De Schooldokterkamer

Het domein van meneer Ivers. Hier komen de zieken binnen en verlaten ze de kamer weer op en top. Het ziet er nog precies hetzelfde uit als zo'n 20 jaar daarvoor.

Tara legde de hoorn neer en keek haar biologie leerkracht aan. Het voelde best ongemakkelijk om te weten dat hij de vriend was geweest van haar moeder. 'Ze is in de buurt dus ze zal me snel komen halen. Bedankt,' Dit keer voelde ze zich niet goed en dat niet om willen van het feit dat ze een weerwolf was. Gelukkig verstond hij dat ze zich echt niet goed vond. 'Mag ik u wat vragen? Zijn u en mijn moeder echt een stel geweest? We zijn nogal eerlijk tegen elkaar, maar ze heeft me voorgelogen een tijdje. Nu is ze daar mee gestopt dus daarom vroeg ik me af...'

Arthur

Arthur was voor het raam gaan staan en keek door het glas naar buiten toen Tara de hoorn terug op de haak legde. Normaal als er leerlingen ziek naar zijn kamer kwamen, kon hij ze wel helpen. Natuurlijk genas hij ze nooit helemaal met zijn krachten, dat zou opvallen, maar hij maakte het altijd wat minder erg. Maar tot Tara drong hij niet door en Arthur wist waarom. Hij keek om en glimlachte beleefd. 'Graag gedaan.' Haar volgende woorden verbaasden hem niet. 'Ja, dat heeft ze niet gelogen.'

Tara keek hem aan. 'Maar ze heeft wel tegen u gelogen. Niet waar? Nou ja, niet echt gelogen. Tommy was voor u. Raar dat je me nog eerlijke punten geeft,' plaagde ze hem lichtjes. Bij haar woorden klok er een dof klopje op de deur. Haar moeder leek inderdaad dicht in de buurt te zijn.

Spoiler:

Eleanor wachtte niet op een antwoord en stond meteen al binnen. Weer had ze een jurk aan zoals altijd daarvoor. Ook de hoge hakken waren onmogelijk weg te denken. 'Hey liefje,' Ze liep meteen naar haar dochter en streek even moederlijk over haar gezicht. Als iets haar wat kon schelen dan was haar dochter het wel. 'Ga maar naar de auto anders. Ik kom zo.' Hierbij keek ze naar Arthur. 'Bedankt, Arthur. Om voor haar te zorgen in die tijd dat ik niet hier geraakte.'

Arthur schudde zijn hoofd en wilde antwoord geven toen Eleanor al binnenkwam. Hij glimlachte naar haar en verbaasde zich weer over het feit dat Eleanor niet ouder leek te worden. Tenminste ze was volwassener, maar ze zag er nog steeds goed uit. 'Geen dank. Tara, als je rustig aan doet vandaag moet het zo weer beter gaan met je.' gaf Arthur als advies voor Tara wegging.

Eleanor had spijt het moment dat haar dochter naar buiten stapte en ze haar mond open deed om wat te zeggen. Arthur vond haar vast en zeker een mislukkeling; kind zonder vader, niet getrouwd en een vriend die veel te jong leek. 'Hoe gaat het met je?' Ze keek hem aan, maar glimlachte ook lichtjes. Het was raar om terug te denken aan hoe ze in een hemd van hem door zijn huis liep of hoe ze samen op bed hadden gelegen, praten en piekerd. Vooral de herrinering aan hun campeertripje kwamen terug naar boven; een gevecht tegen de muggen.

'Goed, goed. En met jou?' Arthur glimlachte beleefd terug naar Eleanor. Hij had nog steeds moeite om haar onder ogen te komen. De gebeurtenissen die tussen hen hadden gespeeld waren nog niet vergeten. Hoe graag hij zichzelf herinnerde aan die momenten, moest hij toch aan iets anders denken. Aarzelend keek hij naar Eleanor. Het was niet iets dat je zomaar op tafel gooide.

Eleanor bekeek hem. Hij was ouder geworden maar zag er nog steeds knap en netjes uit. 'Ja, geloof ik best. Je ziet er nog steeds goed uit.' Het kwam eruit zonder echt besef te hebben. Echter had ze helemaal geen spijt van haar woorden. 'Erg goed. Drukke job en Tara... Maar het is leuk.' Over Teoh bedacht ze maar niks te zeggen. 'God, dit voelt ongemakkelijker dan ik had gedacht.'

Arthur keek Eleanor kort zwijgend aan, maar lachte daarna zachtjes. 'Jij ook, Eleanor.' Hij speelde met een pen die hij op zijn bureau vond om de nervositeit te onderdrukken. Het was, zoals Eleanor het zei, erg ongemakkelijk. 'Ze lijkt veel op je, Tara.' Achter die opmerking zat zoveel meer betekenis dan in eerste instantie bleek.

