De schaatsbaan

Haha, leeeeuk! Gaan jullie nog schaatsen? Anders kun je een voorbeeld aan Marc nemen (;
_________

Grace kon niet anders dan Marc's glimlach bewonderen, maar ze strafte zichzelf en keek weer naar hun schaatsen. 'Dat zal ik zeker doen, Marc.' Ze legde nadruk op zijn naam en grijnsde daarna terwijl ze vooruit begon te schaatsen. Of in ieder geval ze duwde hem vooruit en kwam zelf stukje bij beetje verder het ijs op. Grace werd graag uitgedaagd. Ze nam iedere uitdaging aan en zorgde er dan ook voor dat ze er goed vanaf kwam.

Waarschijnlijk niet. Maar dat doe ik sowieso liever dan bij hem thuis iets dien. Ik weet namelijk niet honderd procent zeker hoe en wat en hij is nogal snel te enthoussiast... Lees hij gaat al snel een stapje te ver, of drie. X: Het plan is nu geloof ik naar de bioscoop, maar dan weet ik daarna nog niet hoe en wat x: Hij studeert en ik spreek hem nu grotendeels via whatsapp...
_____
Marc voelde hoe ze hem achteruit duwde en keek haar net een bemoedigende glimlach aan. Zachtjes begon hij achteruit te schaatsen zodat ze niet echt meer duwde, maar ook niet zodat hij haar mee trok, meer zodat ze zonder weerstand vooruit kwam. Haar handen liet hij met enig tegenzin langzaam aan los waardoor zij hem wel vast kon houden en hij haar vast kon pakken als dat nodig was. 'Hier, je komt al vooruit!' zei hij op een plagende toon alsof dat een wonder was. Met een bepaalde twinkeling in zijn ogen die enkel aan gaf dat hij haar plaagde, zeker met de glimlach rond zijn lippen die daarbij kwam. Enkel zag hij nu niet wat er achter hem was, maar hij kon wel tegen een stootje.

Nou succes dan! Ik kan je geen tips geven aangezien ik een niet bestaand liefdesleven heb :').
______

Grace schaatste in opperste concentratie vooruit. Haar gezicht stond ernstig en strak terwijl ze voorzichtig achter Marc aan gleed. 'Hé, je hoeft niet zo verbaasd te klinken hoor!' Grace keek Marc quasi boos aan en grinnikte daarna. Haar lach veranderde echter in een geschrokken uitdrukking toen ze de railing achter hem zag. Ze wist niet eens hoe ze zelf moest remmen en ze had net wat vaart gemaakt. 'Marc!' riep ze uit maar het was al te laat omdat hij stil kwam tegen de rand en zij tegen hem stilkwam met een botsing.

Haha ik heb ook niet bepaald een liefdeleven nu hoor... En ik vind het nu al ingewikkeld.
____
'Mijn excuses, señora Suarez' zei Marc op een overdreven nette toon en de laatste twee woorden in goed Spaans. Zo ver kwam hij nog wel. Bij haar geschrokken uitdrukking keek hij haar even verbaasd aan. Tot ze zijn naam uit riep en hij met een klap tegen de railing kwam. Niet dat ze een extreem tempo hadden, maar bij mensen deed het waarschijnlijk wel pijn. Hij vertrok zijn gezicht en voelde tegelijkertijd hoe Grace tegen hem aan botste. Automatisch nam hij haar vast om te voorkomen dat ze verder zou vallen op wat voor manier dan ook. Misschien was dat het enige voordeel als vampier. In die enkele seconde kon hij snel genoeg bedenken wat er gebeurde en voorkomen dat er verder iets met haar gebeurde. 'Mind Note,' zei hij terwijl hij haar aan keek, 'Schaats nooit achteruit met Grace,' hij had de pijnlijke uitdrukking alweer laten overgaan in een gezicht dat aangaf dat alles goed was, inclusief een glimlach. Hoewel die eigenlijk vanzelf was ontstaan nu ze zo tegen hem aan stond. Ondanks dat dat niet haar keuze was.

Grace kneep haar ogen dicht bij de botsing. Wat kon ze anders doen? Toen ze ze weer opende zag ze Marc's gezicht en voelde ze zijn armen om haar heen. 'Dat was níet mijn schuld!' zei ze boos en wrong zichzelf los uit zijn grip. Grace pakte de railing vast zodat ze niet nog eens zou vallen en keek Marc aan. Ze hoopte dat haar rode gloed die zijn armen hadden veroorzaakt alweer weggetrokken was. Het was zo belachelijk dat ze zich zo gedroeg, werkelijk belachelijk. 'Je had met niet eens geleerd om te remmen.' Na dat verwijt moest ze echter lachen en hield ze haar handen voor haar mond.

