde schreeuwen, maar zijn emoties namen de overhand.

Alex keek hem met een verbeten uitdrukking aan en wendde haar blik af toen zijn stem overging in een schreeuw. Ze wilde dit helemaal niet horen. Met trillende stem gaf ze haar weerwoord. 'Dan hoef je me nog niet in de steek te laten.' Ze wist dat het enigszins egoïstisch was om zo op zijn schuldgevoel in te spreken omdat zíj niet afgewezen was, maar ze voelde zich zo alleen.

'Wie is hier nou degene die iemand in de steek heeft gelaten?' vroeg hij met een koude stem en sloeg zijn armen over elkaar. 'De laatste keer dat ik het checkte was ík dat in ieder geval niet.' Hoe durfde ze zo aan zichzelf te denken en niet aan anderen? Dat zij hem niet kwijt wilde was haar probleem, niet dat van hem.

Alex deed een stap naar voren en knipperde de tranen vol ongeloof, woede en verdriet weg. 'Is dat het? Is dat alles? Je claimt dat ik veel voor je beteken en dan laat je me links liggen als ik je niet zie zoals jij mij ziet?' Ze proefde bloed in haar mond en had waarschijnlijk op haar tong gebeten, maar ze was te druk met Joe bezig om het te merken. 'Ga je nu maar gewoon achter een ander meisje aan? Aangezien ik toch niet van waarde voor je lijk te zijn!' Haar volume steeg naar dezelfde hoogten als die van Joe.

'Wat zou jij doen Alex? Denk je werkelijk dat het zo makkelijk is om los te laten wat er gebeurd is? Dat ik nu gewoon kan denken "Oh, ze vind me niet leuk - laat ik doen alsof er niets gebeurd is en weer vrolijk vrienden met elkaar zijn." Ik weet niet of je ooit écht verliefd bent geweest, maar zo werkt het niet Alex. Zo makkelijk is het niet.' zei Joe en liep naar haar toe. 'Wacht maar tot jij een keer verliefd bent en keihard wordt gedumpt, dan piep je wel anders, want het blijkt maar weer dat je niets van die liefde afweet.'

'Dat is niet eerlijk!' schreeuwde Alex boos in zijn gezicht en gaf hem gefrustreerd een duw. 'Waarom moest je dat zeggen? Ik wist niet dat jij zó gemeen kon zijn, Joe!' Ze keek hem ziedend van woede aan en moest haar handen samenknijpen om te voorkomen dat ze hem zou slaan. Zijn woorden hadden haar diep geraakt en haar humeur was nu extra gevoelig voor al die woorden.

'Het is de waarheid Alex en ja de waarheid is wreed.' Ja, de waarheid was hard, maar het was waar. Ze wist waarschijnlijk niet hoe het voelde om zo hard naar beneden gehaald te worden door iemand anders. Maar daar zou ze nog wel achter komen. Hij wílde niet gemeen doen, maar het maakte alles zoveel makkelijker voor hem.

Alex stond op het punt om te gaan gillen of om te gaan huilen of om in elkaar te zakken, maar ze bleef op haar plek staan en sloeg haar armen om haar middel heen. Ze bleef Joe zonder enige expressie aankijken en hield haar eigen woede, verdriet en spijt tegen. Hoe kon hij ineens zo oneerlijk zijn tegenover haar? Had ze dan moeten liegen tegen hem en moeten doen alsof ze hem zo had gezien?

Joe keek haar op dezelfde emotieloze manier aan. Het liefste zou hij in haar armen willen vallen en willen huilen. Maar hij was een man, en mannen deden dat niet. Daarbij had het toch geen nut om zoiets te doen. Ze zou hem altijd als een "goede vriend" zien en dat idee kon hij niet verdragen.

Alex hoopte en smeekte dat hij niet meer zo zou doen. Het was zo niet Joe. Tenminste zo was hij nooit tegen haar, maar het bleek maar weer eens dat ze te naïef was geweest. 'Fijn, prima, als jij mij niet meer wilt zien dan val ik je ook niet meer lastig. Dus ga maar weg, Joe. Ontwijk het probleem maar. Het kan me nu ook niets meer schelen.' zei ze onverschillig terwijl ze zijn blik vast hield.