Eleanor had gemengde gevoelens bij die opmerking. 'Hoe bedoel je?' Ze wist niet of ze het wel in de goede intentie moest opvatten. 'Misschien was het beter geweest als ze dat niet deed.' Ook deze woorden leken meer intentie te hebben dan bedoeld. Ze wou niet dat haar dochter dezelfde keuzes maakte als haar. Hoewel... Eleanor had voor haar ware jakob gekozen.

'Nee, ik bedoel het niet slecht.' wierp hij vlug tegen voordat ze het helemaal verkeerd op zou vatten. 'Ik bedoelde, dat-' Arthur wreef over zijn voorhoofd. Hij vond het vreselijk als hij niet uit zijn woorden kon komen. 'Eleanor, heeft Tara het gen van je overgenomen?' vroeg hij uiteindelijk directer dan hij van plan was geweest. Aarzelend keek hij haar aan. Arthur hoopte dat hij nu niet te ver was gegaan.

Eleanor keek hem opeens achterdochtig aan. 'Heb je dan proberen door te dringen bij mijn kind?' Haar armen sloegen zich over elkaa. Haar toon was slecht een verdedigingsmechanisme. 'spijtig genoeg wel, Arthur. En ik weet dat je je krachten waarschijnlijk voor goede doeleinde wilt gebruiken, maar gebruik het niet op haar. Ze staat buiten ons.'

Arthur zuchte toen hij de achterdochtige blik zag. Hij leunde tegen zijn bureau en schudde zijn hoofd. 'Ik ben een schooldokter, ik maak leerlingen beter, maar er zitten er bij waar ik niet tot door kan dringen, zoals Tara, en dat kan maar een paar dingen betekenen.' Hij keek Eleanor nog eens aan. 'Ik kan helpen, Eleanor..' Arthur had dat nog nooit eerder voorgesteld, maar hij zat nu zo in het wereldje van de mythes dat hij zeker kon zijn over bepaalde dingen die alles net wat makkelijker maakten.

Eleanor schudde haar hoofd en keek hem aan. 'Je hebt lang geleden duidelijk gemaakt Arthur dat je niets meer van me wilde weten. Ik wil dat ze zich levend voelt. De transformatie is geen pretje, maar ze moet zelf uitvinden wie ze is. Ik ben er om haar in het oog te houden, de pijn te verminderen en plezier met haar te hebben. Ik ben haar moeder. Niemand anders moet een stukje van die rol overnemen. Het is lief van je dat je niet rottig tegen haar doet omwille van dat ik je zoveel pijn heb gedaan in het verleden. Maar nee. Laat het zoals het is. Allemaal. Dat wou je.'

Arthur luisterde met een passief gezicht naar de woorden van Eleanor, maar ze deden zeer. Misschien had hij gehoopt dat die barrière tussen hen opgelost zou zijn, maar hij stond er nog wel degelijk. 'Dan spijt dat me. Ik wilde slechts helpen.' Arthur draaide zich om en ging achter zijn bureau zitten. Hij had nooit moeten hopen dat het nog oké tussen hen zou gaan.

'Wel, bedankt. Maar misschien hebben we ze niet nodig. Ik weet hoe je Igraine helpt met Lynn. En nu wil je opeensTara gaan helpen? Het voelt niet goed.' Ze nam haar tas rond de arm en staarde hem aan. Misschien was het minder pijnvol geweest als ze het echt helemaal hadden kunnen uitvissen die avond. Hij had nooit begrepen wat er nu echt gebeurd was.

Arthur keek Eleanor met een starende blik van zichzelf aan en schudde toen zijn hoofd. 'Nogmaals sorry, Eleanor. Ik bood slechts húlp aan.' Wat hem betreft was het prima, als ze het niet wilde dan was dat nu duidelijk. Het irriteerde hem echter dat ze er Igraine bij moest halen en Lynn. Dat had hier niets mee te maken, maar als ze het zo graag zag, was het haar probleem. Arthur had al lang geleden afgezworen om zijn acties altijd maar uit te moeten leggen.

Eleanor snapte nog steeds niet waarom hij niet met haar was. 'Weer lijk je wienig woorden te hebben, Arthur.' Tot zover hun liefdes relatie. Het was altijd zich vergelijken met Igraine om zo goed genoeg voor hem te zijn, maar ze was het nooit helemaal geweest. Hij hield van een ander en zo deed zij. 'Dan ga ik maar beter. Blijkbaar is het mij nog niet vergeven.' Ze stapte zelfzeker naar de deur. Na al die jaren leken ze nog steeds niet normaal te kunnen zijn tegen elkaar. Zij niet tegen hem en hij... Haalde het bloed onder haar nagels weer tevoorschijn. Ze wou niet dat Tara in het leven werd gesleept dat zij ook had gehad. Niet de angst, niet de drama en niet de waardeloze romances die erg dom en naif waren.

