De bibliotheek

Met een brede glimlach sloeg hij ook zijn armen om haar heen en een gelukkige lach ontsnapte uit zijn keel. 'Em! Ik heb je zo gemist!' Hij bekeek haar goed en sloeg daarna nog een keer zijn armen om haar heen. 'Het spijt me, maar ik ben nog maar paar dagen terug. Een paar dagen vol met uitpakken, het restaurant weer opbouwen en schoolwerk in halen. Ik heb nog met nauwelijks mensen gesproken!'

'Je bent al een paar dagen terug? Waarom heb je me niet gewoon een sms'je gestuurd, dan had ik je misschien kunnen helpen!' Ze snapte het wel dat hij te druk was met van alles en nog wat. Wie weet had hij haar wel helemaal niet mogen bellen van zijn ouders, dat was ook nog een optie geweest. 'Maar, je bent weer terug en daar gaat het om!'

Hij bloosde en keek naar zijn schoenen. 'Mijn ouders hebben mijn mobiel afgepakt, omdat ze vinden dat hij me af leidt. Vooral omdat ik je zoveel sms'te toen ik nog in de stad was.' Hij zuchtte en ging op de grond tegen de boekenkast aan zitten. 'Maar vertel, wat heb ik de laatste weken allemaal gemist, Emma?' vroeg hij met een glimlach en klopte op de plaats naast hem.

'Oh..' zei ze ietwat teleurgesteld. Hun mobiel was de manier om te communiceren: Kai mocht na school niet vaak mee de stad in en haar ouders waren er ook niet zo'n fan van als ze nog laat over straat ging. 'We verzinnen wel iets nieuws, wat dacht je van skype?' vroeg ze enthousiast en haalde haar schouders op bij zijn vraag. 'Je hebt niet veel gemist hoor, ik heb een geïsoleerd, vriendloos leven geleefd de afgelopen tijd.'

Hij haalde een beetje beteuterd zijn schouders op. 'Ze wilden ook bijna mijn gitaar afpakken. Maar ik geloof dat ze zich realiseerde dat dat echt te ver ging.' Hij moest lachen en keek haar met een gelukzalige blik aan. Hij had Emma echt gemist. 'Skype klinkt goed!' lachte hij, maar keek haar daarna bezorgd aan. 'Wat- wat is er dan gebeurd? Hoe komt dat? Hoe gaat het trouwens met Jay?'

Emma moest lachen. 'Er is niets gebeurd. En Jay... tja wat zal ik daar eens van zeggen.' Ze keek hem even aan. 'Hij heeft iets met Lexi, maar - ik vind het prima. Ik heb me erbij neergelegd. Ik was boos, maar nu niet meer. Daarbij zijn ze wel schattig samen.' Emma glimlachte en keek hem aan. 'En, wat heb jij allemaal beleefd in de grote stad?'

'Met Lexi?' zei hij verbaasd. Hij was er toch wel heel erg van overtuigd geweest dat Jay Emma erg leuk vond. En zeker ook wederzijds. 'Zit je er nog erg mee, Em?' vroeg hij voorzichtig en keek haar peilend aan. Meestal hield ze zich zoveel sterker dan dat ze zich werkelijk voelde. Hij haalde lachend zijn schouders op. 'Niet zoveel. Het was wel echt een belevenis... Het was er zo druk!'

Emma haalde haar schouders op. 'Niet echt... ik was boos op Lexi, maar ik denk dat ik haar nu onderhand ook wel heb vergeven.' Zoals haar moeder altijd zei "liefde gebeurd, daar kan je niets aan doen Emma.". Met die gedachten in haar achterhoofd had ze Lexi inmiddels vergeven. 'Ja dat geloof ik best, volgens mij hebben wij het niet eens zo slecht hier in dit dorpje.'

Nieuw

Alex zat ineengedoken op de bank met een stapel boeken om zich heen. Nu zat ze gebogen over haar geschiedenisboeken. Iets dat haar wél interesseerde. Ze leerde over de eerste wereldoorlog voor haar laatste toets van het jaar en had er nu eens plezier in om te leren. Vooral omdat Willy zo ook zou komen en ze samen zouden gaan studeren. Of, nouja, als dat er wel van zou komen.

