De tuin van Maia en Kate

Stephen grinnikte toen Sophie moest giechelen en het huis in verdween. Zuchtend zakte hij verder in de stoel en staarde naar de lucht, terwijl hij opnieuw een biertje had geopend. Stephen had geen problemen tegen drank en genoot er dan ook met volle teugen van. In een staat van dronkenschap dacht hij nergens aan, zelfs niet aan zijn moeder. Het was heerlijk. Ongeduldig wachtte hij tot de meiden terug waren en begroette ondertussen nors wat gasten.

Kate nam Sophie mee naar boven naar haar kamer en opende daar de deuren van haar kledingkast. Ze wierp een blik over haar schouder naar Sophie en glimlachte dankbaar. 'Ik geloof dat ik me gewoon aan jouw kundige handen moet overlaten?' Ze had echt geen idee hoe ze dit zelf moest aanpakken en ze wilde wel degelijk een indruk achter laten op bepaalde mensen. Ze ging met haar hand langs haar kleding en moest even zoeken voordat ze haar jurkjes gevonden had.

Sophie legde haar tasje op het bureau neer en knikte enthousiast. 'Gaat u maar zitten mevrouw.' Ze wees naar de bureaustoel en grijnsde. 'Heb je toevallig ergens een krultang, of krulspelden wellicht? We kunnen het ook zonder doen hoor, maar het is een stuk makkelijker.' Er waren talloze manieren om prachtige krullen te creëren. 'Oh en heb je nog voorkeur qua make-up, ik heb van alles bij dus kijk maar rustig.'

Kate ging wat onwennig op haar stoel zitten en keek Sophie met een glimlach aan. Ze was dit helemaal niet gewend, maar ze kon niet zeggen dat ze het niet fijn vond. Het voelde erg vertrouwd. 'Oh, Maia heeft een krultang, wacht-' Ze snelde naar de badkamer en kwam terug met het apparaat. Daarna ging ze weer gehoorzaam zitten. 'Niet te overdreven? Wat vindt, eh, jij leuk?' Ze had bijna tot haar schaamte Stephens naam laten vallen.

'Ik verzin wel iets leuks!' verzekerde ze Kate en stopte de stekker van de krultang in het stopcontact. Terwijl deze aan het opwarmen was, verdeelde ze haar haren in verschillende secties en stak een deel op, zodat het niet in de weg hing. Toen ze de eerste pluk erom heen draaide begon ze te grijnzen. 'En zeg eens - eerlijk - hoe zit dat tussen jou en Stephen?'

Kate ontspande wat in de stoel en liet Sophie haar gang gaan. Ze schrok echter op bij haar vraag. Het was een geluk dat ze niet tegenover een spiegel zat, want zo kon Sophie haar gezicht niet zien. 'Hij is een leuke jongen. We zijn vrienden. En dat is het? Wat zegt Stephen dan?' Ze probeerde het zo nonchalant mogelijk te brengen. Ze merkte dat het haar veel zou doen als ze het verkeerde antwoord zou krijgen.

'Stephen heeft niets gezegd, dat is het probleem juist. Denken jullie nou echt niet dat ik die blikken van jullie niet opmerk af en toe. Ik ben een meisje, ik weet hoe het voelt. Maar als jullie beide blijven volhouden dat er niets tussen jullie is, zelfs niet een heel piep klein beetje, zit er niets anders op dan afwachten. Ooit krijg ik mijn gelijk.' zei Sophie lachend. Het was overduidelijk dat die twee elkaar leuk vonden, al was 't misschien maar een heel klein beetje.

Kate speelde zwijgend met een pen die op haar bureau had gelegen. Ze liet hem tussen haar vingers doorgaan terwijl ze bdacht wat ze Sophie zou vertellen. 'Je weet dat mijn moeder doodziek is, toch?' Ze was wat gedraaid zodat ze Sophie aan kon kijken. 'En je weet wat er met Stephens moeder is gebeurd. Soms denk ik dat dat het enige is wat we gemeen hebben en daarom maar vrienden zijn. Waarom zouden twee compleet verschillende mensen anders met elkaar omgaan?'

