De Milkshakebar "Milkie-Milkie"

Ruby moest lachen. 'We gaan het mee maken,' de laatste paar slokken van Ruby haar milkshake verdwenen uit haar glas. 'Ik hoop in ieder geval niet dat we weer de stagiair van Geschiedenis van vorig jaar krijgen, want hij was echt vreemd.' Haar blik volgde die van Alex naar buiten. 'Daarbij was hij niet te verstaan.' Voegde ze toe.

'En hij spuugde iedereen onder die op de eerste rij zat.' Alex rilde bij de herinnering aan die man. Gewoonweg vreselijk was dat. Ze staarde even afwezig uit het raam en bedacht zich toen dat ze Ruby nog niet over haar besluit had verteld. 'He, Ruby, ik heb besloten dat ik ga proberen om bij het atletiek team te komen. De try-outs zijn volgende week.' Ze had altijd al deel uit willen maken van een groep en het liefst een sportteam; en dit leek haar wel geschikt omdat ze graag hardliep.

Ruby rilde ook kort bij Alex haar woorden. 'Echt? Wat leuk!' Zei ze met een vrede glimlach. Ze wist dat Alex graag hardliep, Ruby had het zelf ook een poosje geprobeerd, maar was er zelf snel zat geweest. 'Je laat mij wel als eerste weten of je bij het team zit hè?' vroeg ze. 'En waag hebt dan niet om mij te vervuilen voor de atletiekers!' voegde ze er plagend aan toe.

Alex was er zelf heel blij mee, ze maakte graag deel uit van een groter geheel. Bovendien had ze nu vaak het idee dat ze compleet onzichtbaar was, dat niemand wist wie ze uberhaupt was. Misschien als ze lid van het team werd, herinnerden mensen haar teminste als dat meisje uit het atletiek team dat super snel was. Dat was altijd nog beter dan een vergeten persoon te zijn. Ze zuchte, maar glimlachte naar Ruby. 'Natuurlijk niet! Ik ben veel te bang voor jouw wraak!'

Ruby moest lachen om wat Alex zei. 'En terecht, heel erg terecht!' Ruby zelf zat te twijfelen of ze misschien ook ging sporten, maar ze was bang dat ze het snel weer gezien zou hebben daar. Ze had zich ook voorgenomen om een baan te nemen, Willy werkte veel te hard als je het haar vroeg, maar de vraag was alleen nog waar, want met 15 jaar kon je niet geweldig veel doen.

Alex grinnikte en steunde met haar ellebogen op de tafel die tusse hen in stond. Ze hoopte dat ze het niet té druk zou krijgen met sporten, want ze had veel moeite met school en moest er hard haar best voor doen. Maar ze was veel liever in beweging dan dat ze met haar neus in de boeken zat. 'Heb je al een baantje gevonden?' vroeg Alex om van onderwerp te veranderen en omdat ze wist dat Ruby er eentje zocht.

Ruby schudde haar hoofd van niet. 'En ik ben nog steeds te eigenwijs om aan Willy te vragen of hij niet iets weet.' Een zucht ontsnapte haar lippen. 'Overal waar ik gevraagd heb of ze nog mensen zochten, zoeken ze niemand, als ze wel iemand zoeken willen ze iemand van 18.' Haar blik verplaatste zich baar de rij die er stond voor de kassa terwijl een idee bij haar ontstond. 'Misschien zoeken ze hier nog mensen?'

'Ik heb mama heel lief aangekeken, maar we hebben te weinig klanten om iemand er bij aan te nemen in de winkel.' Alex hielp zelf veel in de winkel, omdat het makkelijk was en ze had geen problemen met de leeftijds grens van veel baantjes. Oke, het betaalde niet erg goed, maar het beviel haar wel. En ze kon met de vriendelijke klanten omgaan. 'Je kunt het proberen! Ga het anders meteen vragen?' Enthousiast spoorde Alex haar vriendin aan.

