De Mystic Grill

Emma begon te lachen. 'Jay, dat was het! Thomas heeft je volgens mij wel eens genoemd, maar ik ben niet echt een namenpersoon, grote kans dat ik je naam morgen alweer vergeten ben hoor. Maar het is niets persoonlijk.' zei ze met een grijns. Ze was echt een ramp met namen. Weer moest ze lachen. 'Nee, het valt nog wel mee - en ik weet dat je geen halvegare stalker bent, dus wees niet bang.' grijnsde ze.

Toch verraste het Jay dat ze ooit zijn naam had gekend. Eerlijk gezegd leek het hem onwaarschijnlijk. Hij glimlachte eerder met rood aangelopen wangen. Waar was Willy als je nu eens echt advies kon gebruiken? Hoewel die ook vast en zeker stond te stotteren voor Emma. 'Ja, Thomas heeft het vaak over je... Hij kijkt echt op naar je...' Hij kon zichzelf weer slaan. Echt... Hij werd altijd rot verlegen in deze situaties. 'Ik denk dat ik beter mijn mond hou.'

Emma begon te lachen. 'Thomas praat over mij? Kijkt op tegen mij? Wauw, dat mag ie ook wel eens tegen mij zeggen dan. Bij mij is ie één en al ego.' grapte ze. 'Sorry, da's niet waar - hij is lief hoor, begrijp me niet verkeerd, maar dat ie tegen me opkijkt is iets totaal nieuws voor me.' grijnsde ze. Zo hoorde ze nog eens wat leuks. 'Hoezo dat? Schaam je je nou?' Ze keek naar zijn rode wangen en grinnikte. Nee, Emma was niet iemand die snel verlegen werd.

Jay had meteen weer spijt dat hij dat had gezegd. Zo mocht hij het niet zeggen... 'Wel, hij heeft zijn zussen graag? En emh... Wel... Je-weet-wel, je bent goed in voetbal... En wij zijn jongens dus we praten er graag over...' Hij zuchtte. Vele jongens bewonderde Thomas erom dat hij twee prachtige zussen had en dat eentje ook nog eens wist hoe ze daadwerkelijk moest voetballen. Thomas kon ook dan niet anders dan bekennen dat hij inderdaad een gelukzak was. 'Ik schamen? Ik zou niet weten waar je dat vandaan haalt.' Hierbij werd hij enkel nog roder.

Emma begon weer te lachen. 'Ik snap je hoor, ik zit je gewoon te plagen Jay, trek je niets van mij aan. Ik kan namelijk heel irritant zijn.' Een grijns speelde over haar lippen heen. 'Sorry, ik ben echt ontzettend flauw, gemeen van me - ik weet t, maar ik kan er niets aan doen met zo'n broer als Thomas. Pure verdediging.' grapte ze.

'Mij aan het plagen?' Hoe kon hij zich daar nu niks van aantrekken? Weer ging hij door zijn haar waardoor hij zeker wist dat het helemaal over hoop lag. 'Thomas is ook wel cool,' merkte hij droog op. 'Ik emh... Ik... Met jou in de buurt... Ach eh, ik moet maar weer aan het werk...' Al snel ging hij verder met tafels af te wassen.

Emma keek hem grijnzend aan. 'Doe maar, dan wacht ik met smart op mijn Milkshake en misschien kan je je bij me voegen als je klaar bent met werken? Je bent een goed gezelschap.' vertelde ze hem. Nog steeds vond ze het grappig dat hij zo stuntelde, al snapte ze niet waarom.

'Hey Jay!' Hij keek op toen zijn baas riep over het gehele restaurant dat hij mocht stoppen en de milkshake klaar was. Natuurlijk kon hij het niet discreter doen... Hierbij keek hij even naar Emma. Nu moest hij dus bij haar gaan zitten. Toch deed hij de short af, nam zijn spullen mee naar achteren en trok daar een ander shirt aan dan zijn werkkleding. Hierna bracht hij de milkshake naar haar tafeltje en nam nerveus plaats.

Emma begon te lachen. 'Wauw, dat was nou nog eens timing.' grijnsde ze toen Jay kwam zitten en nam haar milkshake dankbaar aan. 'En hoe gaat het met het footballen? Ik ben zo druk bezig met voetbal dat ik die gesprekken van Thomas soms langs me heen laat gaan. Wanneer is eigenlijk de volgende wedstrijd?' Als het erop aankwam was Emma echt een kletskous.

