De bibliotheek

De bieb... Niet een plek waar veel mensen vrijwillig willen komen. Ondanks dat is het een prachtige bibliotheek: rijen met kasten, volgestampt met boeken. Er is een zit/leeshoek en studeerhoek. En als je eens wat privacy nodig hebt, is tussen de rijen boekenkasten genoeg plaats. Maar pas op, mevrouw G - de bazin van de bieb - ziet ALLES!

Peter zat met weliswaar een boek in zijn handen in de leeshoek. Hij lag onderuit gezakt tegen de leuning van een bank aan en had zijn voeten op het tafeltje voor zich gelegd. Hij had nooit van lezen gehouden. Totdat Peter er achter kwam dat hij onsterfelijk was en dus op de een of andere manier zijn tijd moest verdoen. Dus was hij maar begonnen met lezen en het beviel hem prima.

Tara kwam aan met een stapel boeken. Ze was druk in de weer voor Engels. Aangezien ze een vrije leesopdracht hadden en hun interim leerkracht onwijs knap was. Deels doordat ze graag goede punten haalde. Echter kon ze niet door dankzij een of andere knappe etter. 'Mag ik door?' Haar ondertoon was geïrriteerd. De zware stapel boeken droeg zichzelf namelijk niet.

Peter keek niet op van zijn boek en liet zijn voeten daar waar ze prima lagen. 'Sorry? Wat vroeg je?' Peter liep je niet zomaar voorbij, daar zorgde hij wel voor, zeker niet als hij je daarmee mateloos kon irriteren. Met een gefocuste blik sloeg hij zijn bladzijde om en las rustig verder.

'Wat ik zei?' Tara had meer kracht dan deze jongeman zou verwachten. Misschien kwam het wel door het feit dat ze een weerwolf was. 'Dat deze boeken zichzelf niet dragen.' Hierbij duwde ze tegen zijn benen zodat ze er voorbij kon. 'En jij geen manieren had.' Ze ging naast hem zitten waarbij ze kritisch weer de tittels van de boeken herlas.

Peter had verwacht dat het meisje haar weg er door zou drammen. Hij had haar makkelijk tegen kunnen houden, maar hij had geleerd dat hij zich beter als sterfelijke kon gedragen. Dan was iedereen natuurlijk veel makkelijker voor de gek te houden. 'Als je misschien 'alsjeblieft' had toegevoegd, had ik je vast vrijwillig doorgelaten.' Pas nu liet Peter zijn boek zakken en keek naar het meisje. Ze was erg mooi. En ze rook heerlijk.

Tara lachte even bitter. Natuurlijk zou hij dat gedaan hebben met zo'n ego als hij haar liet blijken. 'Het spijt me,' oprecht of gemeend was het al helemaal niet. 'Misschien als ik wat minder vast heb en beter gezind was dat je dat nog net had gekregen. Waarschijnlijk niet.'

'Dan kan ik op mijn beurt zeggen dat het míj spijt dat je nooit manieren hebt geleerd.' Peter glimlachte naar haar, met al zijn charmes, maar hij verwachtte niet dat dit meisje daar snel op in zou gaan. Gelukkig, hij hield wel van een uitdaging. Peter vouwde de hoek van de bladzijde om en sloot zijn boek, om voorover te leunen en de ruggen van haar boeken te lezen. 'Indrukwekkende verzameling.' merkte hij op.

'Evenwel dat ik dat van jou kan zeggen.' Hierbij keek Tara al even uitdagend terug. Ze kende jongens, wist hoe ze waren. Niet alle jongens natuurlijk waren zo, maar waarom niet van het ergste uit te gaan? 'Verzameling? Uiteindelijk mag er nog maar één boek overblijven. Engelse literatuur boeken.' Dat was haar verklaring waardoor ze de boeken in twee stapels probeerde op te delen.

