De gang

'Mijn ego lijdt zeker geen honger.' Peter moest glimlachen om haar uitdagende blik. Ze was hem er eentje. 'Eerlijk gezegd zou ik dat niet weten; de eerste lessen heb ik allemaal gemist. Ze denken hier dat je niet weet over geschiedenis, dus doe ik het zelf maar gewoon.' Hij haalde onverschillig zijn schouders op. Hij was zelf geschiedenis, dan ging hij echt niet zijn tijd verdoen in die lessen. De enige reden dat hij nu wél naar de les ging was vanwege de nieuwe leerkracht. Er circuleerden nogal wat verhalen over haar die Peter's interesse hadden gewekt.

'Stel je daar nu voor om me mee uit te nemen, Pete? Of ga je verder hard-to-get spelen? Leuk spelletje, maar ik verspil er niet veel tijd aan. Netzoals ik doe met jongens.' Haar blik had iets ondeugend waarna ze haar tas beter deed. 'Ik vind geschiendenis nog nie zo slecht. Beter dan Wiskunde. Alles beter dan Wiskunde.'

Peter trok een wenkbrauw op en lachte. 'Prima, als jij het zo wilt doen dan vraag ik je om vanavond iets met me te gaan drinken.' Hij keek haar afwachtend aan en haalde zijn schouders op toen ze over wiskunde begon. 'Eerlijk gezegd kan niets dat ze hier geven me erg veel schelen.' Dat was zeker niet gelogen, bijna alles wat ze hier vertelden was toch een leugen of in ieder geval niet de complete waarheid.

Tara keek hem vragend aan. 'In dat geval weiger ik,' grijnsde ze uitdagend en wond het stukje vlecht rond haar vinger. 'Je bent slim... Dus ik snap het wel.' Er wist dat ze haar kans zou verkijken als ze nu niet op het aanbod inging. 'Hoe laat en waar voor vanavond?'

Peter wilde tegenstribbelen toen Tara zijn aanbod niet leek aan te nemen. Hij had een hele lijst met argumenten in zijn hoofd die hij zou kunnen gebruiken om mevrouw toch mee te krijgen vanavond. '8 uur, het waar laat ik aan jou over. Ik ken niet zo goed alle plekken hier als jij waarschijnlijk zult.'

Tara keek hem met een glimlach aan. 'Queen of Hearts is een van mijn faovriete plekjes hier na de cocktailbar, maar laten we om te beginnen maar naar Queen gaan.' Ze keek hem aan. 'Dan zie ik je daar. Oja, als je nu durft om mij te laten zitten dan ben ik bang dat ik je pas echt ga haten, Pete.' Speels gaf ze hem een duwtje tegen zijn borstkas waarbij het ook gelijk belde (?). Het viel Tara op hoe gespierd deze was en dat zorgde voor een geniepig glimlachje op haar gezicht. Peter was knap. Een feit dat bevestigd was en ze niet kon of wou ontkennen.

- Daar verder misschien of wil je hier nog even?

'Dat is niet mijn stijl, Tara.' Peter had een slinkse lach op zijn lippen. Toen ze hem een duwtje gaf, nam hij die kans om voorzichtig haar hand te pakken. Peter drukte een kus op de bovenkant van Tara's zachte hand en glimlachte toen naar haar. 'Tot vanavond en zorg dat je niet te laat komt. Ik heb een hekel aan mensen die te laat komen.' Peter liet haar hand weer gaan en liep toen verder de gang door.

__
Daar maar verder?

Elle stond bij haar kluis en verwisselde haar boeken. Met een treurige blik keek ze naar haar campagneposters: ze stond niet goed in de peilingen. Het zou dus allemaal van haar speech afhangen, het moment waar ze zo bang voor was. Die druk had ze al, en dan ook nog dat gedoe met Thomas, en alles met Woody en Isobel. Ze had er nog geen enkele nacht van kunnen slapen, dus liep ze nu ook met dikke wallen rond.

Woody had al dagen geprobeerd een gesprek met Elle aan te knopen, maar iedere keer kneep ze er tussen uit. Dan had ze het te druk met haar campagne, dan moest ze naar school, dan had ze een afspraak bij de tandarts. Juist op het moment dat Woody even niet met Elle bezig was, zag hij haar bij haar kluisje staan. Hij besloot haar maar meteen te confrontreren en liep naar haar toe. 'Elle..'