Jay vond het niet erg dat Emma er zo gezellig op los praatten, maar hij vond zichzelf helemaal geen goed gezelschap. Hij kon wel luisteren, maar spreken tegen haar leek lastig te worden. 'Volgende week zaterdag. Het gaat wel goed, geloof ik... Thomas zei dat goed bezig was.' En toen voel hij weer stil. Over football kon hij wel praten. Dat leek geen probleem. 'Je broer en Woody zijn de beste dus hij heeft gemakkelijker praten,' grapte hij zacht.

Emma knikte. 'Thomas is inderdaad erg goed, alleen soms een beetje té fanatiek. Hij wil altijd winnen en als hij dat niet doet dan... nou ja - dat heb je vast al eens gemerkt. Net mijn vader af en toe.' lachte ze. 'Maar aankomende zaterdag kom ik kijken als het goed is en er kwam een scout, niet waar?' Ze kwam niet altijd naar de wedstrijden kijken, maar ze wilde natuurlijk wel zien hoe haar broer gescout werd.

'Dan al? Ik geloofde op het eind van het seizoen. Meer tegen de zomer aan? Maar kan zijn dat iemand al een eerste keer komt kijken.' Het zou hem zenuwachtig maken. 'Thomas? Ik geloof niet dat we ooit verloren hebben. Of toch niet sinds ik speel. Wat pas dit jaar is... Hij is een machine ofso,'

Emma grijnsde. 'Als ie speelt waarschijnlijk wel ja en jullie verliezen niet - maar als hij vind dat ie het slecht heeft gedaan baalt ie ook van zichzelf. Hij is echt een perfectionist als het op football aankomt.' legde ze hem uit. Ze vond het heerlijk om hem te zien footballen, omdat ze het gevoel wat hij had maar al te goed kende.

Jay keek even naar buiten doordat hij zich weer rood voelde worden dankzij haar ogen die hem aanstaarde. 'Dat kan ik geloven. Ik voel me ook teleurgesteld als ik getackeld word of een of andere reden voor balverlies. Ik ben enkel niet zo goed...' Toch keek hij even verbaasd hoe zijn baas een glas cola kwam brenegen en een bakje chips. Die man was als een oom voor hem. Met een knipoog dat het van het ''huis'' was, liep hij weg. Alejandro wist slechts dat het een excuus was om hier nog langer te laten zitten met Emma.
Ze probeerde hem op zijn gemak te stellen, maar het lukte niet echt. Of misschien toch een beetje.
-Haha, ik ben slecht. Echt m'n andere personage goedpraten met het ene.

Emma keek dankbaar naar de man die een bakje chips neerzette en bedankte hem dan ook vriendelijk. 'Geloof me, ik ken het gevoel.' Ze kende het maar al te goed. 'Je bent niet goed? Waarom zit je anders in het team, gekkie? Niet omdat ze je nou zo vreselijk vinden spelen.' Jongens moesten wel een beetje zelfvertrouwen hebben, hij leek af en toe een beetje op Kai die niet in zijn eigen muziek geloofde soms. Ontzettend zonde als je het aan haar vroeg: je moest juist trots zijn op hetgeen wat je goed kon en leuk vond! 'Maar genoeg gepraat over sporten, wat doe je nog meer in het dagelijks leven? Afgezien van hier werken en op school zitten?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had het idee alsof zij al het praten deed en daar moest maar eens verandering inkomen.

Alejandro besefte dat hij nu moest proberen te praten en iets of wat normaal te reageren. Hoe leuk, cool of mooi hij dit meisje ook mocht vinden... Hij liep te hard van stapel. 'Je kent Willy dan nog niet? Hij is mijn beste vriend, maar footballen op schoolniveau... Vraag er maar eens achter bij Tom. Dan veranderd je gedacht wel...' Hij keek even naar zijn cola en toen weer op. 'De meeste tijd werk ik hier of wl sport ik. Ik hoi van basketbal. Ook ben ik vaak bij Willy... Voor de rest teken ik soms, maar dat is niets speciaals. En jij? Nog andere interesse?'

