De lerarenkamer

Julian leunde in plaats van naar voren, zoals Florrie, naar achtern in zijn stoel en schudde met een grijns zijn hoofd. 'Florrie, ik heb op mijn beurt ook vooroordelen dat de mensen vooroordelen over mij hebben. Maar maak je maar niet druk, ik hoef geen vrienden met ze te worden.' Met links pakte hij zijn mok op en dronk nog wat. 'Je gaat je gang maar.' Ondanks zijn onverschillige antwoord, glimlachte hij dankbaar naar haar vanwege haar sympathieke houding tegenover hem.

'Maar het leven is zo lastig als je overal vooroordelen over hebt,' wierp ze droevig terug en leunde weer naar achteren. 'Ik zorg er wel voor dat je vrienden met ze wordt, Julian. Dat wij vrienden worden.' Ze giechelde en dronk haar koffie op. Ze kon niets anders dan optimistisch zijn naast een man die zo onverschillig was. 'Ik ga inderdaad mijn gang, ik zal je zo snel mogelijk voorstellen aan een goede vriendin, een drama docente.' Ze glimlachte naar hem terug en stond weer op om haar mok te vullen.

'Dat hangt er van af hoe je er mee omgaat.' Julian had echter spijt van deze woorden door de trieste toon die Florrie aansloeg. Hij dronk zijn mok leeg en glimlachte bij haar vastbeslotenheid. 'We zullen zien.' Hij streek door zijn haar en draaide toen zijn stoel om zodat hij één van de ramen open kon zetten. Vervolgens haalde hij een pakje sigaretten uit zijn zak en stopte er één in zijn mond. Het was slecht, dat wist hij ook wel, maar Julian had nooit de sterkte gevonden om te stoppen. Dus rookte hij gewoon door, maar was weliswaar beleefd genoeg om de rook niet met anderen te delen. Daarom steunde hij op de vensterbank en tuurde naar buiten.

Florrie zuchtte. 'Ik kan niet zo goed omgaan met vooroordelen, ik hou er niet zo van,' zei ze, terwijl ze haar koffie weer in schonk. Ze leunde tegen het aanrecht aan en keek weer naar Julian, die aan het roken was. Mannen die roken had ze altijd al aantrekkelijk gevonden, ook al vond ze zelf roken vreselijk, maar bij Julian had het net iets extra's wat ze niet kon plaatsen. Ze ging weer op haar stoel zitten en kon het niet laten om te blijven kijken.

'Soms is het maar beter dat je een vooroordeel hebt over een bepaald persoon. Dan ben je tenminste niet bij hen in de buurt als jouw vooroordeel uitkomt.' Julian volgde haar bewegingen nauwkeurig en grijnsde toen ze naar hem keek. 'Wil je er ook één? Óf we kunnen deze delen natuurlijk?' Hij nam zelf nog een trek en blies de rook, in plaats van naar buiten, achteloos voor zich uit. Het was meer een gewoonte geworden, dat roken. Echter had hij zich een paar jaar terug wel aan moeten leren om met links en niet met rechts te roken. Dat zou een mooi moment geweest zijn om te stoppen.

Ze bleef hem aankijken, ook na zijn vraag, en beet peinzend op haar lip. Ze had al een hele lange tijd niet meer gerookt, was het eigenlijk ook niet van plan, maar ''nee'' wou ze tegen Julian niet zeggen. Ze liep naar hem toe, pakte de sigaret uit zijn hand en stopte deze tussen haar lippen, terwijl ze hem aan keek. Ze nam een trekje en blies de rook in zijn richting uit. Ze kuchte een enkele keer en nam toen nog een trekje. 'Vooroordelen hoeven niet altijd negatief uit te pakken.'

Julian wachtte af en tot zijn verbazing kwam ze naar hem toe en nam de sigaret van hem. Hij lachte geamuseerd. 'Het is veel leuker als ze níet uitkomen.' zei hij veelbetekenend en pakte de sigaret weer van haar over. Hij keek naar zijn koffiemok en dronk deze leeg voor hij verder ging met zijn sigaret. Deze keer richtte hij zich weer naar buiten, omdat hij niet wilde dat er een rooklucht in de lerarenkamer zou hangen. Ondanks dat hij zelf rookte vond hij de lucht vreselijk.