Willy liep de bibliotheek in en zocht meteen naar Alex. Na een tijdje vond hij haar gelukkig, zittend aan een tafeltje, gebukt over haar boeken. Langzaam liep hij op haar af en sloeg van achteren zijn armen om haar heen, terwijl hij zijn gezicht in haar haren nestelde. 'Hey Alex,' murmelde hij en drukte een kus op haar wang. Daarna keek hij over haar schouder naar haar boeken. 'Hoe gaat het leren?' vroeg hij benieuwd.

Alex draaide zich met een lach om toen ze een stel armen om zich heen voelde. 'Willy.' Ze begroette hem glimlachend en haalde haar schouders op. 'Het gaat wel. Ik moet nog een hoop doen, maar het komt nu eindelijk op gang. En ben jij al begonnen?' Ze schoof met haar voet een stoel naar achteren voor hem en legde een hoop beoken aan de kant.

Hij ging op de stoel naast haar zitten en legde zijn armen op een stapel boeken, waarop hij zijn hoofd legde. 'Ik heb gisteravond tot heel laat zitten leren,' gaf hij toe. Aan andere mensen gaf hij nooit toe dat hij wel degelijk iets voor school moest doen, maar Alex was een uitzondering. 'Heb je trouwens nog hulp nodig?' Hij opende een willekeurig boek en gaapte slaperig. 'Ik heb morgen wiskunde en ik kijk er best naar uit.'

Alex hield haar vinger bij de regel waar ze gebleven was met lezen en keek Willy aan. Ze glimlachte om zijn bekenning. Ondanks wat iedereen dacht, was Willy toch nog best een strebertje. 'Misschien als ik volgende week wiskunde heb, maar morgen heb ik geschiedenis en eigenlijk zie ik dat wel zitten.' Ze lachte en prikte hem in zijn zij. 'Ik snap niet hoe je mij én wiskunde leuk kan vinden. Dat gaat echt niet samen!'

Willy trok zijn wenkbrauw op. 'Geschiedenis? Wauw, jij mag mij de volgende keer wel gaan helpen,' glimlachte hij en sloeg haar boek met een kleine klap dicht, terwijl hij haar aan keek met pretoogjes. 'Zullen we naar de kamer gaan, Alex?' Ondanks dat er niemand om hen heen was, fluisterde hij toch en keek hij argwanend om zich heen. 'Ik ben er al een tijdje niet meer geweest, dus het is de hoogste tijd om hem op te ruimen.'

Alex stopte nog snel een papiertje tussen de bladzijden en stapelde toen haar boeken op. Zijn voorstel klonk haar perfect in de oren. Ze had er al eerder heen willen gaan om te leren, maar ze durfde niet alleen, omdat ze bang was dat iemand haar zou zien. 'Dat is een goed idee.' Ze stopte de boeken terug in haar rugzak en stond toen op om naar de geheime deur te gaan.

Hij stopte ook wat boeken in zijn rugzak en sprong toen enthousiast op. Argwanend keek hij weer om zich heen en wenkte toen dat ze achter hem aan moest komen. Gelukkig was er geen mens in de bibliotheek te zien, dus deed Willy snel de deur een beetje stuntelig open en trok Alex mee naar binnen. Snel sloot hij de deur en bleef buiten adem van de spanning nog even in de gang staan. Daarna liep hij het kamertje in. 'Alsof ik thuis kom!' glimlachte hij.

Alex volgde Willy in zijn voetstappen en durfde niet eens te kijken of iemand op hen lette. Ze vertrouwde er maar op dat Willy dat in de gaten hield. Ze ging snel naar binnen en liet haar tas daar meteen op de bank ploffen. Ze giechelde om het stof dat van de bank afkwam en inspecteerde toen of hun radio het nog deed. Deze zette ze zachtjes aan.