Emma grijnsde. 'Ik hou ook nog van hardlopen en ik game wel eens wat met mijn vader.' lachte ze. 'Maar verder staat mijn leven eigenlijk wel in het teken van voetbal - oh ja en ik speel piano; gek idee van mijn ouders doen ik nog klein was.' Af en toe vond ze het nog wel leuk om te doen, maar erg veel was ze er niet mee bezig. Het was allemaal veel te klassiek en rustig voor haar. Ze had actie nodig, actie en avontuur en als het kon ook nog een beetje snelheid erbij. 'Nooit gedacht dat je zou tekenen, maar wel een vette hobby! Ik vind het altijd zo knap als mensen goed kunnen tekenen, echt om jaloers op te worden.'

'Gamen met je vader? Coole pa.' Jay slikte de brok weg. Hij had geen vader meer. 'Ik game ook wel eens graag. Vooral alleen of wel met Willy...' God, het leek wel alsof hij getrouwd was met zijn best vriend. 'Eigenlijk zit ikk dus vaak bij Willy. Heb je ongetwijfeld door. Anders zit ik alleen thuis... Mam is altijd werken. Nou ja, bijna.' Hij haalde zijn schouders op en at een chipsje. 'Ik kan wel goed tekenen denk ik, maar enkel als ik er zin of tijd voor maak. Anders is het altijd slonziger... Wel, ik ben jaloers op mensen die goed kunnen voetballen?' Dat laatste was meer een grapje.

Emma lachte. 'Ja, hij is tof.' Ze kon het altijd goed vinden met haar vader en zeker op zulke momenten. Ze vond het heerlijk om hem uit te dagen met een potje fifa, of een ander spel dat hij in zijn collectie had. Ze vond het ook geweldig om samen met haar vader en broer te voetballen, maar aan de andere kant kon ze het ook erg goed vinden met haar moeder, wie ze alles kon vertellen. 'Pas maar op, dadelijk trouwen jullie nog.' grijnsde Emma. 'Nou, dan leer jij mij tekenen en ik jou voetballen.' grapte ze.

Jay haalde een beetje beschaamd zijn schouders op. 'Hij is cool. Net een broer. Je zou hem ook mogen...' Hierbij ging hij weer door zijn haren. Meende ze dat nu? 'We kunnen het altijd ens proberen?' glimlachte hij flauwtjes. 'En anders gamen we?' Weer kwam het eruit voordat hij het besefte. 'Sorry... Kwam er opeens uit...'

Emma begon te lachen. 'Ik wil je best leren voetballen hoor, maar mij leren tekenen? Nee, ik denk dat ik allang verloren ben. Ik ben zo'n persoon die nog tekent als een drie jarige - het is niet voor niets dat mijn tekenlerares me smeekte om te stoppen met het vak.' Ze kon er gelukkig zelf om lachen en ze vond het helemaal niet erg om ermee te stoppen, ze vond het namelijk ook een vreselijk vak. 'Ja, lijkt me gezellig! Eens kijken of je van me kan winnen.' lachte Emma. 'Waarom verontschuldig je jezelf?' vroeg ze zich daarna nieuwsgierig af en keek hem aan.

Jay staarde haar ongelovig aan. 'Omdat we elkaar nog maar net kennen en ik... Ik wil niet overkomen alsof ik je allerbeste vriend wil worden... Omdat... Ach, laat het. Ik denk te hard na... Ik wil niet als een kontlikker lijken of enkel met je omgaan omdat ik je cool vindt. Zoals vele andere...' Weer bloosde hij lichtjes. 'Het tekenen komt wel in orde. Van die drie proberen we een twaalf te maken,' dat laatste plaagde hij lichtjes.

Emma begon te lachen. 'Nou, in dat geval zijn je excuses nergens voor nodig hoor.' verzekerde ze hem. Bij zijn volgende opmerking begon ze nog harder te lachen. 'Nou, als je dat voor elkaar krijgt, dan krijg je een beloning van me.' De kans dat Emma ooit fatsoenlijk zou kunnen tekenen, schatte ze zelf ontzettend klein.

'Gaat wel lukken. Dus wat gaat mijn beloning zijn?' vroeg hij nieuwsgierig en dronk nog een slokje van zijn Cola. Buiten begon het lichtjes te regenen. Hij hield van de regen; het maakte hem rustig. 'Alleen ga ik nooit van je winnen.'

'Gaat wel lukken. Dus wat gaat mijn beloning zijn?' vroeg hij nieuwsgierig en dronk nog een slokje van zijn Cola. Buiten begon het lichtjes te regenen. Hij hield van de regen; het maakte hem rustig. 'Alleen ga ik nooit van je winnen.'