De bibliotheek

Jay zijn concentratie was ver te zoeken, maar toch slaagde hij erin om Pride and Prejudice uit de rek te halen. Hierna liep hij naar Lexi en legde het ook op tafel. Dus ik stel voor dat we om het x-aantal hoofdstukken van boek wisselen?' Dat leek hem het eerlijkst en daarbij had hij écht geen zin meer in dit groepswerk, maar écht niét.

Lexi keek hem aan en knikte. Nee, ze had het overduidelijk niet moeten vertellen. 'Sorry, dat is dat zei van Emma - maar zelf zou ze het je nooit vertelt hebben en ik vond dat je recht had om het te weten.' legde ze uit en pakte het andere boek ook op. 'Pride and Prejudice heb ik zelf nog nooit geleden, maar Alice in Wonderland kan ik praktisch dromen, dus ik vind het ook niet erg om alleen Pride helemaal te lezen en jij alleen Alice?'

Jay keek haar aan. 'Alice in Wonderland las ik vroeger ook wel een paar keer. Dus ik ken hem ook wel ondertussen... Maakt me niet uit. Wat jij wilt.' Hierbij nam hij het boek vast en bekeek het. Eigenlijk was het oud, maar nog in een vrij goede staat. Hij haalde weer even zijn schouders op. 'Wat een geluk heb ik toch dat iemand het me nog wou vertellen. Zijn we trouwens klaar of wil je nog wat bespreken?'

Lexi keek hem aan. 'Er zijn vast wel twee exemplaren hier in de bibliotheek, neem jij deze dan mee - dan zoek ik een andere en dan lezen we hem allebei.' Blijkbaar had hij er niet veel zin in. 'Ik hou je niet tegen, dus als je weg wilt gaan dan ga je maar.' Als hij chagrijnig wilde doen, moest hij dat vooral gaan doen.

Jay keek haar aan. Wat zij wou... Hierbij stond hij op en schoof het boek haar kant weer op. 'Ik zal wel genoeg tijd hebben om het zelf te zoeken. Je-weet-wel, op mijn weg uit hier.' Als zij moeilijk wou doen dan deed ze maar... Hij zou het haar helemaal niet gemakkelijker maken. Hij zette zijn hoedje weer op en nam zijn rugzak. 'Later,' Hierbij ging hij het tweede exemplaar halen.

Lexi fronste haar wenkbrauwen. Wat was in vredesnaam zijn probleem? Het was niet dat zíj wat verkeerd had gedaan. Ze kon er niet tegen dat hij zijn woede op haar afrekende, dus pakte ze haar tas en liep achter hem aan. 'Heeft ze je echt zo gek gemaakt?' vroeg ze zich hardop af en pakte hem beet bij zijn schouder.

Jay keek haar enkel kwaad aan. Wat wist zij er nu van? 'Ik denk niet dat ik over zo'n dingen met jou moet praten, Lexi. Laten we het erop houden dat je me hebt afgewezen in haar plaats. Doe ze de groeten van me.' Hij was kwaad, verdrietig en teleurgesteld. Even had hij gedacht dat ze hem echt leuk had gevonden en dan kreeg hij ineens dit...

Lexi zuchtte uit. 'Wees blij dat ik je een confrontatie heb bespaard. Emma is geen leuk persoon om ruzie mee te hebben, geloof mijn woorden maar.' vertelde ze hem. 'En oké, misschien had ik het je ook wel niet moeten vertellen. Maar dan was je alleen nog maar langer voor de gek gehouden,'

Jay wist dat ze daar een punt in had, maar wat kon het haar ook in godsnaam schelen. Het ging het er niet gemakkelijker op maken. 'Laten we hier weggaan. Ik lust wel wat. Jij ook? En hey, ik ben Jay. Aangenaam.' Hierbij liep hij een stukje verder. Hij wou niet aan haar zusje denken. Hij wou ook dat hij niet zo klote tegen haar had gedaan.

Lexi glimlachte en knikte. 'Ik sterf van de honger.' zei ze grinnikend en liep achter hem aan. 'Lexi, aangenaam.' Dit keer nam ze wel de moeite om hem de hand te schudden. Ze had er wel goed aan gedaan door het te vertellen en dat werd nu duidelijk. Af en toe was ze het zat om de rotzooi van haar zusje achter haar kont op te ruimen, maar toch deed ze het.

Jay liep met haar de school uit en nam ook haar hand even vast. 'Waar wil je graag heen dan, Lexi?' Hij had ook best honger. Hopelijk koos ze ook niet iets te duur... Al snel verstuurde hij een SMS naar zijn moeder dat hij hier iets zou eten en ze niets voor hem moest voorzien voordat ze naar haar werk ging. Lexi leek nog helemaal niet zo'n slecht gezelschap.

Lexi lachte. 'We kunnen gewoon langs de snackbar gaan?' vroeg ze lachend. Ze hield niet zo van dure restaurants. 'Zelfs ik vind dat lekker.' grinnikte ze. Ze was niet iemand die alleen maar salades at omdat ze super dun wilde blijven. Een hamburger kon er eens in de zoveel tijd ook wel in. 'Tenzij je een ander idee hebt?'

'We kunnen naar de Mystic Grill? Ik werk er dus we krijgen personeelkorting én de hamburgers zijn beter dan die van een 4-sterren hotel.' Hij glimlachte een beetje onhandig en keek haar aan. 'Aan u de eer om me ergens heen te brengen dan, maar ik ben op de motor...' Dat was zijn vaste vervoermiddel. Zelfs naar school.