Ze had eindelijk al haar boeken in haar tas en wou net weglopen, toen ze opeens haar naam hoorde. En die stem kende ze maar al te goed. Met een strakke blik draaide ze zich naar hem om. 'Woody,' zei ze enkel en bedacht snel een smoes. 'Ik heb nu de debatclub, dus ik moet nu gaan. Sorry, we praten wel een andere keer.' Ze sloot snel haar kluis en liep de tegenovergestelde richting van hem op.

'Elle!' riep Woody haar achterna en haalde haar al gauw in. Hij versperde haar de weg en met een wanhopige blik hield hij haar tegen. 'Elle, stop alsjeblieft met die smoesjes. Ik wil alleen maar met je praten.' Woody legde een hand op de schouders van zijn zusje en keek haar smekend aan. Als ze nou gewoon even luisterde, dat was in niemands nadeel.

'En ik wil niet met je praten, Woody, begrijp dat toch!' zei ze boos en probeerde door te lopen, maar hij had haar nog vast. Gefrustreerd haalde ze haar handen door haar haren en keek hem boos, maar ook wanhopig aan. 'Wat wil je dan zeggen? Sorry dat ik je vriendin, je énige vriendin heb afgepikt? Dat je vervolgens niets zegt, zodat als zij het vertelt, je zusje maar fijn verbaasd kan zijn en eruit ziet alsof ze het haar vriendin niet gunt?!'

Woody wilde Elle niet tegen haar zin met hem laten praten, maar het kon niet anders. Ze zou nog heel lang boos blijven als hij haar niets kon zeggen. Ontsteld keek hij naar Elle. Ze had natuurlijk de uitbarsting voor haar broer bewaard en niet voor Isobel. Kort was hij sprakeloos omdat het haar zo aan leek te gaan, maar daarna zuchte hij. 'Sorry, Elle. Het spijt me dat ik het je niet verteld heb, maar hoe had ik dat gesprek ooit met je aan moeten gaan?'

'Je had dat hele gesprek niet met me hoeven voeren, als je niets met Isobel was begonnen!' Ze balde haar handen tot vuisten en keek hem verbeten aan. 'Er lopen hier honderden meisjes rond en jij kiest natuurlijk weer míjn vriendin uit! Mijn enige vriendin! Je weet dat ik onzeker ben en niet veel vrienden heb en nu ik eindelijk een beste vriendin heb waar ik altijd alles kwijt kan, pik jij haar in!' Ze knipperde de tranen weg en leunde tegen de kluisjes aan om rustiger te worden.

'Ik-' Woody had geen idee wat hij hierop moest antwoorden. Natuurlijk wilde hij Elle's vriendin helemaal niet inpikken, maar zoals zij het stelde, was dat precies wat hij nu deed. Woody liet haar los en keek naar de grond om de juiste woorden te vinden. 'Ik wil haar niet van je stelen, Elle. Dat is wel het laatste wat ik zou willen doen.' Hij zag het somber in, zeker toen hij haar betraande ogen zag. Woody wist precies hoe het er uit zag als zijn zusje ging op het punt stond te huilen.

Ze drukte haar kaken op elkaar en veegde met haar mouw de tranen weg. 'Dat heb je al gedaan, Woody,' fluisterde ze en keek hem aan. 'Het is zo oneerlijk, Woody.' Ze sloeg haar armen om haarzelf heen en probeerde haar gezicht achter haar haren te verbergen. 'Alle meiden op school vinden je leuk. Je had iedereen kunnen uitkiezen. Maar niemand, en ook maar niemand wil vrienden met mij zijn,' snikte ze.

Hulpeloos keek Woody naar Elle. Als er iets was waar hij echt niet tegen kon dan waren het de tranen van zijn zusjes. Hij wilde hen daar tegen beschermen, maar nu was hij zelf de boosdoener. Stilletjes sloeg hij zijn armen teder om haar heen, maar stevig genoeg zodat ze ze niet weg kon slaan. 'Het spijt me zo, Elle. Maar ik, het gebeurde gewoon en ik zou het graag voor jou om willen draaien, maar ik geloof niet dat ik dat kan. En natuurlijk willen mensen vrienden met jou zijn. Ik heb zo wat verhalen gehoord over ene Thomas?' Woody hield haar op een afstandje en glimlachte zwakjes.

Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst en liet nu echt de tranen stromen. Met luide snikken kwamen ze eruit. Het was niet enkel de woede tegenover Woody, maar nog meer al haar onzekerheden, de roddels die ze over haarzelf had gehoord, de gemene opmerkingen van mensen, de brand... Ze schudde haar hoofd. 'Ik... De date ging helemaal niet goed,' snikte ze. 'We hebben helemaal niet meer met elkaar gesproken daarna. En... Isobel is mijn enige vriendin. Verder heb ik alleen mam, pap, Alex, oma en jij.'

Woody drukte Elle weer tegen zich aan en streek met zijn hand over haar hoofd. 'Rustig maar Elle.' suste hij haar. Hij probeerde haar te kalmeren, maar het leek er allemaal in één keer uit te komen. 'Vrienden zijn niet alles en Isobel is een heel goede vriendin van je. En ik geloof echt niet dat niet meer jongens op het punt staan om je uit te vragen. Ik snap sowieso niet waarom Thomas zijn kans heeft laten schieten.'

Ze trok boos aan zijn shirt en begroef haar gezicht er weer in. 'Jij kan makkelijk praten, Woody! Jij hebt hartstikke veel vrienden,' protesteerde ze snikkend en keek hem aan. 'Dan hadden ze dat allang gedaan, Woody. Dat weet je ook wel. Jij hebt een date voor het aankomende gala, ik niet.' Ze veegde haar ogen en neus af met haar mouw en liet hem los. 'Ik... Ik denk dat ik maar naar de toilet ga. Of naar huis. Ik weet het niet.'

Woody streek een een pluk haar, die vastgeplakt zat aan haar wang, terug achter haar oor. 'Elle, ik heb echt niet zoveel vrienden, dat lijkt misschien zo, maar ik ben niet zo'n vriendenpersoon. En jij bent dat wel en je krijgt ook vast en zeker een hoop vrienden.' Hij keek haar bezorgd aan toen ze zei dat ze weg wilde. 'Zal ik je anders naar huis brengen? Ik heb toch alleen nog maar geschiedenis nu.'

Ze keek hem aan en sloeg toen weer haar ogen beschaamd neer. Iedereen had haar instorting gezien, staarde nu naar haar. Alsof ze wilden dat zíj hun klassenvertegenwoordiger werd. 'Ja, dat zou fijn zijn,' fluisterde ze en pakte haar tas op, om zo voor hem uit weg te lopen uit de gang. Het gefluister probeerde ze zo goed mogelijk te negeren en met snelle stappen stond ze buiten.

Woody wierp een donkere blik in de richting van de ramptoeristen en snelde toen vlug achter Elle aan. Als hij ook maar iemand hier over hoorde roddelen, dan hadden die mensen een groot probleem. Want wat dat betreft was Woody erg opvliegend. Toen ze buiten waren, liep Woody naar de auto - gelukkig had hij die vandaag meegekregen - en keek rond. 'Je was op de fiets, niet? Die kunnen we wel achter in leggen.' Hij had Alex wel meegenomen met de auto, maar Elle had hen natuurlijk ontweken.

Ze knikte en was blij dat ze eindelijk buiten stond. Door haar trillende handen kreeg ze maar met moeite haar sleutel uit haar tas en stopte deze in haar fiets. Ze fietste hem naar Woody's auto toe en stapte in de auto, wachtend op hem. Alles wat opgekropt in haar hoofd zat, had ze eruit gegooid. Ze schaamde zich dood dat hij nu wist wat haar allemaal dwars zit. Ze trok snel nog haar mouwen ver over haar polsen heen.

Woody pakte de fiets van Elle aan, deed de achterklep open en legde de fiets achterin. Het paste allemaal maar net, maar het paste desalniettemin. Hij liep om de auto heen en ging achter het stuur zitten. Kort keek hij nog naar Elle, maar besloot niet te veel meer te zeggen en gewoon naar huis te rijden.