'Het kan je wel schelen, je doet alleen alsof het je niet kan schelen. Ik ken je lang genoeg om te weten dat je nu van binnen gebroken bent door wat ik heb gezegd.' Hij kende haar goed, misschien wel té goed, of tenminste dat dacht hij. Hij dacht dat er meer was dan dat er in werkelijkheid was en dat was zijn valkuil geweest.

'Houd je mond, Joe. Ik ben het beu. Ik doe toch niets goeds. En jij ook niet.' Alex keek hem van onder haar haar aan en liep toen naar haar tas om die op te pakken. Ze dacht niet dat hier nog iets goeds uit zou komen. Ze had hem nooit nú op moeten zoeken. 'Ik ga wel weg. Ik blijf uit je buurt totdat we beiden normaal kunnen doen.' Ze klonk kil en misschien zelfs gemeen, iets wat helemaal niet bij haar paste.

'Wie loopt er nu weg voor haar problemen? Ik ben hier nog steeds, even om dat duidelijk te maken.' zei hij zacht en ging op de piano kruk zitten. 'Maar goed, als jij dat wilt dan zal ik je wel een tijdje niet meer zien denk ik.' Joe wist niet wat hij zelf wilde en hij wist ook niet meer wat hij nou allemaal had gezegd vandaag. Waarschijnlijk was het één grote hoop vol tegenstrijdige quotes die hij had geroepen, maar het boeide hem allemaal niet meer. Het enige wat hij echt wilde, was weten wat ze dacht. Hij wist niets, het enige wat hij haar na die avond had horen zeggen was "het spijt me" meer had hij niet uit haar mond horen komen. 'Is er iemand anders die je leuk vind?'

Alex klemde haar tas tussen haar handen en zag haar knokkels wit worden. Ze fronste diep en schudde haar hoofd. 'Dat heeft er niets mee te maken.' mompelde ze afwezig en keek nog een laatste keer op naar Joe. Ze kon niet helder nadenken met de volle maan zo dicht bij. Ze voelde het op haar gevoelens drukken alsof ze een of andere medicijn op had. Alex kon hier niet langer meer staan en rende zowat het muzieklokaal uit. Ze zou zich ziek melden en dan naar huis gaan. Ze had het al weer gehad voor vandaag en ze moest zich maar gaan voorbereiden op de komende dagen.

Gone

Nieuw

Alex stond met een dubbel gevoel voor de deur van het muzieklokaal. Ze wilde Joe heel graag weer zien. Ze miste haar beste vriend. Tegelijkertijd zag ze er zo tegenop om hem te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Ze wilde hem niet nog eens zo gekwetst zien. Ze wilde niet nog eens ruzie met hem maken zoals de laatste keer in dit lokaal. Twijfelend luisterde ze aan de deur of ze Joe hoorde spelen. Dan kon ze nog even van zijn muziek genieten voordat hij zou stoppen omdat hij toch nooitmeer voor haar zou willen spelen. En ondertussen kon ze ook nog al haar moed verzamelen.

Joe zat wat op zijn gitaar te tokkelen in het muzieklokaal. Hij had een tussenuur, beter zelfs: hij had twee tussenuren. Riley had hij niet kunnen vinden, dus had hij besloten om zichzelf weer eens af te zonderen in het lokaal waar hij altijd kwam als er niemand was waar hij bij kon zitten: zoveel vrienden had hij namelijk niet eens. Inspiratie had hij nog steeds niet, maar er kwam íets uit en dat was al een vooruitgang.

Alex klopte zachtjes op de deur, zodat ze Joe niet zou laten schrikken. Ze wachtte alleen niet op antwoord maar stapte het lokaal meteen binnen nadat ze had geklopt. Ze glimlachte spontaan. Dat bracht het beeld van Joe met zijn gitaar nou eenmaal teweeg bij haar. 'Hé Joe.' zei ze verlegen, alsof ze hem nog maar net kende. Zo voelde het de laatste tijd met Joe: dat ze elkaar pas net kende en ze opnieuw haar best moest doen om vrienden met hem te worden. Ze was toen ook het meisje geweest dat hem constant achterna liep, maar toen deed ze het onbewust en nu met een grote zorgvuldigheid en bezorgdheid.