'Deze is vast wat voor je. Gaat over feministische vrouwen.' Peter haalde één van haar stapels omver door een boek er tussen uit te halen en deze aan haar te geven. Hij had ze allen al eens gelezen. En vooral die over het feminisme vond hij verschrikkelijk, maar Peter dacht dat het wel bij haar zou passen. Lieflijk glimlachte hij en leunde naar achteren om vervolgens zijn voeten weer op de salontafel te leggen.

Tara las de achterkant, maar keek ondertussen de jongen geïrriteerd aan. 'Nee, toch weer niet. Reden dat je me hem aanraadt is omdat je me feministisch vindt? Ik sta altijd open voor complimentjes... Hoe je ook mag heten.' Ze glimlachte onschuldig naar hem waarna ze het boek bij de "afgekeurde boeken" legde en de rest weer inspecteerde. Toch eindigde haar ogen weer op zijn gezicht en lichaam. Hij was knap, verzorgd en had ze al knap vermeld?

Peter had zijn boek er al weer bij gepakt, maar hield haar ondertussen goed in de gaten. De voordelenn van het vampier zijn, was dat je zoveel meer in het oog kon houden dan eerder voor mogelijk was. 'Peter, maar noem me gerust Pete of Petey.' Hij glimlachte zijn witte tanden bloot en ging verder: 'Jij bent Tara, is het niet?' Alsof hij één van die mooie cheerleader gezichtjes zou vergeten.

Tara wist niet zeker of zijn ogen wel op haar gericht waren. Ze voelde een aanwezigheid, maar twijfelde eraan. Kijken durfde ze zelf niet erg goed. Het verbaasde hem lichtjes dat hij haar naam kende. Misschien doordat ze in het cheerleaderteam zat. 'Ben je nieuw hier, Peter?' Ze vond zijn bijnamen een beetje overbodig aangezien ze hem totaal niet kende.

'Dat hangt er van af wat jij 'nieuw' vindt. Ik zit hier al vanaf het begin van het schooljaar. Al een paar maanden. Niet zo nieuw als je het mij vraagt.' Peter had zijn boek weer dicht geslagen, zijn vinger legde hij tussen de bladzijdes. 'Maar aangezien jij me nog niet kent. Ben ik vast erg nieuw.' Peter keek haar onderzoekend aan.

Tara lachte om zijn woorden en dit om een binnenpretje. Hij klonk alsof hij een stuk speelgoed was. 'Het spijt me zo dat ik dat ego van je heb gekrengt, Peter.' Ze nam uiteindelijk weer een boel vast dat haar leuk leek. 'Maar ja, voor mij ben je nieuw. Zoals ik voor jou nieuw ben, lijkt me. Of denk je me te kennen omwille dat ik in een cheerleaderteam zit en jij vooroordelen hebt?'

Peter kreeg een geamuseerde lach op zijn lippen toen hij haar zo zag lachen. Ze dacht echt dat ze hem door had. Dat had je wel vaker met van die zelfverzekerde cheerleader typetjes. Alhoewel Tara niet zo naïef leek als de andere springende popjes. 'Dat boek is echt honderd keer niks.' merkte hij op en ontweek zo haar vraag. Natuurlijk eknde hij haar: Peter had immers jaren ervaring met meisjes. En ook met haar soort.

'Wat als ik het toevallig nu wel leuk zou vinden?' stribbelde ze tegen, maar toen ze dacht dat hij niet zou opletten legde ze het twijfelend op de andere stapel van de afgekeurde boeken. 'Je antwoord niet, Pete.' Hierbij vouwde ze haar handen op haar knieën en keek hem aan. 'Dus ben je me nu aan het ontwijken?'

'Als ik je aan het ontwijken was, dan was ik nu opgestaan en weggelopen. Maar ik ben niet zo onbeleefd een mooi meisje zo achter te laten. Dat zou ongelooflijk onbeleefd zijn, toch?' Peter trok vragend een wenkbrauw op toen hij van zijn boek opkeek. Hij genoot hier echt van, wat misschien ook wel van zijn gezicht te lezen was. Alhoewel hij vooral vooruit keek naar de prijs die hij uiteindelijk zou winnen.