Sophie knikte. 'Tegenpolen zijn vaak goede matchen. Ze vullen elkaar aan.' Dat was tenminste wat haar moeder altijd tegen haar had gezegd. 'Maar jullie begrijpen elkaar, dat is logisch. Je hebt eindelijk iemand gevonden die door hetzelfde is gegaan als waar jij nu doorheen gaan, behalve dan je zus. Het is goed om eens met iemand anders erover te praten, om dat gevoel kwijt te kunnen. Stephen praat nooit tegen mij over zijn moeder.'

Kate overdacht Sophies woorden en wreef bedenkelijk over haar bovenbenen. 'Het voelt goed om met Stephen te praten, vertrouwd.' Ze keek naar Sophie. 'Hij was er tegen mij ook niet bijster open over. Maar ik zou ook niet meer van hem durven vragen als hij het niet wil.' Met een zucht ging ze weer recht zitten en vouwde ze haar handen samen. 'Het zal waarschijnlijk niet meer worden dan dat gepraat.' Ze glimlachte zwakjes en besloot toen maar ergens anders op over te gaan. 'Heb jij eigenlijk een vriendje?'

'Zeg nooit nooit,' zei Sophie met een glimlach en schudde haar hoofd. 'Ik had een vriendje, voor twee jaar en toen verhuisde ik hierheen. Ik vond het vreselijk om hem achter te laten, maar het was voor ons beide beter om de relatie te verbreken. Echter leek hij dat niet zo erg te vinden, de dag erna lag ie met een andere meid in bed.' vertelde ze en keek tevreden naar de gekrulde haren van Kate. 'Zo, tijd voor make-up.'

'Wat een eikel.' Kate hoorde wel vaker van dat soort verhalen. Laatst nog was die Thomas van het football team blijkbaar vreemd gegaan met een meisje terwijl hij Elle als vriendin had! Kate vond haar erg aardig, dus ze snapte werkelijk niet waarom die jongen vreemd was gegaan. 'Dat verdien je echt niet.' Zelf had ze nooit echt een relatie gehad. Op feestjes danste ze wel eens met jonge of ging ze net wat verder, maar dat was altijd éénmalig en als ze of gedronken had of iets anders had genomen. 'Ja, oke, moet ik eerst een jurk kiezen misschien?'

'Ach,' zei ze schouderophalend. Zelf wist ze nog steeds niet echt wat ze ervan moest vinden. Natuurlijk was ze er gebroken van, maar ze had wel twee jaar lief en leed met hem gedeeld en dat was niet iets wat ze zomaar vergat. In een bepaalde zin hield ze nog steeds van hem. 'Oh, ja dat is ook wel een goed idee, dan kunnen we daar een beetje de kleuren op afstemmen.'

Kate bekeek Sophie onderzoekend en legde kort en medelevend een hand op Sophie's arm. 'En helaas zijn de jongens hier in Mystic Falls niet veel beter.' lachte ze waarna ze opstond om haar in totaal 3 jurken op te houden. Ze had er nog een, een zwarte, maar ze wilde absoluut geen zwart dragen op haar eigen verjaardag. 'Dus wat wordt het?' Ze hield een knal rode jurk, een donker blauwe jurk en mos groene jurk op.

Sophie moest lachen om haar opmerking. 'Nou, er lopen hier toch vast wel wat geschikte kandidaten rond!' giechelde ze en keek bedenkelijk naar de jurken die ze ophield. 'Oh, die mos-groene is echt prachtig Kate!' Voorzichtig liet ze de stof door haar vingers glijden en knikte enthousiast. 'Deze wordt het, sowieso!' In haar hoofd had ze al een heel plan voor haar make-up. 'Je gaat er echt prachtig uitzien.'

Kate hing de andere twee jurken tevreden weg en legde de groene voorzichtig op het bed. Ze had hem ooit gedragen tijdens een dansvoorstelling. Het bovenlijf van nauwsluitend, maar de rok was zwierig en licht. Toen ze weer ging zitten zag ze de tijd en schrok hoe laat het al was. 'Oh, we moeten opschieten. Ik geloof niet dat we de gasten een plezier doen door ze door Stephen te laten ontvangen.' Ze grinnikte.