'Oeh, lekkere hamburgers? Daar zeg ik geen nee tegen.' zei ze lachend. 'Ik ben met de auto, dus ik weet niet wat voor jou makkelijker is. Dat je nu met mij meerijdt en dat ik je daarna weer afzet bij de school, of jij gaat met de motor en ik met de auto en dan zien we elkaar daar?' Lexi wilde niet haar auto op school laten staan, hij was gloednieuw en op een of andere manier was ze altijd bang dat ie gestolen werd - daarbij was het de auto van haar moeder, dus moest ze er extra voorzichtig mee zijn.

'Nee, ik laat hem normaal nooit zo maar ergens staan. Dus ik zie je dan wel aan de Grill.' Hij liep de trappen af naar zijn motor, ruilde het hoedje voor een helm. 'Zie je zo!' Hij had het ding al snel gestart en scheurde zo weg. Hij was voorzichtig, maar zijn motor was zijn rebelie.

Daar verder dan?

NEW

Noah was opzoek naar een boek dat hij zijn studenten uit de eerste klas kon laten lezen. Het moest ook iets zijn wat hun interesse had en dat was nog het moeilijkste. Het moest een makkelijk boek zijn, maar hij vond het moeilijk om een goede te vinden. Hij kende veel boeken, maar voor wat jongere kinderen vond hij het altijd lastig.

Augustus zat op de grond tegen een boekenkast aan en was verdiept in een natuurkundig, lastig vraagstuk. Hij moest opnieuw een natuurkunde toets maken, iets dat hij onwijs moeilijk vond, en dus zocht hij hulp in een van de examen boeken. Toen er opeens iemand aan kwam lopen die hem ogenschijnlijk niet op de grond zag zitten, trok hij snel zijn benen in en keek wie het was.

Het was dat de man die op de grond zat zijn benen wegtrok, anders was Noah er overheen gestruikeld. Hij keek even grijnzend naar beneden. Het zag ernaar uit dat de man met iets lastigs bezig was en Noah wist dat hij een leraar was, hij had hem namelijk wel eens gezien in de lerarenkamer, enkel wist hij niet welk vak hij gaf. 'Hé,' begroette hij de man en bleef even staan.

Augustus grijnste terug naar de man en haalde zijn pen uit zijn mond. 'Hé Noah,' glimlachte hij en stond op. Ze kende zijn naam, enkel omdat hij zich voor had genomen om elke collega zo snel mogelijk bij voor- en achternaam te leren kennen. Ze hadden eigenlijk eerder nog nooit met elkaar gesproken. 'Zo, dat was net op het nippertje. Ach, het is ook stom, ik moet gewoon achter een tafel gaan zitten.'

Noah stond ervan te kijken dat hij zijn naam wist en schaamde zich dan ook lichtelijk dat hij zíjn naam niet wist, noch het vak wat hij gaf. 'Het spijt me echt, maar ik heb echt geen idee wat je naam is.' zei Noah lachend en ging aan een tafel zitten. 'En welk vak geef je ook alweer?'

Augustus wuifde zijn verontschuldigingen weg en grijnste. Hij stak zijn hand uit als begroeting. 'Ik ben Augustus, natuurkunde leraar. En sorry, het klinkt vast heel raar, maar ik weet ook nog dat je Engels leraar bent. Ik heb er werkelijk ook nog lang over gedaan om alle namen te leren kennen.' Hij nam ook plaats en legde zijn boeken op tafel.

'Aangenaam Augustus.' Hij schudde zijn hand en legde de enkele boeken die hij had gevonden op de tafel neer. 'En bevalt het je hier een beetje in Mystic Falls en hier op school?' Hij was benieuwd naar wat andere hier van vonden.

- sorry. ik heb geen inspiratie.

Hij haalde zijn schouders op en keek een beetje twijfelend. 'Ik weet het niet... Het is hier zo anders dan waar ik vandaan kom. Je zou denken dat in zijn gehucht de mensen ingetogen zijn, saai misschien wel, er niets te beleven valt. Maar juist het tegenovergestelde! De mensen die hier wonen, ik heb nog nooit mensen zoals zij meegemaakt. Ik was bijvoorbeeld in zo'n bar en ik raakte in gesprek met een meisje, wat later een leerlinge bleek te zijn. En dat ik haar leraar was leek haar niets te boeien, ze durfde alles te zeggen, wilde met me dansen.' Hij zuchtte. 'Ik weet niet of ik hier thuis hoor. En jij, hoe vind jij het hier?'

Noah begon te lachen. 'Ah, ja nee dat ken ik.' grijnsde hij en haalde zijn schouders op. 'Het bevalt me hier wel, maar ik kom uit Londen, dus ik ben ook wel wat gewend.' De mensen in Londen waren geweldig, maar ze waren zeker niet op hun mond gevallen, dus in die zin hoefde hij niet meer aan Mystic Falls te wennen. 'Geloof me, je bent jong en in de ogen van die meisjes ben je volgens mij ook nog eens een knappe gozer, dus je komt niet zo snel van ze af. Weetje wat ze bij mij hadden geflikt? Ze gingen wedden met elkaar met welke leerling ik het eerste uit zou gaan. Echt té bizar voor woorden.'

Hij legde zijn gezicht in zijn handen en zuchtte. 'Jonge meiden en al hun hormonen... Om gek van te worden!' Hij keek Noah ongelovig aan bij zijn woorden en moest toen hard lachen. 'Was dat bij jou? Wauw, toen ik dat hoorde he, ik had zoveel respect voor die man. Voor jou dus. Hoe heb je dat met de school geregeld? Want ze laten dat hoogstwaarschijnlijk niet aan hun neus voorbij gaan, niet waar? Echt gestoord, ik hoorde dat die pot absurd hoog stond. En, had er nog een meisje gewonnen?' grinnikte hij en keek hem benieuwd aan.