Tara keek hem even met vernauwde ogen aan. Jongens waren doorzichtig als het op gelaatsuitdrukkingen aankwam. 'Inderdaad, maar zou het dat ook zijn als ik het deed? Ik hou er niet echt van om iemand te vermaken, maar niet vermaakt te worden.' Ze plooide haar benen over elkaar en keek hem tevreden aan. Miauw; zei daar maar eens iets erg goeds of sterks op terug. Waarschijnlijk kon hij het wel, maar zij wou de bovenhand hebben. Voor nu nog.

'Hee, er is niemand die je tegenhoudt. Maar als het je zo dwars zit dat ik me wél vermaak en jij niet, dan stel ik voor dat je niet zo serieus doet. Die frons doet je mooie gezichtje geen goed, hoor.' Met een lieftallig lach op zijn gezicht reikte hij naar haar gezicht en streek een wimper van haar wang. Wat een zachte huid, het zou prachtig zijn als hij daar later zijn tanden in kon zetten. 'Maar misschien ben ik wel niet het beste gezelschap.' En Peter's glimlach verdween terwijl hij terugzakte in een nonchalante houding.

Tara voelde een siddering door haar gaan bij zijn aanraking. Waarschijnlijk kwam dit door de verrassing, ofwel omdat hij onweerstaanbaar knap was of wel doordat ze hem zo een rotzak vond. 'Ik vermaak me altijd wel op één of andere manier.' Hierbij werd haar glimlach een beetje speels. Als hij het wou dan kon hij het krijgen. 'Waarschijnlijk niet, maar ik lijk het ermee te moeten doen.' Mooi niet dat zij ging toegeven dat ze vreselijk gezelschap was. Dat was te veel trots die ineens weg zou zijn.

'Oja? En hoe vermaak je, je nu dan?' Peter keek haar nieuwsgierig aan en had zijn boek nu definitief aan de kant gelegd. Het meisje eiste veel aandacht van hem op. Hij kon zo zijn boek niet meer verder lezen. Niet dat hem dat sowieso meer boeide dan een schone dame. 'Als je wilt dat ik wegga, dan zal ik die wens maar al te graag vervullen.'

Tara lachte even. 'Zo amuseer ik mij. Kom op, Pete; hoe irritant je me ook vindt, je wilt blijven. Eigenlijk mag je me stiekem wel hé? Ach, toegeven is niet nodig.' Ze koos definitief. Een veilige keuzen, maar uit wat research die ze had gedaan was dit een hoog geprezen boek. 'Ik vermaak me door jou reacties. Ze zijn kostelijk en lijken wel ingestudeerd.' Hierbij stond ze op. 'Ik ga deze even uitlenen.'

'Ik heb nooit gezegd dat ik je niet leuk vind.' Ze legde hem wel erg veel woorden in de mond, maar misschien was dat wel haar manier van doen. Peter zette een jongensachtige grijns op toen Tara opstond. 'Ben je niet bang dat ik toch wegga als jij je boek uit gaat lenen?' Aandachtig bestudeerde hij haar gezicht, wachtend op de reactie.

Tara draaide zich om en keek hem geamusseerd aan. Haar blik verraadde haar speelsheid. 'Punt één: Je vindt dit te leuk. Punt twee: Je vindt me aantrekkelijk aangezien je de hele tijd naar mijn lichaam lijkt te staren - Ja, ik ben oplettend. Punt drie: Omdat je waarschijnlijk me wou achterna komen met een of ander flauw excuus zodat we verder gaan. Punt vier: Ik zou jou misschien kunnen verlaten. Of ik kom misschien niet terug. Punt vijf: Laten we weggaan. Ik denk dat we bieden wel weten waar dit naartoe gaat. Is het niet, Pete?' Ze gebruikte expres zijn koosnaampje en liep naar de bali. Wat hield ze toch van onnodige lange uitleg.