Ze ging tegenover hem op de tafel zitten en bekeek hem terwijl hij verder rookte. 'Julian...' begon ze en fronste even lichtjes. 'Het spijt me als dit te persoonlijk is. Maar waarom kies je om conciërge te zijn op een middelbare school? Er zijn zoveel leuke banen te vinden in het dorp.' Ze wiebelde met haar benen onder haar en pakte weer de sigaret van hem over. 'We zouden délen,' herinnerde ze hem giechelend en stopte hem weer tussen haar lippen.

Julian trok een wenkbrauw op en steunde op zijn elleboog. 'Waarom zo geïnteresseerd, Florrie?' Hij keek hoe ze de sigaret weer overnam, maar lachte niet. Toen zijn mok leeg was stond hij op om deze op het aanrecht te zetten. 'Je mag hem opmaken, ik moet toch weer aan het werk.' gaf hij aan en pakte zijn dweil en emmertje weer op. 'Heb je nog een lange dag voor de boeg?' vroeg hij haar nog.

Ze zuchtte toen hij besloot geen antwoord te geven en nam nog een laatste trekje, om daarna sigaret kapot te drukken en in een asbak te leggen. Ze pakte ook haar kleding en spullen bij elkaar en glimlachte. 'Waarom zo geïnteresseerd, Julian?' kopieerde ze zijn woorden en trok een wenkbrauw op. Ze wees tegelijkertijd naar haar rooster die op de muur hing, die aan gaf dat ze pas laat klaar was.

Julian kon niet anders dan lachen toen Florrie zijn vraag terugwierp. Ze had meer pit in zich dan hij vantevorenn had gedacht, maar toch paste het wel bij haar. 'Ik wilde je slechts nog een fijne dag toewensen, maar dat zou ook zo voorbarig zijn zonder te weten of je niet al naar huis kon. Nu kan ik je nog sterkte wensen met je cheerleadertjes.' Hij bekeek haar rooster en glimlachte toen naar Florrie.

'Je moet maar een keer komen kijken. Echt waar, de meiden zijn goed, en doen ook zo erg hun best. Ze vinden het vast leuk als je komt kijken. Dus, als je me ooit zoekt, bekijk dan mijn rooster.' Ze tikte nogmaals nadrukkelijk op haar rooster. 'Ik wens je ook een hele fijne dag, Julian. Heel veel sterkte met álle leerlingen van school.' Ze twijfelde even en stak toen met een glimlach haar hand uit.

Julian trok zijn wenkbrouwen op omdat hij geamuseerd was en knikte toen. 'Ik moet dat veld ook nog maar eens langs gaan op zoek naar vuilnis. Dan kan ik meteen naar die mooie meisjes van je komen kijken.' Hij gaf haar een grote grijns en keek toen minder opgewekt naar de hand die ze uitstak. 'Fijne dag, Florrie.' Ongemakkelijk stak hij zíjn hand uit, maar niet de rechtse, juist de linkse hand. Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren, maar verdween nog voor dat gelukt was uit de lerarenkamer.

Een beetje onhandig trok ze maar weer haar rechter hand in en stak haar linker hand uit. De hand druk voelde onnatuurlijk en raar en even keek ze hem met een ongemakkelijke glimlach aan. Ze verwachtte er eentje terug, maar voordat ze nog iets kon zeggen, was hij weg. Ze keek hem verbaasd na en slingerde toen maar ook haar tas om haar schouder. Na snel haar koffie op gedronken te hebben, verliet ze ook de lerarenkamer.

GONE

[NEW]
Tristan zat aan een tafeltje in de lerarenkamer. Hij had zijn voeten op de tafel gelegd en rook een sigaret, terwijl hij wat mededelingen las. Het jaar was bijna over en dat resulteerde in onnozele taken voor de leraren. Gelukkig was hij enkel een gymleraar; hij was niet verbonden aan deadlines voor toetsen. Toch moest hij een of andere sportdag organiseren, waar hij allesbehalve zin in had. Fronsend verfrommelde hij de brieven en gooide ze een voor een in de prullenbak.

Grace liep kletsend met een collega de lerarenkamer binnen. Dat Tristan in dezelfde ruimte was, viel haar meteen al op. Maar ze kon haar collega natuurlijk niet het idee geven dat zijn aanwezigheid haar van streek maakte. Zonder een kik te geven schonk ze koffie in, ging in één van de stoelen zitten en pakte er een zelfgemaakt lunchpakketje bij. Het was ook meer dan normaal dat ze nu al weer over dat gebeuren heen was. Ze wist niet eens hoe ze het moest noemen.

