De gang

[NEW]
Elle liep door de gang met haar tas dicht tegen haar aan geklemd en haar ogen op de grond gericht. De hele dag door hoorde ze enkel Thomas' naam als ze langs groepjes mensen liep. Alsof ze de grootste roddel van de school was geworden. Zuchtend legde ze haar tas bij haar kluis neer en opende ze deze, om er wat in te rommelen, en spullen te wisselen. Ze zag de sigaretten liggen en grinnikte zachtjes. Wat bezielde haar toch?

Thomas kwam voorbij gelopen en zag Elle staan. Hun kluisjes waren dicht bij elkaar maar de rode gekleurde verpakking viel hem op. Nog nooit eerder had hij haar instaan gezien om te roken, maar hij dacht ook dat ze compleet ging gillen zodra ze seks zou hebben. Thomas wist dat Woody zijn zus wat zou aandoen als hij erachter kwam dat ze rookte. Toch trok hij zich er niet veel meer van aan en nam wat hij nodig had.

In haar ooghoeken zag ze Thomas staan en spontaan werd ze rood. Het was alsof iedereen stil werd om hen heen. Verlegen stopte ze haar hoofd ze ver mogelijk haar kluisje in, zodat hij haar niet zou zien, al was dat vrijwel onmogelijk. Hun kluisjes waren zo dichtbij elkaar. Voorzichtig bekeek ze Thomas en deed voorzichtig haar kluisje op een kiertje. 'Hey Thomas,' zei ze en wees naar zijn neus. 'Hoe gaat het met je?'

Thomas hoorde een bekende stem tegen hem praten, maar eerlijk gezegd had hij geen zin om te praten met haar. 'Hey Elle,' zei hij terwijl hij zijn kluisje herschikte. 'Nee.' Zijn antwoord was kort, maar toch wist hij dat het genoeg was. Hierbij keek hij haar wel aan. 'Isobel had me niet moeten slaan. Denk echt niet dat ik het vergeten ben. Stop maar met roken voordat Woody erachter komt.'

Ze keek hem fronsend aan, en misschien ook een beetje angstig. Zo had hij nog nooit tegen haar gedaan. Beschaamd drukte ze haar kluisje dicht. 'Ik heb ze enkel voor mijn opa gekocht,' mompelde ze, 'die op sterven ligt. Terwijl mijn vriend mij zit te bedriegen en kust met een ander meisje. En nu ga jij zielig doen over dat Isobel je geslagen heeft? Hoe durf je, Thomas!' Gepijnigd en geraakt door zijn woorden keek ze hem aan.

'Dat spijt me dan, vriendin die haar vriendinnetje op me afstuurt om me te slaan. We hadden erover kunnen praten, Elle. Jij had me desnoods twintig keer in mijn gezicht mogen slagen, maar je steekt echt niet zomaar je broer en Isobel tegen me op.' Hierbij klapte hij zijn kluisje hard dicht. Werkelijk negeerde hij de woorden dat haar opa op sterven lag. Hij wou helemaal niet persoonlijk ermee in contact geraken. 'Ik kan zeggen dat ik het niet leuk vond, het niet wou en niet besefte wat ik deed omwille van de alcohol, maar dan klink ik zoals iedereen andere jongen. Toch was ik aangeschoten en dat wist je, niet?'

'Ik wist helemaal niet dat Isobel dat ging doen! Ik heb Woody zelfs nog tegengehouden, omdat ik wist dat hij boos was. En wat Isobel deed, was fout, Thomas. Dacht je werkelijk dat ik hen naar je toe had gestuurd?' Ze schrok door de klap, maar herpakte haar zelf al snel weer. 'Ik wist dat je aangeschoten was, Thomas, en ik heb geen idee of je dan nog weet wat je doet. Ik ben dat zelf nog nooit geweest. Maar ik zag je zoenen met een ander meisje en... Het deed zo onwijs pijn, Thomas. Ik was overstuur.'

Thomas keek haar aan en zuchtte. 'Ik weet wat ik deed verkeerd was, Elle. Werkelijk. En ik snap als je me niet vergeeft, snap ergens wel waarom Isobel me een mep heeft verkocht en waarschijnlijk verdiende ik hem ook wel. Enkel mis ik je. Dat moet ik toegeven. We hadden wat moois...' Echter geraakte hij niet uit zijn woorden en keek hij haar weer aan. Wat kon hij er nog meer over zeggen.

