De lerarenkamer

Grace hield boos haar adem in. Wat bedoelde hij met 'anders' zijn? Dat zeeen of ander exclusief groepje vormden. Ze kon zijn woorden absoluut niet waarderen op het moment. Het was een geluk dat er geen andere leraren meer in de ruimte waren, anders had ze zich diep geschaamd voor haar houding. 'Dus dat is het? Dat je niet tegen mijn Spaanse kookkunsten kan? Geen maag voor de hete kruiden? In Spanje vinden ze je dan geen man.' Ze bleef bij het aanrecht staan maar volgde Tristan met haar ogen.

'Dat is het inderdaad,' zuchtte hij en ging weer op zijn plek zitten. 'Mijn maag kan tegen een heleboel dingen niet.' Grinnikend legde hij zijn benen op tafel en voelde zich trots: het was geen leugen geweest. Hij kon enkel op bloed functioneren. 'Dan zal ik maar nooit naar Spanje gaan, niet waar? Ik denk dat mijn ego zulke waarheden niet aan kan.' Lachend sloeg hij een krant open en las afwezig de kleine lettertjes.

Grace keek Tristan met vlakke ogen aan. Ze had een hekel aan die grijns. Alsof hij alles en iedereen en dus ook haar bespotte. 'Dat je hier om kunt lachen..' fluisterde ze ontzet. Ze goot de koffie die ze net in had geschonken weg en liep naar de tafel om haar resterende sandwiches in te pakken. Ze kon het echt niet meer hebben. Ze zat er werkelijk doorheen. Ze kon niet geloven dat ze ook maar een moment had gedacht dat hij haar hier wilde hebben omdat er iets wás tussen hen. En hij lachtte er nu zelfs om, alsof het allemaal een spelletje was geweest. Weliswaar eentje met háár gevoelens.

Hij wist dat hij te ver was gegaan en meteen verdween daarmee zijn glimlach. Met een diepe, verontschuldigende zucht stond hij op en liep naar haar toe, om twijfelachtig voor haar te stoppen. 'Dat had ik allemaal niet moeten zeggen, Gracia, het spijt me. Het was niet mijn bedoeling om een spelletje met je te spelen. Ik... Ik voelde iets voor je. Ik voelde heel veel voor je. Maar geloof me alsjeblieft, ik ben niet de goede man voor je.'

Grace keek hem aan toen hij zo voor haar stond en zei eens een keer niets. Ze wist niet of ze teleurgesteld was dat hij zei dat hij niet de goede man voor haar was of dat ze juist boos was dat hij dat slappe excuus gaf. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd en ging ze terug op haar stoel zitten. 'Laat het maar gewoon zitten, Tristan. Ik heb geen idee wat ik wil horen of wat ik hoor wel waar is of niet. Dus laat het maar. Ik ben over een aantal weken weg en ik weet niet eens of ik hier ooit terugkom dus ik zie je vast niet meer. Je kan me namelijk niet wijs maken dat je met Marise hier blijft.'

'Maar- ik dacht dat je hier toch nog langer kon blijven?' vroeg hij fronsend, terwijl hij tegen het aanrecht leunde. Zijn ogen volgden elke beweging die Grace maakten en lieten haar pas los toen ze zat. Schouderophalend ging hij weer naast haar zitten. 'Misschien kunnen we contact houden? Ik weet niet of je dat wilt, maar- nou ja... Het lijkt mij wel leuk.' Daarna schudde hij zijn hoofd. 'Ik wil al een tijd lang weg, maar Marise staat erop dat we hier blijven.'

Grace knikte. 'Dat klopt, maar dat was nog maar tot de zomervakantie als mijn stage afgerond is. Ik moet mijn scriptie inleveren, ik moet hem verdedigen, ik moet mijn familie zien en ik moet hard gaan werken om een inkomen te krijgen. Dat kan ik hier allemaal niet.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Tristan peilend aan toen hij voorstelde om contact te houden. 'Ik doe niet aan telefoonseks of internetseks of weet ik veel hoe je contact wilde houden.' antwoordde ze uiteindelijk. 'Wat heeft ze hier nou te zoeken?' vroeg ze toch nog benieuwd.