'Ik heb het je allang vergeven, Eleanor. Maar dat betekent niet dat het makkelijker tussen ons wordt.' Arthur keek naar haar rug en vouwde zijn handen samen. Het was altijd weer dat verwijt dat ze elkaar niet konden vergeven, maar Arthur was daar klaar mee. Hij vond dat het geen zin had het af te schuiven op gebeurtenissen uit het verleden.

Wat kletste hij nou? Eleanor draaide zich om. 'Nee, inderdaad. Maar toch was jij degene die het aanbood om "te helpen". Hiermee bemoei je weer jezelf in mijn leven, Arthur. Ik dacht dat je er liever uitbleef vooral weer we met beschuldigen gaan lopen in het heden. Het is verleden. Laten we het ook maar zo houden.' Vooral omdat ze bang was dat misschien iets van die oude gevoelens weer naar bovenkwamen. De realiteit was dat zij niet rustig konden blijven, niet zoals hij en Igraine. Igraine... De trut waarvoor zij altijd onder had moeten doen. 'Ik vraag me gewoon af waarom je niet met haar samen bent. Dat was toch je toekomst.' Hierbij opende ze de deur. 'Ik snap niet waarom je het altijd tussen je vingers uit laat slippen, Arthur. Zelfs als je het helemaal hebt.'

Arthur keek haar aan en schudde toen zijn hoofd. 'Ik snap niet waarom je er zo een groot probleem van maakt.' Het was een lange tijd geleden dat Arthur zich echt iets aantrekte van de woorden van Eleanor. Vooral toen ze Tara net had, voelde Arthur zich schuldiger dan ooit, maar nu waren die gevoelens weg. Zeker toen ze over Igraine begon. 'Eleanor, er is maar één toekomst die ik ooit gehad heb en dat is er een waar alleen ikzelf in voorkom. Daar heb jij onder andere voor gezorgd.' zei hij op kille toon en staarde haar ziedend van woede aan.

Nu had hij haar pas echt kwaad gekregen. 'Is dat echt zo? Hoe dan, Arthur? Ik dacht anders niet verder in onze relatie. Niet aan later. Als je ooit had gedacht dat we vandaag de dag nog bij elkaar waren dan is dat niet mijn schuld. Ik was gelukkig bij jou, je liet me veilig voelen, maar het feit is en was dat mijn gevoelens voor Teoh zoveel meer zijn. Dat spijt me. Het is onmogelijk om van iemand te houden als ik Teoh zo graag wil en me zo aangetrokken tot hem voel. Het is de waarheid. Ik ben ook nooit met je vreemd gegaan. Niet terwijl me wat hadden. Dat suggureer jij.' Ze deed de deur weer dicht. 'Ik had gehoopt dat we op een dag weer normaal konden praten, maar onze karakters zijn echt dag en nacht van verschil.'

'Dat is inderdaad zo, Eleanor. Ik hield van jou, met heel mijn hart. Denk je dat ik mijn baan voor de lol op het spel zette? Maar jij haalde je alleen maar dat belachelijke idee in je hoofd dat ik nog van Igraine zou houden. En je hebt me zelf gezégd dat je vreemd was gegaan.' Arthur was om zijn bureau heen gelopen en stond een paar meter van Eleanor vandaan. Hij moest zich met al zijn macht inhouden om niet uit te barsten. 'Dat ligt niet aan onze karakters, het is de manier waarop we die gebruiken.'

'Vreemd gegaan in de wijze van geen seks. Niet het intiemste dat er tussen twee mensen kan gebeuren.' Ze wist dat hij dacht dat ze met Tommy én Teoh had geslapen terwijl zij iets hadden. 'Belachelijke idee? Je houdt verdomme altijd van haar. Je kan er niet mee stoppen, maar dat nam ik je ook helemaal niet kwalijk. Of wel? Ik dacht het niet.' Hij was degene die haar weg wou van Teoh die avond, haar met tegenzin had laten gaan. 'Hoe wij het gebruiken of doelde je daar nu specifiek naar mij? Oh godverdomme! Ik wil niet dit ophalen, Arthur. We blijven maar ruzie maken.' Het was gemakkelijker als ze niet in elkaars buurten waren. 'Verwijt je me ervan dat ik niet van jou heb gehouden? Denk je dat nu werkelijk?' Ze sloeg haar armen over elkaar en voelde enkele tranen naar boven komen. Liefde was ingewikkeld, maar ze had het voor hem gevoeld.

'Ik weet niet wat erger is. Zolang het vreemdgaan wordt genoemd zit het volgens mij al fout.' Arthur beet zijn kaken stijf op elkaar om de woorden die hij hierna had willen zeggen in te slikken. Het was niet dat hij ruzie met haar wílde maken, echt niet. 'Ik doelde op ons beiden, we zijn allebei stom geweest en-' Arthur hield op en keek naar Eleanor. 'Verdomme, Ellie, we zijn twee volwassenen, waarom doen we zo belachelijk?'