Ze vond het fijn en goed van hem dat hij zich realiseerde van zijn fout. Maar het deed ook pijn, omdat ze zich nu realiseerde dat ze moest gaan kiezen of ze hem zou vergeven of niet. 'Ik mis je ook, Thomas,' zei ze zachtjes en keek hem voorzichtig aan. 'Maar ik weet niet hoe we nu verder moeten. Aan de ene kant wil ik zo graag weer verder met je, maar het beeld van jou en Emelia zal ik niet snel meer vergeten,' zei ze eerlijk.

Thomas keek haar bijna smekend aan. Dit was het meisje waar hij zich werkelijk mee samen zag. De rest... Ze maakte hem anders. Zelfs zijn zus merkte dat op, hoewel Lexi het niet bepaald leuk vond. 'Emelia en ik zijn niks. Wat daar gebeurde was niks. Die kus betekende niks. Het is niet zoals ik jou kus, aanraak of hoe wij vrijen. Het was gevoelloos en smaakte naar alcohol. Enkel is de keuze wat er met ons gebeurd niet aan mij, wel aan jou. En ik kan wachten.' Hierbij deed hij zijn rugzak weer goed.

Elle voelde hoe zijn woorden haar iets deden. Ze wou hem zo, zo graag vergeven. Twijfelachtig stapte ze naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Het voelde raar om zo dichtbij elkaar te staan en elkaar niet aan te kunnen raken. Ze drukte haar gezicht in zijn nek en rook zijn typische geur. Vroeger was het alsof ze thuis kwam, maar nu was het anders. 'Ik weet niet wat ik moet doen, Thomas.'

Thomas sloeg zijn armen terug. Haar haren kriebelde weer tegen zijn gezicht. 'Elle, alsjeblieft... Neem even de tijd en denk erover na.' Hij trok zijn gezicht even terug en keek haar aan. Haar hoofd tussen zijn handen. 'Ik hou van je, dat moet je weten. Zelfs mijn zus vindt zelfs dat jij me verandert.'

'Ik zal de tijd nemen en erover nadenken,' zei ze zachtjes en voelde zijn stevige handen op haar wangen. Ze beet hard op haar lip om niet te gaan huilen. 'Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, Thomas. Maar nu we even uit elkaar gaan, blijf dan alsjeblieft hoe je nu bent. Je bent geweldig, en lief, en een geweldige footballer. Je hebt mij niet nodig om een geweldig iemand te zijn, Thomas, en dat moet je onthouden.'

Thomas liet meteen zijn handen zakken. 'Wat zeg je nu allemaal, Elle?' Het klonk eerder alsof zij iemand nieuw had gevonden. Waren ze echt officieel uit elkaar? Hij had eerder een periode voorgesteld dat ze het op een laag pitje gingen zetten, maar niet uit elkaar gingen. 'Je weet even goed als mij dat je nu liegt. We hebben elkaar nodig om betere personen te zijn. We vullen elkaar aan...'

Er stroomde een traan uit haar oog, maar ze deed niet de moeite om deze weg te vegen. Er ontstond een brok in haar keel en pijn stroomde door haar borst. 'Ik weet het, Thomas,' zei ze zachtjes en half snikkend. Ze had hem nodig, ze had de jongen nodig die haar pijn had gedaan om juist die pijn weer te verjagen. Zacht en kort, maar toch overtuigd drukte ze haar lippen op de zijne en keek hem daarna aan. 'We nemen gewoon een pauze, oke? Een pauze... Het- het hoeft nog niet over te zijn,' stotterde ze.

'Pauze? Klinkt in ieder geval al slecht.' Thomas had haar terug gekust, maar veel kans had hij niet gekregen. Zijn hele gezichtsuitdrukking straalde vermoeidheid en verdriet af. Hij wist hoe dit ging aflopen. Het ging zoals vele meisjes altijd zeiden of jongens dezelfde truc uitvoerde. Uiteindelijk zou er iemand geraakt worden en met een gebroken hart achter gelaten. Hij deed weer zijn rugzak goed, maar dit keer wou hij pas echt weg.