Tristan keek onmiddellijk op toen er mensen binnen kwamen lopen. Dat Grace er eentje was, maakte het een stuk interessanter. Nonchalant blies hij de rook van de sigaret uit en stond toen op, om aan de tafel van Grace en de collega's te gaan zitten. 'Gracia, je ziet er vandaag weer op je Spaans best uit,' zei hij met een brede grijns. Hij wist niet wat het was, maar op de een of andere manier werd hij toch naar haar toe getrokken.

Grace keek op toen Tristan aan dezelfde tafel plaats nam. Ze hield zich voor dat ze het maar professioneel moest kunnen houden. Maar dat hield ze al niet lang vol. Ze pakte de sigaret van hem over en drukte hem uit in één van de lege mokken. 'Er mag hier niet gerookt worden. Er zijn mensen die daar erg veel hinder van hebben.' Zijn opmerking negeerde ze compleet.

Geërgerd keek hij toe hoe Grace zijn sigaret kapot drukte en als een klein kind sloeg hij zijn armen over elkaar heen. 'Het is maar een sigaretje, Gracia, geen rookbom,' grinnikte hij sarcastisch en fixeerde weer zijn blik op de hare. 'Ik heb je de laatste tijd trouwens weinig gezien. Wat heb je uitgespookt?' Ongeduldig trommelde hij met zijn vingers op de tafel en keek haar afwachtend aan. Hij wilde graag weten wat ze allemaal uitspookte.

'Dat is maar goed ook.' Kalm at Grace verder van haar sandwiches. De collega nam al snel afscheid aangezien niemand tussen twee vuren wilde zitten, zeker niet als het om collega's ging. 'Ik heb je ontweken, dat is wat ik heb uitgespookt.' Grace ontweek zijn blik met al haar macht en richtte zich maar op haar eten en koffie.

Fronsend keek hij haar aan na haar woorden. 'Jij hebt mij ontweken?' herhaalde hij langzaam en nogal ongelovig. 'Waarom in godsnaam?' Eigenlijk kon hij gemakkelijk op die vraag antwoord geven. Natuurlijk wist hij waarom ze ze hem ontweek. Maar hij wou het uit haar mond horen, een bevestiging krijgen van zijn daden. Soms dacht hij nog weleens aan Grace: hoe gretig haar lippen waren, de zachte rondingen van haar lichaam, de zwoele stem in zijn oor.

Grace zette haar mok weg en richtte haar ogen op Tristan. 'Omdat ik dacht dat je een betere man was. Of misschien hoopte ik dat alleen maar. Maar dat ben je niet.' Kort bleef ze hem aankijken, maar stond al gauw op om haar lege kop bij te vullen. Ze zag dat haar handen trilden en met zoveel mogelijk overtuiging probeerde ze ze stil te houden. Moest hij het haar per se vragen wat haar dwars zat? Ze kon toch zeker wel aan nemen dat hij dondersgoed wist wat hij had gedaan.

Tristan zweeg bij haar woorden en ging recht op zitten. Met een serieuze blik keek hij haar aan. 'Ik heb nooit gezegd of geopperd dat ik een goede of respectabele man ben. Ik heb geprobeerd om er eentje voor je te zijn, maar dat is mislukt. En dat spijt me oprecht.' Zijn ogen brandden in haar rug, toen ze weg liep, en langzaam nam hij ook een slok van zijn koffie. Hij richtte zijn aandacht op haar hartslag, die hard in zijn oren bonkten.

Grace zette haar handen op het aanrecht en hield haar blik gericht op de gootsteen. 'Ik heb ook nooit gezegd dat jíj dat geopperd hebt. Alleen dat ik dat voor een klein moment geloofde. Gelukkig ben ik er nu aan uit dat het een leugen was.' Ze keek over haar schouder naar Tristan en opende haar mond om deze al gauw weer te sluiten. Ze overdacht haar woorden en besloot uiteindelijk: 'Ik hoop dat je voor Marise wel een goede man bent.'

Tristan glimlachte bij alle beledigingen die hij toegeworpen kreeg van Grace. Ze moest eens weten hoe erg hij werkelijk was. 'Marise is anders dan jij,' zei hij en stond op, om ook zijn kop koffie te vullen. 'Marise en ik zijn beiden anders dan dat jij bent. Jij verdient een leuke, gezellige man. Een betere man dan dat ik ben.' Hij glimlachte gemaakt naar haar en liep weer naar de tafel toe. 'Iemand die je voedsel kan appreciëren.'