De schaatsbaan

Elk jaar wordt er 's winters een schaatsbaan neergelegd in Mystic Falls. Geen enorme baan, maar het is groot genoeg om fatsoenlijk te kunnen schaatsen. Het is overigens sowieso niet echt baan, maar een vierkant. Je kunt er schaatsen huren en vlak bij de baan is er warme chocolademelk te koop. Bij de schaatsbaan staat ook elk jaar een enorme verlichte kerstboom.

Het was vrijdagavond iets voor acht uur en perfect schaats-weer. Het was net onder nul, wat ideaal is voor schaatsen op een aangelegde kunstijsbaan. Als het kouder zou zijn en er zou natuurijs zijn zou het zonde zijn op kunstijs te schaatsen en als het warmer was dan krijg je het al snel te warm met het schaatsen. Zeker omdat vaak handschoenen verplicht zijn. Marc liep richting een bankje, een van de bankjes die was neergezet zodat je je schaatsen kon aantrekken. Zijn schaatsen zette hij op het bankje terwijl hij rondkeek of hij Grace ergens zag. Het was rustig op het kunstijs en rond de baan.

Grace zat op een bankje en keek naar de schaatsen die ze nu eindelijk aan had gekregen. Ze knelden haar voeten af, maar dat was schijnbaar de bedoeling. Grace begon zich ondertussen steeds meer af te vragen waarom ze deze kwelling onderging. Met haar ellebogen op haar benen en haar hoofd in haar handen staarde ze voor zich uit en wachtte ze todat Marc zou verschijnen. Hopelijk zou deze avond niet een complete mislukking worden, want anders zou Grace het zich zelf op haar hals hebben gehaald.

Al snel zag Marc Grace en liep dan ook naar haar toe. 'Hey,' begroette hij haar. Hij nam naast haar plaats op het bankje en begon zijn schaatsen te pakken. 'Je bent er zo te zien al helemaal klaar voor,' met een glimlach knikte hij even naar de schaatsen die haar voeten al omsloten. Eigenlijk had ze geen antwoord gegeven op of ze kon schaatsen, maar gezien ze het zelf eigenlijk besloten had om te gaan schaatsen besloot hij er verder niet meer naar te vragen. Zonder al te veel moeite trok hij de schaatsen aan, ooit had hij iets gehad met een kunstschaatser, daarvoor had hij nog nooit geschaatst, ondanks de vele winters die hij daarvoor al had meegemaakt.

Spoiler:

Deze kwam ik vandaag tegen en ik vond dat eigenlijk een te mooie baan om niet te gebruiken haha (: Ik weet niet zeker of het plaatje duidelijk is anders even googlen op Ice Rink Winter Wonderland 2013 London (Hyde Park)

Pretty! Ik heb hem alleen niet gezien xd Wel die bij The Tower of London en bij Natural History Museum (:
______
Grace hoorde iemand tegen haar praten en keek op met een glimlach. 'Marc.' Ze keek naar de schaatsen en haalde haar schouders op. 'Eerlijk gezegd geloof ik niet dat ik hier ooit klaar voor zal zijn.' merkte ze droog op en liet haar ogen afglijden naar de schaatsbaan. Hoe moest ze daar zien te geraken zonder om te vallen? Grace wreef door haar haar en glimlachte nogmaals naar Marc. 'Kun je dit goed?'

Echt niet? Ja! Bij the London Eye ook een (:
--
'Je hebt nog nooit geschaatst, of wel?' vroeg hij, hoewel het eigenlijk enkel een vraag van bevestiging was. 'Het gaat me redelijk af, een goede vriendin van mij was kunstschaatseesr, of is misschien wel, ik heb haar al een poos niet gezien. Ze dwong me min of meer om te leren schaatsen.' Hij keek haar aan en glimlachte even. 'Ik help je wel, kun je skeeleren of rolschaatsen? Daar heeft het wel iets van weg.'

Zou je de foto in een spoiler kunnen zetten? Hij is nu zo groot en vervormd heel mijn scherm :')
______
'Jamás.' zei Grace zuur. Ze gaf niet graag toe dat ze iets niet kon. 'Zie ik er uit alsof ik skeeler of rolschaats?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw terwijl ze Marc aankeek. Daarna zuchtte ze en kwam wiebelend overeind. 'Sorry, ik bedoelde het niet gemeen.' verklaarde ze en voorzichtig begon ze aan de weg naar de schaatsbaan.

Marc glimlachte bij haar Spaanse antwoord. 'Hoe je eruit ziet zegt vaak niets, zie je mij al sierlijk over het ijs heen zwieren?' vriendelijk keek hij haar aan waarbij hij ook opstond. Het wad alweer even geleden dat hij op schaatsen had gestaan, maar toch vond hij zijn evenwicht redelijk snel. Op weg naar de ijsbaan haalde hij haar in en keek hij haar even aan voor hij het ijs op stapte. 'De eerste keer dat ik op het ijs stond gleed ik bij het op het ijs stappen al uit.... Sta mij toe,' zei hij vragend waarbij hij zijn hand uitstak om haar te kunnen helpen.