Ergens had hij gehoopt dat Riley voor de deur stond, maar toen deze open ging kwam Alex tevoorschijn. Ietwat zuur keek hij haar aan. 'Hé...' mompelde hij en zette zijn gitaar weg. Was het nou nog steeds niet goed? Waarom kwam ze hem steeds opnieuw opzoeken, nadat ze hem vrij duidelijk had gemaakt dat ze absoluut niet in hem geïnteresseerd was? Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde tegen de achterkant van de stoel aan, wachtend tot ze iets zou gaan zeggen, want hij had absoluut geen zin om een gesprek te beginnen.

Alle moed en hoop die ze had gehad vervloog al meteen toen ze Joe's gezicht zag. Ze probeerde haar glimlach te behouden en ging op éen van de vele tafeltjes zitten. 'Hoe gaat ie?' vroeg ze benieuwd terwijl ze hem niet te lang aan probeerde te staren. 'Heb je nog wat geschreven?' Bij deze vraag wees ze naar zijn gitaar. 'Ik heb je zo lang al niet gesproken! Het is net alsof-' Ze kapte zichzelf af en lachte schouderophalend naar hem.

'Goed en nee.' mompelde hij en keek haar aan. 'Het is net alsof wat?' Als ze zo graag met hem wilde praten, moest ze wel praten en geen halve zinnen maken. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij uiteindelijk wat stroefjes en bekeek haar kort. Ze zag er goed uit, op zich. Hij had haar de laatste tijd eigenlijk niet meer zo vaak gezien en nu hij veel met Riley omging, dacht hij ook niet meer echt aan haar.

Alex keek Joe aan en zweeg enkele tellen. Kon ze hem wel vertellen dat ze hem miste? Alles wat ze zei zou hij zo verkeerd op kunnen vatten. Het was moeilijk om op die manier een gesprek te voeren. Ze besloot dat het het makkelijkst zou zijn als ze gewoon recht toe recht aan eerlijk was. 'Nou, alsof je geen vrienden wilt zijn. Ik mis je, Joe. Ik zie je niet eens meer in de pauzes. En ik weet niet of je wel wilt dat ik bij je kom zitten.' Ze veroordeelde hem niet. Ze beschuldigde hem ook nergens van, maar ze was slechts benieuwd. Waren ze alleen maar vrienden geweest omdat ze toen nou eenmaal niemand anders hadden?

Joe keek haar aan. 'Oh,' mompelde hij en haalde zijn schouders op. 'Ik heb gewoon niet zoveel tijd meer denk ik.' Hij wist donders goed waarom hij Alex minder zag. 1) hij probeerde haar zo goed mogelijk te ontlopen en 2) hij bracht veel tijd door met Riley. Heel erg veel tijd. 'Hoe gaat het met je weerwolven ding?' vroeg hij uiteindelijk om de stilte te verbreken - de rest van haar gestelde vragen negerend.

Alex slikte en hield haar teleurstelling met alle macht tegen. Ze mocht zich niet afgewezen voelen van zichzelf: zij had Joe afgewezen. Hij had dat niet bij haar geflikt. Maar betekende dat ze zo over zich heen moest laten lopen? Hoe graag ze Joe ook als haar beste vriend terug wilde, ze kon niet zichzelf alle schuld geven! 'Slecht. Een vriend had me namelijk beloofd om me te helpen, maar hij was er niet de laatste keer en ik weet ook niet of hij er de volgende keer wél is.' En zo ging ze toch nog over op de beschuldigingen.

'Je hebt genoeg mensen die je kunnen helpen Alex, daar heb je mij echt niet voor nodig. Je hebt je vader, je moeder en ik weet zeker dat zowel Elle als Woody bereidt zijn om je te helpen.' kaatste hij terug. Ze moest niet zo blijven zeuren over het feit dat hij haar zou helpen. Snapte ze dan niet dat alles binnen twee weken gewoon, whoppa weer normaal zouden zijn?