De tuin van Sophie en Stephen.

'Ja, ik wil je niets liever dan op de hele wereld. Je bent misschien een heks, maar je hebt niet versterkte emoties zoals ik. Ik heb je gemist, Elle. Enkel wist ik niet hoe ik bij je kon zijn terwijl ik de drang heb om je pijn te doen. De weken zijn verstreken en het gaat beter. Maar doe me pijn als ik de controle verlies. Beloof me dat je me desnoods in brand zet. Ik wil niet jou verliezen... Zeker niet aan jou pijn te doen.' Hierbij keek hij haar met tranen in de ogen aan. Hij was zo kwaad, alsof niets eens een keer wou mee zitten. 'Jouw huis of de mijne?'

Elle keek hem ook met waterige ogen aan en gleed voorzichtig met haar vingertoppen over zijn blote arm in een geruststellend gebaar. 'Ik begrijp dat het niet mogelijk was en ik vind het echt niet erg. Ik ben al blij genoeg dat je het nu aandurft om bij me te zijn,' zei ze kalm en glimlachte liefdevol. Toch voelde ze haar hart sneller kloppen door de nervositeit over zijn woorden. 'Ik-ik zal me dan beschermen. En ik beloof dat ik er alles voor zal doen om mezelf te beschermen.' Toch wist ze dat ze hem nooit echt pijn zou kunnen doen. 'Jouw huis?'

Thomas drukte voorzichtig, kort en snel zijn lippen op de hare. Dankzij zijn vampierkrachten was hij sneller weg dan verwacht, maar het was een kusje. 'Ik hou van je, Elle.' Hij streelde een lok haar uit haar gezicht waarna hij de auto startte en naar zijn vertrouwelijke huis reed. Misschien was het wel goed dat Elle erbij was. Zo kon iemand hem tegen houden van zijn familie.

- weg

[zal ik verder bij Thomas' huis?]

Joe zuchtte en keek haar aan. 'Als je niet bereid bent om naar me te luisteren en me te geloven, prima. Maar ik probeer je uit te leggen wat er aan de hand is en ook al is het niet aan mij om het te vertellen, ik ben bereid om het te doen. Dus kies zelf maar. Wil je de waarheid horen - hoe bizar deze ook is - of wil je excuses maken voor jezelf om niet naar me te hoeven luisteren? Ik vind het beide prima, maar kom dan niet steeds naar mij toe en doe alsof alles míjn fout is.'

'Ik heb nooit gezegd dat het allemaal jouw fout is, Joe. Durf dat niet te zeggen. Bizarre waarheid? Ik denk dat ik wel meer gewoon ben. Misschien zoals gekust worden en daarna staal genegeerd.' Riley vergaf inderdaad niet zo snel. Vergeten deed ze nu eenmaal nooit. 'Ik wou dat niets hiervan gebeurd was. Dat we gewoon terug konden gaan naar Riley en Joe die het leuk hadden samen. Maar waarom heb ik het gevoel dat die bizarre waarheid me nog verder van je gaat afduwen?' Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze was Joseph kwijt als vriend of als wat dan ook, dat stond vast.

'Jeetje, waarom moet je er nog steeds over doorgaan? Ja, ik heb een fout gemaakt en dat weet ik. Ik heb mijn excuses er al meerdere malen voor aan geboden, maar je wilt het nog steeds niet horen hè?' vroeg hij gefrustreerd en liep naar de rand van de tuin toe. 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat het me spijt, dat ik een fout heb gemaakt, voordat je me vergeeft? Wat wil je dat ik doe?' Soms had hij het idee dat er echt niet met haar viel te praten.

Riley liep met hem mee, mar enkel omdat hij nog tegen haar praatte en nam ergens plaats tegen een boom terwijl ze van haar flesje dronk en doodleuk Joe aanstaarde. Misschien had ze net iets teveel op. 'Waarom ik zo doe? Het is heel simpel, Joe. Telkens als ik iemand binnenlaat. Een vriend, iets meer, een vriendin, dan eindigt het altijd in verdriet. Ik vergeef niet gemakkelijk omdat dat je kwetsbaar opstellen is. Dat heb ik gedaan bij jou en nu heb ik er spijt van.' Weer nam ze een grote slok. 'Maar oké, we zullen het fixen. Ik zal stoppen met je de schuld te geven en gemeen te doen, wat ik blijkbaar doe. Wat is dan je bizarre waarheid?'

Joe keek haar aan en kon die ietwat wazige blik in haar ogen zien. 'Misschien had je niet zoveel moeten drinken Riley.' merkte hij op en ging naast haar zitten. 'In deze staat geloof je me toch niet.' mompelde hij erachter aan en zuchtte uit. Waarom had hij ook alweer gezegd dat hij de waarheid zou vertellen? Hij had zelf geen idee meer. 'Riley... ik zeg niet dat je gemeen bent.' verzuchtte hij uiteindelijk, proberend van het onderwerp af te komen. Ooit zou hij haar de waarheid wel vertellen... ooit.

'Ik heb niet zoveel gedronken, Joe.' zuchtte ze en ging door haar haren. Ze voelde hoe haar attitude duidelijk werd gemaakt door haar kleding. Het jurkje was zo naar boven gekropen en het hoedje stond nog steeds op zijn plaats. 'Sugureren dan? Ik ben het wel, Joe. Je hebt eigenlijk groot gelijk dat je zo'n egoistisch mens als mij laat zitten. Dus laat me zitten en ga maar.' Riley mocht gedronken hebben, ze herinnerde nog steeds dat Joe haar wat wou vetellen maar het niet deed.