Met tegenzin liet hij Grace los. Vrij snel voelde hij weer de kou in plaats van haar warmte, welkom in de realiteit van het vampier zijn. Even, heel even, dacht hij een rode blos te zien verschijnen, maar misschien waren haar wangen gewoon rood geworden van de kou. Terwijl ze het ene moment boos leek te zijn veranderde dat in een oogopslag in lachen en hield ze haar handen voor haar mond. Iets wat hem altijd deed denken aan giechelende schoolmeisjes. Hij kon een glimlach niet tegenhouden bij dat aanblik en keek haar dan ook me een glimlach aan. 'Daar heb je dan weer gelijk in,' zei hij met een glimlach,' je schaatsen opzij zetten, maar dat is lastig, je kan beter gewoon wachten tot je bijna stil staat of een rondje draaien.' Hij draaide een rondje op zijn plek, waarna hij haar weer aankeek.
___
Heeft ze een muts op of sjaal om? Of beide...

Alles! Sjaal, muts, wanten, dikke jas :'). Grace is niet gemaakt voor de kou.
________
Grace keek Marc met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze snapte niet waarom hij bleef lachen. Ze vroeg er echter niet naar, want hij droeg de glimlach goed. 'En jij denkt dat ik een rondje kan draaien terwijl ik nog niet eens vooruit kan komen op deze dingen zonder me aan jou vast te klampen?' Ze keek hem sceptisch aan, maar die blik ging gepaard met een klein lachje dat ze probeerde te verbergen.

'Dat weet ik niet, maar nu weet je wel hoe je moet remmen,' zei hij met een plagende toon. Hij schaatste naar haar toe en pakte haar muts van haar hoofd af en zette deze op. Waarschijnlijk zag het er niet uit, maar ach. 'Maar ik denk wel dat je vooruit komt als je je muts terug wilt,' zei hij waarbij hij een stuk door schaatste en stopte zodat ze naar hem toe kom schaatsen en hem terug kon pakken. 'In het ergste geval bots je tegen me op, of duurt het iets langer dan de bedoeling is. Als je je concentreert val je echt niet, je kent dat gezegde vast wel. Met een ezel en een steen,' met een glimlach daagde hij haar uit. 'Niet te lang wachten, dan hou ik hem, hij zit wel lekker warm,'

Grace rolde met haar ogen en wilde haar muts teruggrijpen toen hij hem van haar hoofd pakte. Ze was echter te langzaam en te onstabiel om er bij te kunnen. Gefrustreerd keek ze Marc aan. 'Hoe durf je een vrouw in zo een hopeloze situatie te tréiteren?' vroeg ze hem overdreven en glimlachte daarna omdat ze beiden wisten dat Grace de uitdaging met twee handen aan zou grijpen. 'Hij staat je niet eens goed, dus ik zou hem maar beter weer gewoon terug geven.' grapte ze terwijl ze afzette met haar schaatsen en stukje bij beetje vooruit kwam.

'Ik durf vrij veel,' stelde hij haar gerust alsof ze zich daar zorgen over had gemaakt. Afwachtend keek hij toe hoe ze in beweging kwam. Het ging in ieder geval stukken beter dan in het begin. Ze deed wat hij verwachtte, en dat was het aangrijpen van een uitdaging. Willekeurig vroeg hij zich af hoe ver ze daarin zou gaan, maar hij zou niet degene worden die dat ging uittesten. 'Nou, je kwetst me, ik heb thuis precies deze in het baby roze!' zei hij op een gekwetste toon, hoewel hij moeite had zijn gezicht in de plooi te houden. Een van de weinige andere schaatsers keek hem met een verbaasd gezicht aan, maar hij bestede er geen aandacht aan.

'Waarom geloof ik daar nou niets van?' Grace keek Marc niet aan omdat ze zo geconcentreerd was op het schaatsen. Pas toen ze de vaart er in had keek ze op. 'Ik zou óf aan de kant gaan óf je schrap zetten, want ik kan nog steeds niet remmen.' waarschuwde ze hem terwijl ze op hem afgleed en zichzelf in probeerde te houden. Grace had niet eens door dat er mensen naar hen keken. Ze had er plezier in en dan kon ze maar weinig aandacht besteden aan de blikken van anderen. Lachend keek ze naar Marc en wachtte zijn reactie af.

'Geen idee, ik vind het geel geloof waardig!' verdedigde hij zichzelf. Hij bewonderde het dat Grace nu al zo goed vooruit kwam, want ze had er inmiddels toch een aardig thempo in zitten. Bij haar waarschuwing bleef hij tocg staan en zette een van zijn schaatsen overdwars zodat ze niet verder zouden glijden tot de railing. 'Ik rem je wel af,' zei hij 'kom maar op,' voegde hij er lachend aan toe. Hij hield zijn handen klaar om haar op te kunnen vangen.

'Echt? Ik anders niet zo hoor.' plaagde Grace hem. Ze zag dat hij zich klaar maakte om haar op te vangen en op dat moment aarzelde ze of het wel zo een goed idee was. Alsof ze zich zo in zijn armen wierp. Zo was Grace helemaal niet. Ontzet keek ze Marc aan, maar bij het zien van zijn lach, schudde ze die gedachten van zich af. Het stelde niets voor. Grace lachte en pakte zijn handen vast voor ze tegen hem aan schaatste, weliswaar niet zo hard als bij de eerste botsing.