Ze schudde wanhopig haar hoofd. Hoe kon ze het hem nou goed uitleggen? 'Het- het is geen pauze. Het is gewoon een korte tijd, waarin we beiden kunnen kijken of we wel echt verder willen.' Ze keek om zich heen en zag opnieuw dat iedereen naar hen keek. Ze pakte zijn handen vast en keek hem hoopvol aan. 'Kunnen we niet ergens naar een leeg lokaal? Waar we gewoon vrijuit kunnen praten?'

Thomas kneep even zachtjes terug. 'Ik weet het, Elle. Ik weet het. Jij blijkbaar nog niet.' Echter wist hij niet of praten nog veel zin zou hebben. Werkelijk hield hij van Elle. Zacht drukte hij zijn lippen nog even op die van haar. Hierna stapte hij naar achter en liet voorzichtig haar handen los. Hierbij ging de bel en liep hij weg. Weer met zijn rugzak goed te doen.

Ze wou nog zoveel zeggen. Hem zoveel vertellen, hem uitleggen hoe ze zich voelde. Wanhopig keek ze hoe hij weg liep, maar lang aarzelde ze niet en rende achter hem aan. Een stukje verder greep ze hem bij zijn schouder vast en draaide hem om. Snel sloeg ze haar armen om hem heen, voordat hij kon weglopen, en drukte nu overtuigender haar lippen op de zijne. Het maakte haar niet uit wie het zag, als Thomas de boodschap maar door had. Ze hield van hem.

Thomas sloeg zijn armen rond haar heen waardoor ze tegen de kluisjes belandde en kuste haar terug. Op die manier dat ze merkte dat hij haar had gemist. Na haar zo gekust te hebben keek hij haar aan. 'Ik hou ook van jou. En wees maar zeker dat ik je geen tweede keer kwijt wil. Het spijt me zo.' Hij hield haar vast. Hem kon het ook niets schelen wie keek en wat Isobel allemaal had gezegd. Het kon hem niet meer boeien.

Ze hield hem vast, alsof ze hem nooit meer los zou laten, en licht hijgend keek ze in zijn ogen. Nogmaals drukte ze een zachte en liefdevolle kus op zijn lippen en glimlachte daarna. 'Ik vertrouw je, Thomas, dat het niet nog een keer gaat gebeuren.' Ze glimlachte nog breder en drukte haar voorhoofd zacht tegen de zijne, zodat hij de enige nog was die ze zag. 'Excuses aanvaard, gekkie,' lachte ze.

Thomas keek haar met een glimlach aan. Het was geweldig om te weten dat het weer goed was met Elle. 'Zullen we vanavond iets gaan doen? Ik denk dat ik nog wel honderd keer moet zeggen dat het me spijt.' Zacht knuffelde hij haar en streelde even over haar wang.

Elle knikte enthousiast en pakte zijn handen zachtjes vast. 'Waar dacht je aan om te doen? We kunnen naar een van onze huizen gaan. Alhoewel... misschien is het beter om mijn huis te mijden. Woody kan misschien nog erg kwaad zijn.' Ze zuchtte vermoeid en vooral verontschuldigend. Daarna schudde ze lachend haar hoofd. 'Dat hoeft niet, Thomas. De eerste sorry was al genoeg.' Teder drukte ze haar lippen tegen de zijne aan en klampte zich weer vast aan hem.

Thomas lachte en trok haar dichter tegen zich aan bij die kus. Hierbij ging hij door haar haren. 'We kunnen naar mijn thuis? Of ergens iets gaan drinken, of zoiets?' Het leek hem ook beter om niet bij haar over de vloer te komen. Hij wist niet hoe Woody erop ging reageren bij het feit dat ze weer bij elkaar waren.

'Zullen we anders maar naar jouw huis gaan?' vroeg ze met een kleine glimlach en sloeg haar armen om zijn middel heen. 'Dan kunnen we alles nog even bespreken en het gewoon honderd procent uit praten. Dat wil ik liever niet in een cafeetje doen.' Ze knuffelde hem liefdevol en boog naar zijn oor toe. 'Heb je vandaag trouwens footballtraining?' vroeg ze bezorgd. Ze hoopte dat Woody niets zou doen.