Er verscheen een glimlach rond Ruby haar lippen. 'Dat is Lief!' Bij haar volgende opmerking twijfelde ze even of ze het nu gelijk moest doen. 'Oké,' besloot ze. Ze had inmiddels vaak zat het lef bij elkaar gegrepen, maar toch vond ze het elke keer opnieuw lastig. Toch stond ze op en vroeg het aan een van de werknemers, die haar door verwees naar de eigenaar. Met een papier in haar handen kwam ze terug naar Alex. 'Ik mag solliciteren,' deelde ze een tikkeltje verbaasd mee. Ze had verwacht dat er eigenlijk niemand nodig zou zijn, of dat ze te jong was. Langzaam verscheen er een grijns rond haar lippen.

'Yes! Gratis milkshakes of tenminste vriendenkorting gaat mij zoveel geld kosten!' Lachend keek Alex naar Ruby. Ze herkende vaak die onzekere houding die ze zelf ook had en ze wist dat ze beiden niet zo moesten doen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. 'Ze gaan je vast en zeker aannemen.' constateerde Alex met die zelfverzekerdheid die ze allebei misten.

Door Alex begon Ruby te lachen terwijl ze zich liet neervallen op de stoel. 'Ik hoop het...' zuchtte ze. Misschien kon Willy dan stoppen met zo belachelijk veel te werken. Of in ieder geval iets minder. Ze had het alleen nog niet aan haar moeder en Willy verteld dat ze opzoek was naar een bijbaantje, maar goed, dat kwam wel als ze misschien werd aangenomen. Als dat al gebeurden. 'Jij mag de dag van mijn sollicitatie in ieder geval niet aan mijn haar zitten!' waarschuwde ze Alex.

'Maar het staat je prachtig die 'ik-ben-net-uit-bed' look. Echt iets voor jou!' Alex grijnsde naar Ruby en prikte speels met haar vinger in Ruby's arm. Ze vond het zo fijn als ze niet zo verlegen hoefde te zijn. Natuurlijk was het niet een keuze dat Alex dicht klapte als ze onder vreemden was, maar toch hoopte ze dat ze wat zelfverzekerdheid kon vinden in de komende jaren.

Ruby rolde met haar ogen en prikte Alex terug. 'Maakt ook een hele goede indruk "Hoi, ik ben Ruby en ik kom net uit bed gerold"' Onbewust vervormde ze haar stem om zich als zichzelf voor te doen. Ze hoopte echt dat ze werd aangenomen, want dit was zo ongeveer de enige plek in heel Mystic Falls waar ze het nog niet geprobeerd had. Alle winkels was ze al af gegaan.

'Maak je niet druk, je bent net zo leif en zoet als die milkshakes hier en je kent alle smaken en de beste combinaties uit je hoofd. Je hoort hier te werken.' Alex en Ruby kwamen hier redelijk vaak, dus was het niet erg overdreven om te zeggen dat ze de kaart uit hun hoofd kenden. 'En nu ga ik mijn vriendin, die nu nog blut is, haar milkshake betalen.' Alex zocht haar portomonnee en liep naar de kassa om daar te betalen.

'Het erge is dat je daar waarschijnlijk nog gelijk in hebt ook.' Bijna al het geld dat ze had ging op aan milkshakes. Niet dat ze veel zakgeld kreeg. Een beetje van haar oma, in ruil dat ze haar hielp, en ze kreeg af en toe iets door bij de buren op te passen. Dat was onregelmatig, dus daar had ze vrij weinig aan. Ze glimlachte toen Alex op stond om te betalen. 'Dan ga ik mijn best doen om vriendenkring voor jou te regelen de volgende keer!' opperde ze, hoewel ze er echt niet zeker van was dat ze werd aangenomen.

'Mooi zo, want als ik jou zo vaak moet gaan trakteren is mijn portomonnee straks ook leeg.' Alex glimlachte toen ze terug kwam en haar jas pakte. 'Ik heb pap en mam beloofd op tijd thuis te zijn voor het eten, dus ik zie jou morgen op school weer?' Ze plakte er een vraagteken achter, maar ze wisten beiden dat die niet nodig was. Zolang niet één van hen doodziek werd dan. Alex wikkelde de sjaal om haar nek en wachtte tot Ruby ook klaar was om weg te gaan.