Grace en Marc gleden enkel een klein stukje naar achteren toen ze tegen hem aan kwam. 'Hey Grace,' zei hij terwijl hij haar aankeek en niet de moeite nam afstand te nemen of haar handen los te laten, 'ik geloof dat je nu wel kan zeggen dat je kan schaatsen.' Hij keek haar aan en nam toen toch haar muts af om die weer op haar hoofd te zetten. 'Bij deze kroon ik jou, Grace, alle mogelijke tweede, derde en vierde namen die ik niet weet, Suarez tot schaatster zonder remmen,' hij keek haar aan terwijl hij dat zei en schoof een lok van haar haren uit haar gezicht opzij.

Grace keek naar Marc op en het viel haar op dat moment pas echt op dat hij een stuk boven haar uitsteek. Niet dat dat erg zeldzaam was, want Grace was nogal klein van stuk. 'Marc-' gaf ze gepaard met een glimlach als reactie en lachte toen hij haar muts teruggaf en haar zogezegd kroonde. Toen ze zijn hand over haar gezicht voelde glijden, legde ze haar eigen hand op zijn wang en keek hem aan terwijl haar glimlach vervaagde. Uiteindelijk gaf ze hem een zacht klopje op zijn wang en schudde haar hoofd. 'Leuk geprobeerd, Marc, daar had je me bijna te pakken. Maar dat werkt niet bij mij.' Ze liet hem los, nam afstand en zette haar muts recht.

Hij glimlachte even bij haar laatste woorden. Dat was eigenlijk ook wel wat hij verwacht had, plus dat als hij daadwerkelijk haar een kus gegeven had, dan had ze waarschijnlijk zo snel mogelijk hier weg gewild. Dat ja hij dan weer liever niet. Toch had haar hand op zijn wang fijn gevoeld. Zelfs met handschoenen voelde hij De warmte van haar hand afkomen en dat was fijn. 'Vind je het al een beetje leuk? Dat schaatsen?' vroeg hij oprecht nieuwsgierig.

Grace bleef Marc kort aankijken en probeerde te begrijpen wat die glimlach bedoelde. Ze snapte werkelijk níets van mannen. Zeker niet van de mannen hier. Tristan, Marc, zelfs Noah, ze kon ze echt niet vatten. Spaanse mannen zaten dan toch echt makkelijker in elkaar. Dacht ze. Bij zijn vraag herpakte ze zichzelf en knikte met een kleine glimlach. Het was haar grandioos meegevallen, dat schaatsen.

Marc was er blij mee dat ze dat het leuk vond, ook was hij blij dat er meerdere malen een glimlach rond haar lippen had gestaan. 'Wat denk je van een thee, koffie of warme chocolademelk?' stelde hij voor om iets te gaan drinken. Ze stonden inmiddels alweer een poosje op het ijs en hij wist eigenlijk niet in hoeverre ze het koud had gekregen of dorst had gekregen. Het was tenslotte meer dan een eeuw geleden dat hij van dat soort dingen last had gehad - en hij kwam niet uit een zonnig Spanje, maar uit het regenachtige Engeland.

'Geweldig idee.' Grace had het misschien heel even warm gehad, maar ze had het toch echt vreselijk koud. Haar tenen en handen voelden niet aan zoals normaal. Ze schaatste voorzichtig naar de rand van de baan en stapte met veel zorg van het gladde ijs af. Daarna liep ze wankelend naar een bankje en begon de schaatsen uit te trekken. Haar schoenen had ze in een rugtasje gestopt die ze op haar rug had gedragen. Toen Marc bij haar was keek ze naar hem op. 'Wat zeg je ervan dat we die thee, chocomel of koffie bij mij thuis drinken?' Ze woonde hier een paar meter vandaan en ze warmde daar liever op dan hier buiten.

Marc schaatste achter Grace aan en stapte het ijs af waarna hij eerst zijn tas met schoenen haalde waar hij ze had neergelegd. Naast Grace nam hij plaats om ook zijn schaatsen te verwisselen voor schoenen. 'Lijkt me een goed idee,' hij stopte zijn spullen weer in zijn tas terwijl hij haar aan keek. 'Woon je vlak bij?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij was wel benieuwd naar hoe en waar ze woonde. Zijn eigen huis was inmiddels redelijk ingericht hoewel hij er nog steeds niet te veel tijd besteden. Als hij er veel tijd besteden ging het als een huis, als zijn huis voelen en dat voorkwam hij liever.

'Yeap, hier om de hoek. Boven die Spaanse winkel.' Grace glimlachte toen ze opstond en haar schaatsen ging inleveren. Ze bedankte de man achter de balie, omdat ze hem wel eens vaker had gezien in het dorp en wachtte toen op Marc. Ze had nog niemand bij haar thuis uitgenodigd. Voornamelijk omdat het er constant één grote zooi was, maar ze had de dag van te voren eens goed opgeruimd. Dus nu durfde ze het wel aan om het aan een ander te laten zien.

Marc had zijn eigen schaatsen en had deze dan ook meegenomen. 'Dan mag jij me de weg wijzen,' hij hing zijn tas om zijn schouder en liep richting Grace.
-Daar maar gewoon verder?-

Is goed! Ik heb er gereageerd!