De Schooldokterkamer

'Omdat we zo zijn bij elkaar, Arthur. Dat was het leuke aan onze relatie; we konden belachelijk doen tegen elkaar zonder dat de ander er last van had. We vonden het leuk aan elkaar. Maar sinds ik je gedumpt heb kunnen we niet anders dan zo belachelijk tegen elkaar doen.' Ze sloeg haar armen in de lucht. 'Blijf vooral verwijten. Ik neem het je niet kwalijk. Maar vraag dan nooit meer godverdomme, om je te bemoeien in mijn leven en dat van Tara. Het maakt niet uit dat we ruzie maken, Arthur. Daarom mijden we elkaar en dat lijkt het beste voor ons alle twee. Want geef toe, mij gemist hebben heb je niet. We kunnen elkaar niet uitstaan. Dat is het probleem. Jij en ik vielen voor elkaar, voor bepaalde eigenschappen van elkaar, daarna stonden ze in de weg van ons. Ik haatte dat je ze preuts was, dat je altijd gevoelens leek te onderdrukken en leek waarheid te verzuilen. Maar het is gedaan. Ik snap niet dat we er nu zo'n probleem nog van maken. Dat ik er nog zo'n probleem van maak.'

Arthur keek naar Eleanor en luisterde naar haar preek. Hij was het nooit eerder zo oneens met haar geweest, maar hij hield zijn mening voor zich. Het had geen nut meer om nog tegen Eleanor in te gaan. Hij was verliefd geweest op het meisje dat ze was, maar bewonderde net zo zeer de vrouw die nu voor hem stond. Ze was sterker dan hij ooit was geweest en Arthur zag dat als de reden dat het niet meer klikte tussen hen. Ze kreeg Arthur zo klein en dat deed ze nu met haar woorden. 'Eleanor, laten we het hier alsjeblieft bij? We kunnen Tara niet eeuwig laten wachten. En ik heb je niets meer te zeggen. Het spijt me en ik zal nooit meer zoiets stoms als mijn hulp aanbieden.' Hij liep naar de deur toe en hield die voor haar open.

Tara schrok weg van de deur toen deze open ging. Ze had alles meegeluisterd en nu staarde ze enkel van haar moeder naar Arthur die het nog eens niet merkte dat ze daar stond. Wat was haar biologieleraar dat hij van haar geheim wist? Dit liet haar allesbehalve veilig voelen.
Eleanor keek kwaad naar Arthur. Met hem viel gewoonweg niet te praten. Dat was altijd hun probleem geweest. Blijkbaar kon het hem niet meer veel schelen en daarbij boeide het haar ook niet meer. 'Blijkbaar heb je het eindelijk door.' Hierbij schudde ze haar hoofd afkeurend en sloeg een arm om Tara heen. 'Sorry lieverd dat ik je zo liet wachten. Gaat het een beetje? Ik heb een afspraak bij de dokter gemaakt en je kan er zo terecht.' Hierbij ondersteunde ze haar dochter, die even een spijtige blik over haar schouder naar Arthur wierp om daarna haar moeder te antwoorden.

Weg