Sophie lachte. 'Nee dat denk ik inderdaad ook niet nee.' Stephen was nou niet bepaald het perfecte beeld van een gastheer. Al snel lag de inhoud van haar make-up tasje op de tafel en begon Kate op te maken. Ze wilde haar sproetjes zichtbaar laten, dus gebruikte ze enkel een beetje concealer op de plekjes waar ze het nodig had. Verder bracht ze een licht-roze kleur blush aan, werkte ze haar wenkbrauwen bij met wat poeder en gebruikte een prachtig lichtbruine oogschaduw. Na een lijntje eye-liner, wat mascara en een neutrale lipgloss keek ze tevreden naar haar resultaat. 'Zo,'

Toen Sophie helemaal klaar was, keek Kate tevreden in de spiegel en gaf ze in een opwelling Sophie een knuffel. 'Dankje, dankjewel!' Ze verdween met een hoop meer zin in het feest de badkamer in om haar jurk aan te trekken en kwam toen helemaal aangekleed weer terug. 'Zullen we Stephen maar verlossen van zijn lijden?' grinnikte ze.

Sophie lachte toen Kate haar omhelsde. 'Graag gedaan, Kate.' Ze vond het niet alleen leuk om te doen, ze wílde het ook nog eens graag voor Kate. Dit was haar moment om even te schijnen, om op te vallen, want Sophie had het idee dat ze dat niet vaak deed - expres. 'Laten we dat maar eens doen ja.' grijnzend liep ze de trap af, richting de tuin. Inmiddels waren er al wat gasten gearriveerd die wat stonden te drinken.

Stephen was totaal in zijn stoel gezakt en had zijn zonnebril opgezet, zodat niemand zou zien dat hij weg aan het dommelen was. Pas toen Sophie weer de tuin in kwam, stond hij op en deed hij zijn bril af. 'Ik dacht dat jullie nooit zouden komen. Iedereen zoekt naar de jarige. Heb je haar goed kunnen helpen?' Hij keek de woonkamer en zag op dat moment Kate de trap af gaan. Moeizaam slikte hij en liet hij zijn ogen haar van top tot teen bekijken.

Kate kwam nerveus de trap af en streek haar krullen achter haar rug. Ze zag dat er al mensen waren. Ze herkende iedereen stuk voor stuk, maar ze zocht vooral Stephen. Ze ontmoette zijn ogen en toen ze op de grond stond maakte ze met een lach een draai. 'Kan het er mee door?' Ze liep de veranda op en begroette enkele mensen met een stralende glimlach.

'Natuurlijk heb ik haar goed kunnen helpen. Ze ziet er prachtig uit.' Ze draaide zich om en zag Kate in de deuropening staan, met een stralende glimlach op haar gezicht. 'Zie je, dat bedoel ik dus. Is het geen plaatje!' Al snel liep ze door de tuin in, waar ze een beker met drank vulde en met wat mensen aan de praat raakte.

Hij glimlachte toen ze de veranda op stapte en knikte. 'Het kan er zeker mee door,' zei hij eerlijk, bekeek haar nogmaals en dronk toen van zijn drankje. 'Oh trouwens, ik had er ook een voor jou ingeschonken.' Hij gaf het drankje aan haar en bleef zo wat dichter bij haar staan. Zijn stiefzus was echt goed: Kate zag er echt prachtig uit. 'Waar is je moeder nu trouwens?' vroeg hij benieuwd.

Kate nam het drankje dankbaar aan en nam een kleine slok om het goedje te proeven. Ze glimlachte naar hem op, aangezien hij nogal wat groter was, en gaf antwoord op zijn vraag. 'Maia zou haar hiernaartoe brengen als het feestje al een beetje op gang was. Ik denk dat ze zo komen. Zou je het oke vinden als ik haar aan je voorstel? Dat heb ik nog nooit echt gedaan met vrienden..' Ze keek naar haar glas. Dat Sophie weg was, was ze allang weer vergeten.

Stephen twijfelde een tijdje en staarde ondertussen naar zijn drankje. Hij had geen idee hoe hij zou reageren als hij geconfronteerd werd met een zieke moeder. Misschien ging het wel gewoon goed, maar het kon net zo goed dat hij zou exploderen, misschien van woede, misschien van verdriet. 'Het is alleen kennis maken, toch?' vroeg hij onzeker en keek hierbij Kate aan. 'Verder niets, niet waar?' Langzaam nam hij een slok van zijn drankje en keek ongemakkelijk om zich heen.