'Oh, serieus, je ziet er uit of je álles kan, Marc.' En dat was niet eens gelogen. Hij had een mooi, welgevormd, sportief lichaam. Misschien had hij dat gekregen zonder er veel voor te doen, maar dan alsnog verwachtte Grace dat hij sterk en lenig was. Ze zuchte en liep toen voorzichtig richtig de schaatsbaan, wat haar nog vrij goed afging. Uiteindelijk stond ze voor het glibberige ijs en keek Marc boos aan. 'Fijn, nu heb je me gerustgesteld zeg.' mompelde ze. Zijn hand nam ze niet aan. In plaats daar van hield ze zich aan de rand vast toen ze het ijs opstapte en wonder boven wonder bleef staan.

'Dat klonk bijna als een compliment,' het leek geen nut te hebben om haar tegen te spreken dus dat deed hij ook niet meer. Rustig bleef Marc staan, als hij gelijk op zijn muil zou gaan zou hij ook weer zo voor lul staan. Hij liet zijn handen zakken toen ze zich vast hield aan de rand. 'Hier, jij begint al beter dan ik deed,'

____
Bluh sorry het gaat echt niet :c ik vrees dat je het hier mee moet doen

Grace zou hem maar niet van stuk brengen door te zeggen dat het geen compliment was, dus hield ze zichzelf stil. 'Ik ben te koppig om mezelf te laten vallen. Dus ik weet niet of het een goed ding is dat ik nu niet ben gevallen.' grapte ze en voorzichtig liet Grace de rand gaan. Ze bewoog de schaatsen, al had ze geen idee hoe ze dat moest doen, en schaatste erg langzaam lands de rand.

Marc glimlachte kort en keek hoe ze vooruit begon te krabbelen op het ijs. De neiging was groot om haar te helpen, maar hij vreesde dat ze dat niet toe liet. 'Mag ik je leren schaatsen?' vroeg hij dan ook terwijl hij langzaam naast haar schaatste, hoewel het meer glijden was dan schaatsen. Als dit de eerste keer was dat ze op het ijs stond vond hij het nog knap van haar. Hij kon er in het begin geen bal van. Net als dat hij veel dingen niet kon, maar dat wou hij niet toegeven.

Grace keek naar Marc en haatte hem omdat hij zo de heer uithing. Uiteindelijk gaf ze met een zucht toe en greep zijn arm met beide handen vast. Ondertussen probeerde ze verder te komen, maar was ze niet erg succesvol. 'Oh, god, dit gaat echt niets worden.' mompelde ze gefrustreerd toen ze bijna onderuit ging en Marc bijna met zich mee trok.

Marc glimlachte enkel even toen ze zich toch aan hem vast greep. 'Stop eens,' zei hij toen ze bijna onderuit ging en nogal gefrustreerd leek. 'Vertrouw je me dat ik je niet laat vallen?' vroeg hij waarbij hij iets meer afstand nam om voor haar te komen als ze hem tenminste iets los liet. 'Pak mijn beide handen... Of armen. Dan sta je meer in evenwicht dan wanneer je een kant op leunt,' Zelfs door zijn jas heen voelde hij de warmte van haar menselijke lichaam, god wat moest dat fijn zijn.

Grace deed voor eens wat hij zei, alleen omdat haar manier niet erg succesvol was en dus pakte ze zijn handen vast en luisterde naar zijn advies. 'Jeetje, je hebt wel hele koude handen.' merkte ze met haar eigenzinnige lach op, omdat ze geen andere gepaste woorden kon vinden. Daarna keek ze naar het ijs onder hen en vervloekte de schaatsen omdat ze haar zo onzeker maakten. Grace was hier helemaal niet in haar element en dus niet op haar hoede.

'Familie kwaaltje.' antwoorden hij toen ze opmerkte dat zijn handen koud waren. 'Probeer nu deze beweging,' zei hij waarbij hij hem achteruit voordeed. 'Ja?' Vroeg hij terwijl hij haar gezicht bekeek terwijl zij naar het ijs onder hun keek. Het had iets interessants hoe het ijs haar onzeker leek te maken, aande andere kant was het zonde.

Grace keek met open mod toe hoe hij gewoon achteruit schaatste alsof het niets was. Ze keek op en zag zijn onderzoekende blik. Plots begon ze vooruit te schaatsen, tenminste het leek er enigzins op, en tegelijkertijd keek ze terug naar Marc. 'Waarom kijk je zo?' vroeg ze nors toen ze haar eigen ogen terug op haar voeten richtte. Zijn blik maakte haar nog ongemakkelijker dan het ijs.