Ruby stond ook op en trok haar jas weer aan. 'Tenzij ik je de hele dag ga ontlopen, zie ik je morgen wel op school,' lachte ze. 'Bah, ik wil niet weer de kou in...' zuchtte ze. Ze wikkelde haar sjaal om haar nek en nam niet de moeite haar haar onder de sjaal vandaan te halen. Gezamenlijk liepen ze naar de deur om de kou weer tegemoet te lopen. 'Tot morgen,'

'Ah, joh, kijk maar vooruit naar de warmte die je zal overspoelen als je de gang binnenstapt.' zei Alex filosofisch en lachte daarna. 'Tot morgen! Doe de groeten aan je moeder en broer.' Ze glimlachte nog een keer naar haar vriendin, nadat ze haar fiets van slot had gehaald en stapte toen op om naar huis te fietsen.

Gone

new
Ruby strekte zich uit toen ze de keuken in liep om de afwas weg te zetten. Of nouja, keuken was een groot woord. Ze had echt belabberd geslapen en stond al vanaf acht uur hier. Wie had er nu om half negen al zin in een milkshake? Ze maakte haar haar opnieuw vast em. Trok het schoortje van haar pastel roze en vooral bij haar haar vloekende werkkleding. Met nieuwe glazen liep ze weer de zaak in om ze weg te zetten en klanten te helpen.

Nerveus ging Alex de milkshakebar naar binnen. Ze had Ruby in geen weken meer gesproken en ze miste haar vriendin oprecht. Alex vreesde echter dat het vooral haar schuld was geweest dat ze elkaar niet veel hadden gezien. En ze had Ruby nog zo veel te vertellen. Helaas had ze Ruby thuis niet durven te bellen, omdat ze bang was dat Willy op zou nemen en Ruby nam haar mobiel ook niet op. Alex veegde de regendruppels van haar jas en nam plaats aan een tafeltje aan het raam terwijl ze wachtte totdat Ruby langs zou komen.

Ondanks dat Ruby gedachteloos milkshakes aan het maken was had ze het snel door dat Alex er was. Ondanks dat ze haar niet binnen zag komen. Ze wist het gewoon, maar eigenlijk stond ze daar zelf niet eens bij stil. Aan de teamleider vroeg ze dan ook of ze vast pauze kon nemen waarna ze Alex haar favoriete milkshake maakte en bij haar ging zitten. 'De jonge roodharige dame die net achter de bar stond heeft deze voor je besteld en vroeg zich af of ze je misschien gezelschap mocht houden,' zei Ruby terwijl ze de milkshake voor Alex neerzetten.

Alex klaarde op toen ze Ruby voor zich zag staan met haar favoriete milkshake, maar ze hield zich tamelijk in en sprong niet overeind om haar vriendin te omhelzen. Ze had geen idee of Ruby dat nu wel wilde nadat Alex haar zo'n beetje verwaarloosd had. 'Hoi Ruby!' Dankbaar nam ze de milkshake aan en bekeek de roodharige serveerster toen eens goed. 'Nou, het staat je goed hoor, dat roze pakje.'

'Laat me niet lachen,' lachte Ruby bij haar opmerking waarna ze aan Alex haar tafel plaats nam. 'Lang niet gesproken,' merkte Ruby een beetje droog op. Het was echt lang geleden en ze wist niet zo goed of dat haar schuld was of niet. 'Vertel, hoe gaat het?' Dat was in dit geval misschien maar de beste vraag om te stellen.

'Ik meen het.' zei Alex zacht en kromp ineen toen ze de klank in Ruby's stem hoorde. Ze wist echt niet wat ze hier nu moest zeggen en doen. Alex wist niet eens of Ruby wist dat ze verdwenen was bij de eerste transformatie. Haar ouders hadden Joe's moeder gebeld, misschien waren ze ook langs mevrouw Peterson geweest. Dat kon bijna niet anders. 'Goed en erg druk.' loog ze met een glimlach. 'En met jou?'

Ruby merkte al snel dat het niet klopte wat ze zei en keek Alex verward aan. 'Druk,' antwoorde ze kortaf. Met een onderzoekende en bezorgde blik keek ze Alex aan. 'Alex, wat is er?' vroeg ze rechttoe recht aan toen het niet bepaald erop leek alsof ze het uit zichzelf ging vertellen. Ze kenden elkaar net even te goed om daar mee weg te komen, dat was andersom ook zo.