Tristan moest hard lachen om haar woorden en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Je blijft me elke keer weer verrassen. Ik dacht eerder aan ouderwets kaarten sturen of een brief. Ik zou het leuk vinden als je me op de hoogte van je avonturen houdt. Uiteraard kan je me ook altijd bellen.' Schouderophalend keek hij haar aan. 'Ik zou het eigenlijk niet weten.' Hij had al wekenlang het dorp uit willen gaan, door de bedreiging van Julian, maar Marise had erop gestaan dat ze hier zouden blijven.

Grace kon een kleine glimlach niet onderdrukken en keek zo Tristan aan. 'En jij valt iedere keer weer ontzettend tegen. Brieven? Kaarten? Ik had iets spannenders verwacht.' Ze plaagde hem slechts, wat ze tot haar verbazing nog steeds kon ondanks alles. 'Ach, het is een prachtig dorp en zolang je de roddelende menigte vermijdt is het prima te doen hier. En als je went aan het koude weer.' Ze zuchtte nog eens en keek naar haar handen. 'Tristan, ik meende het serieus dat wat je gedaan hebt of wat je niet gedaan hebt, dat het nogal insloeg. Maar we zijn beide volwassenen én nog steeds collega's dus ik zou het graag achter me laten.'

'Ik weet het, ik kan de verwachtingen niet altijd opleven,' grinnikte hij flauw en beantwoordde de blik van Grace. Schouderophalend haalde hij een hand door zijn haren. 'Ik ben soms nogal old-fashioned. Ik hou niet van e-mails en zulke onpersoonlijke zaken. Brieven hebben iets moois.' Hij zuchtte zachtjes en legde zijn hand op haar arm. 'Het spijt me echt. En we laten het achter ons. Anders gaan we een keer uit en dan zoek ik wel een geschikte man voor je,' grinnikte hij, maar voelde een onderbuikgevoel bij die woorden.

Grace grinnikte en legde haar hand kort op de zijne. Vervolgens haalde ze zijn hand weg en wendde ze haar gezicht beschaamd af. 'We laten het achter ons.' herhaalde ze met een dubieus gevoel. Ze moest lachen om zijn laatste woorden. 'Ik ga de moeite niet meer eens doen. Geen man is geschikt. Ik houd het maar op katten. Florrie heeft er vast een paar in de aanbieding.' Haar lach was onbezorgd en net zo hard als altijd, maar ze voelde zich wel degelijk anders dan toen ze hier gekomen was. Haar familie zou het verschil vast en zeker ook opmerken als ze terug was in Spanje.

'Katten?!' lachte Tristan ongelovig. Grace bleef hem met al haar woorden verbazen. Op den duur was hij tot het standpunt gekomen dat mensen niets waren dan voorspelbare wezens, maar Grace brak dat oordeel. Zij was in tegenstelling tot anderen erg interessant. 'Wat voor man is dan wel geschikt?' vroeg hij met een kleine frons en keek haar daarna benieuwd aan. 'Want je kan mij er niet van overtuigen dat je niet op een bepaald type valt.'

'Zoals ik al zei: geen enkele. Ik doe het nu liever zonder.' Grace wist maar al te goed dat ze loog. Ze had graag iemand die ze compleet kon vertrouwen, iemand die om haar gaf en al die andere cliché dingen. Maar ze dacht er op het moment liever niet aan. 'En een type heb ik niet. Of wacht. Foute mannen. Is dat een type? Want op de een of andere manier val ik onbewust altijd op de verkeerde.' vertelde ze hem met een plagend gezicht. Ook al wist ze dat ze het ergens serieus bedoelde.

'Foute mannen vallen wel altijd op juist de meest geweldige vrouwen,' murmelde hij en glimlachte tegelijkertijd naar haar. 'Maar je hebt gelijk, je valt op foute mannen.' Fronsend keek hij haar aan en tikte met zijn vingers bedenkelijk op de tafel. 'Zorg ervoor dat je daar vanaf raakt.' Straks kwam ze echt een keer bij een verkeerde man terecht. 'Die Noah... Is hij niet iets voor je?' mompelde Tristan en staarde naar zijn mok.

Grace schudde ongelovig haar hoofd, maar lachte vervolgens naar Tristan. 'Noah? We zijn gewoon goede vrienden. Hij is te aardig voor me. Ik val op verkeerde types weet je nog? En Noah is een en al goedheid.' Zijn advies om van haar neiging op foute mannen te vallen af te raken negeerde ze maar. Ze kon er ook niets aan doen en juist hij kon dat niet zeggen. Tristan was, zoals hij zelf graag leek te zeggen, lid van de groep foute mannen in Grace's leven.