'Omdat... Nouja, waarschijnlijk vind je het alleen maar raar,' kapte hij de zin af die hij had willen zeggen. 'Hier, dit gaat al stukke beter!' complimenteerde hij haar. Marc twijfelde even maar besloot toch te zeggen wat hij dacht. 'Je gezicht gaf aan dat je het ijs ongemakkelijk vind. Ik vond het mooi dat dat pure gevoel op je gezicht te lezen was, maar te gelijkertijd jammer dat het ijs je onzeker maakt. Het is nog mooier als er puur geluk van je afstraalt, dat weet ik zeker.' Zacht en onzeker voegde hij dat laatste er aan toe, bang dat haar humeur weer om zou slaan. Kort keek hij haar aan met een onzekere blik waarna hij haar ogen ontweek door op haar voeten te letten. Hij bleef op een rustig tempo achteruit schaatsen terwijl hij op bleef letten of ze haar evenwicht kon bewaren en of hij niet te hard of juist te zacht ging. 'Als je iets door je knieën gaat en iets voorover buigt kun je ook beter je evenwicht bewaren, maar dat helpt niet als ik je zo vast heb denk ik.' Praatte hij over het onderwerp heen.

Even dacht Grace te horen dat hij er zomaar overheen zou praten, maar hij gaf toch antwoord. Ze keek hem slechts met een verbaasde blik aan en wilde een gevat antwoord geven, maar kon niet op haar woorden komen. Grace was maar zelden sprakeloos. Gefrustreerd schaatste ze verder met hem mee en toen ze zijn advies uit wilde proberen gleed ze uit en viel op het koude ijs. Terwijl ze overeind poogde te krabbelen voelde ze de frustratie borrelen. Ze vond het vreselijk als iemand haar hopeloos maakte.

Marc beet op zijn lip toen ze verder niets meer zei. Hij had ook gewoon zijn mond moeten houden. Afgeleid door dat ze niet antwoorde voelde hij te laat dat ze viel en kon hij haar niet meer opvangen. Daarbij raakte hij uit evenwicht waardoor hij wankelde en het evenwicht terug moest zoeken. 'Sorry,' zei hij welgemeend voor hij het doorhad. 'Ik was afgeleid...' Meestal ontweek hij excuses maar het was nu al te laat. 'Gaat het?' vroeg hij met een bezorgde blik terwijl hij haar hand nam, dit keer zonder te vragen, en hij haar voorzichtig overeind hield.

'Oh, verontschuldig je niet. Ik ben zo stom om te vallen.' Grace gebruikte zijn arm om weer overeind te komen en keek hem toen aan met een scheve lach. 'Niet zo bezorgd kijken, mannetje, ik kan tegen een stootje, daar ben ik voor gebouwd.' Ze doelde op haar rondingen en lachte daarna. De val had haar uit haar spanning gehaald, hoewel ze nog steeds redelijk gefrustreerd was. 'Als ik nou een dunne spriet was geweest had de schade misschien erger geweest dan de blauwe plek die ik nu ga krijgen.' Ze vond haar evenwicht weer geheel terug, zoals ze ook haar eigen houding weer had gevonden.

'Mannetje?' vroeg hij waarbij hij even moest lachen. Het was mooi dat ze er zelf om kon lachen. 'Als je een dunne spriet was geweest had ik je ergens mee naar toegenomen om te eten en je gedwongen te eten...' terwijl hij dat zei hoopte hij heel erg dat ze het niet verkeerd op zou vatten. Hij bedoelde daarmee absoluut niet te zeggen dat ze dik was. Hij zou haar niet eens stevig noemen. Gezond en mooi zou beter passen. Veel beter. Zijn oen richtte hij op die van haar in de hoop dat ze dat zou weten. 'Durf je nog een poging te wagen?' vroeg hij waarbij hij haar hand in die van hem nam en naast haar ging staan.

Grace lachte hartelijk met hem mee. 'Nou, eigenlijk vind ik dat wel een geweldig plan! Ik zeg nooit nee tegen lekker eten.' Ze at graag en ze kookte graag, daarom zag ze er ook niet uit als die dunne modellen op de covers van tijdschriften. Nadat ze uitgelachen was glimlachte ze en knikte. 'Een echte Suarez geeft het nooit op naar één poging.' gaf ze als excuus, maar dat was niet erg serieus bedoeld. Eigenlijk vond ze het schaatsen zo erg nog niet. Ze moest alleen nog even uit vinden hoe het precies werkte.

Een jongen heeft me gisteren mee uitgevraagd dus ik stelde voor om te gaan schaatsen, maar hij kan niet schaatsen...
__
Marc hield zich in niet voor te stellen om dat dan maar te doen, eerst maar een kijken of ze aan het eind van de avond nog steeds kon lachen. Dat hoopte hij tenminste wel. Met een glimlach keek hij naar de lachende Grace waarna hij haar aankeek. 'Nou, Suarez, laat dan maar eens zien hoe echt je bent ' daagde hij haar slapjes uit. Toch wachtte hij voor zij zou beginnen met schaatsen zodat hij zijn tempo aan haar kon aanpassen.